پوهنوی شیما غفوری

روزی را که نباید فراموش کرد

تکامل فکری و تغییرات اجتماعی جوامع  با حادثه های تاریخی، تفکرات و شهکار های ادبی و علمی شخصیت های متفکر رابطۀ مستقیم دارد. ما فعالان حقوق زن و همکارانی  که در کانون هماهنگی زنان افغانستان با هم جمع گردیده ایم، به این عقیده هستیم که نباید از کنار واقعات تکاندهندۀ اجتماعی تنها با نوشتن مقالات، اشعار، تصویر ها واحیاناً  بنای آبدۀ تاریخی گذر نموده، آنها را به حیث صحنۀ تراژیدی در تاق بلند و مقدس تاریخ گذاشت و به مرور زمان به باد فراموشی سپرد. یکی از این فاجعه ها که یقیناً در تمام کشور و بیرون از مرز ها هیاهوی، انزجار و اعتراض شدید را در لایه های مختلف اجتماعی بین زنان و مردان به وجود آورده است همانا زجرکُشی علنی و دستجمعی فرخنده در ۱۹ مارچ سال ۲۰۱۵ توسط جمعیت بزرگ غیر متجانس مردان متعصب و خشمگین در قلب پایتخت کشور بود. عمق و پهنای این شرارت  باعث گردید تا زنان افغانستان در کابل با شجاعت و مناعت بی مانند تابوهای قرون را بشکنند و خود مراسم تکفین و تدفین فرخنده را به دوش گیرند، مردی را اجازه ندهند که به تابوت وی دست برد، کمپاین و گفتمان وسیع اجتماعی را با شهامت بینظیر به راه اندازند. البته در تمام این جریان مردان بااحساس و با وجدان بیدار آنها را همراهی و پشتیبانی نمودند. بعد دوسال بر مبارزین حقوق بشر و مخالفین خشونت علیه زنان است که این روز را جاودانه ثبت تاریخ کشور گردانند، به آن نام مشخص دهند و همه ساله در تحرک مجدد نیروی مبارزین دادخواه و عدالت پسند از آن استفاده نمایند.

کانون هماهنگی زنان افغانستان مجموعۀ از زنان، مردان و نهاد های اجتماعی طرفدار حقوق بشرافغانی در پنج قارۀ جهان است. این کانون در راستای عدالت اجتماعی و تساوی حقوق  زن و مرد از چند سال به این طرف نستوهانه در روشنگری اذهان از طرق مختلف کوشیده و در شبکۀ اجتماعی فیس بوک فعالیت منظم دارد، چنانچه بعد از واقعۀ المناک زجر کشی فرخنده در این دوسال کارزار وسیعی را به راه انداخته است. چنانچه در بخشی از پیام مشترک نهاد ها و شخصیت های مستقل درکانون هماهنگی زنان افغانستان به مناسبت دومین سالروز زجر کشی فرخنده چنین آمده است: «به خاطر می آوریم که ملل متحد برای یاد بود از قتل سه خواهر مبارز «میرابل» در ۲۵ نومبر ۱۹۶۰ از جانب رژیم مستبد وقت دومینیکن روز ۲۵ نومبر را روز «نه، به خشونت» عنوان نمود، تا توسط این واقعۀ المناک به زشتی خشونت تجسمی بخشیده و مردم جهان را در مقابل آن متحد بسازد. پس چرا زنان افغان که در زیر خشونت متداوم به سر میبرند، از جنایت تاریخی  در مقابل فرخنده برای عریان کردن چهرۀ وحشتناک خشونت استفاده ننمایند و از آن وسیله ای برای پیکار در مقابل خشونت نسازند.».

https://www.facebook.com/groups/1397249090541662/permalink/1829906127275954/

کانون هماهنگی زنان افغانستان طرح نامگذاری ۱۹ مارچ مطابق ۲۸ حوت روز زجر کشی فرخنده را در فراخوان سال ۲۰۱۶ خویش پیشنهاد نمود که با اشتراک بیشتر از هزار شخصیت منفرد و ۶۵ نهاد اجتماعی مورد تأئید قرار گرفت.  در ادامۀ آن امسال ۲۰۱۷ در آستانۀ کار زار روز جهانی زن و روز زجرکشی فرخنده بعد از نظر خواهی از بین نام های متعدد در مطابقت با تائید ها، پسند ها و روحیۀ مسلط در نظریات اشتراک کننده ها این نام برای تجلیل همه ساله ۱۹ مارچ روز زجرکشی فرخنده شکل گرفت: «روزهمبستگی ملی با زنان افغانستان برای مبارزه بر علیۀ خشونت» که کانون هماهنگی زنان افغانستان آنرا منحیث پیشنهاد برای هموطنان، نهاد های اجتماعی و نهاد های زنان پیشکش نمود.

