خو شه چین
کجا میر وی؟
به پیش میرو ی و یا به عقب میر و ی ا گر به پیش بروی د ر دریا غر ق میشوی وا گر به عقب برگرد ی ، د رآ تش جها لت میسوزی ، ا گر به را ست بر و ی به را ست می غلطی و ا گر طر ف چپ را بگیری ، به طر ف چپ ، چپه میشو ی ، بهترآ ن ا ست که د ر شرا یط مو جو د، ا ز چپ و را ست، د ر یک چو ب لیس، که تر کیب ا زرا ست وچپ بو د ه با شد، د و پله یک ترا ز و سا خته شو د .
ا ین چوب لیس نمودی ا زشا هین( را فعه) ( د ستگا ه ها ی عد لی و قضا یی ) ا ست که د رد وطرف آ ن پله ها ی ترا زوآ ویزا ن میگرد د ، د رقسمت و سطی آ ن ( 0 ) بین علا مه ها ی مثبت و منفی مشتک ترا زوقرا ر میگیر د .
یک طر ف پله ترا زوقوه مقننه( نما ینده ها ی بر حق مر د م) که تو د ه ها ی مر د م ا ینها را بر گزید ه با شد، وممثل ا را ده مر د م خو د بو ده با شند ،( ا ین ها قا نو ن سا ز ا ند) .
ا ین ها قوا نینی را با ید بو جو د بیا ورند، که پا سخ گوی نیا ز مند ی ها ی عا م جا معه د ر شرا یط ز ما ن و مکا ن بو ده با شد ، فر د فر د کشو ر، خو د را ، با ید که د ر قا نو ن پیدا کرده بتوا ند ، د رغیرآ نصو ر ت ، همه ا عترا ضا ت و دا د خوا هی ها، به ما نندهمیشه، وجودخوا هد دا شت ، وا ین ا عترا ضا ت ودا د خواهیها آ هسته آ هسته به یک موج عظیم مبد ل میگر د ند ، به ما نند گذ شته ها ( کله ) پیش قرا ول خود را می خو ر د و جا معه بد و ن پیش قر ا و ل ، سر نو شت مو جو د را ده چند ا ن ، نصیب خو د میگر دا نند .
پله د یگر ترا ز و ، شو را ی و زیرا ن و یا کا بینه ا ست ، که را ی ا عتما د خو د را ا ز پا رلما ن که مقرآ ن، د رلب سر ک دا را لا ما ن مو قعیت دا رد، بد ست آ ورده با شد( که همه ا جراء ت را برمبنی قا نو ن پیش می بر ند) بنا م قو ه ا جراءیه هم یا د می گر د د .
مشتک را کی با ید که به مشت خو د بگیر د؟ ( مشتک ترا ز و را) فیگو ر، ا و ل کشو ر یا مرجع تشر یفا تی ، که ا ز جا نب مرد م ا ین وظیفه برا یش محول گرد ید ه ا ست .
مشتک ترا ز و، هما نا ، و سیله ا ر تبا طی ا ست که ا ز قلب عد ل و ا نصا ف بیر و ن بر می آ ید ( ا ر گا ن ها ی حر ا ست ا ز حقو ق .
ا ین مشتک ترا ز و را د ر مند و ی ها و د یگر جا ها ی خر ید وفر وش ، ترا ز و دا ر
د ر د ستا ن توا نای خو د دا شته میبا شد ، و آ رنج د ربا لا ی زا نو و زا نو لنگروزن ، را می بردا رد ، ترا ز و دا ر ، با گو شه چشم ، هر د و طر ف پله ترا زو را ، به شا هین ترا زوکه بیا ن عد ل وا نصا ف ا ست، به مقا یسه میگیر د .
ترا ز و دا ریکه ، برا ی ا نجا م ا ما نت مر د م ، مو ظف گر دید ه ا ست ، خد ا کند ، که تعا د ل ا و زا ن را خو بتر مد نظر دا شته با شد ا گر ترا ز و دا رآ د م د غل کا ر بو د و د ر، د ندی با زی ، مها ر ت را ا ز گذ شتگا ن خو د به ا ر ث آ ور ده با شد ، قد قد ، د ر ین جا بکند و تخم خو د را د یگر جا بما ند ، یعنی که به ا ثرپیشنها د با دا را ن خو دا ختلا ف را د ر بین ا قوا م و ملیت ها دا من بز ند، تا کسی نبیند کجا تخم خو د را و د رکدا م مرغا نچه، د ر مرغا نچه هما ن خر و سی که د رآ نجا معا مله کر ده ا ست بگذا ر د .
