انجیلا پگاهی
از دوست داران شعر وادب پر بار فارسی ، متولد سال 1343 شمسی در شهر کابل است
نخستین تجربه های شعری اش را در سنین 16ـ 17 سالگی آغاز کرد .در سال 1360از لیسه ی آریانا فارغ وشامل انستیتوت پولیتخنیک گردید.
از سال 1360 همکاری را با مطبوعات آغاز کرد. درسال های 1361 تا 1365 عضو هییت تحریر جریده های درفش جوانان وپامیر بود .سروده هايش بشکل مجموعه تا کنون بچاپ نرسیده ولی بصورت پراگنده در نشریه های درون مرزی و برون مرزی به نشر رسیده اند.
ده سال است از دامان پرعطوفت وطن دور ودر کشور آلمان با خانواده اش بسر میبرند.
عریان
کلام گـــــــرم چشمانت
حدیث سبز رستــــن بد
جدا از ســــــایبان عقل
کتـــــــابی از شگفتن بد
حصــــار گرم آغوشت
مرا خــواند مرا خواند
جـــدا از زهد ،از تقوا
هــــیاهوی هوس راند
ز چشـــم عاشقت دانی
تپیـــــــدنهای پنهانم
گریز و باز جستن ها
حضـورعشق عریانم
**********************
اوج
اوج بگـــــــیر پر بزن
در سفـــــــری جدا زتن
عـــــــادت من یقین من
جلوه هستی بودن است
مشـــــتری غروری گر
در فــــــــــر آسمان بپر
بار بگـــــــیر ازین سفر
مایهء هر سرودن است
پنــــــــــجره دو دیده شو
رود بشـــــــــو دونده شو
موج بشــــــــــو تپنده شو
چشمهءجان گشودن است
باز بیـــــــــا دریـن چمن
باز بگــــــــو سخن سخن
وحی خـــــــــدا بمن بمن
شوقم همین شنودن است
*********************
بد نوهایم
کلینیک قلبی
تقلا
گوشه ی با درد سرتا پا عذاب افتاده ام
حال میپرسی چه گویم لا جواب افتاده ام
شادمانی نیست در لبخند این صبح خزان
نور کمرنگم که لرزان روی آب افتاده ام
بسکه سر گردان ترازوی سرو سامان عمر
بی توازن خسته مدهوش و خراب افتاده ام
بند آتش میکشد پـــــــای نفس از جستجو
در تــــقلای دعــای مستــــجاب افتاده ام
ریخته انجام تقدیری ز آغازش چه سرد
یخ گرفته دیده ها دیدم به خواب افتاده ام
08/08
مرثيه ی در سوگ نصرت پارسا
باز ميگريم به سوگ مهربان ديگری
آن شهاب ديگر و آن کهکشان ديگری
آن شگوفايی آهنگ و جوانيی صدا
سربريدندش به شب ، شب رهروان ديگری
بزم خاموش و تهی از شور و آهنک و صداست
تا ز بزم ما بدزديدند کانی ديگری
دست تو خشکد الهی خصم بی فرهنگ کور
چيده ی کز کين زباغ ما نشان ديگری
باز ميگريم به تنهايی باغ بی سرود
باز بر سوگ هنر سوگ جوان ديگری
در مهمانیی بهار
ایکاش میان من و تو جــــــــوش محبت
آشفته تر از پیش شکــــوفان شود امروز
چون غنــــــــچه بخندیم به غمهای زمانه
تا چرخ بخشـــم افتد و توفان شود امروز
در بادیه ی معـنی شعــــــــرم شرر افگن
با جلـوه ی هر سبزه بگو آن شود امروز
پـرواز کنـــــــیم در پی اندیشه چو باران
با دیــده ی خورشید چراغان شود امروز
بر پنــجه گلباز بهــــــــــــــاران بگشایم
این دفتــــر دلراکه گلستـــــان شود امروز
با نشه ی نمـــناک می سبز طبیــــــــعت
پا کـــــوبم و گویم که بهاران شود امروز
************************
مگدازبا نــــگاهت دل بــــــــــــیقرار امشب
بزند به سینــــه این دل سری بار بار امشب
سخنـــــی مــــگوی جانم که نگفته هات دانم
ز زبـــــان هر اشارت لبی ســــوگوار امشب
منم آنـــــکه هستییم را ســپریده ام به چشمت
زمنــــــی زخود بریده عجـــب انتظار امشب
اگـــــر آشیانه امرا زغمـــــــــــــت بباد دادم