هدف از یاد بود این روز تحت نام فوق الذکر این است که مردها و زن های افغانستان در مورد رفع هر نوع خشونت در مقابل زنان در سراسر افغانستان همبستگی و حمایت خویش را اعلان نموده و همکاری و همنوایی  عملی و مؤثر در زمینه به عمل آورند. من باورمندم که زنان و مردان افغانستان این تعقل و همت را دارند که روز ۱۹ مارچ را به حیث روز «همبستگی ملی با زنان افغانستان برای مبارزه بر علیه خشونت»  ماندگار تاریخ سازند و همه ساله از آن تجلیل باشکوه به عمل آورند.

اگرچه باید سعی نمود، تا این روز در تقویم رسمی کشور جاگزین گردد، اما باید دانست و این واقعیت را درک نمود که برای رسیدن به این هدف هنوز راه درازی درپیشروی مبارزین عدالت خواه و مدافعین حقوق زن قرار دارد. تا رسیدن آنروز لازم است که زنان، مردان و نهاد های طرفدار حقوق بشر  این روز را در حافظۀ خود بسپارند، تجلیل آنرا در تقویم خویش ثبت نمایند، با تجلیل همه ساله آن برای جامعه گوشزد نمایند که فرخنده کشی بس است، انسان کشی بس است، و اینکه زنان به مثابه نیم پیکر جامعه باید در تساوی حقوق با مردان در ساختمان جامعۀ خویش سهیم گردند. این روز باید روز ی باشد که در آن برای سنگسار ها، مثله کردن ها و تجاوز جنسی به رخشانه ها، تبسم ها، بینظیر ها، نجیبه ها، انگیزه ها دادخواهی شود، روزی باشد که وجدان اجتماعی جامعه را در مقابل حشونت حساس نگهدارد، روزی باشد که کتله های مرد و زن افغانستان را برای تقبیح هر نوع خشونت بسیج نماید، روزی باشد که نسل آینده در مقابل خشونت و ستم برای عدالت اجتماعی به پای بایستد و روزی باشد که دولت را مجبور به رسمیت شناختن این ۱۹ مارچ نماید.

تجارب رسمی شدن هشتم مارچ «روز جهانی زن»  به ما نشان میدهد که این روز نیز در ابتدا از جانب حکومت ها به رسمیت شناخته نشده بود. این مبارزان بودند که دامنۀ فعالیت های خویش را در طول سالهای متمادی در رابطه با این روز وسعت دادند، تحکیم بخشیدند و تا دور ترین مناطق دنیا مشهور ساختند.  تا اینکه بعد از یک سده ملل متحد این روز را به حیث روز بین المللی زن به رسمیت شناخت. برای جاگرفتن روز ۱۹ مارچ در تاریخ به حیث «روز همبستگی ملی با زنان افغانستان برای مبارزه بر علیۀ خشونت» نیز به فرصت زمانی و مبارزۀ دوامدار نیاز خواهد بود. ما در این راه نباید هیچ نوع تعلل، یأس و ناامیدی را بخود راه دهیم.

در پهلوی برگزاری از ۸ مارچ، تجلیل از ۱۹ مارچ، روزی با صبغۀ ملی و پس منظر وحشتناک در زمان کنونی، بر خاسته از حوادث داغ وطن  میتواند حلقۀ وصل میمونی بین زنان و مردان مبارز، حقجو و حق پرست دریک پروسۀ تدریجی، اقناعی و پیوند دهنده و حتی الامکان همگانی بر ضد خشونت و ستم بر علیه زنان در سطح ملی باشد.

زنان افغانستان در مبارزۀ مشترک بر علیه خشونت  به همبستگی بین خویشتن و به بازوی قوی مردان کشور ضرورت دارند!

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=783340531830448&set=gm.1832230760376824&type=3&theater