احمد سعیدی
متاسفانه از جنگ های افغانستان گنج هایش سهم زمامداران موجود است، و رنج هایش سهم مردم مظلوم افغانستان!
روز گذشته جلسه ی بزرگی از رهبران سیاسی جهادی در ارگ ریاست جمهوری با حضور داشت آقای رئیس جمهور غنی و داکتر عبدالله عبدالله رئیس شورای عالی مصالحه ملی دایر شد.
صحبت ها روی اجماع ملی می چرخید، اما چهره های که در نشست حضور داشتند دیده میشد، بطرف همدیگر طوری نگاه میکردند که دشمن یکدیگر باشند.
طوری بسوی همدیگر میدیدند که تا هنوز از این کشور سهمی برایشان نرسیده باشد.
احساس میشد که افغانستان روز های دشواری را پیشرو دارد.
زمانیکه من به چهره های اینها نگاه کردم و عدم بی اتفاقی و بی اتحادی شان را دیدم به این باور رسیدم که در مورد تلاش ها برای ایجاد اجماع ملی، با شناختی که ما از این همه شخصیت ها و سیاسیون مطرح کشور خویش داریم، باور داشته باشید که این ها اهل اتفاق و اجماع نیستند. این ها اهل دفاع از افغانستان نیستند، این ها اهل مصالحه نیستند و هرگز حاضر به گذشت از چوکی و عواید حرام نمبشوند.
حیف همه امید ها و آرزوها و حیف درخون غلتیدن همه فرزندان این سرزمین که در زیر تسلط نامیمون این جغدهای شوم در خاک و خون کشیده شدند. این ها هنوز نشسته اند تا پول های باقیماندهٔ وعده داده شدهٔ جنگ افروزان را زهر مار کنند و صدها هموطن دیگر ما را نیز بخاطر حفاظت از اهداف ناروای شان به شهادت برسانند و در نهایت بعداز شکست افتضاح آمیز پا به فرار نهاده، روانهٔ خانواده های شان در خارج از کشور شوند.
خارجی ها هم بعد از سالها فهمیدند که درینجا جز نفاق و فساد چیزی دیگری بدست نمی آید. آنها در اوج وضعیت جنگ و‌خونریزی این کشور را ترک میکنند و در نهایت با همه مصارف و دخالت نظامی که طی ۲۰ سال انجام دادند، مانند شوروی سابق، بدون دستاوردی به شکست مواجه شدند و راهی کشورهای شان میشوند و درینجا فقط مرغ کور و آب شور، مردم میمانند و طالب ها.
بالا
بازگشت