کابل از شهری به ظاهر تحت کنترل حکومت تا جولانگاه پنهان گروه های مسلح شورشی در سایه حاکمیت دولت سابق
کلکین : کابل پایتخت افغانستان است که ۱۴ ولسوالی/شهرستان دارد. این شهر که توسط کوه احاطه شده در ارتفاع ۱۸۰۰ متری از سطح دریا قرار دارد و دارای ۲۲ ناحیه شهری است.ولایت کابل از شمال با پروان و کاپیسا، از شرق با لغمان و ننگرهار، از جنوب با لوگر و از غرب با میدان وردک همسایه است. شهر کابل به صورت دایره ای و دارای سه حلقه متحدالمرکز است: حلقه اول شامل محله های شهر کهنه است، که شهر قدیم، شهر نو، شهر جدید که شامل شش درک، وزیراکبر خان جایی که بسیاری از سفارتخانه ها، سازمان ها و دفاتر بین المللی در آنجا قرار دارند، می شود. حلقه دوم، شامل محله هایی مانند قلعه فتح الله، کارته سه، کارته چهار، کارته نو و مکرویان است که در دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰ میزبان رشد جمعیت شهری بود. حلقه سوم که حلقه بیرونی است پس از سال ۲۰۰۱ به سرعت گسترش یافت و عمدتاً محل اسکان افرادی است که از آن زمان به پایتخت مهاجرت کرده و دارای برخی از مجتمع های مسکونی معروف است.
براساس برآوردهای اداره ملی احصائیه و معلومات افغانستان برای سال ۲۰۱۹-۲۰۲۰ شهر کابل جمعیتی بالغ بر ۴٫۲۷۳٫۱۵۶ دارد. با این حال ارقام دقیق در مورد جمعیت شهر کابل متفاوت است و از ۳٫۵ میلیون نفر تا ۶٫۵ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ متغیر است. کابل پرجمعیت ترین و تأثیرگذارترین شهر افغانستان است که با رشد جمعیتی و شهری بی سابقه ای مشخص شده است. در این میان، کابل در سال های گذشته با مشکلات متعددی رو به رو بوده است. مانند: مسکن و سرویس های نامناسب بهداشتی، بیکاری، زمین خواری، فقر، ترافیک و دسترسی محدود، خشکسالی شدید، آلودگی هوا و جرم و جنایت.از لحاظ قومی کابل شهری متفاوت است و تقریباً تمام اقوام افغانستان در آن وجود دارند. پشتون ها، تاجیک ها، هزاره ها، ازبک ها، ترکمن ها، بلوچ ها، افراد متعلق به گروه های اقلیت مذهبی سیک ها و هندوها همگی در آنجا ساکن هستند و هیچ گروهی به وضوح بر آن تسلط ندارد.اما ولسوالی های حومه کابل از نظر قومی بیشتر همگن هستند(EASO,2021: 83-84).
با این وجود، بر اساس گزارش های مختلف حدود ۴۵ درصد از جمعیت کابل تاجیک هستند. یک چهارم آن هزاره، ۲۵ درصد دیگر پشتون و گروه های قومی دیگر شامل بلوچ، ازبک، ترکمن و هندو افغان هستند. تقریباً سه چهارم جمعیت کابل پیرو اسلام سنی هستند و حدود بیست و پنج درصد ساکنان آن شیعه هستند. از دیگر ادیان این شهر می توان به آیین سیک و هندوئیسم اشاره کرد. زبان رایج دری است، اگرچه پشتو به طور گسترده در سراسر شهر صحبت می شود. از لحاظ جمعیتی نیز باید گفت که جمعیت شهر در طول سال‌ها شاهد تغییرات بسیاری بوده که عمدتاً جنگ‌ها را علت این تغییرات معرفی می کنند. چنانچه که جمعیت در دهه ۱۹۹۰ کاهش یافت، اما بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴، چهار برابر افزایش یافت. این شهر در حال حاضر یکی از سریع‌ترین شهرهای در حال رشد در کل جهان است و به همین دلیل، سکونتگاه‌های غیررسمی بسیاری در سراسر کابل ایجاد شده‌اند تا این رشد را در خود جای دهند. جمعیت شهر در گذشته در طول سال ها در نوسان بوده است. با این حال، مسیر فعلی آن هنوز نشانه هایی از کند شدن را نشان نداده است (worldpopulationreview, 2022).
