مهرالدین مشید
بر تلاش ها برای به انزوا کشاندن پاکستان باید افزود
قرار بود
تا یک ماۀ آینده کنفرانس سارک در اسلام آباد پاکستان برگزار شود؛ اما هند از
جمله نخستین کشور هایی بود که اعلان کرد، هرگز در این کنفرانس در اسلام آباد
اشتراک نخواهد کرد؛ البته به دلیل آن که دولت اش صادر کننده تروریزم در جهان
است. به دنبال آن افغانستان نیز از اشتراک خود در این کنفرانس صرف نظر کرد و
گفت تا زمانی که
افکار
کشور های منطقه در پیوند به تروریزم تغییر نکند، در این کنفرانس اشتراک نمی کند
و مشی اسلام آباد در پیوند به مبارزه با تروریزم
بدون در نظر داشت خوب و بد آن روشن نشود، در این کنفرانس اشتراک نمی کند. به
دنبال آن بوتان، نیپال و بنگله دیش نیز کنفرانس سارک را تحریم کردند. پس از
اعلان تحریم اشتراک در کنفرانس سارک در اسلام آباد، نیپال که ریاست دوره یی
سارک را دارد، اعلان کرد که به نسبت مساعد نبودن شرایط برگزاری کنفرانس سارک در
اسلام آباد، برگزاری آن به تعویق افتاد.
گفتنی
است که اندیشه تشکیل یک سازمان منطقه یی در میان کشورهای جنوب آسیا برای
نخستین بار توسط ضیانور رحمان، رئیس جمهور وقت بنگلادش در دهه هشتاد مطرح شد.
وی در سال 1980 نامه یی برای سران شش کشور هند، پاکستان، سریلانکا، بوتان،
جزایر مالدیو و نپال ارسال کرد. در این نامه آنها را به گرد آمدن در یک اتحادیه
شبیه "آ سه آن " و اتحادیه اقتصادی اروپا دعوت کرد. این پیشنهاد بنگلادش در طی
نشستی که در کلمبو سریلانکا در سال 1981 برگزار شد، مورد پذیرش هند، پاکستان و
سریلانکا قرار گرفت. سرانجام سارک در آگوست 1983 تأسیس شد. عضویت افغانستان در
سارک نیز در سال 2005 از سوی هند پیشنهاد شد و نهایتا این کشور در سال 2007 به
عضویت کامل سارک درآمد. نکته قابل توجه این است که 40 درصد از فقرای جهان در
کشورهای حوزه سارک زندگی می‌کنند. اکنون بنگلادش، سریلانکا، هند، پاکستان،
نپال، مالدیو، بوتان وافغانستان از جمله اعضای دایمی آن و ایران و چین از جمله
اعضای ناظر آن هستند. برنامه ریزی برای توسعه شامل بخش های زیر چون زراعت و
جنگلداری ، آموزش، فرهنگ و ورزش، بهداشت، جمعیت و رفاه کودکان، محیط زیست و
هواشناسی، توسعه روستایی، گردشگری، حمل و نقل، علم و فناوری، ارتباطات، زنان و
توسعه، مبارزه با نقل و انتقال و اعتیاد به مواد مخدر در راس اهداف سارک قرار
دارد. این سازمان در سال 1983 به یک توافق تجاری دست
یافت. کنفرانس سالانۀ سارک در سطح اشتراک رهبران عضو و نشست ها در سطح وزیران
برای برنامه ریزی های اقتصادی در صورت ضرورت تشکیل می شود. هرچند از آغاز تشکیل
این سازمان تا کنون باربار به دلیل اختلاف هند و پاکستان به تعویق افتاده است
که این باردلیل
تحریم نشست سارک در اسلام آباد بیشتر به علت پشتیبانی پاکستان از هراس افگنانی
عنوان شده که در پاکستان دارای مرکز های نظامی بوده و با نظامیان پاکستانی نه
تنها رابطه دارند؛ بلکه فعالیت های آنان در بیشتر موارد تحت رهبری شبکۀ آی اس
آی
این کشور
انجام می شود.
