طنین اوازی که بارور
شدن موسیقی کشور را نوید میدهد
اواز احمد ولی, صد ای
سحر انگیزی است که در هما هنگی با نوای پرده ها و ضرب های
موسیقی برا ی شنوند ه ارامش روحی را به ا رمغا ن می اورد و علا
وه ا ز ان وقتی اهل ذ وق بدانند که صا حب این اواز و استعداد
چگو نه به ا ین مرتبه رسیده است انگاه تا ثیر طنین این اواز
دلکش بیشتر از ا ن می گردد که تصورش را نمی توان کرد.
ا حمد ولی
در سال 1997 عیسوی د ر دوازده سا لگی در بین دو نا م هنری فتح
علی و نغمه سرا در پا کستا ن نبو غ اش او را در بین محا فل
خصوصی و شخصی به شهر ت رسا ند و انچه او در ان زما ن ارایه
داد به مثابه ئ یک کار فوق العا ده بود که
بسیارئ اندر کاران
موسیقی کلاسیک با نقد عمر خویش انرا در طول زمان کمائی کرده
اندو یا می کنند.احمد ولی شش ماه ئ بیش ندا شت که همرا ه با
سایر اعضای فامیلش از مجبوریت روزگار در جمع قا فله ئ مها جران
به تنور داغ غربتگاه ئ پشاور رسید زما ن می گذ شت و احمد ولی
هم ما نند سایر کودکان غربت زده ئ افغا ن در تموز گاه ئ هجرا ن
را ه خو د را به سو ی بزرگ شدن می زد و امروز را به امید فردا
تجربه می کرد.او در اغوش فامیلی روشن اندیشی که طمع ظرافت های
موسیقی را احساس می کنند زاده شده از همین جاست که هوش و گوش
او با این دنیا ئ پر از حکمت نا اشنا نماند بلکه از ان تاثیر
پذیرفت.پدر احمد ولی اقائی نعیم علا قه و عشق سر شار فرزند ش را
احساس کردو د ر یا فت که عشق هنر اواز خوانی در وجود احمد ولی
جوانه زده است او را نزد استاد فتح علی خا ن استا د موسیقی
کلاسیک و غزل پاکستان می برد و احمد ولی هم به رسم عنعنه ئ اهل
طرب نزد استاد به حیث شاگرد زانو می زند و گر می گذارد.ا ستاد فتح علی خا ن از هما ن روز
ها ی نخست استعداد سر شار و علا قه و عشق به موسیقی را در احمد
ولی می یابد هما نجاست که استاد فتح علی خان به احمد ولی مشوره
مید هد تا در پسوند نامش فتح علی را اضا فه کند که او می
شود احمد ولی فتح علی.ر ا گ ها ی را که استاد فتح علی خا ن
به وی تدریس می کند در ظر ف چند روز احمد ولی انرا می اموزد
و بد ین گو نه دو نیم سا ل تما م احمد و لی اسا سا ت مو سیقی
کلاسیک را از استاد فتح علی خان فرا می گیرد.جالب اینکه تعداد
زیادی از راگ ها را با شنیدن کاست از کلاسیک خوانان افغا
نستان و هند امو خته است که این کار در زاد خود یک کار استثنا
ئی است.احمد ولی نه تنها کلاسیک خوا ن خوب است که با تما م
ظرافت چون یک اواز خوان با تجربه با زبا ن بی زبا نی ها ی مو
سیقی راز و نیاز می کند بلکه غزل خوا ن خوب هم است هما
نطوریکه راگ هارا خو ب ادا می کند در غزل خوانی هم اشعار را
بسیار روان و واضح تلفظ می کند علاوه از این همه احمد ولی در
نواختن ارمونیه تسلط کامل دارد پنچه های سحر افرین اش چنان
پرده ها ی ارمونیه را به بازی و نوا می کشا ند که هر بینینده و
شنونده را به حیرت تما م می برد.احمد ولی در بین دو نام هنری
فتح علی و نغمه سرا هما ن استعدادی کشو ر ما است که طنین
اوازش بارور شدن موسیقی افغا نستان را نوید مید هد.
فضل الر حیم
رحیم
12.10.2005