سخی صمیم
فرمان خداج
رعایت فرمان خداج شما را ازهلاکت دربرابر « ویروس کرونا» نجات می دهد
***
وَلَا تُلقُوا باَیدیکُم الی التّهلکة (البقره ۱۹۵)
به دست خود ــ خود را به هلاکت ناندازید
***
وضع اسفبارِاثرات کُشندهٔ ویروس کرونا وهزاران مشکل مرگ آوردیگریکه ناشی ازین آفت ویا بهانه های در ارتباط این آفت غیرمرئی برمردم وجامعهٔ مغضوب کشورعزیزما افغانستان جریان دارد چنان طاقت فرسا و غیر قابل تحمل گردیده که هرانسان با احساس وعلاقه مند به مردم و میهن را تحت شنکچهٔ خُرد کنندهٔ روحی قرارمی دهد و به این تفکر فرومی برد که اگر وضعبه همین منوال دوامدار باشد چه بلا وفاجعه های انسانی را در قبال خواهد داشت:
امرمسلم اینست که کشور ما ناتوان و فقیر بوده وفقراقتصادی عجیبی اورا محاصره و در کنارآن موضوع پیدایش، شیوع و اثرات ناگوار کرونا چنان بیچاره و درمانده اش ساخته است که مردم آن بمنظور یافتن غذای شبا روزی چشم به درو دروازه های خود دوخته نه نان و آبی دارند و نه هم دوا و تداوی لازم، مرده ها پیاپی در هر خانه و منزل قربانی کرونا می شوند و به کفن و دفن احتیاج دارند این وضع اسفبارسبب شده است که کشور های توانمند جهان با ترحم بشردوستانه کمک های قابل ملاحظهٔ خود ها را باسایر ادارات و نهاد های اجتماعی و خصوصی در مملکت سرازیر وبه دسترس حکومت قراردهند و کمک های ایشان هنوز هم ادامه دارد ــمبتنی بر همین دستگیری ها و کمک های اندک انسانهای توانمند در داخل کشور این معضلات و مضیقه ها اندکی فروکش و بصورت تقریبی ضرورت های عاجل مرفوع شده است. زیرا بر اساس اطلاعات رسانه ها ملیونها دالر و وسایل و لوازم طبی، مواد خوراکی و غیره و غیره به وطن ما رسیده وموجود است کنون براستناد این واقعیت ها پرسشهای مطرح میگردد که پاسخ می طلبد:
آیا این کمک ها حسب ضرورت به نفع مردم محتاج و آفت زدهٔ کرونا به مصرف رسیده و یا می رسد؟ و اگر صادقانه و دلسوزانه این کمک های خیرات گونهٔ مردم بیگانه که با انگیزهٔ جلوگیری از مرگ و میر و تلفات حیرت آور مردم مظلوم میهن ما به عنوان کمک های بشردوستانه فرستاده میشود به نفع مردم استفاده شده است واگر شده است: پس این ماجرا چیست؟ و این مملکت چرا دوزخ روی زمین گشته است که همه شاهد و سامع آنیم.
بلی: عادلانه نخواهد بود که همه اعمال، اجرائات ویا خدمات که از طرف اداره های مربوط بویژه اداره های صحت، جهان طب و طبابت برای مردم محتاج انجام می گیرد یکسره نادیده گرفته شود و به آن اهمیتی قایل نباشیم و آن را نادیده بگیریم. هرگز نه: بلکه چنین زحمات که دلسوزانه، توأم با صداقت و خود گذری انجام می یابد قابل ستایش و تقدیر است.
ولی هیچگاهی قابل بخشش و مدارا نخواهد بود که با استفاده از حالات مخمصه وزمان نَزع مردم استفادهٔ سؤ و جنایات اسفناک به عمل امده نان دهن آنها دزدیده شود.