پیشینه درگیری و جنگ در کابل
اگرچه ولایت کابل در دو دهه اخیر همیشه تحت کنترل دولت بوده است اما همواره مورد هدف حملات گروه های مسلح ضد دولتی قرار داشته است و این روند در سال های اخیر رو به افزایش بود. به طوری که حملات طالبات در سه ماهه آخر سال ۲۰۲۰ به طور فزاینده ای افزایش یافته بود. چنانکه با آغاز مذاکرات بین طالبان و دولت افغانستان این گروه به طور همزمان هم در میز مذاکره و هم در جبهه های جنگ و حتی در مناطق شهری مانند کابل به طور جدی برای پیروزی آغاز کرده بودند. چنانچه که از اواخر سال ۲۰۲۰ روند وحشت و ترور در کابل و سراسر کشور افزایش یافته بود. در همین راستا، بر اساس چندین منبع، استفاده از بمب های مغناطیسی متصل به وسایل نقلیه(بمب های چسبنده) افزایش یافته که این یک تاکتیک ارزان، ساده و سریع و روشی برای طالبان در جهت نشان دادن نفوذ خود در پایتخت و اجتناب از تلفات گسترده غیرنظامیان بود. به گفته یک ژنرال بازنشسته افغان این نوع حملات این تصور را خلق می کرد که طالبان می توانند در پایتخت مصون از مجازات فعالیت کنند. همچنین او افزوده بود که کابل به دلیل اینکه یک شهر باز است، طالبان به راحتی در این شهر فعالیت داشتند و بمب های خودشان را در این شهر می ساختند. یک مقام امنیتی افغانستان همچنین در همین راستا اظهار کرده بود که همکاری بین شبکه های شورشیان در کابل به طالبان این امکان را می داد که به منبع ذخیره مواد منفجره در اطراف شهر کابل دسترسی داشته باشند.
در همین راستا، به گفته تحلیلگران، طالبان در سال ۲۰۲۰ رویکرد جدیدی را اتخاذ کرده بودند. چنانچه که ستیزه جویان با خودداری از حملات علیه جمعیت زیاد از تاکتیک کشتار هدفمند عمدی غیرنظامیان(کارمندان دولت، روزنامه نگاران، فعالان حقوق بشر، رهبران مذهبی میانه رو)در مناطق شهری مانند کابل استفاده کردند. درواقع، استراتژی جدید طالبان مبنی بر این بود که این گروه برای جلب حمایت یا تسلیم مردم در مناطق تحت کنترل دولت به ویژه در مراکز شهری متوسل به ارعاب و یا هم جنگ روانی شده بودند. همچنین تلاش ستیزه جویان برای ترساندن یا تضعیف جامعه مدنی افغانستان و خاموش کردن صداهای منتقدان به عنوانی بخشی از این تاکتیک بود. این در حالی بود که طالبان کمتر مسئولیت این حملات را برعهده می گرفتند. چنانچه که نیویورک تایمز از راهبرد طالبان برای امتناع از برعهده گرفتن مسئولیت حملات در کابل خبر داده بود. حملاتی که هدف آن گسترش ترس و تهدید و تضعیف دولت در امر تأمین امنیت بود. به طوری که به قول اندرو واتکینز، پژوهشگر گروه بین المللی بحران در آن زمان، طالبان نه تنها در دروازه های کابل حضور داشتند بلکه در داخل شهر نیز نفوذ داشتند. به طور مثال در دسامبر ۲۰۲۰ گزارش شده بود که جنگجویان طالبان در مناطق مختلف شهر مانند منطقه کمپنی در حال تبلیغ بودند. همچنین در ژانویه ۲۰۲۱ گزارش شده بود که افراد طالبان در مناطقی از شهر کابل در حال گشت و گذار بودند. در همین راستا، به گفته یک فرمانده محلی طالبان به نقل از نیویورکر، ستیزه جویان در حال جمع آوری مالیات، تأمین امنیت و گشت زنی در خیابان های قلعه عبدالعلی بودند. همچنین گفته می شود که طالبان از ولایت وردک به این محله برای استفاده از این منطقه برای انجام حملات در سایر نقاط شهر به این منطقه نقل مکان کردند. در این بین، به گزارش یوناما، شبکه حقانی نقش مؤثری در عملیات های نظامی طالبان و حملات پیچیده علیه دولت و اهداف بین المللی در مناطق پرجمعیت شهر کابل داشت. چنانچه که به گفته کارشناس طالبان آنتونیو جیوستوزی، شبکه حقانی مسئولیت چندین حمله اخیر پایتخت افغانستان را برعهده داشتند.
