پوهنمل بصیر کامجو ـ آلمان
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
« درد شناختی در قالب منظوم »
روش اسقرایی بیان اندیشه درقالب منظوم ناهمگون ونیمه جان ما منظر و چشم انداز روزافزون مدخل پژوهشی است . این نحوهً نگرش ، نسبت های واقعی بیان معین عناصر زیرساخت در زمان را به تشریح میگیرد.
زبان ایده آل ما تصویرکنندهً حوادث عین ونقشه های حق خواستی ایست ازوضع ساخت واقعیت . که قضایای حیات را در صور جوهر وعرض قیاس که بخودی از نقد عقل ناب منشأ میگیرد به نمایش میگذارد. تصدیقی از ایجابات ساختی مفاهیم : تخالف ، تضاد، تناقض ، توافق ، علل ومعلول ، جزی وکلی شناخت میباشد که با قبول معیاروگونه های تمیزمعرفت ، اصول کاربرد فکر را در راه رفت توسعه وغنامندی فرهنگ عاقلانه به پیش میکشاند.
امید به فردا
ــــــــــــــــــ
مادگرمی آئــیـم : با کـمال نـیت بـفکــر نـویـن
بــاشـــــناخت از جــــــهان بـــه شــیوه عـــین
پــــرچمی صلح بر افـــراشته با حُسن و یقـین
در بـــــه روی همگان باز کـــنیم دور از کین
****
انس را ز جنس نیک صرف بـــرادر خـوانـیم
ارزش و ماهیتی زن ، خــــــرداً مـــی دانــیم
در تعادل حــــقوق مـــردو زن کـــــوشــــانـیم
حرف همآیشی را بـــــــــه چشم عقل میخوانیم
مــــا هـــمان لشکر نـــــور آور صلــح افغانیم
اهـــل هندوکش بیدارو تخارســـــــتان ایـــــــم
مفتخر به مـــولانا ، بلخ و مـــــزارســـــــتانیم
مــــا فقط جــــوهــــر هستی زمحبت دانـــــیم
مهد فرهنگ جهان اهل هــــرانســــــتانــــــیم
****
روی آگاهـی ز بــــــاد
روی قانون جـمــــــاد
خـط بـطلان مـانــــــیم
****
بــِرایجــاد پـايهً مــادی
بــِرتأمین حـق و آزادی
بــِرتولید خـویشتـنداری
****
مادگرمی آئیم : با هزار عنچه گل عشـق وامـید
با اصـولی دگری ، بررهیافت طلوع خورشــید
ضمن احساس به آن داغدیـده
برتسکین قــــــلب رنـــــجیده
برجــــریـــــــان آب خشکیده
ـ در نفی کِـــردۀ تن پروری و خـــــود نگـــری
ـ بـــــا هـــواو هوسی اصـــــل عــــدالت مندی
ـ با تــــــواضـــــع عمیق شــــیوه الفـــت داری
****
مـا دگرمی آئیم : ظرف پرزآب صاف میآریـم
بــــا الـــهـــــام زعشق انســـان نماز میخوانیم
نــمـــــاز وجــــدانــــی
زســـمــت عـــقــلانـی
بــه قـصد انـــــسانـــی
****
ما وضو زقطره های دوش سکوت مـی گیریم
بعد نمازی خویش را، پی تکبیر نجابت خوانیم
قــبله یـــی مـا سمت غزت، نــور آفتاب بـهـار
جای نمازیی وجدان صفحهً آرزویی مادرخَوار
پـای مادرچـه مقامیست که سجادهً خود میدانیم
خــاک پاکی پایش سرمهً چشم ملائیک دانـــیم
مــا دگــــرمی آئــــــــیم:
بـا چــــنین انــــدیـــــشه
برایجاد حرفه و پــــیشه
بــِرآبیاریئ بـاغ وریـشه
14 می 2005
وطن
ــــــــ
وطــــــنم ای وطـــــنی زیـــــــبایـــــــــــــم
