عثمان نجیب
ز اهل دل باز جستم
ترا
در گاه نامه ی استغفار
یافتم ترا
وصف تو اندیشه کردم
گهر بار تر در قرآن
ترا یافتم
به خدا نیاز کردم تا چه ها
گویم ترا
قران نه گذاشت عدول کنم
از حد
به من گفت تا از او شناسم
مر ترا
مَا كَانَ مُحَمَّدٌ أَبَا أَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ
وَلَٰكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ ۗ
وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا.
ترسیدم و‌لرزیدم و جنبیدم و
شکر ها کشیدم
چو سردار جانی از قدر الهی
یافتم ترا
(...وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ
وَالْأَرْضُ جَمِيعًا قَبْضَتُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ
وَالسَّمَاوَاتُ مَطْوِيَّاتٌ بِيَمِينِهِ ۚ
سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ...).
گمان نه کنم و تیر خطا رها
نه کنم
تا جان فدا نه کنم در راه تو
مژده یی ز جانان آمد
که شفیع یی حبیبی، به یزدان
یافتم ترا.
میلاد ات مبارک. ای خورشید مبارک عالمیان.
(ر) تیر به زیر یا کسره.
____________________________&
درد گر ناید
گهی
قدر وفا ناید
گهی
آسوده حالی نه شاید
گهی
شفاعت مصطفا (ص) گر ناید
گهی
____________________________&
برخی ها در کجای ادب انسانی قرار دارند.
وقتی شرم نامه ی شان را می خوانی تو خجل می شوی، اما او خمی به ابرو نه دارد.
این جا دین اسلام مقصر است یا یگان مسلمان نمای بی اخلاق؟
____________________________&
ام شب ام شب تنهاست
بی تو
قصه ام غصه یی غم هاست
موج درد دارم و درد من
جان کاه ست
بی تو
______________________________&
دل بن گاه غم است
بدان
نه توان غبار درد است
دگر
_______________________________&
یار چه داند که
من
سرود گر درد ام
و
شعر من فریاد
درد
______________________________&
پرواز کن به شهر
عشق
و کنار مه رو ز شهر
دل
گر رسیدن ات مراد
است
در دام گه یی عشق
____________________________&
تا
سرخی لب ترا نوش کنم
و
آن گاه خود را فراموش
کنم
_______________________________&
بگذار
کز نم چشمان ات
یادگاری
گیرم
که ببینم گریبان تا
کجا
دریده یی از بدرود
من
___________________________&
بدرود
هم سفر نیمه راه
من
برات مردم
و
تو نیامدی
در دیار رفته گان
خواهیم دید...؟
__________________________&
در طلوع فجر
در آفتاب صبح
در شام گاه غربت
در ستاره باران آسمان
می‌برند و می کشانند و
نیست می کنند کجاوه ی
عمر ما را شیادان
___________________________&
آقای محترمی در نوعی سرزنش خادم دین رسول الله، گویا نقل قولی از استاد بی تاب کرده اند.
دو تا عرض خدمت شان دارم:
اول با دقت و علمی همین بخش کهن گاه سرزمین ما را بخوانید.
اگر دست رسی ذهنی به پارینه گذر زمان وطن می داشتید، آن گویا نقل قول را هم رسانی با مسئولیت و پژوهنده گی می‌کردید. و آن دوستانی که جز همان تکرار های کلیشه یی مانند (.. بسیار زیبا و نهایت عالی و قلم تان رسا...) و از این ناصواب های کلیشه یی فراوان کار دیگری نه دارند به شکافتن تاریخ می رفتند و بعد نظر می دادند.
دوم این که اعطای لقب ملک الشعرا نه از منظر آگاهی و دانایی بی حد و حصر استاد بی تاب گرامی و مرحوم ما به ایشان منظور شده بیش تر نمادین بوده و جنبه ی تشریفاتی در دولت آن زمان بوده است. کما این که استاد آگاهی چندانی از ادبیات و روش های ساختاری پرداخت های شعر و ادب نه داشته اند و مانند استاد قاری عبدالله کم و کاست های زیادی داشته اند. کما این که کاملن هیچ هم نه بوده اند. مدیحه سرایی های درباری پیشینه ی پارینه یی در کشور ما و جهان دارد.
