عثمان نجیب
سر گردان
ساحل درد‌ام راه من کجاست
می بردم
طوفان غم مرگ من کجاست
موج ها
بی قرار و دریا نا آرام چراست
الها
قدرتی جزء تو نیست برای نجات
نه شوری
در سر دارم نه هوایی در دل
همه در
جدل طغیان سر کش بحرست
نه تن
ره گشاست و نی دستم زبر‌دست
آها ای
الهه ی نجات من، بیا من اینجام
گر به
رهیدن من از کشنده گی آمدی
چرا
فانوسی که نور افکن ظلمت شب بود
خود
آرمید تا سیاه باشد شب سیه مست
طلعت
دیدار صبح گر در صبر من آید پدید
نور روی
او چی جولان کند که در‌هم شکست
چشمه ی
امید پاس آشنایی در گذر آدمست
دل همی
تا رسیدن به غلمان و حور بهشت
طی طریق کند
تا تقدیر هر چی بر او نوشت
راه آشنا
گذرگاه انسانیت است و سرشت
دیار خورشید
جای گاه تو ای پاکیزه سرشت
صد سبد
خنده و ده بهار توشه ی نوازشت
ناتوانی را
توان دادن کوهی الماسِ کردار تست
نه ابر و نی
صاعقه یی همت هجوم کند بر من
گوشه یی
ز هیبت تست که به عدم می برد مرا
مروارید های
خیال ام همه غرق هیبت تو شدند
در انجماد
عقل از عمل چاره عذر خواستن نیست
تا دیدم
خرد از من کوچیده ز هیبت حضور تست
ترنج های تلخی از باغبانی من
دوستان گرامی !
چند سطر بداهه و بی سر و پا تخیلی از باغ و باغبانی دارم
تا کامل شوند چند بار پارچه می آیند.
اگر دل گیر باشند معذورم.
دید باغبان زیبایی باغ ستان مالک
نظیری نه دارد سرو و بستان مالک
رود باغبان که توان بودن نیست
ورنه بسکند همه شاخ ستان مالک
غبار گیرد باغ و هم باغبان را آن گاه
که توان بیش نباشد صبر نا توان را
دید خرابی مالک اندرون کاخ شاهی
رسوایی کرد باغبان بیرون باغ مالک
جای بوسه های لاله در سپیدار باغ است
لاله های سرخ اند حاصل گل ستان مالک
مستانه همه گیسوان اند در جابلقای مالک
باغبان نالان و گریان جان و جابلسای مالک
هر چی خواهد دهد به باغبان مالک
توشه اش رنگ خون رگ جان باغبان
سر تا قدم باغ مالک بود جان باغبان
هم روح و هم بستان ارغوان باغبان
غزل ناز باغبان خمار سریر پرنیان مالک
باغبان داند که چیست درد دندان مالک
جای بوسه هاست در سپیدار بلند باغ
لاله های سرخ حاصل باغ ستان مالک
دل کجا گیرد ز بهشت باغ ستان مالک باغبان
این کویر را سبز و خرم کند با اشک چشمان
مالک رفته به باغ ستان رنگین کمانی خود
باغبان سرشار از خوشی در باغبانی خود
دل از دل خانه ی باغبان بر کشد مالک
زان که بی گاه رود و تا پگاه ناید مالک
سبوحی کو، قدحی کو جامی کو و کامی کو تا جان ما گیرد
لعلی کو لاله یی کو مالک سیمین تنی کو تا گرمی لبان ما گیرد
از مهر باغبان به گل مالک مه پرس دگر
مالک گر گل پسندد، باغبان گل شناسد
گل پرور گل های پژمرده ی مالک است باغبان
قناری خوش الحان بستان مالک است باغبان
بالا
بازگشت