از طرف دیگر، در ماه می ۲۰۲۲ تیم تحلیل و پشتیبانی و نظارت بر تحریم ها به شورای امنیت سازمان ملل متحد گزارش داد که میزان مشخصی از ارتباط بین شبکه حقانی و داعش شاخه خراسان در زمینه تسهیل درگیری یا ارائه کمک های فنی به حقانی ها در حملات تحت ادعای داعش در پایتخت وجود داشت. همچنین در ماه می ۲۰۲۰ و فوریه ۲۰۲۱ از پیوستن شبکه حقانی و هسته های داعش شاخه خراسان در شهر کابل گزارش شد. علاوه بر این، در ژانویه ۲۰۲۱ مقامات افغان از دستگیری یک گروه چینی که برای دستگیری مسلمانان اویغور با کمک شبکه حقانی در شهر کابل فعالیت می کردند، گزارش دادند.درواقع، گروه های مسلح مختلف به جز طالبان در کابل ازجمله داعش فعالیت داشتند. چنانچه که پس از یک دوره بدون هیچ حمله توسط داعش در کابل از پایان سال ۲۰۱۹ تا ماه های نخست سال ۲۰۲۰، از مارس ۲۰۲۰ چندین حمله دوباره به این گروه نسبت داده شد. در این میان این گروه با فعالیت در نهادهای مذهبی و دانشگاهی ازجمله دانشگاه کابل در راستای جذب نیرو مؤثر عمل کردند. همچنین بر اساس گزارش وزارت دفاع ایالات متحده نیروهای داعش از رسانه های اجتماعی نیز به عنوان یک رسانه تبلیغاتی برای اعمال نفوذ آنلاین استفاده می کنند. در همین راستا به گفته برهان عثمان جذابیت ایدئولوژی سلفی-شهری جهادی های گروه شاخه خراسان داعش در میان جوانان شهری افغان یکی از دلایل جذب منعطف این گروه است. تعهد به اجرای قوانین اسلامی، شور و شوق برای یک جهاد جهانی و خیال زندگی تحت خلافت، همبستگی قوی درون گروهی و رفتار برابری طلبانه و حمایت از یک دستورالعمل جدی ازجمله عوامل کششی و جذب جوانان کابل به داعش عنوان می شود. اما به طور کلی، نارضایتی فزاینده نخبگان از وضعیت و سیستم سیاسی افغانستان(تاقبل از سقوط) ازجمله عواملی بود که جوانان شهری را به سمت گروه های رادیکال سوق می داد.
