هدايت حبيب
خط مرزی «دیورند» توسط افغانستان به رسمیت شناخته شود!
«شاه محمود قریشی» وزیر امور خارجه پاکستان، دیروز شنبه ۲۹ جوزا طی مصاحبه ی عام و همگون خود به طلوع نیوز گفت: اگر قرار است با افغانستان همسایه خوبی باشیم، بنابراین خط دیورند به رسمیت شناخته شود.
آقای قریشی خوب می داند دولت پاکستان برای ممالک همجوار یکی از بدترین همسایه های شرارت پيشه است ــ کشوری که همسایگی‌اش جز ایجاد فقر و ناامنی، قاچاق مواد مخدر، صدور تروریسم، خطر جنگ هسته ای، صدور اسلام گرایی افراطی جهادی و طالبانی داعشی، و مهاجرت سیل آسای فقیران اسلام گرا حاصل دیگری ندارد.
وزیر امور خارجه پاکستان در ادامه ی مصاحبه خود گفت که سیاستمداران افغانستان به دلایلی اگر دیورند را نپذیرند اما از دید پاکستان این مرز وجود دارد و یک مرز بین‌المللی است.
آقای قریشی در ادامه صحبت خود گفت: درباره دیورند نیاز به بحث بیشتری نیست زیرا این خط مرزی توسط کشورها پذیرفته شده است.
جایی تعجب است اگر این خط مرزی توسط کشور ها پذیرفته شده است پس چرا دولتمردان پاکستان، ازجمله آقای قریشی وزیر خارجه خود را دراين مرحله حساسی تاريخی مکلف می داند تا این زخم نا سور را نمک بی مالد!
پاکستان و افغانستان نزدیک به دو هزار و ۴۰۰ کیلومتر مرز مشترک با یکدیگر دارند. البته افغانستان به صورت رسمی مرز‌بندی کنونی را، که توسط بریتانیا در سال ۱۸۹۶ انجام شده است؛(علی رغم اينکه زمامداران معامله گر وابسته به استعمار آن زمان هريک به نوبه خود آن را امضاء نمودند) زمامداران اخير از زمان داوودخان تا هم اکنون آن را قبول ندارد.
اما به باور اين قلم آن گونه که در نگارشهای قبلی گفته ام؛ هدف پاکستان تنها مطالبه برسميت شناختن خط ديورند نيست. زيرا پشتونهای آنطرف اين خط دراين مورد حالا هيچ حرفی ندارند. آنها قانون اساسی و تمام قوانين متمم پاکستان را قبول کرده ؛ در دولت و پارلمان عضويت دارند؛ حکومت ايالتی خود را در نظام فدرالی پاکستان تشکيل داده ؛ آب ، برق ـ کسب و کار متناسب با حال و احوال خويش را درسرزمين پاکستان داشته همواره خود را پاکستانی معرفی می داراند. شعار"داپشتونستان زمونژ" را هم دربايگان تاريخ سپردند.
هدف عمده و اساسی زمامداران پاکستان طوری که درمقال پيشين تذکار نمودم، راه يابی آن کشوررا به آسيای مرکزی از طريق شاهراه جلال آباد ـ حيرتان و سپين بولدک قندهار تا تورغندی (قره تيپه) هرات به کشورهای ازبکستان و ترکمنستان و ساير کشور هاست، که پيش مرگ اين برنامه ديروز مجاهدين و امروز طالبان و فردا يک حکومت دست نشانده پاکستان در کابل می باشد و بس.
پس در شرایط کنونی همه سعی ما در جهت تأمین صلح باشد و دیورند را کنار بگذاریم. فرهنگ صبر را تجربه کنیم و با انتظار فعال ببینیم خالق تاریخ در آینده در بارهٔ دیورند چه فرمانی صادر می کند.
بالا
بازگشت