عثمان نجیب
چند نا چندی از من
نه تیر نگاهِ یار کُشد مرا
نه لبِ خمارِ یار کَشد مرا
نه رخسارِ یار بوسد مرا
نه تیر و نه لب و نه رخسارِ
یار چَشد مرا دلا دانی که
مهرِ یار هم کُشد و هم کَشد
و هم بوسد و هم چَشد مرا
##############%%%%
رمضانی
زیباتر ز‌نور مهتابی تبسم من
صد کتاب
سخنی تو نه دانی مگر
شامِ
غزلِ رمضانِ خدایی تو
خُرمای
افطار و جایی به نمازی تو
بهانه
مه کن بهانه جویی من
فصل دگر
شد و تو در سکوتی هنوز
######################
تو تبسم وشکوه بهاران شدی به من
نه تو
بار غم جان شدی به من
که بار
معنای جان شدی به من
هم جانی
و هم جانان شدی به من
دی گفتی
که سرو و بستان شدی به من
دل نه
هوای هوس به تو دارد نگارا
زان‌که
بالین خُفتن جان شدی به من
###########——
دی دیدم که دیگری دیدی با دیده‌ی دی‌داری مرا
دیو‌ِِ شب دیدار دیده‌یی تو دیده نه دید و به دیده ات درید مرا
##########
دیدم
که خفته بودی در بستر ناز
دیدم
که خرامی داشتی سراپا راز
رنگ
تجلای خونِ دل در رویای باز
دیدم
که تو خوابی و من بی قرار تو
دیدم
که بی اقرار چه بی قرار منی تو
دل
گفتا که چه زارُ مخمصه سرایی تو
بخواب
که نه خوابیدی و از بستر فرآیی تو
انسانی
یا که هیولایی ز دنیای وحشی تو
گفتم
که من با همین ها راحتم نه دانی تو
گفتا
این که راحتی نیست چرا نادانی تو
گفتم
دانی که صد بار از من نادان تری تو
دَرَم
آمیختی با شور جنون کجاست بهتری
رهایم
کن که همین است به من درمانِ ابتری
آسوده
خیالی دارم من مدام در شب زنده داری
خُفتنِ یارِ
به من‌ست دریچه‌ی عشق و شهسواری
##########################—
#########
تو روزی تنهای تنها می‌شوی
تو بی من و بی یاد من و
تو بی سر و سودا می‌شوی
منم قلزم درد در بیابان ها
تو سپیدی در سیاهی کویرها
تو شهپر بال پروازی در صحرا
من افتاده از بلندای حسرت ها
تو شاهین آرمانی در آسمان‌‌ها
بالا
بازگشت