عزيزه عنايت
عزيزه عنايت در سال 1326 خورشيدی در ولسوالی اندخوی تولد يافته چون پدرش محمد کريم خان به دليل وظيفه افسری در کابل متوطن گرديد ، وی درکابل بزرگ شده است.
تحصيلات ابتدايی را در مکتب ستاره به پايان رسانيده و به دليل تعصبات آنزمان نتوانست به تحصيلاتش ادامه دهد.
در سال 1347 خورشيدی در بريشنا موسسه شامل کار ميشود که تا سال 1372 دوام ميکند. در ده سال اخير ماموريتش بحيث مدير عمومی سوانح بريشنا موسسه وزارت آب و برق ايفای وظيفه کرده است و در سال 1372 نظر به شرايط ناگوار ميهن ، مانند ديگر زنان کشور وظيفه را ترک نموده و خانه نشين گرديد.
از سال 1364 الی 1371 نزد مرحوم استاد عبدالحميد اسير مشهور به قندی آغا ، بيدل شناس مشهور کشور افتخار درس بيدل شناسی ، علم عروض و لازمه پنجگانه شعر را کسب نموده است و در منزل اين استاد گرامی که روزهای عرس حضرت ابوالمعانی بيدل ، خواجه محی الدين چشتی و ديگر بزرگان علم و عرفان را تجليل می کردند و به خوانش اشعار خود می پرداخت.
اشعار عزيزه عنايت از سال 1354 الی سال 1370 درداخل کشور در روزنامه های بيدار ، فارياب ، انيس ، پامير ، جريده ملی نگاه ، مجلهً آواز ، مجلهً ميرمن ، مجلهً ژوندون و همچنين در خارج از کشور در روزنامه های تاجکستان ، درجريده وحدت ملی در مسکو و اخيرا در مجله پنجره و پژواک در هالند به چاپ رسيده است.
عزيزه عنايت اکنون در هالند اقامت دارد . « سير زندگی » ، مجموعه شعری اش نيزدر اين اواخر درين کشور به چاپ رسيده است.
عدالت گســتری
وطن امرو ز بيش از هرچه از ما کار ميخواهـد
جوانان را زهر وقتی ديگر بيدار ميخـــــــواهــد
وطن عمريست از فقدان رهبر سوخت درآتش
کنون يک رهبر غمخوارو بس هوشيار ميخواهد
هران رهبر که پشتی بان يک قوم و زبان باشد
دگر قوم و زبان را تحت استثمار ميخــــــواهـــد
عدالت کی تحقق میپذيرد با دو رنگـــــــــی ها
عدالت گستری يک رنگی و ايثـــــار ميخو ا هـد
همه اقوام در کشور مصيبت ديده اند بسیـــــا ر
ازان رو اهل ميهن رهبرغمخـــــــو ارميخواهــد
هنوز هم دشمنان بر افتراق قوم ميکو شنـــــــد
برای قلع و قم اين عمل پيکار ميخـــــــــوا هــد
اميد من ( عزيزه) اعتلای ميهنم با شــــــــــــــد
که اين مامول از ما زحمت بسیـــــــــارميخواهـد
جذبـــــهء عشق
هرجاکه روم در نظرم جلوه نمايی
هردم بدلم جذبهء عشقت بفزايی
جان باخته گانند براه تو زحد بيش
زانرو که تو شا يستهء مهرو وفايی
مفتون هوای توام و محو خيالـــت
در هر نفسی مونس جان و دل مايی
جز حضرت تو نيست ممدگار خلايق
زيرا که تو هم مالک ارضی و سمايی
دلبستهء اسباب نگرديم که فا نيست
جو يم رضا ی تو که پر لطف و عطايی
گاهی بدل سو خته ام شعله فروزی
گاهی زرهی چشم ترم جلوه نمايی
هر چند پر از اثم و گناه است ( عزيزه)
شادم که تو بخشندهء هر سهو وخطايی
آفتاب ارزو
درصف صاحب دلان بر علم و فن پيچيده ام
رشتهء ناب حيا بر جان و تن پيچييده ام
خويش را پروانه ء علم و ادب انگا شته
هر کجادر گرد شمع انجمن پيچييده ا م
من بياد قوم و ملکم هچنان تار حر ير
سوختم در آتش عشق و طن پيچييده ا م
در تفر جگاه الفت هر کجا ای دو ستان
چون نسيم صبح گاهی در چمن پيچيده ام
آ ب گر دد زمهرير از آ فتاب ار زو
در قبای آ رزو ها خو يشتن پيچيد ه ا م
