ناجيه کريم
ناجيه کريم فرزند محمد کريم خان کابلی در سال 1954 ميلادی درشهر کابل تولد شد. پس از دوره تعليم در ليسه زرغونه ، در سال 1977 با گرفتن بورس تحصيلی عازم امريکا شد. ليسانس و فوق ليانس را در رشتهً علوم تغذيه در امراض از دانشگاه ايالت اوهايو بدست آورده و در همين رشته مشغول کار و تدريس ميباشد.
از سن کودکی به شعر علاقه داشته و علم عروض و بيان را نزد پدرش که خود شاعر مشهور کشور ماست آموخته است. وی ميگويد :
هنوز کودک نادان اين دبستانم
گل فتاده زچـشم بهار و بستانم
مجموعهً اشعارش بنام ( نوای بينوايان ) در سال 2002 ميلادی در کليفورنيا بچاپ رسيده است.
ای ديده صبرکن که شکيبا گريستم
ازجـــــــــور روزگار چه شبها گريستم
بررفتگان خويش چو دريا گـــــــريستم
اشکم نشست چــــــــهرهً گل را ببوستان
با خون دل چو لاله بصـــــحرا گريستم
شورت زسرنرفت چه شيرين فسانه يی
چون کوهکن واله و شيــــــــدا گريستم
سيل سرشــک قصر دلم را خراب کرد
براشک چشــــــــــــم مادر دنيا گريستم
درپيچ و تاب چرخ چواشکم گره گرفت
پنهان زچشـــــــــــــم مردم دانا گريستم
برياد رفتـــگان و عزيزان خاک خويش
پنهان و آشــــــــــــکار و هويدا گريستم
مادر بمرد و کـــودک او تشنه لب بماند
برکـــــــــــودکان بيسر و بی پا گريستم
برروضهً مــــبــــــارک شــــــاه ولايتش
چــــــون کهکـــــشان تا به ثريا گريستم
ويرانه گشـــــــــت کشور زيبای باستان
برحال گبــــــر و مومن و ترسا گريستم
دســــت ستـــــم معــــبد بودا خراب کرد
برپيـــــروان هنــــدو و بــــــودا گريستم
نی جم بجــای ماند ، نه اسکندر و درش
برتاج و تخت خســــــرو و دارا گريستم
بس خاک کــــــرد مادر گردون بدامنش
برخاک کـــــــاسهً سر کـــــسرا گريستم
بنياد ظلم " مــــرکز گيتی " خراب کرد
برکشـــــــــــتگان " تاور دنيا " گريستم
پروانه سوخت از پی سوز و گداز شمع
بيکس منــــــــــم که يکه و تنها گريستم
برگــــوش غير گريه و سوزم اثر نکرد
از ســــوز اشک خويش سراپا گريستم
سجده کنان روان بدرکــــعــــبه و حرم
دربــــــــــارگـــــــاه ايزد يکتا گريستم
اشکـــم دگر کجا که ريزم بپای دوست
بربخت شور شاعر فردا گــــــــريستم
خواب غفلت
اندرين ظلمت شب
همه مبهوت و خموش
اندک اندک ذرهً نور زمهتاب
نمايان گرديد
همه در خواب عميق
پاسی از شب چو گذشت
ناگهان از پس کوههای بلند
شفق سرخ نمايان گرديد
نور مهتاب پريشان گرديد
نالهً نای شبانی زرهً دور
طنين انداز است
نه سکوتی ماند
مرغکان سحری نغمه سرايند
وگشايند پرها
همه از خواب برآيند و پی کار روند
ليک بينی جمعی
همچنان مانده بخواب غفلت
حيف هنگام سحر
نغمهً جادويی
ای دلـــــبر ترســـــــايی آشـــــوب دل مايی
با اين هــــــــمه زيبايی يارب چه دل آرايی
در دير مغـــــــــان ديدم شور تو بسر دارند
هنـــــدوبچـــــــــــــهً بودا زردشت اوستايی
دی در صف مهرورويان نام تو همی بردند
با نغـــــمــــــهً جــــــادويی آهنگ کنيسايی
در ميکده ميبينم از شـــــــوق تو سرمستند
هم رند خـــــــراباتی هم زاهد ســــــودايی
با اين دل شيــــــدايی بی صبر و شکيبايی
مگـــــــــــــذار بميرم من در گوشهً تنهايی
آشنا
ترسم چــــو خويش واله و شيدا کنم ترا
مجـــــنون بکوه و دامن صحرا کنم ترا
چــــــشمـــــم نگشت آيينه دار جمال تو
با سيل اشــــــــک خويش تماشا کنم ترا
خــــــواهم شبی به بستر گلها گذر کنی
تا آَشـــــــنا بعالـــــــم رويا کـــــــنم ترا
پنهان زديده ام چـو شوی ماه شب فروز
با مهر حسن خـــــــويش هويدا کنم ترا
ای يـــــــــوسف عزيز ببازار گلرخان
خواهـــــــم هزار مرتبه رسوا کنم ترا
ای کاش سبزه بردمد از خاک تيره ام
تازيب و زينـــــت قـــد و بالا کنم ترا
زيبا شود زگلشـــــــن رويت ترانه ام
رويای شعر شاعر تنـــــــــها کنم ترا