زمانیکه می بینیم: واقعیت های جامعهٔ ما بطورآشکارو هویدا به این سرحد رسیده است چه باید کرد؟
جامعه ومردم درین حالتِ بخصوص که تحت شنکجهٔ اقتصادی، فزیکی ، روانی ، مرگ و میر و جنایات بی سابقه و غیره و غیره قرار دارند، دو اصل عمده در مقابل آنها قرار می گیرد:
۱ ــ کار و مسئولیت دولت وحکومت: با اداره های مربوط ایشان که ماهم در متن این نبشته به آن اشاراتی داشتیم. مگر: موضوع بحث فعلی ما فقط چگونگی به اجرا گذاشتن و تطبیق امر خداوندکه درعنوان این نبشته برجسته گردیده وامر قرآن و کلام خداست می باشد:
***
۲ ــ وجایب و مکلفیت های افراد جامعه در برابر امریهٔ پروردگار:
وظایف و مسئولیت هاییکه مطابق هدایت آیهٔ مبارک به افراد و اتباع مملکت متوجه می باشد: بایست عملی و اجرا گردد: لطفن بخوانید:
***
رعایت فرمان خداجشما را ازهلاکتدر« ویروس کرونا» نجات می دهد
***
وَلَا تُلقُوا باَیدیکُم الی التّهلکة(البقره ۱۹۵)
به دست خود ــ خود را به هلاکت ناندازید
***
بر باور من: احکام این آیهٔ قرآن کریم مقید و منحصر به یک زمان ومکان و یا حادثه و وقایع معین نبوده و در هر زمان و مکان وازمنهٔ مختلف و وقایع و حوادث گوناگون نافذ و قابل اجرا می باشد.
ببینید: نزول آیه های قرآن کریم درادوار مختلف و مناسبت های گوناگون با شأن نزول بخصوص صورت گرفته و منحیث رهنمای جوامع اسلامی بکار گرفته میشود.
امّا انواع تعابیروتفاسیریکه ازین احکام بوجود می آید بسا هم با روحیهٔ احکام قرآنی سازگار نیستبعضی ها از فقرِ فهم ، بعضی ها با عناد و سؤ نیت صراحت احکام را به بی راهه می برند ولی حوادث روز وخطراتیکه هشدار مرگ را میدهد ودر صراحت احکام پروردگار هیچگونه ابهامی وجود ندارد چرا قابل تطبیق و رعایت نباشد.
در هدایت آیهٔ متذکره جملهٔ « وَلَا تُلقوا بِاَیدیکُم » (به دستان خود ــ خود را به«هلاکت» ناندازید) و با منضمه یا تکمیل آیه « اِلیَ التّهلُکةِ » معنی مکمل آیه چنین می شود که ( به دستان خود خود ها را به هلاکت ناندازید ).
با ژرف بینی خوب و دقت تمام از امریه آیه مبارک درمی یابیم که؛ مبادرت ورزیدن به اعمال مذ موم و ناروا که خطر هلاکت(مرگ) دارد بایست خود داری شود. و در ادامه می آید که شما خود را به اختیار و رضای خویش به معرض هلاکت و نابودی قرار ندهید.
درطی آیهٔ ذکر شده: که حاوی تنبیه به انسانهای روی زمین و صاحبان تعقل و خرداست:هشدار داده میشود که نفس و جان شان را به خطرمواجه وخود ها را به هلاک نرسانند.
هدایت فوق با صراحت عام وتام طی جملهٔ «بدستان خود» با اعجاز عجیب و ذکر یک مطلب بسیار با معنی و پُر مفهومی اساس گذاری می کند که امرو تنبیه قبلیدر مقابل خطرات محسوس ومعلوم بااجرای عمل شخصی که بدون جبرواکراه و با ارادهٔ شخص تعلق داردو خارج از اراده نمی باشد انسان می تواند با احساس خطر که هلاکت را در قبال دارد خود را ازآن نجات دهد.
هدایت کلام خدا که هیچگونه ابهامی درآن وجود ندارد بطور قطع از به خطر انداختن نفس و جان ما را برحذرمی دارد و هشدار می دهد که نباید انسان ها با وجود فهم کامل از خطر و روشن بودن جایگاه و موجودیت آن با اختیار و فهم کامل خود را به هلاکت اندازد:
در این امریه که ذکری از «تهلکة» (به هلاکت انداختن و نابودساختن است) گواه این اصل و حقیقت می باشد که هر پدیده و یا عملیکه موجب هلاکت انسان گردد و محسوس و قابل درک باشد باید از آن خود داری شود.
صراحت ووضاحت هدایت فوق مستغنی و بی نیاز از تشریح و توضیح بوده و ایمانداران واقعی وقرآن دوستان باورمند بایست پیروآن باشند، ودرآن قیود واختصاصی دایر برتعیین خطر ایجاد نکنند.