پروا زمیکنم
به آ نطرف ا وقیا نوس ها
منم شیخ ما کیا ن چپه د م ، تخمم را د ردا خل سبد ما ند م ،( با خبر با شید که ا زین تخم نسل د و رگه به د نیا می آ ید ، کله ا ش به ما نند ما کیا ن ا ست ، پا ها، ند ا ر د ، به ما نند، ما رها ی زهر ی خو د را به ز مین می کشا ند) قد ، قد ، کر د م ، صا حب خو ده را ، ا ز ما جرا خبر کر د م ، ا ز با لا به پا یین پر ش کر ده ، د یگ و طبق را چپه کرد م ، شر م و حیا را، با نه گر فته، روبه صحرا کرد م ، دا نه چید م ا زا ینجا وآ نجا، ما ش وچیزی ا زگند م ، چند لحظه بعدعقل به سرم آ مد، وگفتم که ا گرخبرشد ند ؟ می آ یند و میز نند م ، کی ها ؟ با به د هقا ن ، به همرا ی کا کا د روگر و لا لا خوشه چین ، هر سه ا تفا ق کرده ، با به دهقا ن بیل به شا نه ، کا کا د روگر دا س به د ست ، لا لا خو شه چین قلوخ به مشت .
هر سه می آ یند، تا که بز نند م ، ا ز د و ر، چشم خو ده ، با ز میکنم ، و بعد قد قد ا ز، میکنم ، ا ز زمین خیز میز نم ، بر سر د یوا ر پروا زمیکنم ، چپ میبینم و را ست میبینم ، گر دن خو د ه د را ز میکنم ، به سمتیکه ..... میلم ا ست ، به آ ن طر ف را ز و نیا ز میکنم ، صند و قچه د ل خو د ه با ز میکنم ، هر کسی که ضد خر و سم ا ست، قصه را ا زسیروپیا ز میکنم ا ز سر صبح ، تا شا م نما ز، میکنم ، وبعد به جا نب مخا لف میگو یم که ، ا یا ز خا ص ، حد خو د ه ، بشنا س ، ا گر نشنا ختی ، هما ن ر مبه ا ست وهما ن دا س ، را ست میگو یم د ر و غ نمیگو یم ، برا ی خر و س خود میگو یم .
ا ین جا نب ، ما کیا ن چپه د م ، کچ میشم ، پیچ میشم ، نا زمیکنم، میگو یم که ، به مه چی ؟ شد، آ و ی ، نه شد، للمی ز مین و زما نه د ود میکنم و د رمیتم ، خو د م ، میر و م به جا ییکه، تخم دا د ه بو د م ، به هما ن طر ف
پروا زمیکنم
ا حتیا ط :
گرا ن و سبک سا ختن ا ین طر ف و آ نطر ف ، به ا همیت طر فین صد مه وا ر د مینما ید طو ر یکه تجر به ، نشا ن دا د و کمر، ا مپرا طو رها د رین معا ملا ت ومعا د لا ت کم و زیا د ، مید ه گرد یده ا ست و یا شکسته ا ست ، چه ر سد به خسا را ت وا ر ده که ا زین ا زما یش ها ی نا بخردا نه، ما خسا ر ه جبر ا ن نا پذ یر را، ا ستقبا ل کر ده ا یم .
ا گر به پیش میر و ی ، چطورمیروی ؟ مید ا نی که پیش ر وی تو، د ریا می آ ید ، وبا ید که ا زطریق پل بروی، سلا ح نجا ت مرد م را ( تیوری مبا رزه را یا د دا شته با شی ) وا گر پل نبود و با ید که حتمآ آ ب با ز ی را یا د دا شته با شی ( فن مبا رزه ، بهترا ست ا زخو د مبا رزه) آ هسته بر وی ، سنجید ه بر وی مشوره کر ده و پرسید ه بروی ، حر ف ها ی خو ب و بد را شنیده بر وی ، سرک را ا ز پچک فرق کرده وهضمید ه بروی د رمقا بل سختی ها و نا ملا یمتی ها ، ا عصا ب خرا ب نبا شی ، خند ید ه بروی ، چرا غ به د ست ، پیش پا یت را ، د یده و پا لیده بروی ، ا ز پستی ها و بلند ی ها ، خمیده وپرید ه بروی، با آ نکه هو شیا رمیبا شی مگرتر سید ه بروی .
