راحله يار
دعــا
بـــده بـــــروم
دلــم پُــر اسـت
فـضـا تـنـگ كــوچــه غـمـنـاك اسـت
عــروس عـشــق بــه زيــر هـزارمــن خــاك اســت
نـه دسـت دوســت نـه ره
تــوشــه و نـه روزنـــه اي
سـفـر بـه پـيــش و ره عـــاشـــقـي خـطـرنـاك اســت
بــه دخـــتــرم کــه دم
از راه زد شـــبــي گـــفـــتـــم
كــه رســم ومــذهــب عــشــاق رزم بـیـبــاك اســـت
دعـــابـــده بــــروم
جــــســـت وجـــوي روزنــه اي
كــه چـشـم هـا بـه ره وقـلـب عـاشـقــان چــاك اسـت
طــلســم جـــاده ي بــن
بــســت ســــد مــن نــشـــود
كـه عـشـق سـركــش وچـابــكـسـوار وچـالاك اســت
هــجــوم عـــشـــق
زكـــف بــرده اخــتــيــار مــرا
اگــرچــه كــاخ ســتــم گــردنـش بــرافــلاك اســت
دعــابــده بــروم
ســرنــهــم بــه مــســتـي عـــشـــق
در آن ســپــيــده کــه انــگــور در تــن تـــاک اســت
به بي
خيـــــــــــالي خود هر شبانه مي خندم
زعمر وعده ي تو سالــــــــــيان سال گذشت
به بي خيالي خود هرشبـــــــــــانه مي خندم
شبانه هاي من اينـــــــگونه بي خيال گذشت
هزار حرف گره خــــــورده مانـد در دل من
و دست وپنجه دل خســــته در جدال گذشت
چقدر پرسش من بي جــــــــواب مانـد از تو
چقـدر تاب دل آرام و بي ســــــــوال گذشت
اميد را نــــــــــــــتوان از رواق سينه زدود
اگرچه عـــمر به ناكــــــــامي و ملال گذشت
به رنگ آبي عشـــــــق تو لحظه هاي مراد
به شعر حافظ و دلشــــوره هاي فال گذشت
نمانده اي كه مـرا صـــــــــــاحب كمال كني
دريغ از آن همه عمري كه بي كمال گذشت
خوشم كه عمر به پاي تو مهــــربان سر شد
اگرچه تلخ وهرچـــــــــند بي وصال گذشت
اشعار بيشتر
بالا
بازگشت