وطـــن ای ریــــشه پــــــیدایی فـــکر وباور
****
عشـــــــق تــــــو رهـــــــنمایی تــــــــربیتم
حُب تــــــــــو مــــایه آرامش جسم وتن وبر
****
ســـــالهایکه درآغـــــــوش تو من جا داشتم
مــــــهروعشق داشـــــــت به من رنگ دگر
****
هــــــــمه را شـاد و خُرم به زندگی مـیدیدم
هــــــــمه را رحــــــــم ادب بـــــــودبه ســـر
****
تــــا در آغــــــوش تــــــو مـــــاوا داشــــتم
گــــرم و آســـــوده بودم فطرت من بود دگر
****
تــــــا زتــــــو دور بــــــه غـــــــربت رفـتم
زنـــــدگی زشــــت حیات کــرد گرفتارشرر
14 می 20005
صدای دانهً جَو
ــــــــــــــــــــــــــ
زبان داس بهنگام چیغ ساقهً جَو
همین بگفت به درو، رحم کن به ریشه جَو
زگریه های همه ساقه های سربدرو
چکیده خون زمژگان دانه دانهً جَو
****
درآن مکان که جو، زخم قهر به جسمش بود
فضا و منطقه را درد وناله پُرکرده بود
درآخرین نفس مرگ جَو و گردش بُود
شنیده بود دروگر،حرف جَوئ خون آلود
میان شقشق داس و سوهان که گفته بود :
عجب زمانهً بد این حیات بود؟ نه بود !
یکی بیآمد و با داس تیز سرم ببرید
دیگر بیآمد و با سُم گاِو سیاه وسفید
چنان فشار بداد جثه ام به هرسو پرید
مرا زخوشه و کاشانه ام برون بکشید
عجب زمانه که هیچ کس به داد ما نرسید
به حال ما همه ذی روح کدام صدا نکشید
****
آخ ! ندا کشید لب بسته !! گیاهِ خلوت جُوی
به غصه گفت به آب روان چنان بد خُوی
چرا حیات همه ساکنان حومهً جُوی
به میل خود نگری صاحبان خود خواه جُوی
گیاه ِبرگهً سبزی بهاربه باغچه و جوی
بقتل رسیده ز دستی اجیر لالا گوی
****
به طرز نیمه هراس آن دروگری مزدور
بفکر پاک بشد رفت ز حرص دنیا دور
برای اینکه بدیده نوای هرمقتول ،
حضور صحنهً خون و ندایی نعرهً مور
جرأت بکرد بخود از سرشت قصهً زور
مدد بخواست زوجدان بقسم مرد جسور
بگفت به صاحب داس این چه فکرتی ناجور
چرا به قتل و قتالی هزار( ... ) بتهً جو؟؟
به کیش و عُرفِ غضب یا به نحوۀ شبخون
برای کسب همان لقمه نان ، پُر از خون
عمل نموده همه مالکان داس همگون ...
(21 می 2005)
تعقل
ـــــــ
راست نه آنست کـــه چنان بـــگذرد
هـــرچه گـــذشت درطمع نان بگذرد
شــــــــکرنمودن طبع تسلیم فـــــکـر
فــــکرت عاقل زســـــــوهان بگذرد
اشــکَ یئ درد ریخته ازچشم فـــقـر
درتب وتاب عمر گـــــــران بـگذرد
سوخت دل از حسرت خود محوری
ســــوزش غم زاستخوان بـــگـــذرد
زندگی مــا رفت بـــه دردی شــکـم
خنده مـــرگ ، نعرۀ خـــوان بگذرد
قـــافله در وادی کـــم ژرف مـــــاند
ســـپیده دم هـــــمپای آن بــــگـــذرد
زمــــزمۀ آهنگ بــــرگـــها بجاست
باد خـــــزان زروح شان بــــگــذرد
شـــکوه زتـــقدیر ، تغافل زحـــــــق
ایـــن خـــرد است زآسمان بـــگذرد
رَو زخـــطِ عــبد بـــه تــعقل نــشین
کـــامجو را گــــو کـــه چنان بگذرد
30 اپریل 2005
