احمد سعیدی
امریکا حضورش را به افغانستان ادامه میدهد
از ماموریت حکومت وحدت ملی که با تنش ها و مشکلات فراوان دست و پا میزند اضافه تر از دو سال میگذرد این حاکمیت با گذشت هر سال فعالیتش شاهد ازدیاد گروه های تروریستی مسلح در مناطق مختلف کشور بوده. گرچه طی این سال ها قوت های مسلح افغانستان مردانه از وطن دفاع کرده اند اما متاسفانه تلفات سنگینی را متحمل شده اند کابل به عنوان پایتخت و دیگر ولایت ها همچنان شاهد ناامنی، حملات انتحاری و انفجاری بوده و هستند و هر روز مردم کشور ما قربانی ناامنی ها می شوند.
دیوارهای کانکریتی برای گرفتن امنیت شخصی از سوی نهادهای دولتی و خصوصی روز به روز بیشتر شده و وحشت مردم با دیدن این دیوارها بیشتر ازگذشته می شود؛ اما اقدام عملی و روشن برای تامین امنیت روی دست گرفته نمی شود و یا هم این اقدام محسوس نیست.
گرفتن مالیه از هر فعالیت و کریدت کارت های موبایل هر روز جریان دارد؛ اما خدمات عام المنفعه هر روز کمتر از دیروز می شود و خود سوالی است برای مردم که این پول ها در کدام بخش ها مصرف می شوند؛ در حالی که بخش عمده بودجه کشور از کمک های خارجی تمویل شده و بسیاری از پروژه ها نیز از سوی کشورهای خارجی اجرا تمویل می شود.
اختلافات بین رئیس جمهور و رئیس اجرائیه بین رئیس جمهور و معاون اول بین وزیر خارجه و رئیس جمهور بیشتر از ابتدا شده و هر روز تنشی بین مقام های کابینه با یکدیگر هستیم که هر کدام بر مشکلات موجود کشور افزوده است .
تنش بین مقام های کابینه در حالی که قدرت به صورت (پنجاه پنجاه) تقسیم شده از ابتدای ظهور و فعالیت حکومت وحدت ملی امری محتمل به نظر می رسید؛ اما در حال حاضر این پروسه روند حکومت داری و خدمت به مردم را با مشکل روبرو ساخته است.
از سوی دیگر، حکومت وحدت ملی، دوست و دشمن خود را نیز تا حال نشناخته و هر فعالیتی در روند صلح با ناکامی روبرو شده و در کنار طالبان مسلح، گروهی تروریستی به نام داعش نیز مناطق از توره بوره در ولایت ننگرهار را اشغال و وارد صحنه شده است. که عواقب ناگواری را در بر خواهد داشت از طرف دیگر ای کاش با در نظرداشت این همه چالش ها رهبران حکومت وحدت ملی حداقل به فکر عملی ساختن بخشی از شعارهای انتخاباتی شان برای تغییر در زنده گی مردم میبودند تا این تغییر منفی که در حال حاضر در زنده گی مردم به وجود آمده، رنگ دیگری میگرفت و مردم به حکومت دلگرم می شدند در چنین وضعیت بحرانی یکبار دیگر امریکا دست و آستین بر زده میخواهد 4000 نیروی نظامی دیگر را وارد جنگ در افغانستان سازد. بدون تردید امریکا تصمیم ندارد تا چند دهه دیگر افغانستان را ترک نماید چنانچه دونالد ترمپ، رییس جمهور ایالات متحده، هفته گذشته تصمیم در مورد شمار سربازان اضافی امریکایی را بر علاوه اضافه تر 8400- قوت های قبلی امریکا که در افغانستان حضور دارند به آقای جیمز متیس وزیر دفاع کشورش واگذار کرده بود به تازگی وزیر دفاع امریکا جیم متیس تصمیم گرفته است که 4000 سرباز دیگر امریکایی را به افغانستان اعزام نماید، گرچه طی اضافه تر از 13 سال 132000 قوت های خارجی در افغانستان حضور داشتند اما هرگز کاهشی در جنگ و ویرانی بوجود نیامد تروریست ها تروریست تر شده اند داعش شریر تر ، بعضی ها به این باور اند که تهدید روز افزون گروه های طالبان و داعش در افغانستان و افزایش حملات مرگبار در سال روان، تقاضا را برای حضور نیرومندتر ایالات متحده در این کشور جدی‌تر ساخته است. شاید درست باشد اما به باور من در حال حاضر امریکا اهداف دراز مدتی را که در منطقه دنبال میکند نمی خواهد .