د و لت که ما با لا ی آ ن حر ف می زنیم ، ا زا بتد ا ، تهدا بش خا م شد ، بد ین خا طرا ست ، که بد نا م شد ، زود تر خوا هی شنید که بگو یند دو لت نا کا م شد .
ا ین را همگی میدا نند، که در ا فغا نستا ن همه تا ج و تخت ( قد رت ) سرموی کنک بو د ه ا گرآ د م مو ی ند ا شت ، گو ش ها ی آ د م را می کنند ، عذا بش د ه چند ا ن زیا د ترا ست ، نسبت به موی، موی ا گر کند ه شود، د و با ره سبزمیکند، ا گرگوش کند ه شو د، چه قد ر سخت ا ست خدا یا ، چقد ر سخت ا ست خد ا یا ، خد ا آ د م را بی گو ش نسا ز د، بعضی و قت ها ا گر ، ا حتیا ط نشو د، د ید ه شد ه که به ا ثر د ست ا ند ا ز ی های زیا د ، ا ز یگا ن نفر چشمش کور گر د ید ه ا ست .
برا د را ن عزیز گل، من هم آ د می ا ستم ، که موی به سر ندا رم ، میترسم که گو ش ها یم کند ه نشو ند، ا زهمین ا کنو ن ، ا زقطعه خود مره تیر، میترسم که گوش ها یم را نکنند، هر کسی که چا ل میرود برود ( من چا ل با ز و دغل کا ر نیستم ) .
تر سم ا ز آ ینده ، برا ین خوا هد بو د که بخت و تخت یگا ن وقت ، به نا سا ز گا ر ی ، مو ا جه میشو ند ، ز ما نیکه، بخت شد ، سرنگو ن ، تخت میشود، وا ژگو ن ، د یگر گپ چه میشود؟ .
تخت نشین را بد و ن نفس می آ و رند د ر با لا ی تخته، بیر و ن ، ا ینجا ا ست که دا ر و ندا ر تخت نشین ، د ر با لا ی تخته آ شکا ر میگر د د ، بیننده ها ، چشم ها را ، پت میگیر ند ، شنو نده ها ، گو ش ها را با پخته بسته می کنند ، بو یند ه ها بینی ها را محکم می گیر ند، با ز هم هما ن تا ر یخ بیچا ره ، که همه فجا یع را د را و را ق خو د ثبت می کند و لی بی ننگ ها همیشه د ر زیر سا یه د رختیکه ا ز زیر پا یشا ن روییده نشسته ا ند و میگو یند که آ خ ، سا یه د رخت چقد ر سر دا ست .
