بهار سعيد
دلبر آفرين
گرصبای عشــــــــق در پيراهنــــــم افتاه ای
درغزل پيچـــــيدنت را دامن افشـــــــانی کنم
يا فرويت ميـــــــکشم در سينه ی احساس دل
درنفــــــس هايم ترا عــــــــطر گريبانی کنم
يا که برخــــــيزم ترا در قامــــت انديشـه ها
درخيالستـــــــان لطــف صبح خود بنشينمت
درتراوت زار رنگيــــن تخــــــــيل های زن
ازنمــــــــای رستــــــن تاب و تبم برچينمت
تا ترا گــــــــــل ميکنم در خوشه های آرزو
پنجه ی پندار من گلواژه چيــــــــــنی ميکند
کی تو هستی آنکه خيزی از تغزل های دل
عشــــــــــق زن اينگونه دلبر آفرينی ميکند
عـــــــــــــــــــروس
مرغک شکسته بال لای لای مادری
غم نوشت کودکش به نوحه ها گرفته
می سرود
دخترم! عروس قرن من!
درشگوفه های کودکی
ازچه فصل برگ و بار را به گل نشسته ای؟
ترسم همچو من
خوشه ای نچيده از بهار زندگانيت
پيرمردی در کمين بخت تو ستاده
چنگ می زند به جلوه خيز قد نماييت
می برد ترا به بازوان زرد خويش
تيشه بعد تيشه می خورد
قامت رسای سبز نوجوانيت
يک شباب عشق را
می زند خشک
در تراوت جوانه های گلفشانيت
برگ های آرزوی ريخته
دامنی زخار
می زند بديدگان شادمانيت
زخم تر به ناله ات گرفته
دردها دريغ ها ترا خميدنيست
دخترک بخواب رفت و مادرش گريست
مادرش گريست
پنهان
نشــــــد از پرده تنـــــها حــــــق رخ تابيدنم پنهان
مقــــام و در مقــــام خـــــــويشتن رخشيدنم پنهان
به همپيمــــــاييم بس کـــــور جهليـــــهاست دنبالم
لــــــگد مالی شدم چـــــــون بودن من ديدنم پنهان
رقم کـــــــــردن بدست ديگران شد سرنوشت من
بدست تيره بخــــــــــــتی دست و پا شيبيدنم پنهان
شنا اين عشـــق و ابرازم ، شنا اين سوزم و سازم
حــــــس انســـــانيم را همـــــرهی ورزيدنم پنهان
سيه « هستم » سيه مرگـم سيه شاخ و گل و برگم
بدست يآوه چيــــــــــنان حاصل من ، چيدنم پنهان
نهان قلبم ، نهان دردم ، نهان سوزم ، نهان سردم
کــــــه اين پنهـــــانگری ها ميکند ارزيدنم پنهان
اگر افتـــــــم اگـر خيزم زمفتی از چه نگريزم؟!
زبـــــس پنــــهان بمـــــاندم مانده پنهانيدنم پنهان
بالا
بازگشت