میر عصمت الله سادات
پاکستان عامل اصلی تیره روزی افغان‌ها
بدون شک کمتر افغانی را سراغ داریم که از نقش
کشور پاکستان در رابطه به افغانستان اطلاع نداشته باشد.
پاکستان بدون سابقه تاریخی براساس توطئه قدرت
استعماری انگلیس، بر بنیاد
دین از پیکر هند جدا گردید. همانطوریکه انگلیس،
آل سعود رابراساس توطئه و جهت تضعیف خلافت عثمانی، در عربستان به قدرت رسانید،
به همین ترتیب، پاکستان رابرای حفظ نفوذ شان در منطقه به وجود آورد. همزمان،
کشور اسرائیل رادر شرق میانه بناء نهاده‌اند. هر دوکشور را بر بنیاد دین ایجاد
نمودند و هردو تا اکنون منحیث کانون های تشنج در شرق میانه و آسیای جنوبی
می‌باشند.
پاکستان از همان بدو تأسیس خود با کشور هند و
افغانستان دچار مشکل بوده است.
روابط افغانستان و پاکستان هیچگاهی خوب و دوستانه
نبوده است. ریشه اصلی اختلاف میان دو کشور همانا خط تحمیلی و استعماری دیورند
میباشد. بعضی‌ها فکر میکنند که جمهوری داود و یاحاکمیت حزب دموکراتیک خلق
افغانستان موجب تشنج مناسبات دو کشور شدند. اما واقعیت این طور نیست. نگاهی
کوتاه به کرونولوژي مناسبات میان افغانستان و پاکستان بیانگر این است که که
مناسبات دو کشورهیچگاهی عادی و دوستانه نبوده است. از نیمه دهه هفتاد میلادی و
رفتن اسلام گرایان اخوانی به پاکستان، مداخله وجنگ اعلام ناشده آن کشور را علیه
افغانستان همراه داشت. آنان تحت شعار که گویا «اسلام مرز ندارد» زمینه ساز
مداخلات پاکستان گردیدند. پاکستان با استفاده از اسلام منحیث اربه سياسي و
نظامی ، نیروی محرک و ایجادگر گروه های تروریستی میباشد. مجاهدین و بعدها
طالبان همه گروه‌های هستند که ظاهراً تحت نام دین فعالیت دارند و از مردم
باجگیری میکنند. در شرایط فعلی هم در کنار ضعف مدیریتی، عدم اراده و فساد
دولت، این بیشتر گروپ های جهادی َسابق اند، که ولسوالی ها و حتی شهر ها رابه
نفع طالبان سقوط می‌دهند. آخوند های
ایرانی هم دست کمتر از ملا های ديوبندي و اکوره ختک، در برانداختن احساسات
مزهبی مردم، ندارند. استراتیژی تهران این است تا گروه های شیعه مذهب را در
منطقه بسيج نماید، در جاهایی دور تر ناآرامی ایجاد نماید و به این ترتیب ایران
را، از بحران‌ها بدور نگهدارند.
برگردیم به کرونولوژي روابط و حقایق در مورد
روابط میان افغانستان و پاکستان :
-در 30سپتامبر 1947، افغانستان یگانه کشوری بود
که باعضویت پاکستان در ملل متحد مخالفت نمود و یک سال بعد، افغانستان، با
پادرمیانی بعضی کشورها، ازمخالفت دست کشید و تبادل سفراء صورت گرفت.
-در 1948،پاکستان قریه مغول گی در خاک افغانستان
رابمبارد نمود و عملاً ضعف قوای هوای افغانستان را به نمایش گذاشت، زیرا تا آن
دم افغانستان، قوای هوایی مجهز، نداشت. شاه افغانستان لویه جرگه را فراخواند و
همه معایدات استعماری را ملغی نمود.
-در 1950، ظاهر شاه یک بیانیه بر ضد پاکستان
ارائه نمود و مواد تبلیغاتی را، از طریق هوا به مناطق مرزی پرتاب نمودند.
-بین سال‌های (1950-51)،پاکستان دست به تحریم
اقتصادی افغانستان زد وراه ترانزیتی را در مخالفت با قوانین بین‌المللی و
توافقنامه های دو جانبه، به روی اموال افغانی مستود نمود.