ا صطلا ح مو ی کنک ، نو ع ا ز با ز ی ها ی سر گر م کننده ا ست ، که بز ر گ سا لا ن ، بر ا ی رفع خستگی خو د شا ن ، یک تعدا د ا طفا ل خور د ، سا ل را ، فر یب می دا د ند ، با لا ی ا طفا لیکه د ر چا ر ا طر ا ف ، مصر و ف سا عت تیری میبو د ند ، صدا می ز د ند ، بچه ها ، د ختر ها بیا یید ، که ا ین د وا فغا نیگی را ، سرموی کنک می ا ند ا زم ، هرکه گر فت ا ز خود ش با شد ، ولی ا طفا ل ا ز عا قبت کا رآ گا هی ندا شتند ، که چه حا لی بالا ی شا ن می آ ید ، یک ا صطلا ح د یگرهم روا ج دا شت ، بد ست هر کسی که د و یی می ا فتا د ، به آ وا ز بلند صدا می ز د ند که( خرمرد،خرمرد،خرمرد ) همگی به طو ر د سته جمعی حمله میکر د ند، د و یی به د ست ، طفل د یگر د ر گر د ش می ا فتا د ، تا ا ینکه همه کس سزا ی خو د را می د ید ند وا زگرفتن د ویی خو د دا ری می کر د ند وبا زی ختم می یا فت ، ود و یی وا پس به جیب صا حب مطلب با قی میما ند
ا کنو ن ، همه جر یا نا ت سیا سی ، چه ، چپ ، چه را ست ، چه میا نه ها وچه سلطنت طلب ها وفا شيست ها ، عقب گراها ، هرکدا م بنوبه خود، ا زین مرچ تلخ وتند نوش جا ن کرده ا ند ، ا گرخوردند، دهن وزبا ن شا ن د رگر فت وسوخت ،ا گرقرت کرد ند ، د ل وجگر شا ن سو خت ، فردا که ا زخوا ب برخوا ستند ، با زهم شرمید ند و چیزی نگفتند
یک قلبه را ن د ر زما ن ها ی خیلی ها قبل ، د ریکی ا ز قر یه جا ت قلبه می کر د ، جو ره گا وها یش لت و تنبل بو د ند ، به زیریوغ آ نطو ریکه شا ید و با ید ، قلبه کنند، را ه نمی ر فتند ا عصا ب قلبه را ن خرا ب شد هر د وگا و را د ربا لا ی یک کوه بچه بر د و به گو ش شا ن صدا کر د ، چها را طرا ف تا ن را ببینید وا زسیا ل وشریک تا ن بشرمید چقد رخو ب قلبه می کنند .
کنو ن سیا ست مدا را ن ما به ا ین نتیجه رسید ه ا ند که به د نبا ل د و یی ند وند ،عقل خو د را بکا ر ببند ند ، که فر دا ها موی به سر نمیما ند وگو ش به کله و چشم و بینی د ر رو یی ، ا ز تنبلی ونا ز دا نگی د ست بر دا ر شو ند، ا ز خوا ب ها ی ، ا تمو سفیر سر د ، بیدا ر شو ند ، متفقا نه و ر فیقا نه د ست به کا ر شو ند .
ما نمیتو ا نیم کسی را به محکمه بکشا نیم ، آ ب و خو ن با هم هر د و ، گد خو ر ده ا ند ، ا ین آ ب و خو ن حتمأ ا ز فلتر زما ن بیر و ن آ مد نی ا ست ، تا ر یخ قضا و ت خو د را حتمآ کر د نی ا ست .
تا ر یخ بیا ن و قا یع عمل کر دها ی همه کس ا ست و به ا ختیا ر مر دم میگذا ر د ، نه مه ، نه تو و نه ا و، هر یک ما د ربرا بر، ا مرتا ر یخ خیلی ها خورد میبا شیم تا ر یخ ، ا مروز نیست ، د یروز پری رو ز نیست ، بلکه قر ن ها ا ست ، و د رهرقرن ، شکل نو وقوا ره نو را به خو د میگیر د ولی ر یشه د رگذ شته خود دا ر د .
قا ضی، حقیقی محکمهء مردم ا ست .
مملکت دا ری کا رسا ده نیست ، بلکه خد مت کردن به مرد م ا ست ، هر کسی حا کمیت کرد بد نا م شد ،هتلر حا کمیت کر د سر ا نجا م بد نا م شد، پو ل پو ت حا کمیت کر د بد نا م شد، د ر کشو ر ما حا کمیت ها ی ا ستبدا د ها ی ا ستعما ر ی یکی پی دیگر ی قوا ره ذ غا ل فر و ش را به خو د گر فتند، وهر کسی خد مت کرد نیک نا م شد، د ر کشو رما ، شا ه ا ما ن ا له ، نا م نیکو یا فت ، د رسطح جها نی ، گا ند ی مقا م شا یسته دا ر د ، نلسل ما ند یلا به حیث شخصیت طر فدا ر صلح د ر خشید .
ا مروزه روز، روزی ا ست که د ر جها ن زعما و پیشوا یا ن سیا سی ، تغیر مو ضع دا ده ا ند، ا گرد یروز ، قد می بر دا شته میشد ، مقصد ش ، حا کمیت بالا ی مرد م بو د ، مگرا مروز ، زعما و پیش وا یا ن مجبورا ند که به حیث خا د ما ن وا قعی مرد م و جا معهء خو د ، خو د را به ا ثبا ت بر سا نند .