اما در میان سابقه درگیری و جنگ و حملات انتحاری در کابل، مناطق هزاره نشین کابل طی سال های گذشته ازجمله مراکزی بوده که شاهد حملات خشونت بار بوده که دولت های مختلف ناتوان از تامین امنیت در این مناطق بوده اند. چنانکه این مناطق از سال ۲۰۱۶ مورد حملات تروریستی گروه های مختلف قرار گرفته بود. اما این حملات از سال ۲۰۱۸ گسترده تر و سیستماتیک تر شده است. به طوری که نه تنها مساجد و تظاهرات مناطق هزاره نشین را مورد هدف گروه های تروریستی قرار می گرفتند بلکه باشگاه های ورزشی، مراکز آموزشی، مدارس و بیمارستان ها را نیز مورد هدف حملات گروه های تروریستی قرار گرفته. امری که منجر به تلفات گسترده تر غیرنظامیان می شود. در همین راستا می توان از دو الگویی که جمعیت هزاره-شیعه در غرب کابل را هدف قرار می گیرند، صحبت کرد: اولین مورد استفاده از بمب های مغناطیسی و سایر مواد منفجره برای هدف قراردادن وسایل نقلیه مسافربری غیرنظامیان است. الگوی دوم، حملات پیچیده در مقیاس بزرگ ازجمله بمب گذاری های خودرو و حملات انتحاری در مکان های پرتجمع است.
درواقع در رابطه با این دو الگو باید گفت در حالی که چندین سال است که اتوبوس ها و سایر وسایل نقلیه حامل کارمندان دولت و افرادی که برای سازمان های مختلف مانند رسانه ها کار می کنند اتفاق می افتد، الگوی هدف قراردادن موترهای مسافربری غیرنظامی در غرب کابل برای اولین بار در ژانویه ۲۰۲۱ آغاز شد. چنین حملاتی با حملات هولناکی مانند آنچه بر دبیرستان سیدالشهدا در سال ۲۰۲۱ انجام شد، ادامه یافت و ناتوانی دولت سابق در اتخاذ مکانیسم های حفاظتی ویژه برای جامعه هزاره را برجسته کرد. شکست دولت های متوالی در تضمین رفاه و امنیت آن منجر به تظاهرات و جنبش های اعتراضی شده بود که توسط جامعه ناراضی سازماندهی شده بود. با این وجود، دولت های مختلف نتوانستند از جامعه شیعه هزاره در برابر موج حملات بی امان محافظت کنند. به طوری که حتی اقداماتی همچون طرح امنیتی برای غرب کابل هنگامی طراحی شده بود که زمان برای کاهش حملات وحشیانه بسیار دیر بود. اکنون نیز با روی کار آمدن طالبان نیز این منطقه از حملات انتحاری مصون نمانده است. چراکه با ادامه حملات، ساکنان غرب کابل تلاش می کنند تا با تلفاتی که این حملات بر جامعه شان وارد می کند، کنار بیایند اما امید چندانی ندارند که حاکمان جدید کشور اقداماتی برای رفع نگرانی های فوری امنیتی انجام دهند. درواقع، پس از وقفه ای کوتاه از انفجارهای پس از تسلط طالبان، حملات علیه مناطق هزاره نشین در غرب کابل یک ماه پس از سقوط کابل از سرگرفته شد. از آن زمان چندین انفجار در دشت برچی و سه حمله علیه شیعیان و هزاره ها در سایر نقاط کشور رخ داده است که دو مورد از آنها مساجد شیعیان/هزاره ها را در قندوز و قندهار هدف قرار داده است. در این مورد باید گفت، دوره توقف علیه جامعه هزاره دشت برچی کوتاه مدت بود و حملات دوباره کمی بیش از یک ماه پس از بازگشت طالبان به قدرت مجدد آغاز شد. از آن زمان چندین انفجار در مناطق تحت تسلط هزاره ها در غرب کابل رخ داد. به طور مثال، اولین انفجار در دشت برچی در ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۱ روی داد. (Adili,2022).
طرح امنیتی «کمربند سبز» در کابل، راه حلی برای امنیت از دست رفته!
