نذ یر ا حمد (ظفر)

 

 

 

 

 

نذ یر ا حمد (ظفر) فر زند محمد اصغر در سال 1336 خور شیدی در شهر گردیز مر کز ولایت پکتیا دیده به جهان گشوده و در ز نده با نان کا بل پرورش یا فته است ؛ مو صوف تحصیلات ثا نوی را در کا بل و تحصیلات عا لی را در اتحاد شوروی سا بق به درجه ما ستری در رشته ژور نا لیزم بپا یان ر سانده است .

پس از فراغت تحصلات عا لی به و طن عودت نموده و بحیث گزارشگر بر نا مه های اطلا عا تی تلو یزیون مر کزی کا بل و بعدا بحیث دایر کتر بر نامه های تلویزیون ایفای وظیفه کرده که در ضمن کار مند د فتر مطبو عا تی صدارت نیز بود ؛ مو صوف دارای دو مجمو عه شعری بوده که بنام های جلوه گاه مهر و شام غزل مسمی است .

 ظفر از سال های 1352 بدینسو به سرایش اشعار پرداخته که اکثر اشعارش را غزل تشکیل مید هد. مو صوف ما نند سا یر قلم بد ستان از سفر کرده های ما در ایالات متحده امر یکا میباشد .

 

اینک قطعاتی از اشعارش غرض خوانش شما پیشکش میکیم .

 

 

آئینه بندان

 

از سرشک غــــــــــــــم برخ آئینه بندانم هنوز

یوسفی ؛گمکرده دارم پیر کنـــــــــــعا نم هنوز

فکر محبو بی خرا بــــــــم کرده در شهر شما

نقل هر محــــــــــــــفل میان شهر وندانم هنوز

فصل پا ئیــــــــزی ر بوده برگ و بار باغ دل

خشـــک بر جا ما نده ام سوی تو حیرانم هنوز

سر طبیـــــــــب دل بیا از حال بیمارت بپرس

چاره دردم نما؛ محـــــــــــــــتاج درما نم هنوز

د عوی عشـــــــق تو دارم با رقیب خود پسند

زان سبب دست ر قیب است و گر یبا نم هنوز

جشن دیدار تو دارد قلب مفتون ظــــــــــــــــفر

بین ز جوش داغ دل هـــــر جا چراغانم هنوز

 

کا بل – مکرو ریان سوم 23/2/1370

 

 

*******        ********

 

جلوه گاه مهر

 

از آبشار دیده گر یان وضـــــــــــــو کنم

بر قبله محبـــــــــــت و عشق تو رو کنم

اول به وصــــــف لعل لبا نت سخن ز نم

تو صیف گیــــــــسوان ترا مو به مو کنم

ز نگار بسته گر شود آئیــــــــــــــــنه دلم

دل را به اشک و خون جگر شستشو کنم

اندر بساط باده پر ستــــــــــــــان بی ریا

عکس ترا به سا غر می جســـــتجو کنـم

روز حساب با کفن لاله گــــــون خویـش

بر خیزم و رقیب و ترا مو به مو کــــنم

در جلـــــــــــــــوه گاه تو اگر ذره نیستم

پر بر کشم ز شوق و (ظفر) آرزو کنــم

 

کا بل – مکرو ریان سال 1368 خورشیدی 16 عقرب

 

****     *** ***       ****

 

 

 

 

بهار و جدا یی

 

اگر چه فصل بهار است و لاله افشان است

فراق گل صفتان بد تر از ز مســــتان است

شراب و شا هد و شعر و شرار همـــنفسان

انیس و مو نس و یار و حبــیب انسان است

به صبح نگهت گل از تو مـــــــید هد پیغام

به شام چهره مهتـاب از تو ر خشــان است

مرا خد نــگ نگــــــــــاه تو کرده قر با نی

به پای مهــــر تو هر روز عید قر بان است

( ظفر) جـــدا ز تو و تو جدا ز خا ک وطن

مسـافر از وطن وشهر جان و جانان است

 

شهر تبلیسی – گر جستان 1360-دوم حوت

 

********       *********

 

جلوه

 

امشب سری به کلبه اشـــــــعار میز نم

یعنی سخن ز جــــــــــلوه دلدار میز نم

از اشتیاق خا طر آن خـــــــا طر آفرین

با تار و پود پیــــــــکر خود تار میز نم

گر وصل روی یار نگردد نصـــیب من

خود را به ز لف خمشده اش دار میز نم

گلچین مهر وعشق و وفا یم درین محیط

بر چشم تنگ حیــله گران خار می زنم

حا صل نشد ز مســجد و معبد مـراد دل

ا کنون سری به خا نه خمـــــار مـیز نم

تا سر طبیب عشـــــــق بفر یاد من رسد

خود را (ظفر) ! به بسـتر بیمار میز نم

 

ا یا لات متحده امر یکا – واشنگتن – سیاتل مورخ 30/112005

 

******       ***   ***   ******** 

 

آرزو

 

امشب هوای دلکش پغمــا نم آرزوست

کاریزمیرو قر غه و خنجا نم آرزوست

از بهر سیر دشت و د من های این دیار

اسب سفید مست سمنــــگا نـم آرزوست

یک چای سبز تلـــــــخ سما وار تا لقان

با قرص نان و شکر بـغلا نم آرزوست

دارم ا مید دیدن گلـــــــــهای سرخ بلخ

اول ز یارت شـــــــه مردانم آرزوست

بهر نشاط باده تمــــــــــــــــــنا نمیکنم

انگور کنگیــــــــنه پر وانم آ رزوست

گلگشت میــــــکنم (ظفرا) با خیال یار

معشوق با مروت افغــــــانم آرزوست

 

نوت:- کنگینه:- ظروف گلی که جهت نگهداشت انگور از آن استفاده میکنند

 

تا شکند – 15 مارپ سال 2000

 

*******       **********

 

شور سفر

 

در سفر آن همــگی شور و شر از یادم رفت

شو کت ز نده گی و شــان و فر از یادم رفت

ژور نا لیست بدم متـــــــــــن و خبر یادم بود

شد فرا مو ش ؛ سواد و خبـــــر از یادم رفت

همچو مر غی که گر فتار عقـــاب است مدام

ما ندم از سیر ؛ چو پرواز و پر از یادم رفت

شب به امید شفق داغ نشســــــــــــتم به د عا

التجا نزد خــــــــــــدا در سحر از یادم رفـت

سوره (واقعه) را خوانـدم و آرام شــــــــــدم

بیم و تشو یش و جزای ســـــقر از یادم رفت

تلــــــخ کا می که به ایام جــــــــــوانی دیدم

مزه بوره و شـــــــــهد و شکر از یادم رفت

با تو ای مو نـس دل ها همه بود خرم و شاد

بلب آن خنده مســـتم؛ (ظفر) ! از یادم رفت

 

تا شکند – جمهوری ازبکستان – محله یو نس آباد- مورخ 26 مارچ 199

 

---

بالا

بازگشت *