گناه درمطب
ــــــــــــــــــ
روز پُر بـرف وخنک چه روز آفــتابی بـــود
صـفحهً درد دلــــــــم داغ ز تـنهایــی بــــــــود
حال من بود نه خوب، خیلی هــم تــب داشــتم
نــــــزد دکــــــتورمعالج بــــه تـداوی رفـــــتم
درصـــــــف مـــــــرد وزن ازبـــــــــــیماران
مــنتـظر معایــــنهً نشسته بــــودم جــمع شــان
بـــــا هــزار عطــش گــناه لایی ادراک فـضا
بـا دو چشمان نــــگاه کـردم تمــــاشا همــه را
****
ناگهان درجمع مارونماشد زن مـطبوع ورسـا
آن روی نـــمکی ، بـــینی دراز دهــن صــــفا
مــــــــــانــــند بهار عشق ، شمع گــــونه نمــا
برگی از گــلـهای شـاذ با چـنان چهـــــرۀ نــاز
هـمگی جـمله به آز بـا نـگاهــــی گـــــرمِ باز
بـــــه دوچشمان حسینش هـی نگاه کــردند باز
****
مـــــن ز طـغیان هـوس ، بـنشسـتم سرجـــــاه
بــــــی دریـغ منتظری گردش آن چشم ســـیاه
در ســــرا پای وجــــــودم بــــدمید لرزه و آه
درچنان حــالت بــد لرزه بجان به سمت مـــاه
بانیازی گـــــرمم از کُنــجئ چـــــشم نـــــگاه
چـــهارچــشمه به دورخسار گـلابگونــه نـما
بـه هوایی چمن و باغ و گـل وســوسن و مـاه
روی پـایی قـلبم بـه بلـندی مـحـبت رفـتـــــــم
تن گوارا ره به چــشمِ نـــفس تـماشــــاکــردم
****
درســــمت چــــپم مـــرد تـــــنومـــــندی بـود
با ریش دراز صــــله سفید جــــامـــه کـــــبود
از فــــهم خــــبری نبود ، روحــــانی بــــــود
درفــــکــــرت وخــوئ زذات رهــــبانی بـود
مــــانند مــــن او هم به گنــاه مشغول بــــــود
با تــــار نــگاه کـــوی فـــضا دوخـــته بــــود
****
نــــاگـــــاه نـــظرش بخورد به من تــیز بـدیـد
با قــــهر فـــــسون گـونه دو چشمانش کشـــید
از هـــیبت چــــشمانش چـــــنان تـــــرســـیدم
درحــــالـــت خــــامــــوشی فــــغان بلـــعیـدم
چـــند لـــحظۀ هم تکان تـرس مــی خــــوردم
بـــاخـــــود شــــدم و ازســـــرنفس غلــطـیدم
****
در هوایئ احساس زرهی سـایه هـای مـژگانـم
درورایـی افـــــقی رنــگ عــفـت پـــربــــزدم
ازکـوی شـهر خـیال به حُـــسن رغبت رفــــتم
من به مـهمانی عـــشق ســــــوی محبت رفــتم
رفتــــم از جــاده خـود بافـــتهً مــذهب و دیـــن
به مکانِِِ ســـــرعشـق بسوی رویـــاء و یـقــین
خنده ازچـاک جبین ربوده بود اخــمه و چـــین
مـــــیدریـد پرده خود ســاختهً ظلمت و کـــین
****
روشــــنی پـــــرمیزد عشـــــــق آفـــتابی بــود
دشـــــت وصــــحرا چـــــه چــــراغـــانی بـود
نـــــــور وارســـتگی و اشــععهً آزادی بـــــــود
همه جا ســازوسرود صدای مـــــوســیقی بــود
عشق میــــریخت بـه دریــــاچه رویــایئ مــهر
آشکارا میتوان گفت : عیـنیت بـود نـه سِــحـــر
****
مـــن کـسانی دیـدم بی گمان اهل ملائیک بودند
آب بـی فـلسفهً به خواسـت وجـدان خـــوردنــــد