-در سال 1951 یک فرد به اسم سید اکبر، صدراعظم
پاکستان، لیاقت علی خان را، به قتل رسانید.
-در سال 1954پاکستان در مخالفت با هند و
افغانستان شامل پیمان های نظامی SEATO و
CENTO گردید.
-در سال 1955 دولت افغانستان، هفتاد هزار نیروهای
احتیاط را فرا خواند و اعلام سفربری نمود. برعلاوه تظاهرات در شهرهای کابل،
جلال اباد و قندهار صورت گرفت و تظاهر کنندگان بیرق های پاکستان را به آتش
کشیدند. پاکستان بار دیگر سرحدات را مسدود نمود.
در سال‌های 1956 و 1957ریس جمهورپاکستان سکندر
مرزا و صدراعظم آن کشور، حسین شاهد سواروردی از کابل دیدن نمودند. بعداً در سال
1958ظاهرخان و درسال 1959 صدر اعظم داود خان از پاکستان دیدار نمودند.
-درسال 1960،یک هزار سرباز پاکستانی در لباس
کوچی‌ها از ساحه باجور اجنسی به افغانستان داخل شدند که از طرف افغان‌ها عقب
رانده شدن، که در نتیجه، افغانستان دست به قطع روابط دپلوماتیک با پاکستان زد.
-در سال 1963، دوباره روابط دیپلوماتیک احیا
گردید.
-لویه جرگه 1964 در کابل یکبار دیگر از داعیه
پشتونستان حمایت نمود.
-در سال 1973، تعداد زیادی اخوانیان افغانی، شامل
گلبدین حکمتيار، برهان الدین رباني و احمدشاه مسعود به پاکستان پناه بردند.
قابل ذکر است اسم مستعار مسعود رانصرالله بابر وزیر داخله وقت پاکستان، برایش
انتخاب نمود. ذوالفقار علي بوټو صدراعظم پاکستان به نصرالله بابر، هدایت دادتا
افغان‌ها راسرپرستی و آموزش نظامی دهد. این اولین فرصت پیش آمده برای پاکستان
بود که مداخله عملی اش را در افغانستان به پیش برد. در مدت کوتاه پنج هزار
آنان، آموزش نظامی دیدند. آنها در سال 1975 با حمایت پاکستان، دست به یک سلسله
عملیات نظامی در داخل افغانستان زدند که به ناکامی انجامید.
-در سال 1974،رئیس جمهور داود خان از اشتراک در
کنفرانس کشورهای اسلامی در لاهور، اباء ورزید. و ازجنبش پشتون زلمي حمایت
گردید.
در دهه هشتاد از برکت به اصطلاح جهاد افغانستان
مليارد ها دالر، از امریکا، کشورهای غربی وکشورهای عربی به پاکستان سرازیر
گردید. در این میان، تنها اداره ریگان کمک 3،2ملیارد دالر برای پاکستان نمود.
برعلاوه 60 میلیون دلار در سال 1980 و بعداً تا سال 1984، سالانه 400 ملیون
دالر از طریق پاکستان به، به اصطلاح جهاد در افغانستان کمک گردید. این پول برای
جنگ در افغانستان و تخریب زیر ساخت های کشور بکار رفت. در این سال‌ها، 250هزار
به اصطلاح مجاهد خارجی، از40 کشور جهان، در افغانستان جنگیدن. بدين صورت، نقش و
مداخلات پاکستان، در پنج دهه آخیر، در امور افغانستان، غیر قابل نکار میباشد.
بر علاوه، رهبران نظامی و ملکی پاکستان، خود بارها به این امر اعتراف نموده
اند. نواز شریف صدراعظم وقت پاکستان ضمن نطقی در ماه می 1992،در پارلمان آن
کشور گفت «پاکستان جنگ را در افغانستان برد و آن کشور دیگر تهدیدی برای
پاکستان نیست، برای اینکه, تمام نیروی نظامی آن کشور را که, هفتمین قررت نظامی
در منطقه بود، از بین بردیم». همینطور، جنرال حميد گل ريس سابق استخبارات
پاکستان ISI در یک مصاحبه تلوزیونی در
2014 توضیح نمود که چطور پاکستان به اصطلاح مجاهدین افغان را حمایه نمود وآنان
را آموزش نظامی داد،و چگونه بعد از یازده سپتامبر، طالبان را تحت حمایه
قرارداد. موصوف گفت «وقتی تاريخ نوشته گردد، این وضاحت خواهد یافت که
ISI, اتحاد شوروی را در افغانستان به کمک آمریکا
شکست داد. یک جمله دیگر به آن ، اضافه خواهد گردید، که چطور ISI،
آمریکا را به کمک آمریکا، شکست داد.»
