احمد شاه صديقى
به پیشواز از نوروز باستانی
ترا ای ملت افغان الا ای مرد ازادی
ترا استش کهن تاریخ در حاشیه یی هستی
زتاریخ قدیمت یاد نماید عصر زردشتی
شفق هم لاته گون کردد اگر خورشید در بستی
سبدهای پرازلاله که روح و جان دراوماند
وهمرا با شراب سرخ سوار بر آهویی دشتی
بیارند میوه یی هفت سین و جام ارغوانی را
عروسک ها کمان ابروقدوح سرخ در دستی
چمن های پر از یاران طنین از رقص مهرویان
ز صبح تا شام در نوروز هم باشند در مستی
از ان تاریخ به رسم پار تجلیلی به پا کردد
مزار لاله زارش گلشن اهل صفا گردد
قدح در دست دارند ان پری رویان گل پیکر
نفس از عطرگل مفتون ممذوج هواگردد
به استقبال سال نو به هر سو میله جا گردد
که کابل میزبان میله یی خواجه صفا گردد
به تاریخ وطن گر بنگری ازعشق آزادی
جدال بر حق افغان به ضد شرقی و غربی
همیشه با ثمر بوده سلاحش درکمر بوده
به زانویش در اورده که بودند دشمن هستی
ضرورت است تا پندی بگیرنداین دغلبازان
شکست داهمی بر پیکر هم روس و انگلستان
ز قهر مردم افغان بسوزد فرق پاکستان
سعودی هم بداند وا گذارد خطه یی افغان
تو ای فرزند نیرومند مسلح با زر و دانش
وجیبه ات مقدس دان به عزم کار واسایش
بدان تاجک تو ای ازبک همه افغانها خواهند
هزاره ترکمن و پشتون همه باهم کنند سازش
صدای خویش بالا کن برای صلح و آرامش
بخون غلطیده ملت دور شو از جنگ و آرایش
چرا سازیم میدان را برای دشمن اماده
چرا گردیم چوب سصوخت هم در محضر دیده
من و توگرنسازیم کشور خود را بهم چیده
نسازد اجنبی هرگز برای ما در اینده
بیا با هم بسازیم اتحاد قوم و ملت را
دو رنگی ونفاق رادور سازیم رنج و کلفت را
بسازیم وسرازنومیهن خود رازروی عشق
کنیم اعمارملک خود بکاریم مهر و اخوت را
الا ای مهد زیبایم بیاور صلح و آزادی
گلان عشق را افشان بیاور ناز و نعمت را
بالا
بازگشت