عشـــق و آرامـش روحـــی متعادل داشــــــــتند
با ندائ حُــسن کـمال، پَــــئ فضــیلت رفــــتند
دست درگـــردن حـس بـدست هم انداخـــــــتند
بــا چـنان عُــرف نوین خویش قـناعـت کـردند
****
حـس واحـساس هـمه شورنـبود شــــیرین بــود
رحم و انصاف حقا لـــقمه هـــر هفت سین بـود
کــاسـۀ هــمزیستی ز مهـــــرپـُـر آگـــــین بــود
بـُـردوبـــاری ومواسات زیـــک آئـــین بــــــود
لــطف و احــسان وتـــواضع بصد تمکین بــود
فــــکر آزاد نـــگری فـکرت دور از دیـــن بود
30ماه ابریل 2005
کـــجاست ســمت حـــــیات
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
جهان زندهً مــــــــا در مسیر راه شناخت
کجاست منبع مـــــــادی کنهِ هستی مـات
کجاست سـمت حــیات
****
کـجاست ریشه پــــــیدایی اصل تضـــاد
بفکر علم نوین جملگی زوحدت مــــــاد
بداوری عقلأ هم زنور هــــم از بـــــــاد
****
کجاست رشته آن سر که ختم آغـاز است
بحـکم رویه حکمت حـــیات در آب است
به رویت هرچه درعالم زادهً خاک اسـت
نه در قبول تخیل که شعشعهً ذات اســــت
****
کـجاست سـمت حـیات؟
بــــــــسوی خـــــــــــواســــت شــــکــــم
بسوی شهوت و احساس طرف کور قـدم
بسمت ســــوء عــــمل یا براه فکر و قـلم
بـــــسمت رمـــــــز بقاء بازشناختئ عالم
****
بسوی قرعهً فال و بســـوی پـــــــــنداری
بــــسوی هــــــسته پنـــهان راز بـــیداری
بسوی جــــرأت اظــــهار روشن انگاری
حقیقتی بــــه ســـرانجــام عـــقل بگذاری
****
بگو بسمــــــت کـجا ؟
بــسمت مبهم ادراک و بسمت حـاشیه فکر
بـــــــسمت خندۀ موج و بسمت عادت ذکر
بــــسمت کنه مــکان و زمان حیات وجود
چـــه اتفاق نبود در دیـــار هــــستی بـــود
****
خـــیال دیــــدۀ مـا حـجم وقت می سنـــجند
حضورصورت احســــاس هنوزدر بند اند
کـــه فـــــصل سبز ترا مور ها درو کردند
غـــمین تبسم پـــوشیده را بـــه لـــب دادنـد
*****
عـــلو طبع خـــیال کـــــــرده کر سیارۀ مـا ؟
بــــفکر نـــــازک نـــــاباوری وجود مــلول
کــه دست منبسط ضعف بروی شانه غــول
طلسم صـــید غــــرض فکر را تباه بــــکند
عصاِ دســــت خصومت چه سان ریاء بکند
بــــه بــــحر منجمد یــــخ چــــنان شنا بکند
****
نـــــدای اســــترزاق که مثل نـــقره تمیز!!
بـروی نـور چـــــراغ
وبـه دشـت های فـراخ
به پای گلشن و در بـرگ سبز دور از داغ
بـــسمت روشــــنئ عشــــق تـــا تجلی باغ
هـــنوزدرخطراسـت
****
خــــــــوشا بـــحال کسانیکه عـاشقِِ درد اند
قـــضاوتـی غـــمِ انــــدیــــــشه از اول دانند
وخـوب می فــــهمند
صـــدیــــــــد آبــــــاله ها از قضا نـمی آیند
****
دمـــاغ صــانع جنگ جز شنع چه کرد بگو
صــــباغ شــــــیوه او ازبــــرای دانــــه جو
اســـیر حــــق بــــهار درمـــسیر حاصل نو
****
نـرو به سمت جنایت که هستی آنجا نیست!!
