عثمان نجیب

 

از سبد بی وزن و قافیه و بی رنگ بوی خیالات من.

 

من دگر بار بهار اغیار نه 

می شوم

مونس و هم دمی جز یار نه 

می شوم

برگ زردی از فصل برگ ریزان

 یارم

پامال چکمه های یار شدن ام به

شهنشه و تاج سر غیر دلدار نه

 می شوم.

____________________________________

 

گهی آب و گهی آتشی

 ای جان

گهی عروج گهی غروبی 

ای جان

زین همه بگذر و آرام جان

باش مرا 

که هم آب و آتش و هم 

آفتاب عروج هم مهتاب غروبی 

ای جان

 

___________________________________

 

تا گفتم مژده دهم به تو

 آغاز عاشقانه را 

آهورایی ندا کرد،

هوش دار که 

خواب اش شیرین تر

از نوید تست.

___________________________________

 

دل در گرو تو و چشم این جا

خواب کجا برد چشمان بی دل را

___________________________________

 

شیفته دلی دیدم در سال صد و چهل 

که فریاد می زد،

جوان ام هنوز و عاشق

 

____________________________________

 

دل و دیده هر دو گروه حسن

 تو شدند

ز بس هر دو گریستند، مخموران کوه‌ ‌

تو‌ شدند

____________________________________

 

 بی تو ز دل لبخند زهر گون 

آید برون

گر تو نیایی خون و هم جنون

آید برون.

___________________________________

 

عاشقان، راه من از کوه های بلند شما 

می گذرد

تا رسیدن به شما نه دانم که چه ها

می گذرد

نفس دیگری نه دارم برای زنده

 بودن

فانوس های روشن شما گر 

نه باشد

 در افق تاریک دل چه تیر

 هامی گذرد

صید چشمان شما شدم 

ای صیادان 

عشق ام

  رسوایی این ماجرا از کجا

ها می گذرد

دل من مجال دیگری نه دارد 

بی شما

خیال اندوه و غصه ام در قلب 

شما می گذرد.

___________________________________

 

شهسوارا ره دراز است و من

طی طریق نه دانم

بگو تا کدامین ره کوتاه ست 

به کویت

ز راه بلدی پرسیدم به ناگاه

اندر این باب.

گفت که نه شود ره تو کوته

نه شود هرگز

تا نه دانی که چرا و به کجا روانی

 ای سرگردان 

گفتارش در نظرم عالم معنا یافت

چو انگبین

پنداشتم خردورزی است عالم

و سنگین

آرزوی بودن در رکاب او

 کردم

گر فیض برم ز انوار هدایت 

او

که ین بهتر است ز هزار کوه

شما.

 

 

---

بالا
 
بازگشت