همانطور که آمد کابل هرچند همیشه تحت تسلط دولت سابق قرار داشته و هیچ گروهی موفق به تسلط بر آن نشده بود اما همواره تحت تاثیر شدید حملات گروه های مختلف مسلح ضددولتی و یکی از مناطق جدی جنگ در دو دهه اخیر بوده است و دولت ها ناکام از تامین امنیت بودند. در این میان، در راستای حمله مرگبار بمب گذاری شده با کامیون در نزدیکی میدان زنبق کابل در ۳۱ می ۲۰۱۷ دست کم ۹۲ غیرنظامی کشته و نزدیک به ۵۰۰ نفر دیگر زخمی شدند. یک هفته پس از این حمله در ۷ جون ۲۰۱۷ رئیس جمهور غنی به ریاست جلسه فرماندهی کل نیروهای مسلح، به مقامات عالی رتبه امنیتی دستور داد تا تلاش های همه جانبه ای را برای بهبود امنیت کابل به شمول حوزه های دیپلماتیک آن و به طور کلی در سطح وسیع تر در استان انجام دهند. اجرای طرح جدید امنیتی کابل در مراکز اطلاعات رسانه ای حکومت در ۱۴ آگوست ۲۰۱۷ اعلام شد. این طرح در راستای تدابیر امنیتی جدید برای کابل اتخاذ شده بود. اما براساس یک گزارش توسط شبکه تحلیلگران افغانستان در سال ۲۰۱۷ این طرح باوجود اعلام شدن از سوی دولت، نهایی و یا هم امضا نشده است و همچنان روی میز غنی بوده و منتظر تأمین مالی بوده است. این طرح شامل سه مرحله بود. منطقه سبز کابل، در واقع منطقه ای که میزبان سفارتخانه های بسیاری مانند ایالات متحده، آلمان، فرانسه، بریتانیا، عربستان سعودی، هند و ترکیه بود. علاوه بر این، این منطقه همچنین میزبان ادارات و وزارتخانه های کلیدی دولتی ازجمله ارگ ریاست جمهوری، ارگ ریاست اجرائیه، وزارت های داخله، دفاع و امور خارجه، امنیت ملی، رادیو تلویزیون افغانستان بود(Bjelica and Clark,2017).در نهایت، این طرح که در راستای تامین امنیت بیشتر اتخاذ شده بود اما نتوانست به تامین امنیت در کابل مؤثر واقع شود، چنانکه ناامنی در کابل به ویژه علیه غیرنظامیان روند صعودی به خود گرفت و در نهایت به دلیل تلنبار شدن معضلات ناامنی سقوط کابل در ماه اوت منجر شد.
روندهای امنیتی و تأثیر آن برغیرنظامیان در کابل
وقوع حملات انتحاری در کابل طی سال های مختلف تلفات زیادی بر جمعیت غیرنظامی این شهر برجای گذاشته است. به طوری که در سه ربع اول سال ۲۰۲۰ تعداد کمی از حملات در شهر کابل گزارش شده بود اما در سه ماهه آخر سال ۲۰۲۰ سیگار از تعداد حملات بسیار بیشتر از سوی دشمن نسبت به فصل مشابه در سال ۲۰۱۹ گزارش داد. همچنین، مستندسازی دبیر کل سازمان ملل سه ماهه آخر سال ۲۰۲۰ و سه ماهه اول ۲۰۲۱ سطح بالایی از حملات را به ویژه با الگوی ترورهای هدفمند در سطح کشور به ویژه در شهر کابل گزارش داد. در اکتبر ۲۰۲۰ شبکه تحلیلگران افغانستان در مورد یک کمپاین خشونت به وسیله بمب های دست ساز مغناطیسی توسط بمب گذاران انتحاری و تیم هایی کوچک از مردان مسلح گزارش داد. همچنین از آنجایی که همه طرف های درگیری پس از امضای توافقنامه دوحه در ماه فوریه سال ۲۰۲۰ حملات خود را بسیار کمتر گزارش می کردند اما تمرکز حملات شورشیان در مناطق شهری افزایش یافته بود. در همین رابطه یوناما در سراسر سال ۲۰۲۰ افزایش تلفات غیرنظامیان را در حوادث مربوط عناصر نامشخص ضددولتی ربط داده بود. که اکثر این رویدادها به وسیله بمب های دست ساز انتحاری و غیرانتحاری بود که منجر به تلفات زیادی از غیرنظامیان در مراکز استان ها و همچنین قتل های هدفمند شد که چندین مورد از این رویدادها در شهر کابل در سال ۲۰۲۰ ثبت شده است. در همین راستا، بمب های دست سازانتحاری و غیرانتحاری، آدم ربایی، مجازات هایی تحت عنوان عدالت توسط ساختارهای موازی به عنوان تاکتیک های اصلی گروه مسلح ضددولتی اتخاذ شده که غیرنظامیان را مورد هدف قرار داده بودند.همچنین خانواده های نظامیان نیز مورد هدف حملات قرار می گرفتند. در همین راستا در سه ماهه اول سال ۲۰۲۱ یوناما نگرانی خود را از هدف گیری عمدی غیرنظامیان به ویژه از طریق قتل های هدفمند ازجمله هدف قرار دادن زنان ابراز کرد.
