وطن

وطن ســــــــرزمین نیا کان ما        توای ما در نسل انســـــــان ما

درو کوچه وکــــــوه دشت ترا        نگهبـــــــا ن مرزتوایم جان ما

ترا بام دنیا شنا سد بشــــــــــر         زمـــــین نکــــوو نکــویان ما

بدادو خرد خـــسروان داشتـی          توای خاک پا کیــزه داران ما

زنـوریکه تا بنـــدهً خاک تست         تــــوانا یی آ رد به د وران ما

وطن زنده گی با امیـدتو است         جد ا ازتو نـــاردبه تن جـان ما

کهن سرزمین خراسـان مـــن         چه آمد ســــرت مهر افشان ما ؟

نبودی، بد اندر جهــا ن کهــن         چرا خار گشـــتی پریـشا ن ما

ز بلـــخ تو آمد پدیدشهـــر یا ر        نما د جـــها نداری و شـاً ن ما

کیومرس ورستــــم ترایا ربود        ز هوشنگ وآتش بگــوزان ما

فرپا دشاهی ونیـــکو گـــــری        تراهست پیوند و ایمـــا ن مـــا

همه گوشــــه های ترا یا رمن        سرای پسندیده خــوش خا ن ما

                     نگرد م بدورکسی جز وطن

                     چنین است پیمان وجدان ما

 

************************************

 

بیا غا زم بنام یا رانســــــــــــــــان            یل نا م آور ملـــــــــــــک خراسا ن

برزمـــــــــید وبرون کرداهرمنرا             فداکردخویش را داد این وطــــــنرا

لباس پیشــــــــــتازی در بدن کرد             چورستـــم حفظ این مرز کهن کرد

نه خوابش بردنی رخشش ربودند              ولی نا مــــــــردیها با وی نمو دند

نبرد ازیا دفرهنــــــــــگ کهن را              چنا نرزمیـــــــــــد وآموزید فن را

سیاه وسرخرابرجانــــــــــــشا نید              غلاما ن را برون از خویش رانید

برزمیدو جــــــــها دشرا اد اً کرد              به میهن عشـق ورزی را بجا کرد

که بود او گوهر انســــان پرستی              که آن ایـــــــــــما ندار راز هستی

نـــــــــبردش سالها با اهرمن بود               مراو محبـوب قلب مردو زن بود

به وحشـــــــت آمد آن اغیاربیدرد              فرستا دمار درآستـــــــــین آنکرد

شهــــــــیدپا کـــــداد با شــــهامت              درود از ما نـــــثار روح ونا مت

ترا گرهست هنـــدوکش به میهن                بگریا نیـم در یا د تــــــــو برزن

تو مسعود سپــــــــهدار زما نی !               گــــــــوارای ورستم را نشا نی !

                    قسم بر همت وا لای روحــــت

                    نا یستیم و روانیم بر شکوهــت

************************************

 

                                      گوهر دل

 

رموزعشــــــق را از جان دل جو       بگــــــــوش دل نوایی راستین گو

بخودبرگردودرخویشــــت سفرکن       حقیــــــــــــقت را بیا ودر بدن پو

درین دنیای رنگین حیرتت چیست      گل هر بوســــــــتان دارد ازآن بو

تـرازوی طــریق راز هســــــــتی       ندارد زره ی فــــــــــرق دو بازو

فرورفت یوســـــــف اند چاه گیتی       که تاگردد حقیــــقت از درون رو

نجا ت حق همان رسمـــانک دهل       که تاپیوند گیـــــــرد دست دل سو

شریعت،معرفت رابا طــــــریقت        حمیــــــــــــل راه حق پندار نیکو

چه رمزو راز خالق خلـــق دارد         نگنجــــــــد در ورای فهم سر او

بداندآن فـــــــــــنافی الله با شــــد         غریق عشق و جولانگاه حق جو

عــــــــــــدم گردیده تا پیوند گیرد        به ذات بی غــش و داما ن گیسو

                     بکش« میرزایی» نفس بی نفسرا

                     که تاگردی رها از چنگ جا دو

 

************************************

 

یل دادگر، داد خــــــــــواه زمـا ن        

تبار نــکو بینــــــــــــشا ن جها ن

توخود راست وبا راستی ساختـی

قـــوماش بدانرا بر انداختـــــــــی

سراپرده راهـــــت پراندیشــه بود

تمیز نگــا هت رگ وریشـــه بود

به خود باورو یا رانســـا ن شدی

دراین کهنه گیتی چرا غان شدی

روا دیدی چان دادن خویـــش را