به طور کامل از افغانستان خارج شود و تنها استراتژی نظامی خود را تغییر خواهد داد. من بدون تردید ازدیاد قوت های خارجی در افغانستان را به معنی ازدیاد و ادامه جنگ میدانم و نه کاهش جنگ همه میدانند هم برای مخالفین هم برای کشور های همسایه بهانه ای ادامه جنگ حضور قوت های خارجی است خوب میبود پول های را که امریکایی ها با 12400 هزار سرباز آن کشور که بعد از این در افغانستان حضور فزیکی خواهند داشت مصرف میکنند نصف از این مصارف اگر به قوت های مسلح افغانستان پرداخته شود بدون تردید دشمن را سرکوب مینمایند و پیروزی از آن مردم افغانستان می شود از سوی دیگر در صحنه داخلی واقعیت اینست که جنگ نظامی با داعش و طالبان و دیگر گروه های تروریستی به بن بست رسیده است و عملا هیچ دورنمایی برای پیروزی آمریکایی و ناتو در حال حاضر در افغانستان وجود ندارد.حتی نگرانی از شکست نظامی هم وجود دارد به طوری که برخی از فرماندهان نسبت به قوی بودن این احتمال هشدار داده اند. بنابراین وقتی راه حل نظامی به بن بست رسیده، آمریکا درصدد آزمودن راه حل های سیاسی باید باشد. اطلاعاتی وجود دارد که مخفیانه تعدادی از گروه های تروریستی با آمریکا وارد مذاکره شده اند و انگلیسی ها روسیه نیز با طالبان در مذاکره اند . از طرف دیگر پیوستن آقای گلبدین حکمتیار به پروسه صلح در اوایل امیدواری های را بخاطر ختم جنگ بوجود آورده بود گرچه بعضی ها به این باور بودند و میگفتند آنانی که تجربه شدند و گذشته خود را به مردم نشان داده اند، در قبال آمدن و رفتن هر یک از اینها خاطرات خوب و بدی وجود دارد با در نظرداشت این اصل و این برداشت که متاسفانه با آمدن آقای حکمتیار مشکل جنگ و ویرانی بر علاوه اینکه حل نشد بلکه ازدیاد یافت به باور بعضی ها هیچگاه با آمدن و رفتن این و آن این زخم خونین راه حلی دریافت نخواهد شد گرچه آقای حکمتیار از روزیکه به دولت پیوسته موقف خود را در صحبت هایش روشن نکرد که از اوضاع امنیتی کشور چه می داند و چه می تواند انجام دهد . ادامه جنگ یا کاهش جنگ، اما این حقیقت برایم روشن نیست که چرا بعد از آمدن آقای حکمتیار ما نسبت به سال ها و ماه های گذشته روز های تلخ تری را تجربه میکنیم
اما در کنار همۀ این مسائل به عقیده من نیروهای خارجی به طور کامل از افغانستان خارج نمی شوند. برای رسیدن به این هدف آنها به دو مسئله امید بسته اند.
اول آنکه روند آشتی ملی با فشارهای موجود بر پاکستان و قطع حمایت آنها از طالبان و تشویق برای پذیرش روند صلح و مشارکت در قدرت سیاسی افغانستان، با طالبان به سرانجام و نتیجه ای مثبت برسد .
امیدواری دوم آمریکایی ها اینست که در این فاصله بتوانند پایگاههای مهم نظامی و استراتژیک خود را در این کشور تأسیس کنند.
در مجموع برداشت من اینست که آمریکا به طور کامل از افغانستان خارج نمی شود و درصدد تأسیس پایگاه های خود در این کشور است و تنها استراتژی نظامی خود را منطقوی خواهد ساخت در حال حاضر که از مصالحه و تفاهم خبری نیست استراتژی آمریکا اینست که جنگ را خود تنها ادامه ندهد و تنها نیروهای نظامی افغان را برای تأمین امنیت پشتیبانی فضایی و لوژستیکی و مشورتی نماید.
بالا
بازگشت