به
همگان آشکار است که پاکستان پس از تشکیل آن بیشتر از سوی نظامیان اداره شده و
چندین بار شاهد کودتا ها بوده که رژیم های انتخابی آن بوسیلۀ کودتاگرانی چون
جنرال ایوب خان تا ضیاالحق و مشرف بار بار سرنگون شده است.
از
همین رو بوده که حکومت های ملکی هم در این کشور زیر سایه نظامیان باقی مانده
است و هر از گاهی این کشور صحنۀ ادارۀ دو حکومت موازی ملکی و نظامی بوده است؛
اما نظامیان در این کشور همیشه بالادست بوده اند و مردم پاکستان همیشه قربانی
اهداف ستراتیژیک نظامیان این کشور در رقابت با هند شده اند.
نظامیان
پاکستان برای توجیۀ اهداف شوم شان کوشش می کنند تا اسلام را ابزاری برای رسیدن
به اهداف نظامی و اقتصادی شان برضد هند قرار بدهند.
خوش بختانه
که اکنون سیاست های نظامی گرانه و تروریست پرورانه پاکستان، این کشور را به
پرتگاۀ نابودی کشانده است. تنش ها میان هند و پاکستان در کشمیر به اوج اش رسیده
و دو طرف یکدیگر را به آتشباری ها در خط سرحدی میان دو کشور متهم
می کنند. تنش ها در میان جنگ های لفظی و
تهدید های یکدیگر آنقدر بالا
گرفته که
بانکی مون سرمنشی سازمان ملل خواهان میانجیگری میان هر دو کشور شد. انور خواجه
وزیر دفاع پاکستان هند را تهدید به تجزیه شدن کرد؛ در حالی که هند تنها در
کشمیر با مشکل جدایی طلبی دچار است و اما پاکستان به مراتب بیشتر از آن در معرض
خطر تجزیه است. چنانکه جنبش جدایی طلبان
بلوچ قرار است در هند حکومت در تبعید را اعلان کند. هرچند تشنج ها میان دو کشور
پس از کشته شدن یک رهبر کشمیری آغاز شد که پاکستان او را شهید و هند او را
تروریست خواند پس از آن حمله بر یک پایگاۀ نظامی هند در
کشمیر و کشته شدن هفده سرباز هندی تشنج میان دو کشور را به اوجش رساند.
درگیری
ها در کشمیر زمانی بالا گرفت اردوی هند عملیاتی را در مخفی گاۀ حزب المجاهدین
در کشمیر انجام داد و برهان مظفر وانی را به قتل رساند.
در پی انتشار
اخبار شهادت وی و اعلام مراسم نماز و تشییع جنازه، جمعیتی چند ده هزار نفری از
مردم برای وداع با پیکر این جوان مبارز کشمیری جمع شدند که تبدیل به صحنه
اعتراض مردم کشمیر شد و در روز دوم نیز ده تن دیگر از مردم معترض به ضرب گلوله
به شهادت رسیدند.
پس از تحریم کنفرانس سارک از سوی شماری از اعضای کلیدی آن که قرار بود در اسلام آباد برگزار شود. پاکستان بیش از هر زمانی خود را در حالت انزوا احساس می کند که نگرانی های شماری از رهبران سیاسی آن را بیشتر برانگیخته است. چنانکه اسفندیار ولی رهبر حزب عوامی ملی در گفت و گو با رادیو مشعل گفت که پاکستان بیش از هر زمانی تنها شده است. وی از حکومت پاکستان خواست تا برای احزاب ملی این کشور صلاحیت بدهد تا مانند گذشته برای بهتر شدن روابط اسلام آباد و کابل کار کنند. وی در ضمن اشاره به گذشته کرد که رییس جمهور افغانستان با ترغیب آنان حاضر به سفر به اسلام آباد شد و اما به گونۀ غیرمستقیم حکومت پاکستان را مورد انتقاد قرار داد که تلاش های آنان را دست کم گرفت و در سیاست اش در پیوند به افغانستان تجدید نظر نکرد. امید است که این موج انتقاد های نرم به روند برنده یی بر ضد سیاست های اسلام آباد بدل شود؛ اما هنوز زود است که این موج در پاکستان گسترده شود؛ زیرا که نظامیان این کشور هر از گاهی تلاش می کنند تا با ایجاد تشنج در کشمیرافکار پاکستانی ها را به بیراهه بکشاند و با عنوان کردن مسألۀ ملی حتا احزاب سیاسی این کشور را به محور سیاست های شرارت افگنانۀ خود بکشانند. چنانکه راه اندازی تظاهرات در پاکستان بر ضد هند بخشی از به راه افتادن عرادۀ شیطانی آی اس آی است که افکار آنان را از اصل تمرکز بر سیاست های پشتیبانی از هراس افگنانۀ اسلام آباد بیرون کند. از این رو فشار های موجود بر اسلام آباد هنوز کافی نیست و پس از این فشار ها بر پاکستان این یگانه کشور نه تنها حامی تروریزم؛ بلکه صادر کنندۀ تروریزم به تمام کشور های جهان باید افزایش یابد و به کلی تجرید شود.
