داکتر اکرم عثمان
دوسال و اندی از آخرين سفر جاودانه مرد تاريخ فرهنگ و ادبيات ميگذرد.
يکی از مريدانش که تازه از کابل برگشته ـ اين عبارات را بر لوح مزارش خوانده است :
« استاد ممتاز و رئيس بلند آوازهً دانشگاه کابل ، وارسته مردی از تبار آزادگان و دلسوختگان، نويسنده ای بی بدليل و پژوهشگری کم نظير ، مولف آثاری ماندگار در زمينهً فرهنگ و هنر کشور ما ، بنيادگذار چندين کانون ادبی و عرفانی ، آموزگار روشندل و روشن دماغ صدها محقق برجسته در دانشگاه کابل و اکادمی علوم افغانستان ، مشعلدار هزارها پوينده راه در ظلماتی ترين شبهای تاريخ وطن ما ، نيکمردی مناجاتی و خراباتی ، مشوق دلسوز ، هنرمند و مناجاتيان خانقاه های کابل ، انسانی وسيع المشرب ، بی تعصب و بلند نظر ، اکاميسين داکتر عبدالاحمد جاويد دراينجا آرميده است.
خداوند مزار اين استاد استادان زمانه را جاودانه نورانی بدارد و فردوس برين نصيبش گرداند.»
برای ما شاگردانش که به مقام و منزلت معنوی او اقتدا کرده بوديم ارثيه ای ازاين ارزشمند تر وجود ندارد. لشکر بی شماری از فرهنگدوستان دنباله رو آن سپهدار ادب پرور و انساندوست هستند.
اويک عمر ، تک و تنها ، با فرهنگ ستيزان و دشمنان آزادی و آبادی وطن ما رزميد و مشعل دانش و فضايل انسانی را روشن نگهداشت.
درآخرين سال حياتش که ديگر شمع وجودش به خاموشی ميرفت و بيماری کشندهً سرطان بر رگ رگ جانش چنگ انداخته بود به کمک عصا و نيروی ايمان خود را به کابل رسانيد. به اين اميد که امر شريف همدلی و همفکری را مدد رساند و آسوده خاطر چشمهايش را به بندد.
سال ديگر تابوت و پيکر بی جانش را ارمغان خاک وطن کرد تا آيندگان درس وطنپرستی را از او بياموزند.
وامسال باز هم به تجليل از او نشسته ايم و به ياد می آوريم که «جاويد » نمردنی است و کماکان دردل ما جا دارد.
بالا
بازگشت