کرمـــــی کن ای شهنشه کم ما مـــدار امشب
تب ا نتظـــــار کم کن که دلم ازین قفس رفت
به هـــــوای کنــــج بامی مکشش بدار امشب
به کــــــــــف امیدوارت بگذارم هر چه دارم
اگرم که عقـــــــــل دارد سر اختیـــار امشب
ز لبی که میگسارست ونگه که شعله بارست
به سماع آب و اتش دودلـــــــــی مدار امشب
چه حسیست اینکه رویی به حواسـم عاشقانه
رخ توست میشکوفدبه چمــــن بهار امشبِ
***************************************
امشب کدام برگ
نــــــــــــگاهش
آبستن
خيــــــــــــــــــال دلم گردد
آيينه ی نهان
هـــــــــــــوس های
توفنــــــــده از
دو چشم ترم گردد
يارب تو موج رخوت
اميــــــــدم
راهی
اشتيـــــــــاق رهش گردان
آن سايه
مــــــــــــــلال جدايی را
دور از رسای سرو
قدش گردان
گلبرگ پر غرور لب
داغــــــــم
بر مهربان لبش
برســـان امشب
آن لا ی لای پرده
ی الهــــامش
بر بام این ترانه کشــــان امشب
***********************************************************
آنکس که ترا بیند از عیش چه کم دارد
وانکس که ترا بیند ای ماه چه غم دارد
مولانا جلاالدین محمد بلخی
آنگه که ترا بینم دل در شـــــــــــررم دارد
کاین صورت نا مــــــحرم نقش نظرم دارد
گه درگه ی امیدی گه صورت یک عیدی
بین جلوه ی تصویرت تا چشــــم ترم دارد
نی قدرت اظهــــــارش نی واجب انکارش
این واهمه موهـــــوم ار گنگ و کرم دارد
ایوای که گم کردم آن سیرت خــــــوددارم
بیهوش ازان هوشم کاتش بســــــــرم دارد
برقی شد و امروزم از دیـــــدهء فردا برد
فردای ندانــــــــــــــــم ها از بد بترم دارد
بندم نگه یا بینم دل غرق تمــــــــــاشایت
پا بسته به آیینی در گر مگــــــــــرم دارد
*************************************************
میرویم با فریاد
سبز میشوم در کتابت لحظه ها
وقضاوت آیینه ها
بر شانه های حقیقت
ریشه میزنم با لجاجت
در بطن آرزومند زمین
میرویم بی پروا
در مستیی تاکستانها
در دشت های بی باران
قطره قطره از آفتاب
عبور میکنم با نور
در سرزمین تاریکیها و عقده ها
آنجا که ستاره های گریان
با هق هق آشنای زمان
کهکشان زندگی را تفسیر میکنند
عبور میکنم از افسون شب
از کشتزار علامتها
تا دروازه ی خورشید
مشگفم چون جبرییل در آینه صبح
و طلوع را فریاد میکنم
*******************************************************
درمهمانی چشمانت
گرمی زبان عشق را
چکیده چکیده
تا ناپيدای شب
در وسوسه هايم
تجربه کردم
و امیدآن لحظه ی
زیبا
تا بلوغ لحظه ها
در من میرویید
******************************************
فتوا
آنگه که جوانه ی را
در طراوت اندام بهاريش
سر ميبرند
وتقديرش را در
شاهراه اسارت
به زنجیر میکشند
و در حاشیه ی
نباتی رنگ شبابش
امید را باطل
وهوس را از حلق
میآویزند
میبینیم
در حکومت این فتوا
زنی نا امید
زنده
میسوزد
************************************************
آمدم
آمـــــــــــدم آنجا که سحر
به
نفــــــس های تو آغاز کـنم
گم
شوم در تب خورشيديی تو
تا
به تقدير شبــــــــــم ناز کنم
آمدم
باز ز هر قــــــــــــــيد رها
چوبهاری چو خماری چو نسیم
ز تو و عشق بگویم که فقــــــط
لایق این شعــــــــــــف زندگییم
آی
بر خيز غم غنچه شده
ز
دلم کو بدلــم ريشه زده
گره
شوق گشایم چو شفق
بلب تشنه اگر بوسه زده