کابل تلاش های جدی به خرج دهد تا با همکاری کشور های هم پیمان خود شورای امنیت را ترغیب کند تا پاکستان را در فهرست سیاۀ شورای امنیت سازمان ملل شامل کند و دارایی های این کشور و رهبران حامی تروریزم آن باید مسدود شود تا شاخ رهبران سیاسی و نظامی پاکستان بشکند. از این که این دانۀ سرطانی در منطقه اصلاح ناپذیر است، به انزوا کشاندن آن هم کافی نیست. این کشور باید تجزیه شود و نام آن از جغرافیای سیاسی جهان نابود شود. حال که برای جهانیان ثابت شد و دیگر شک و شبه یی در مورد پاکستان بحیث یک کشور پشتیبان تروریزم باقی نمانده است. جهان باید برضد آن بسیج شود شورای امنیت قطعنامۀ فوری را برای بمباران تمامی مرکز های سیاسی شو ای کویته و شورای پشاور و ده ها گروه های دگر تروربستی مانند لشکر جنگوی، لشکر طیبه، سپاۀ صحابه و ده های دیگر در داخل پاکستان باید صادر کند تا جهان از شر تروریزم رهایی یابد. هرگاه جهانیان و بویژه امریکا، ناتو و روسیه می خواهند صداقت شان را برای مبارره با تروریزم نشان بدهند، باید هرچه عاجل شورای امنیت را وادارند تا هرچه عاجل دستور بمباران ها بر مرکز های تروریستی را در پاکستان صادر کند و با کوببدن لانه های تروربستی جهان را از شر پاکستان نه بلکه شیطانستان برای همیش درامان دارد. نظامیان پاکستان که تا حدودی سیاست های شان را رو به زوال یافته کم مهری های غرب و امریکا را نسبت به خود احساس می کنند. تلاش دارند تا به بهانه سیاست های امریکا در سوریه همسویی جدید با روسیه، ایران و پاکستان بوجود آورند. کابل باید متوجۀ این بازی های پاکستان باشد و با توجه به اجماع جهانی بر ضد تروریزم در سطح منطقه و جهان با به کار گیری سیاست های پویا جلو این گونه همسویی های پاکستان را در سطح منطقه و جهان مانع شود.
هرچند پاکستان نام زیبایی است و رهبران و بنیاگذاران آن مانند علامه اقبال رویا های انسانی و اسلامی را در پیوند به این نام در این کشور در سر می پرورید؛ اما او نمی دانست که این نام زیبا به نماد وحشت و دهشت در سراسر جهان بدل می شود و نام آن در شناسنامۀ کشور های جهان اسمی بدون مسما معرفی می شود؛ زیرا این کشور حالا مرکز فعالیت های تروریستی و لانۀ تروریزم جهانی بدل شده است. پس حالا زمان آن فرارسیده است که کشورهای جهان برای سرزنش کردن پاکستان همدست شوند و تلاش های منطقه یی و جهانی برای به انزوا کشاندن آن افزایش یابد و تلاش ها تا سرحد فیصلۀ شورای سازمان ملل برای بمباران لانه های تروریستی در این کشور تشدید یابند؛ زیرا پاکستان هرگز حاضر نیست تا لانه های تروریستی را در خاک خود نابود و تروریستان را سرکوب کند. یاهو
بالا
بازگشت