خو شه چین
ا گر ا مر و ز د لها ی ما شا ریده ا ست فر د ا سنگینی مسو لیت ها شا نه ها ی ما را مي شا را ند
خو ش میبا شیم و شا د ، که فر
دا ها رو ز گا را ن ما میبا شد و زما ن ا ز ما یش و ا متحا ن ، آ نچه را که ،
شنیده بو د یم ، یا د گر فته بو د یم و گفته بو د یم ، و مر د م ا نتظا ر هما ن
ر و زی را خوا هند دا شت که همه گفتا ر و کر دا ر ما را ، با مجمو ع گفتا ر ها
و کرد ا رها ی ، دو را ن حا کمیت ها ی موجود ، به مقا یسه بگیر ند ، و د ورا ن
ما بحیث آ ئینه تما م نما ، شفا فیت و صدا قت و را ستی ، و ا ما نت دا ری ، ا
هلیت و کفا یت ، خو د را ، به ا ثبا ت بر سا ند .
و طن دا را ن محتر م ! چشما ن ما ، تشله شیشه ا ی نیست ، که لق ، لق ، ببیند و
چیز ی را ، ا ز جر یا نا ت مو جو د ، د رکشو ر ما و چها ر ا طرا ف کشو ر ما ، و
قا یع که صو رت گر فته ا ست و صو ر ت میپذ یر د، فلم بر دا ری نکند، رنگ ها ی
سیاه و سفید را مشخص و به حا فظه نسپا ر د .
گو ش ها ی ما ما نند ، د یش آ نتن ها ، د را خذ ا موا ج ، صو تی ، هنو ز ا ز کا
ر نیا فتیده ا ست ، صدا ها ی ، زشت و کر یه ، ا نفجا را ت ا نو ا ع بم ها و را
کت ها را میشنو د ، چشما ن ما، رنگ ها ی ، سر خ و سبز ، مر می ها ی آ تش ا فزا
را ، به تما شا میگیر ند .
که ا ز طر ف شب ، آ سما ن تیر ه و تا ر کشو ر ما را ، د ر همه جا، د ر کو ه و د
ر د ره و د رد شت و صحرا ، ر نگین میسا خت ، بسیا ری ها فکر میکر د ند که د رین
همسا یگی ها جشن و سر و ر بر پا ست ، و لی فرد ا ی ، آ ن ر و ز ، پسر جو ا نا ن
و دختر جو ا نا ن ، با لبا س ها ی سر خ و سفید ، آ را سته ، به تا بو ت ر وا ن
، را هی قبر ستا ن میشد ند . صد ها و هزا ر ها نفر ا عم ا ز پیر و جو ا ن ، ز ن
و مر د ، د ختر و پسر ، با د ل ، ها ی شکسته و روا ن خسته و چشم ها ی نمنا ک ،
ا زفرط گر یه و زا ری ، تا به خا نه ا بد یت تا بو ت ها ی شهید ا ن گلگو ن کفن
را بد ر قه مینمو د ند .
قلب ها ی ما ، به ا ند ا زه مشت چپ د ست ما ن ، د ر حا ل ا نبسا ط وا نقبا ض ا
ند ، ثا نیه شما ری مینما ید ، و هو شدا ر مید هند ، که من ا وا مر مر کز ی ( د
ما غ) را خو بتر ا نجا م مید هم ، اگر د ما غ سا لم با شد ، ا رگا ن ها ی و جو
د را ، سا لم ر هبر ی مینما ید ، آ د م ها ، به کثا فت کا ری ها د ست نمی زنند
، ا گر چنا ن شو د ، شی کثیف، خو ن کثیف تو لید مینما ید ، بنآ من مجبو ر ا م
که خو ن کثیف را پمپ نما یم ا گر خو ن ها ی کثیف ، د ر جو ف ها ی من دا خل شو
ند و د ر د هلیز ها بیا یند ، هر نو ع خو نی که بیا ید ، من مجبو ربه پمپ کر د
ن هستم ، خد ا کند که ، مغز ها سا لم با شند، و رنه خو ن نا سا لم را ، تو لید
مینما ید و خو ن نا سا لم با عث مر گ میگر دد .
خد ا جا معه را ا ز و جو د رهبر ی ها ی نا سا لم د ر ا من دا شته با شد .