همچنین حملات داعش در این ولایت موجب تلفاتی غیرنظامیان شده است. به طور مثال استفاده از بمب های دست ساز انتحاری و غیرانتحاری و اقداماتی دیگر همچون شلیک راکت به شهر کابل از جمله تاکتیک های مورد استفاده توسط داعش شاخه خراسان است که باعث تلفات غیرنظامیان شده است. در همین رابطه یوناما نگرانی خود را از تلفات بیش از ۸۰ درصد غیرنظامیان در حملات منسوب به داعش شاخه خراسان ابزار کرده بود. چراکه بیشتر این حملات غیرنظامیان و مراکز آموزشی و جوامع همچون شیعیان و اقلیت های مذهبی مانند سیک ها را مورد هدف قرار داده بودند. بر اساس سازمان داده های مکانی و رویدادهای مرتبط با درگیری های مسلحانه(ACLED) 211 رویداد خشونت آمیز در کابل از ۱ ژانویه ۲۰۲۰ تا ۲۸ فوریه ۲۰۲۱ از گزارش های منابع باز وجود دارد که ۵۲ مورد به عنوان نبرد، کدگذاری شده بودند، ۱۲۰ مورد به عنوان انفجار/خشونت از راه دور و ۳۹ مورد به عنوان خشونت علیه غیرنظامیان عنوان شده است.
در این میان، بیش از ۵۰ درصد رویدادهای امنیتی ثبت شده در کابل به عنوان «مواد انفجاری از راه دور» رمزگذاری شده است. همچنین در طول دوره گزارش سازمان داده های مکانی و رویدادهای مرتبط با درگیری های مسلحانه، مین های زمینی و بمب های دست ساز شایع ترین نوع رویدادها در کابل بوده است. اکثر این حوادث که توسط گروه های مسلح ناشناس رخ داده، نیروهای امنیت ملی و همچنین مقامات دولت، کارمندان، روزنامه نگاران، رهبران مذهبی و علمی، کارمندان خارجی، فعالان حقوق بشر و اقلیت های مذهبی را مورد هدف قرار داده است که بیشتر این حملات باعث چندین مورد تلفات در میان غیرنظامیان در پایتخت افغانستان شده است.
سازمان داده های مکانی و رویدادهای مرتبط با درگیری های مسلحانه حدود ۲۵ درصد از رویدادهای خشونت آمیز در کابل را به عنوان «نبرد» ثبت کرده که همه آنها با کد «درگیری های مسلحانه» ثبت شده اند. در این میان سه حمله بزرگ که به عنوان «درگیری های مسلحانه» شناخته می شود، بیشترین تلفات را بر غیرنظامیان داشته است. نخستین مورد، حمله ای توسط داعش در مراسم بزرگداشت یک رهبر هزاره در منطقه دست برچی در ۶ مارس ۲۰۲۰ بود که ۳۳ غیرنظامی کشته ۷۹ تن دیگر زخمی شده بودند. مورد دوم، حمله داعش به منطقه مسکونی شوربازار که متعلق با سیک ها هست در ۲۵ ماه مارس ۲۰۲۰ بود که به دلیل گروگانگیری ۸۰ نفر و یک ساعت محاصره، ۲۶ غیرنظامی کشته و ۱۱ نفر دیگر زخمی شده بودند. حمله سوم به بخش زایمان یک بیمارستان در دشت برچی در ۱۲ ماه می ۲۰۲۰ بود که منجر به کشته شدن ۲۳ غیرنظامی و زخمی شدن ۲۳ نفر دیگر شد. در میان قربانیان مادرانی که به تازگی زایمان کرده، کودکان تازه متولد شده و پرستاران بودند. همچنین در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۰ در اثر یک حمله به مرکز آموزشی کوثر در منطقه دشت برچی، ۴۰ غیرنظامی کشته و ۷۰ نفر دیگر مجروح شدند که عمدتاً دانش آموز بودند که مسئولیت حمله را داعش برعهده گرفت.
