فضل الرحیم رحیم
یک کلام از درد استخوان سوز!
همیشه به اشاره ئ خارجیها نگاه ما با سوی شاخه ها بود و است . هیچگاهی یا نخواستیم‌و یا نمی گذارند که ما نگاهی به ریشه داشته باشیم . از بیست سال به اینطرف با حضور نظامی آمریکا و ناتو قدم ، قدم خاک وطن ما بمباران و آغشته به خون هموطنان بی گناه و بی دفاع ما گردیده و میگردد . از اول شعار آمریکایی ها استقرار دموکراسی و تامین امنیت و مبارزه با تروریزم بود . اما در انجام‌امروز بجای استقرار دموکراسی برگشت به عقب و جایگزینی ساختار طالبانی . بجای امنیت خشونت وحشتبار که هر لحظه از تن زخمی وطن قربانی میگیرد و بجای مبارزه با تروریزم با تروریست ها توافق صلح بخاطر مصونیت خود و تروریستان را آمریکا امضا نمود .... اما ما چرا قربانی این همه بازی های اسفناک و انسان کش استیم ؟
- بخاطریکه ما حق انتخاب رهبر را نداشتیم و نداریم . برای ما رهبر و اپوزیسیون را طی یک نمایشنامه مضحکی بنام انتخابات تعین کردند و می کنند . و این کودیهای کوکه گی گوش به فرمان دستان تعین کننده های خود بودند و استند.
- حداقل در این بیست سال هیچ گونه تلاشی به‌شکل جدی و اساسی برای داعیه بر حق مردم افغانستان، در سطح بین المللی راه انداخته نشد که به صورت واضح ، روشن و مستند مطابق موادات قانونی و حقوقی تجاوز پاکستان ، برملا می گردید. برعکس ذهنیت همه به راه اندازی مذاکره با طالبان معطوف و مصروف ساخته شد . پاکستان، برای مصروف سازی ، ضایع ساختن وقت و به هدر رفتن هزینه ادامه جنگ را تحت نام جهاد و اسلام در تشکیلی به اصطلاح طالبان راه انداخته و به پیش میبرد . سفر اخیر رئیس استخبارات نظامی پاکستان به دوحه ، ثبوت بر حق بودن ادعای ماست . حال که همه چیز واضح و روشن گردیده . ادامه مذاکرات در دوحه لحظه به لحظه وطن ما را به پرتگاهی دامن‌شیطانی پاکستان میبرد . باید مذاکرات به شکل جدی رسمی مطابق قواعد و مقررات قبول شده یی بین المللی به هدف ختم جنگ و بدبختی و قطع تجاوز پاکستان ، با پاکستان آغاز شود . اگر این جسارت را به خرچ دهیم به باور و یقین کامل میتوانم بگوئیم که نتیجه مطلوب در کمترین زمان‌ممکن‌بدست می آید. اگر نگاه ما همیشه نه در ریشه بلکه بسوی شاخه ها باشد ، حال و روز ما بدتر ازین خواهد شد.
ف . رحیم
بالا
بازگشت