احمد سعیدی

 

باید زودتر تصمیم گرفت، ورنه دیر خواهد شد


با خروج نیروهای آمریکایی و ناتو، جدا از همه پیامد‌ هایش، روایت فتح طالبان را قوی‌تر و قدرت بسیج نیروهای رادیکال منطقوی را بیش‌تر می‌سازد.
باید مردم و دولت افغانستان به این عقیده رسیده باشند که طالبان هرگز آماده صلح نیستند و هیچ وقت نمیخواهند که در دولتی بنام مشارکتی سهم بگیرند.
طالبان به این باور اند که ما برنده ی میدان هستیم و شاید امروز یا فردا قدرت را بدست بگیریم و گروه طالبان فکر میکنند که دولت موجود افغانستان آهسته آهسته از میان خود ور شکسته گی پیدا میکند و حامیان سر سخت این دولت بزودی با رهبران حکومت پشت میکنند.
همچنان در این روز ها ساختن شورای عالی دولت بر سر زبان ها است اما اگر فیصله های این شورا الزامی نباشد و تنها مشورتی باشد تشکیل آن بی مورد و بی معنی است و شورای که در آن نواقص وجود داشته باشد و تصمیم گیرنده نباشد کار را بجای نمی رساند.
همچنان با ادامه این وضعیت یک تعداد کسانیکه نفوس سیاسی و قومی دارند شاید از دولت موجود روی گردان شوند ولی هنوز روز های اندکی وجود دارد که باید دولت هر چه زودتر تصمیم بگیرد و به امید این نباشد که طالبان صلح خواهند کرد نخیر، طالب هرگز صلح نمیکند وقتی طالب صلح نمیکند چه باید کرد ؟
این جنگ تا چه زمانی ادامه خواهد یافت، آیا این سیاست های که تا اینجا بازی کرده ایم درست بوده ؟
آیا این سیاست هایمان لنگش و اشتباهاتی ندارد ؟
باور من نویسنده این است که جناب رئیس صاحب جمهور باید به این باور رسیده باشد که در سطح ملی و بین المللی در سیاست های خود اشتباهاتی را مرتکب شده و هنوز این اشتباهات ادامه دارد.
آقای غنی رئیس جمهور توان ساختن یک اجماع ملی را ندارد چون آقا بلی های چاپلوس و موزه پاک دور و بر او را محاصره کرده اند که نه الفبای سیاست میدانند و نه درکی از کشور دارند و نه هم دانش سیاسی دارند.
مردم افغانستان در چنین وضعیت حساس و دشوار باید به خود آیند، طالب هنوز به قدرت نا رسیده به سفارتخانه ها میگویند که ما بعد از به قدرت رسیدن امنیت شما را تامین میکنیم، طالب تا همین لحظه خیلی مطمئن و امیدوار برای گرفتن قدرت است و برای این و آن اطمینان میدهند که از امنیت خویش تشویش نداشته باشید یعنی چه ؟
اگر کسی به این عقیده باشد که طالبان بعد از به قدرت رسیدن بالای ما رحم و شفقت میکند اشتباه بزرگی را مرتکب میشود!
فقط دو راه وجود دارد...
اول یا اینکه همه ی ما یکی شویم به نفاق و شقاق نه بگویم وطن را از دست تمام خائنین و تشنه گان قدرت چه این طرف و چه آن طرف نجات دهیم.
دوم یا اینکه همه ی ما باید آماده ی مرگ تدریجی شویم، جز این دو راه دیگر راهی را سراغ ندارم.

 

 

  

بالا
 
بازگشت