عثمان نجیب

دیدم

دیدم

که خفته بودی در بستر ناز

دیدم

که خرامی داشتی سراپا راز

رنگ

تجلای خونِ دل در رویای باز

دیدم

که تو خوابی و من بی قرار تو

دیدم

که بی اقرار چه بی قرار منی تو

دل

گفتا که چه مخمصه سرایی تو

بخواب

که نه خوابیدی راحت شبی را تو

انسانی

یا که هیولایی ز دنیای وحشی تو

گفتم که

من با همین ها راحتم نه دانی تو

گفتا

این که راحتی نیست چه نادانی تو

گفتم

ندانی که صد بار از من نادانی تو

دَرَم آمیختی

با شور جنون حالا زچه نالانی تو

رهایم کن

همین است به من درمان و راحتی

آسوده

خیالی دارم مدام در شب زنده داری

خُفتن با یارِ

شهسوارست دریچه‌ی آسوده حالی

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

دوستان

روید و بیابید یارِ ما را

راه

اندازید با او کارِ ما را

گویید

در بیشه‌ی غروبیم یارا

گر آید

و بیند رخسار زارِ ما را

که

افتاده در بستر‌ِ رنجِ یاریم

مغموم

و غریب و گدای مهر یاریم‌

روید

و از ما گوییدش که بیماریم

نه آن

که ز خود گویید شما و خدا را

امانتی

سپردمِ تان که دل مه بندیدش

حاشا

کَز حسدبه خود مه پسندیدش

از ما

به یار هرگز نه گویید سلام ما را

خونابه‌ی

دل برید در مجمری و هم پیام ما را

دل ما خار

مغیلان است و سنگ نه شکند ما را

یار ما

نه به سخن شکند و نه به تیر و تبران

خرام او

نه گنجد نه در زمین و در هفت آسمان

دل نه

بندد به بُردن هفتاد هزار مَن زر و زردان

دانید

یک چیز دانم که رام کندش چه آسان‌…؟

گویید

او کیست چیست و چه‌ کند و‌ چه سان؟

یاد

شفیع ما کنید به یار و هم یاد مالک قرآن

دانم

که سر می نهد گر بَرِید نام حضرت جان

خادمش

باشم که شنوم چو آید صدای پای دوست

به لطف

الاماسعی بیابید غنچه‌ی گل نظیف ما را

تا یأس

نه‌بَرَدَشْ بیاورید آن زیبای روی لطیف ما را

+++++++++++++++

شام غزل

شامِ غزل بود و همه جا بی نور یار

یاران گرد هم بودند در آن نیمه شب تار

گفتند

مقدمت خیر باشد یار غزلسار واماندیم

و‌ وارفتیم و‌ نیست ما را قرار

گفتم

به این حالید چرا ‌و بی فروغ؟

گفتند

کز ما مپرس و ز حال خود بگو

رخسارت‌را

نور نیست و چشمانت را فروغ

گفتم

دانم که چشمان مرا نور نیست

جزء من

در جهان زنورِ خود مقهور نیست

گفتند

پی حیله مرو غزلی نثار روح ما کن

گفتم

غزل کجا سرایم در سیاهی و غروب

گفتند

غزل که گویی با پروین ترا چی کار

گفتم

دانید که با یاد او غزل سرایم هر بار

گفتند رسم

عیاریست تا ما را شاد کنی ای یار

گفتم هزار

غزل نثار تان کنم مگر کُو کوهِ نور

گفتند

که غزلسرایی را لافیدن داری ز چه

گفتم

غزلسرایم نه حافظ آیه های قرآن

نیست

فانوسِ غزل هایم ‌و نور دیده گان

هر چه دارم

در بساط اندیشه همه نور جویند

نورم

نیست و عیسا نیابم ز هفت آسمان

گفتند

عیسا را به کارِ تو و نور تو چه کار…؟

گفتم

بی نورم کور و مُرده‌ی روان و سخنرانم

گر ‌نه‌ نورِ من و نه‌ام عیسا فروغ دیده دهند

گفتم

و‌ گفتند و گفتیم همه عریان و به قال

غزلسرا نیست و غزل‌خوان نیست چه درد محال

گر نباشد عیسا یا نور منی مست و بی حال

++++++++++++++++++++

در جامعه‌ی مرد سالار جهان ‌و حتا حالا که در برخی جا ها هم زن سالاری حکم فرماست، ما مردان هیچ‌گاه بارِ ملامت خود را به دوش نه کشیدیم و همه ی ما زن را با گناه های خود مان ملامت کردیم و مهم نه بود کی‌ ها ستیم ‌و چی هاستیم‌؟ مهم بود که مرد هاستیم.