وبـــــود مـــــــا نه به شــــلاق زور وابسته
زجـــنگ وظــــلـم شـما مردم است دلخسته
ببین خـــــــــوشه پــــرفیـــض دانــــهً گندم
نـماد جوهـر بــودش :
زلطـفِ مهـر زمـین ،
آب و نــــــــــور و خـــــــورشـــــید اسـت
****
کجاست منشأ تــــولید فـــقر و ظلم و ســتم
کجاست منشاء غم
کجاست همت والای رحم و لطف و کـــرم
کـجـاسـت ریـــشه زخــم ، آب دیده یی ماتم
کــــجاست آشتـــی آن مـــــرد بـزدلی بازن
کـــجــــــاست وحـــــدت اندیشهً هـمه ادیان
بــــــــرای نـــــوع بشر ارجگذاریی انسان
زپـاکئ وجـــــــــــــدان
صـدا نـزد هـمـــــــگان
****
گِره بخـــورد به هـــــوا
عجب روان تـــــو فضا
به سمت خـواست رضا
بـــــــــرای حفظ حیات و به ضد جبر جفا
مــــــــــراد خویش ز آواز عندلیبان خــوا
****
در آن ســرا که تکان خورد کـاسهً ذهنم!!
صـــــدای پــرپری آبشار جــــوی شــراب
صـــدای سازو سـرودِ عجین به دود کباب
مخالفِ قـــدمِ مــــرگ چو باد در جـــریان
بــــه لابـلای غــرض از بهار تا به خزان
****
من از هــــجوم شــــرر روی سنگ افتادم
بصورتِ گُل سنگ پیچ و تاب می خوردم
بـه سـمت شـاخهً تـــر
به سمت پردۀ خــــــاموش برگِ سبز به بر
بــه چشـم کــرم سـپید
و بـروی شـاخهً بــید وبـه روح صاف امـید
اشک ریـزنگاه کـردم
پـا بـرهـنه ها دیـــــدم
به موج آب روان گِــــرد خورده جاه ماندم
شـــــــــــیار هـــــــــــــای غـــــــرایــــز ـ
به سمت رهــــــروگمراه زندگی می رفت
نـــــی بــــه ســـمت نــیت پــــاک ، یـــا !
بــــه ســــمت رشـــــته آغـــاز نقطهً تولید
****
بــه سـمت نــان و نـبات
کجاست سـمت حــــیات
کـــــجـــــــاست منبعِ مادی هستی ومـات
جـــهان زنـــدۀ مـــا در مسیر راه شناخت
به سمت کشف حقایق تضاد ضد تــــضاد
10 می 2005
بدان
ــــــــــــــ
سودی عمل به صدق بــــــود بــسته، دان دان
در نقض از این مــــعامله ، نقصش بـدان بدان
****
در ســــــیر روزگـــار توان رفت تخت و تاج
از خـــار گُـــل برویدو از خـــاک روح وجان
****
تدبیر چیست ، زمانه روان اســـت بسمت کج
این کج روان به راه کجی خـــود روان روان
****
بهتر بود چـــــوسنگ محک دُر شــناس باش
با حـــــــدس کورنمی شود هـرچیز بدان بدان
****
صُنع ظــــلام بــکرد جــــفا در دیـــــــار ما
نـــــسلئ نوین ! ریـــشه ظلمت بــــدان بدان
****
در کــیش عـــین تساوی حـــــق جوهر نماد
با سیــرت و بصیرت ، کـــامجــو بــدان بدان
15می 2005
مردبدبخت
ــــــــــــــــــ
مردی دیدم دیدۀ پرخونی داشت
ریش ژولیده جبین تُرشگونی داشت
از سوزش درد روز چنان میگریست
درگردن خود چه زخم ناسوری داشت
گامی بزدم به مهرازاو پرسیدم
آیا به چه کمکی نیازداشته ، نداشت ؟
هنگام سوال عجب بمن رُق میدید
گویی که : حواس پرت ازفکری داشت
من منتظری جواب معطل ماندم
از بخت بدش زبان لال ـ گنگی داشت
بُغضی غم ناگفتۀ او شد تصویر
درچهرۀ زرد اوکه ناتوری داشت
رنجی دل او گلوی من کرد گره
افسوس به او پیکر ناجوری داشت
10جون 2005
بالا
بازگشت