خدا توان بدهد دانش مندان فرهیخته و خردورز ما را که اندرین باب معلومات بیشتری به خورد ما بدهند
ترنم های بی نمکی از من
اشک و خونیم و دود و آتش
اسیریم،
اسیر بی خرد سرکش
خاکستر ما را هم سوزاند
دریغ
مگر سزاوار نه ایم جز در بند
ظلمت شب
و آن نماد سیاه وحش؟
___________________&
محبت کم کن که دل
غافل نه شود
چی سودی ز عشقی که
حاصل نه شود
_______________________&
کجاست سهم رستن قامت من
از این خمیده دنیا
کجاست زیست گاه من در این
دیر فریب ها
کسی خود را نه آراست تا داند
بهای آراسته ها
همه ز بر دستان خون
آفرین اند
همه تهی دستان علم
برین اند
همه سواران تازه یی
طومار گر
همه شیفته گان و شیدای
خمار گر اند
تیغ ظلمت برپا کنند در کوچه
ها و شهر ها
با چکمه های بی رحم فراش ها
ناله کنند فریاد کنند ز بی داد شان
آدم ها و دیوار ها
شهر ها فنا کنند و با نفس ها
چه ها کنند
گر روزی بریزند بر در و دیوار ما
آن ستور ها
کابل
۳۱ / ۲ / ۱۳۸۱
________________________&
تا رسیدن به بزرگی
قامت تو
همه حسرت بردند که نه دارند گران
سنگی همت تو
____________________________&
پله ها بلند اند و
اما
در امتداد
تا خط فاصله ها
_________________________&
دل خواب گاه
هستی و
گذرگاه رسوایی
هاست
دل را دل نگهدار که اوج
شاه کاری هاست
گر ز دل بی دل شدی ای
صاحب دل
بدان کآن دم دمی بر بادی
هاست
نه ز دل بنال و نه ز هوای دل
هر گهی دل رنجور
شود
سر به کف گیر به دوای
دل
____________________________&
گوهر تویی و گهر سان
رخسار ات
مغرور مه باش که دست
تو نیست
گوهر ساز دانی کی ست
خدایت است و خدایت
___________________________&
یار شمع فروزان است هر
سیاهی را
از فروغ فروزان او
فانوس ناتوان خجل
می شود
___________________________&
توشه یی نه دارم جز یک
سبد آرزو
بپذیر زمن آها ترنم زیبای
بهار
این سبد اخلاص دل
است
به جرمی که نه کردم محکوم ام
مه کن
من
به ساحل امید رسانم کشتی
دلی شکسته را
بدان
که تمنای وصال تو
دارم
دویدن در مسیر بی انتها
را
قدر من بدان که نخلی بلند
نخلستان تو ام
آن سرو قامت و آن بلندای
باغستان تو ام
مه گذار که زوال عشق تو مرا
با خود ببرد
به خاک ام مه سپار که هنوز
شربتی ز ترنج های باغ
تو نه نوشیده ام
تو پنداری که من سراب و
لکه یی ننگ ام
بیا و دمی با من بپا تا
بیابی مرا
تا به خود آیی بینی که
مست و
در آغوشی مرا
____________________________&
چرا
فریاد درد من نه می‌شوی
ای باد صبا
مدام درد دهی به من ای
بی مهر و پر جفا
____________________________&
صد سینه سخن
دارم و
دو عالم امید
کو جانانی که التیام
بخشد درد مرا
___________________________&
گر خلوت شب گریزد ز من
باکی نیست
یا که من گردن فرازم
یا که یار به پروای
ما نیست
___________________________&
ز جلوه ی مرگ گریزی نیست
ما را
چه علاجی کنیم در این دیر
لامکان
____________________________&
یک عمر گشتیم پی خیالات
دی روز
حاصل اش جزء فزونی غم
نه بود
______________________________&
نه سردی هوا
نیازم
نه گرمی سودا
نیازم
هر آن گهی در
نمازم
تویی و تویی حاجت
نیازم
___________________________&
شب بی پایان و من حزین
دوری یار
صبح گریان در پیش است تا
یک قدمی دیدار
_____________________________&
گر بی صبر عشق ام عتاب مه کن مرا
تا تفسیر تو تاب پایا
نیست مرا
_____________________________&
من در کمین زوال مهتاب
آفتاب را جست و جو دارم
بیا و هم دست من باش
کاهل مه باش
که نه زوال مهتاب را باور
است
و نه طلوع خورشید
فردا را
محمد عثمان نجیب
بالا
بازگشت