در دو دهه گذشته با وجود، موجودیت، آمریکا و غرب
در افغانستان، پاکستان همچنان محل امن برای طالبان و سایر گروه های تروریستی
باقی مانده است. تعجب آور این است که آمریکا و متحدین اش، همه این حقایق را
می‌دانند، اما هیچگاهی،پاکستان، تحت فشار و یا تحریمی قرار نگرفت.
حالا، بعد از قرارداد دوحه که خود در نوع اش،
بی‌سابقه ميباشد، زیرا اولین بار، یک ابر قدرت با یک به اصطلاح خودشان گروه
تروریستی که هیچ نوع اهلیت حقوقی از لحاظ قوانین بین المللی ندارد، به امظاء
رسید. اخیراً با خروج شتابزده، غیر مسئولانه، و بدون تأمین هیچگونه آتش بس و یا
حل سیاسی، آمریکا دست پاکستان و ایران را در امور افغانستان باز نهاد. مسئول
این همه افغان کشی، مصیبت و بدبختی مردم افغانستان اداره بوش کوچک تابایدن
میباشد. آنها، با اتخاذ اقدامات یک جانبه، حتی با متحدین اروپایی اش در ناتو
مشوره لازم نکردند. مردم افغانستان، بهایی گزافی برای تصمیم غیر عاقلانه بوش
برای اشغال افغانستان، در بیست سال پسین، پرداخته اند. آمریکا، اقتصاد به
اصطلاح آزاد فقر نود درصدی و فساد گسترده را برای مردم ما به ارمغان آورد.
آمریکا برای افغان‌ها واژه های دروغین، بابای ملت، قهرمان ملی، مارشال، میدان
هوایی حامد کرزی و سران به اصطلاح جهادی را «هدیه» داد.
اینرا هم ، باید با صراحت ابراز نمود که، آمریکا،
بعد از جنگ دوم جهانی، در هیچ زمانی نسبت به افغانستان دلچسپی نداشته است و
متاسفانه، افغانستان را ازمیان عینک های دودی پاکستان و ایران، در زمانیکه،
ایران نقش ژاندارم منطقه داشت، نگریسته است. در درازایی تاریخ معاصر جهان
،آمریکا، بارها نشان داده است که هیچ وقت متحد وفادار نبوده است و در پی منافع
اش میباشد. جهان هنوز تصاویر، ترک سایگون توسط امريکايان، در سال 1975 وپشت
نمودن به شاه ایران در سال 1979، از جانب آمریکا را فراموش نکرده اند.
میخواهم، نوشته را با یک نقل قول از یک نامه
شاهزاده کمبودیایی،عنوانی سفیر آمریکا که تقریباً 46 سال قبل وهمزمان با پیش
روی های نیروهای خمرهای سرخ و خروج نیروهای آمریکایی از آن کشور پایان دهم.
شهزاده کمبودیایی سیسوات سیرک ماتاک نگاشت «من
حتی یک لحظه فکر نمی‌کردم که شما مردمی را که آزادی را انتخاب کرده اند، روزی
تنها بگذارید. شما، ما را، از حمایت تان محروم کردید و از ما هم کاری ساخته
نیست. شما ما را ترک می‌کنید و آرزوی ما اینست که شما و کشورتان خوشبختی را زیر
آسمان پیدا کنید. تنها اشتباه ما، باور به شما آمریکایی ها بود.»
این درست همان اشتباهی است که به اصطلاح سران
سیاسی - جهادی در بیست سال اخیر انجام دادند.
با عرض حرمت
میر عصمت الله سادات، یازدهم آگست، جرمنی
بالا
بازگشت