ز ما نیکه خو ن سا لم و پا ک تو سط ، قلب به تما م حصص ، بد ن تقسیم گر دید ،
جها ز ها ضمه و جها ز تنفسی ، و سا یر جها ز ها ی بد ن ، به طو ر نو ر ما ل ،
فعا لیت خو د را ا نجا م مید هند ، نمو و رشد بد ن ، بد ون عیب و نقص مرا حل ا
نکشا فی خو د را میپیما ید .
د و لت ها حیثیت یک ا ر گا ن زند ه را دا را ا ند ، ا گر
یکی ا ز ا عضا ی بد نه دولت نا قص با شد ، د و لت فعا لیت نور مال خو درا ا نجا
م دا ده نمیتو ا ند ، بنآ نه ا ینکه نو ر مال فعا لیت کر ده نمیتوا نند ، به زو
د تر ین فر صت سیر نزو لی خو د را می پیما یند .
وطن پر ستا ن و و طن د وستا ن و کسا نیکه د ر با ره تر قی پیشر فت و تحو ل می ا
ند یشند،قلب ها ی گر م شا ن ، ا نقبا ض و ا نبسا ط دا رند ، مغز ها ی شا ن کا
ملآ سر دا ست و د ستا ن کا ملآ پا ک دا ر ند ، د ر برا بر جر یا نا ت مو جو د ،
خو د را بی تفا و ت د یده نمیتو ا نند ، ا حسا س و آ گا هی شا ن ، به ضر یب ها
ی چند چندا ن با لا ر فته ا ست ، ا نسا ن را ا ز همه ا و لتر ا نسا ن ها ی ضعیف
را مو رد تو جه قرا ر دا د ه ا ند ، د رین جا مرا د م ا ز ا نسا ن ها ی ضعیف و
نا تو ا ن ، د هقا نا ن ، کا ر گر ا ن ، معلما ن و ا ستا دا ن و ر و شن فکر ا ن
، جبهه قلم و کا غذ ، و زنا ن میبا شند ، که نسبت به هر کس دیگرد شو ا ر ی ها ی
، جنگ ها ی تحمیلی را د ید ه ا ند و هنو ز هم پا شنه آ هنین ظلمت سیاه بر گر ده
همین ها فشا ر وا رد می آ و رد .
ضعف و طن پر ستا ن ا صیل و مو را ل ا خلا قی آ نها ، د ر مقا بل ضعیفا ن ،
ضعیفتر گردیده ا ست ، نیرو مند ی آ نها د ر مقا بل مظا لم ، د ر وغ و ریا ، ا ر
تشا و خیا نت کا را ن ملی بیشتر ا ز گذ شته زیا د تر گردیده ا ست .
و طن دا را ن محتر م ، بیا ید که د یگر تا ریخ خو د را نخو ا نیم ، ا گر بخو ا
نید و میدا نید که و ضعیت مو جو د ، تدا و م ، جنا یا ت ، سا لها ی متما د ی ا
ست ، که با لا ی ما عملی میگر دد ، کشو ر ما پیرا هن پر خو ن پو شیده ا ست ، ر
خ ما به طر ف عقب بر گشتا نده شده ا ست ، و قتی که میبینیم ، به عصر سنگ ر سید
ه ا یم ، آ نقد ر به سر عت ما ا فزو ده ا ست که ر وزا نه هزا ر سا ل را به سو ی
عقب طی طر یق مینما یم ، و طن زیبا ی ما را ، سر بر ید ند ، د ست و پا برید ند
، آ د م نمیدا ند که د ر آ نجا چگو نه با ید ز ند گی کند و چگو نه بمیر د .
و لی و طن پر ستا ن و ا قعی ، ما د ر زا د ، و طن پر ست به د نیا آ مد ه ا ند ،
ا گر با زو ی تو ا نا ند ا رند ، و لی ، بیا ن و قا یع تلخ و حقا یق ر و شن د
لها وا ند یشه ها ی آ نها د ر صفحا ت ا و را ق ، شمشیر کا ر ی ا ست ، بر جا ن ا
ر با با ن ظلم و ستم .
یعنی که ر فتن به زیر بیر ق ظلم و
ستم
وظیفه مر دا ن آ زا د ا ند یش نمیبا شد
بالا
بازگشت