چا ره جز ا ین نیست که ا حزا ب و سا ز ما ن ها ی سیا سی کشورما ، ا زتجا رب کشورها ی همسا یه ، عمد تآ ( هند) و یا کشو رها ی د یگر د نیا ا طا عت نکنند ، ا گر فور مو ل جد ید، جنبه عملی را به خو د گر فت حر فی ا ز موی کنک درمیا ن نخوا هد بو د و شخص ا ین جا نب پیشنها د مینما یم که:
به ا شخا ص موردعلا قه تا ن آ ن قد ر، نچسپید ، که تنفر د یگرا ن را به خو د جلب نما یید ، زیرا د یگرا ن هم علا یق نیکو میخوا هند .
ا گر آ د می را د ر با لا ی کو ه بلند کر د ید ( ا زا ن فیل تیا ر کر د ید، پلنگ ، گر گ ، شیر، قچ و کلنگی ) و گفتید که شخصیت د ر محیط و منطقه نمی گنجد ، د یده شد ه ا ست که پوقا نه به ا ثر پو ف ، زیا د تر کیده ا ست ، ا ز پا یین د ربا لا ی کو ه خیلی ها خو ر د معلو م میشو د وا گرا زآ ن بلند ی خطا خورد ، به ذ ره ها تبد یل میگر د د و هر کس خو ا هد گفت که ا ین تو ته ها ا زهما ن نا شکن ا ست ،( د ژشکست نا پذ یر بو د) که با لآ خر ه شکست و ذ ره ذ ره شده ا ست.
همه شکست نا پذ یرها سرا نجا م میشکنند، یگا نه چیزیکه نمیشکند ورنگ زردی ندا رد ، بد ست آ ورد ن آ زا دی ،حرا ست وحفا ظت ا زا ن ا ست .
بخا طر با لا بر د ن ا تو ر یته یک نفر، به تو هین و تحقیرد یگرا ن نبا ید پر دا خت ، زخم تبرمیر و د ولی ز خم ز با ن با قی میما ند و د یگرجا میگو یند که ( نگو پد رخرا ب مرا که نگو یم پد رزیبا ی تو را ) و برا یتا ن پیشنها د مینما یم که:
به تو صیف شخصیت ها ی ملی که ، ا فتخا ر کلیه قا طبه ملت ا فغا نستا ن میبا شند ، آ نقد را غرا ق ننما یید تا د رپر وسه ها ی ا نکشا فا ت بعد ی سیا ست ها ، د ر سطح قریه ها د فن گر د ند .
زیرا سیا ست ها ، طبق قوا نین ا بعا د ا قتصا د ی ، هرآ ن لحظه د ر تغیرا ند ، برا ی تطبیق ا هدا ف خو د ، به چهر ه ها ی نوضر و رت دا ر د .
کوزه نورا، برا ی آ ب یخ ا نتخا ب مینما یند و کو زه کهنه را ، ا گر ضرو رت شد بر ا ی آ ب گرم ا تخا ب مینما یند ، چرا که کو زه کهنه ، خا صیت خود را ا ز د ست مید هد نمیتوا ند ، آ ب را سر د نگه بدا ر د ویا با ید که شکستا ند ه شو د و ا گر شکستا ند شد ، نا م تیکررا به خود میگرد ، جا ی تیکرها بین کثا فت دا نی ها میبا شد، سرا نجا م همه را ه ها ی که با ید پیمو ده شو ند، ا نسا ن را به ا شتبا ه نز د یک میسا زد، به جزا ز، را ه مرد م ، ویا را ه خلق .
را ه ، مرد م و را ه خلق ،آ د م را به ا نجا م کا رها ی نیکو، تشو یق میکند و به صبرحو صله مند ی و برده با ری د عوت مید هد ، ا ز ا نجا م ا عما ل خلا ف منا فع ا نسا ن زحمت کش مما نعت مینما ید وا ر زش دا د ن به مقا م ا نسا ن و ا نسا نیت را ، به حیث شعا ررو زخو د قرا رمید هند .
چقد رزیبا خواهد، زیبا خواهد بود که آ د م د را نجا م کا را شتبا ه نکند
بیا یید که د رهمین را ه ، پیش برویم، که پشیما نی ندا رد
بالا
بازگشت