احمد سعیدی
هرچه عاجلتر تصمیم بگیرید فردا نا وقت است
بعد از گرفتاری های اخیر از طرف حکومت بخصوص بعد از آنکه نظام الدین قیصاری یکی
از حامیان سرشناس جنرال عبدالرشید دوستم معاون اول رئیس جمهور گرفتار و به کابل
انتقال شد تعدادی از ولایات شمال شاهد تظاهرات ملیونی از حامیان حزب جنبش ملی
افغانستان بوده است حکومت نیز مانند مردمان دیگر این وضعیت را میبیند از سوی
دیگر شاید دولت در تلاش باشد تا راه حل را جستجو نماید که نه سیخ بسوزد و نه
کباب بدون تردید ما لازم داریم تصمیمات سخت و مهمی را بخاطر نجات کشور و مردم
خود که قربانی بحران فراگیر نشوند بگیریم. اما متاسفانه با در نظرداشت تجارب
گذشته آنچه که من را نگران ساخته این است که مقامات رهبری حکومت وحدت ملی
تصمیمات را دقیقه نود اتخاذ مینماید. که سود آن کمتر و ضرر آن بیشتر است یعنی
مردم و کشور خسارات زیادی بی اعتمادی و اقتصادی سیاسی را متحمل می شوند بعد
مقامات عالی رتبه بخاطر حل مشکل هئیت می فرستند و بعد تصمیم میگیریند. رهبران
حکومت موجود باید از همین حالا قبول کنند که دوست و دشمن دائمی وجود ندارد و
آنچه دایمی است فقط منافع ملی است؛ یعنی منافع ملی از ملاحظات قومی و زبانی
بالاتر جا داشته باشد در حال حاضر ما به تغییرات بزرگ در سیاست های افغانستان
نیاز داریم تا بتوانیم کشور را از وضعیت موجود خارج کنیم؛ بنابراین ما باید
تصمیمات شجاعانه‌ای در عرصه سیاسی اتخاذ کنیم، زیرا امنیت اقتصاد و همه هست و
بود ما در گرو سیاست های عاقلانه است و این نخستین گام برای برون رفت از مشکلات
فعلی کشور است ما برای بیرون از این بحران فراگیر که محصول عملکرد های نادرست
گرداننده گان قدرت است به دو نظام تصمیم ساز و تصمیم‌گیر نیاز داریم. نظام
تصمیم‌ساز همان نظام کارشناسی است که بر اساس شواهد تجربی و قواعد و تئوری‌های
علمی، سعی می‌کند واقعیت‌های جامعه را مورد بحث و بررسی قرار داده و
راه‌حل‌هایی برای مشکلات امنیتی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ارائه دهد.
این نظام ابزارش علم و استفاده از تجربیات و دیگران و دستاورد‌های بشری و مبانی
تئوری علمی است و سعی می‌کند بهترین و کارآمدترین روش‌ها را پیدا کند و در
اختیار مقامات تصمیم‌گیر قرار دهند. نظام بعدی به عقیده من همان نظام تصمیم‌گیر
است. این نظام متشکل از رهبران و مدیران کلان در حوزه‌های مختلف امنیتی
اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی است. آنها باید سعی کنند براساس نقطه نظرات
کارشناسی و برخورد‌های علمی نظام تصمیم‌ساز، تصمیم بگیرند. اگر این کار را
انجام دهد خوشا به حال آن ملت و مملکت خواهد بود و قطعا شرایط بسیار مناسب و
مطلوبی خواهند داشت و تقریبا می‌توان گفت: مشکلاتشان به مراتب کمتر خواهد بود.
مشکل فعلی ما این است که در افغانستان رهبران تصمیم‌گیر به دنبال این هستند که
بهترین تصمیم را بگیرند، اما حاضر نیستند برای تصمیمات خود به کسی یا کسانی
غیر از خود مشوره کنند خود عقل عالم اند این درحالی است که هیچ تصمیمی در دنیا
وجود ندارد که شما بگیرید و بدون مشوره با دیگران نتایج آن مطلوب باشد هر
تصمیمی مشخصات خاص خود را دارد. اما متاسفانه این را بسیاری از مسئولان و
مقامات تصمیم‌گیر در افغانستان متوجه نیستند. آنها به دنبال این هستند که
بهترین تصمیمم را بگیرند، اما حاضر نیستند بابت آن یک گام عقب گرد نمایند
بنابراین نمی‌شود شما بهترین تصمیم را بگیرید، اما فقط به دنبال منفعت و سود
حفظ قدرت خود و هم تباران خود باشید. هر تصمیمی نیازمند این است که شرایط عینی
و ذهنی مردم مد نظر باشد ما بخاطر اخذ تصامیم سودمند با درک از وضعیت کشور
منطقه و فرا منطقه ضرورت داریم که عاقلانه تصمیم بگیریم به عقیده من امروز
افغانستان بیش از هر زمان دیگری، نیازمند نیرو‌های تکنوکرات و متخصص است از سوی
دیگر متاسفانه مشاورین پوپولیست ریاست جمهوری و ریاست اجرائیه که تعدادی شان به
ده ها تن می رسد خسارات زیادی را برای مردم افغانستان ببار آورده اند هر قدر
تلاش می شود تا جلو این مشاورین بی تجربه که بعضی از آنها جز از مشکل اند گرفته
شود اما متاسفانه هنوز این تفکر پوپولیستی در بدنه نظام ریشه دوانده و مستحکم
است. ساختار امنیتی اقتصادی ما به حدی ضعیف، غیرکارشناسی و غیرعلمی است که
افغانستان را تبدیل به بهشت دلالان، واسطه‌گران و کلاهبردان کرده است و بسیاری
از این افراد که درآمد‌های ملیونی دارند، اصلا مالیات پرداخت نمی‌کنند. تعدادی
از مدیران نظامی و امنیتی ما از اصول و نظام عسکری آگاهی ندارند در تعدادی از
وزارت خانه ها آدم های بیسوادی مشاور امنیتی ، اقتصادی و سیاسی اند ما باید راه
حلی به این همه مشکلات جستجو کنیم. این‌ها البته در صورتی قابل رفع هستند که
سیاست داخلی و خارجی ما همگام و همسو در حرکت باشند به باور من امنیت
افغانستان در گرو سیاست های نا عاقبت اندیشانه رهبران کشور است سرمایه گذاران
هر روز کشور را ترک میکنند اعتماد ملی وجود ندارد ما باید ابتدا آن امنیتی که
سرمایه‌گذاران نیاز دارند را دارا باشیم و بتوانیم ثبات و اطمینان را ایجاد
کنیم و با کشور‌های دیگر در تعامل باشیم. لذا لازم است در گام نخست با کشور های
همسایه و بعداٌ با کشور های دیگر صحبت کنیم و از ایجاد تنش و دشمنی دوری کنیم.
مراحله بعدی همین تعهدات بین‌المللی است. واقعا میخواهم بدانم طالبان بگویند
برای چی با ادامه جنگ اسرار دارند چرا ما نمیتوانیم راه حلی برای کشور خود
پیدا کنیم آیا ما لیاقت مدیریت کشور را نداریم شاید عمده ترین مشکل ما خود
باوری خود کامه گی در تصامیم ما باشد که مردم با ما همکاری نمیکند.
بالا
بازگشت