انوشه یاد استاد شهریار در غزل بلند شان بار ملامت را به دوش شیرین شان انداخته و‌ خود را مبرا قلم داد کردند، من به عنوان یک بداهه که هرگز به معیار های سخن‌سرایی برابر نیستند و از هر سویی رنج می برند، به تقلیدِ استادِ زنده یاد اما در خط دفاع از شیرین قرار دارم.

این سیاهه به هیچ عنوان نقدی از استاد نیست و من در صلاحیت خِرَد و اندیشه هم قرار نه دارم و

بزرگانِ علم و‌ اندیشه از ما بگذرند.

احتمال ویرایش وجود دارد و‌ دست کدخدایان قلم و اندیشه در حلاجی آن آزاد است.

خطاب به شهریارِ ما:

نه

پرسیدی حالِ منی زار عمری مگر چرا

تو

فتادی از پا و من گریان تو یار مگر چرا

سهراب

گر نه شناختی در اُفتادی با او‌‌ مگر چرا

تو‌

نه نرم دلی در جاه کُشتی مرا مگر چرا

مقتول چه

سان رَود سوی قاتلِ مدهوش مگر چرا

گَرَم‌‌

کُشتی نه دیدی مُرده ام باری مگر چرا

جانِ من‌

تو امروز بی مهلتِ جانِی دانی مگر چرا

دان که

جان را باور بودنِ یک نگاهِ تو نیست یارا

گر دانیم

که به نازِ ما تو جان و هم جوانی داده یی

ما

سویی خوش رویانِ بی وفا رویم مگر چرا

ناز

بَردٰاری نازنین نه عُمرِ دراز خواهد نه دانی

تو غافل

ز خود بودی و نه جُنبِیدی باری مگر چرا

تُو بَه

شُورِ فرهاد کجا رسی در خواب ‌‌و در خیال

شهریارا

نه دانستی طریق دل بُردنِ دل‌دار مگر چرا

رَو و کوه‌کَنْ

آسان نه بُوَد دل بُردنِ یار نه دانی مگر چرا

لبِ شیرین

خواهی خواستن لب با غزلِ تنها مگر چرا

تو در

بسترِ کهالت غُنودی ‌و چَرَند گفتی مگر چرا

سعی

نه کردی و با بخت خود نه جنگیدی مگر چرا

همه خُفتی

و برای دلِ شیرین از جا نه جُنبیدی مگر چرا

هم شیرین

زکف دادی و هم عُمر شیرین برباد مگر چرا

مُشتاقانِ

راستینِ من در آسمان ها با هم جنگیدند یارا

هفت آسمان

در نبرد شان از هم پاشید و تو در خواب مگر چرا

مُشتاقِ

دل‌ و جانْ شیرین را به دست آورد به نقد جان بدان

رَسمِ دل

دادن نیست رنگ خزانِ هجر را بهانه کردن شهریارا

از‌ کجا

آموختی سَبَقِ دروغِ خاموشی عشقِ بی غوغا را یارا

عشق گر بی

غوغا بود ز چه رو می نوشتند داستانِ الف لیلا را یارا

شیرین منم

تو نه اهلِ دلی، داری همه غوغای بی جا مگر چرا دیدم همه عمر

که گهی عزم هم‌سفری با ما نه داشتی مگر چرا

قیامت هم نه دانی

که چیست شیرینِ تو بی خیالِ تو ربودند مگر چرا

تو در کلبه‌ی احزان

باشی و کور نه باشی و من نالانِ تو باشم مگر چرا

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

اصل غزل گهربار زنده یاد استاد شهریار

غزل شمارهٔ ۹ - حالا چرا

بالا

بازگشت