از کشاکش های دنيا نسيتم فارغ دمی
در حريم زندگی با ما و من پيچيده ا م
مدتی شد ای ( عزيزه) در ديار غربتم
رشته های همدلی بر ملک تن پيچييده ام
عروس صبح بهار
ستاره بار آورد
ستاره بار آورد نخل نوجوان بهار
به شاخه های عريان و نيسانی
چه ابر فروريخت اين ستاره شب
به چشم هريکی من نقش خويش را ديدم
ازميانه يکی را زشوق برچيدم
نهادمش بکفم تا کنم تماشايش
زصد ضيای تجلی به خويش می باليد
حديث دهر کهن را برای من می خواند
ستاره می افشاند به مقدم عروس صبح بهار
به برگ برگ گلاب
به شاخه های عريان و نيسانی
چه ابرفروريخت اين ستاره شب
چه آفتاب برافروخت مه پاره شب
2 ـ 10 ـ 2004
شهر تلبرگ ــ هالند
پيمانه و گل
درباغ حلقه زنيد راه چمـــــــن بازکنيد گل رسيد غنچه رسيد طرح نو آغاز کنيد
تافتد لولو تر در دمن از ابر بهــــــــار علــــــــــــــم تازه گی فصل برافراز کنيد
خوش سرايد بچمن مرغک آشفــتهً گل ياد باغ و گل و از مرغ خوش آواز کنـيد
تاصبا عطر فشان ميگذرد وقــت سحر تازه دل از گذر نگــــــــــهت دمساز کنيد
راز عشاق بهر گوش طنين انداز است نگه برمستی و پيمـــــــــان اهل راز کنيد
گرنشينيد بچمن با می و پيـــمانه و گل يادی از مرد خدا حافظ شــــــــــيراز کنيد
گربخوانيد زعزيزه به چمن شعر تری
صحــــــبتم با گل و با يار دلنواز کنيد
23 ـ 2 ـ 2005
شهرتلبرگ ـ هالند
کابل
آورد صبا بويی شهــــــر وفضای کابل
دل می تپد بسينه دارد هــــــــوای کابل
شهر و ديار ديدم باغ و بهـــــــار ديدم
ننشست بر دلم هيـــچ گلشن بجای کابل
تا ترک دامنش را کـــردم بعزم هجرت
هرجا که پا گذارم گـــــــريم برای کابل
گوشم نکرد عادت با طبــل و تال ديگر
آهنگ دلنشين است ساز و نـــوای کابل
تاديدمش در آتش يکشب بخواب واندم
لرزيد تن به بستر از غصـه های کابل
ای هموطن زالفت بنواز پيــــکرش را
مرحم گذار ای جـــان سرتا بپای کابل
ظــــالم بخواست تيغش برنده تروليکن
بشکست کاخ بيــــــداد آه و ثنای کابل
خوش باد « عزيزه » آندم ديدم قشنگ و زيبا
در موج ارغوانش خواجه صـــــــــفای کابل
شب پر لطف خدا
ناگهان ديده گشودم من از آن خواب گران دوش درظلمت شب نور خدا را ديدم
ملک از عرش فرود آمده بود روی زمين بردری پاک دلان مـــهر سما را ديدم
پرداران شب افراشتــــــــه بود پرده شب ايکه در پرده اسرار چــــه ها را ديدم
هرچه درگرد و نوا بود همه سر بســجود قدسيــــان و شب پرلطف خدا را ديدم
آن شبی تارمن از فيض تجلی چــو سحر روشن و پاک و فروغش آشکارا ديدم
عالمی بود که در آن محو تماشا بـــــودم ازسما تا بزمين سلســـــــله ها را ديدم
گرچه پرجرم و گناهم عزيزه ليکن
شادم کر کرمش نور اعطا را ديدم
21 ـ 6 ـ 2003
شهرتلبرگ ـ سويدن
آغوش فلک
اين چه عمريست فلک در پی آزار من است
ريختن خون جگر از ستمــــش کار من است
هرکجا فتنه زآغـــــــــــــــوش فلک سربکشد
جستجو دارد و آن مايل ديـــــــــــدارمن است
با وجوديـــــــــــــکه مرا عمر نشـد شاد دمی
هر نفس تا بکنون رنج و غمـــی يارمن است
مينهد منت بيجا به چمـــــــــــــــــن ابر بهــار
رونق گلشن و گل ديده خونبــــــار مــن است
رفت اين عمر زکف با همه اين شــور وفغان
ظاهر افسردگی از اين دل بيــمار مــن است
ای عزيزه منما شکوه ازاين بيـــــــش ز دهر
کين همه قسمتی از بخت نگون سار من است