***
رعایت هدایت قرآن درفضای مرگبار فعلی و وضع ناهنجارکنونی:
در یک داوری عاری از غرض و تمایل و گرایش جانبدارانه صادقانه باید پُرسید:
***
آیا موجودیت آفت یا ویروس مسلط کرونا در جامعهٔ بشری بویژه میهن ما یک خطر هلاکت آوردرحالت و وضع خطر ناک فعلی که از اثر پیدایش و شیوع کرونا بوجود آمده است کشنده و هلاکت آور نیست؟وچنین حالت را میدان تهلکة (میدان مرگ) نمی دانیم؟
***
آیا ــ بی اعتنا بودن در برابر حالات ذکر شده وآفت کرونا و کشتار مشهودیکه وسیلهٔ آن در جامعه قابل دید است ، بی پروایی در مقابل چنین خطرــ انداختن حیات بدست خود در هلاکت و نابودی نیست؟
***
زمانیکه مستند بروقایع و اثرات کشندهٔ کرونا این آفت جهانگیررا طور هویدا و عریان می بینیم و هدایت امر خدا درچنین حالت طورروشن و برجسته در مقابل چشمان ما قرار دارد آن را قابل تطبیق نمی پنداریم و با مشاهدهٔ این خطر گسترده نگهداشتن جان و حیات خویشرا فرض نمیدانیم و اگر میدانیم: پس آمدن هر انسان درین میدان مرگ بدون رعایت دستورات مقامات مربوط انداختن حیات و جان به هلاکت نیست؟
***
آیا بکار بستن مشوره های صحی از طریق طبیبان حاذق، متخصصین مجرب اداره های کاردان، استفاده ازوسایل و سامانه های مختص به حوادث و آفات و در نهایت رعایت رهنما های مراجع مربوط و پرهیز از ورود در اجتماعاتیکه مرجع خطر و شیوع کرونا تشخیص می شود و یا قرنطینه و غیره و غیره همان جلوگیری از انداختن جان و حیات در خطروهلاکت محاسبه نمیشوند؟
***
اگر پرسشهای طرح شده در شرایط و خطرات پهن شدهٔ کنونی منطبق باشد: چه باید کرد؟
نحوهٔ تطبیق امرخدا وجلوگیری ازخطرویروس کرونا:
***
من عقیده دارم: دو شیوهٔ ممکن وجود دارد تا بتوانیم خود را ازهلاکت وخطرعینی و مشهود این آفت جهان شمول که روزانه تعداد قابل ملاحظهٔ از افراد جامعه را بکام مرگ می برد یا به ویروس کرونا مبتلا می سازد در اماکن مختلف که تأثیرات بالفعل آن قابل درک و مشاهده است نجات داده وسلامت جسمی و روحی خود را حفظ نماییم.
۱ ــ خود درمانی را در برابر اوجی از حملات ویروس کرونا که روزانه تعدادی از هموطنان ما را به هلاکت می رساند و یا مصاب به این آفت و بلای مرموز می سازد شروع نموده و ما بخود، خانواده ، منسوبین و جامعه ایکه درآن زیست داریم دلسوز باشیم وبا مسئولیتفردی وشخصی داخل اقدام ودر هر جای و مکانیکه، احساس خطرو ابتلا به ویروس کرونا موجود باشد از ورود و نزدیکی درآن خود داری و برعلاوه مانع رفتن اعضای خانواده و متعلقین خود درآن اماکن گردیم.
حفظ الصحه ، پاکی و نظافت را رعایت و این نظم پسندیده را در خانواده مرسوم سازیم
۲ ــ هدایات اهل فن و طبابت را که خطرات ناشی از ویروس کرونا را در روشنی علم وتخصص طبابت و کار و زحمات کنونی توصیه می کنند به اجرا گذاریم و رعایت آن را جدن در نظر داشته مراعات و تابع و پیرو آن باشیم.
و مطابق توصیه های لازم در خانه ها بمانیم وبدون ضرورت حتمی از خانه برون نشویم.
***
نویسنده:(من قبلن در بارهٔ چگونگی جبران ضرر و خساره های عایده از اثر پیدایش کرونا و جرایم ناشی از نام و شیوع آن طی مقاله ها و مصاحبه های خود از دیدگاه حقوق و قانون عرایضی داشته ام که در سایتهای و صفحات فیسبوک مربوط من موجود است اگر علاقه دارید میتوانید بشنوید و ملاحظه فرمایید). باحرمت سخی صمیم.
***
بالا
بازگشت