در این میان باید گفت که براساس سازمان داده های مکانی و رویدادهای مرتبط با درگیری های مسلحانه، حدود ۳ درصد از رویدادهای خشونت آمیز در کابل به عنوان گلوله باران، حملات موشکی و توپخانه ای بوده است. به طور مثال، در مارس ۲۰۲۰ چندین موشک توسط داعش به ارگ ریاست جمهوری اثابت کرد. همچنین، در اوت، نوامبر و دسامبر ۲۰۲۰ ده ها راکت توسط داعش به چندین منطقه مسکونی در شهر کابل شلیک شد. گزارش ها حاکی از آن است که در این حوادث ۱۴ غیرنظامی کشته و ده ها تن دیگر زخمی شده اند. سازمان داده های مکانی و رویدادهای مرتبط با درگیری های مسلحانه حدود ۱۸ درصد از تمام رویدادهای خشونت آمیز را در کابل به عنوان «خشونت علیه» غیرنظامیان طبقه بندی کرده است. که بزرگترین حمله در این مورد حمله به دانشگاه کابل در ۲ نوامبر ۲۰۲۰ بود که منجر به کشته شدن ۳۲ غیرنظامی و زخمی شدن ده ها تن دیگر شد. اما با افزایش حملات در سال های اخیر و به ویژه ماه های منتهی به سقوط دولت منجر به نارضایتی فزاینده ای از دولت افغانستان شد که قادر به محافظت از شهروندانش نبود(EASO,2021: 92-97).
در نهایت، در مورد شهر کابل در دو دهه اخیر باید گفت که هرچند پس از سال ۲۰۰۱ و سقوط رژیم طالبان و سازوکارهای جدیدی که دولت تازه با همکاری شرکای بین المللی اش برای خلق کابلی جدید و به دور از جنگ گرفته بودند، این شهر در کنار پیشرفت های چشمگیر در بخش های مختلف و تامین امنیت ظاهری همواره مکانی برای نفوذ گروه های مسلح ضددولتی بوده است. نفوذ این گروه ها در کابل تحت تسلط و کنترل دولت سابق مسئله امنیت در این شهر ویژه در مناطقی همچون غرب کابل را همچنان لاینحل باقی گذاشته بود و به نظر می رسید که در ظاهر دولت کنترل اوضاع را به دست دارد اما گروه های مسلح بسیار آرام در حال تجهیز خود و تقویت فعالیت های خود در این شهر بودند و دولت توانایی و یا هم به عقیده برخی تمایلی به کنترل آنها را نداشت. چنانچه که نتیجه امر سقوط آسان و آرام کابل در ماه اوت ۲۰۲۱ شد.
منابع
Adili, Ali Yawar(2022), “A Community Under Attack: How successive governments failed west Kabul and the Hazaras who live there”, https://www.afghanistan-analysts.org/en/reports/war-and-peace/a-community-under-attack-how-successive-governments-failed-west-kabul-and-the-hazaras-who-live-there/
Bjelica,Jelena, Clark,Kate(2017), “The New Kabul ‘Green Belt’ Security Plan: More Security for Whom?”, https://www.afghanistan-analysts.org/en/reports/war-and-peace/the-new-kabul-green-belt-security-plan-more-security-for-whom/
EASO,(2021), “Afghanistan Security situation”, Country of Origin Information Report, European Asylum Support Office
Worldpopulationreview (2022), “Kabul Population 2022”, https://worldpopulationreview.com/world-cities/kabul-population
بالا
بازگشت