سیدهمایون شاه عالمی

 

 

هوای عشق

اندر زمین ِ بی کسی  نالان و سرگردان شدم

حیران شدم ویران شدن در کوه و در دامان شدم

هرکس برای خویشتن بافیده لاف ِ از سخن

اندر سرشت ِ  کشت ِ من  روح ِ ترا در جان شدم

زشتی و نیکی و بدی اندر نهادِ ما زدی

از ظلمت ِ دیو و ددی با عشق تو تابان شدم

من درهوای ِ عشق ِ تو دارم هزاران رنگ و بو

اندر میان ِ هر سبو از باده ی رقصان شدم

از آسمان تا این زمین اندر سجود ِ عشق طین

از آن فروغ ِ آتشین من چشمۀ  جوشان شدم

چشم ِ من و افلاک ِ تو ریزد ز نور َ پاک تو

از ابرِ آتشناک ِ تو من قطره ای باران شدم

ای ساقی ِ احسان گزین ای آفتاب راستین

ای خلقت و عشق آفرین از درد ِ تو درمان شدم

دارد همایون خجلتی از آن کشد بس ذلتی

آور ز عرفان دولتی پیمانه بر پیمان شدم

 

سید همایون شاه "عالمی"

بیست و هفتم جون دوهزارو هفدهم میلادی

وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن

 

کشور ِ بیچارۀ من

  

این کشور ِ بیچاره ی من جنگ جهان گشته

مردم به فغان گشته

دولت بخدا خالی ز هر طرح و پلان گشته

مردم به فغان گشته

***

کس نیست بگیرد جلو رشوه ستانی ها

اسناد پرانی ها

با پول حلالت به والله کی گذران گشته

مردم به فغان گشته

 

***

چون میخ شده بی هنران بر سر هرچوکی

با خود سری بی باکی

ارزان بگو جان ِ کس از قیمت نان گشته

مردم به فغان گشته

 

***

یک سو بکُشد طالب و داعش همگی ما را

وین کشور ِ زیبا را

تا اشک یتیم هرطرفی قطره چکان گشته

مردم به فغان گشته

 

***

از هر طرفی خاک چرا بر سر ما ریزد

با نفرتی آمیزد

میدان ز جنگست وطن تا به میان گشته

مردم به فغان گشته

 

***

با نام خدا هرسو تجارت بکند مردم

غارت بکند مردم

تا رحم و مروت همگی رفته نهان گشته

مردم به فغان گشته

***

هر بیوه و مسکین غنودست میان ِ خون

جوی است روان ِ خون

تریاک درین ملک بگو آب روان گشته

مردم به فغان گشته

 

سید همایون شاه "عالمی"

بیست نهم جون دوهزار و هفدهم میلادی

 

رباعیات  

** 

از صدقِ زبان سخن چو شمشیر بکن

در جُستن حق جهان سرو زیر بکن

زحمت بکش و شکار چون شیر بکن

گر مردی بیا گرسنه ای سیر بکن  

***

یک یک سخنت بسنج سنجیده بگو

حاضر بنما خدای، ترسیده بگو

پرسند زتو سؤال از بهر جواب

هرسو نظری فگنده و دیده بگو

****

ما غیرت ِ احمقانه قانون شمریم

مردانگی درکُشتن و درخون شمریم

از فرط بدی نیکی فراموش کنیم

وآنگه همه را قضای ِ گردون شمریم

 

***

افسوس که نفرت شده اندیشه ای ما

دشنام به همدگر شده  پیشه ای ما

دست ِ تبرِ ماست زده ریشه ی ما

پای ِ خود ما قطع کند ریشه ای ما

 

سید همایون شاه " عالمی" 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++

 

آهنگ بهار

شد طارم مینا گذر ِ ابر ِ گهر بار

شد مقدم ِ باران و گل ِ لاله پدیدار

آویخته خونابه صفت رنگ شگوفه

تا ریخته گل عطرِ زمین گشته چو عطار

موسیچه به کابل شده درمستیِ هستی

هر بلبلی شیرین بکشد نغمه به گفتار

سنبل بنمودست هوا را چه معطر

مرسل به سرِخویش گل آورده به خروار

در سبزی و در سرخی و در لاله و سبزه

کوه و دمن ِ ملک بیاراسته رخسار

از کوهِ بدخشان رسد آب ِ زلالی

فردوس پدیدار شد از دامن فرخار

آرایش ِ هر باغ به مستی بکشاند

گویی که به هرگوشه دَوَد آهوی تاتار

گلغندی چه زیباست بگو یاسمنی شد

عکاسی نماید به نظر چون درّ شهوار

زاهد بکند منع همین جشن دلارا

نوروز برآورده سخن از رخ انظار

هفت میوه و قرآن برآریم به سفره

با زاهد ِ بدبخت بگو روی سیه دار

آهنگ ِ بهار است چرا غم بشماری

از دیدن ِ نوروز بکن شکر دوصدبار

ما ملت ِ عشقیم و خدا را بشناسیم

آئینه ی عشقست به نوروز سپهدار

برملت غمدیده خوشی منع نمودی

آخر تو شوی برگذر خشم گرفتار

بگذار که دهقان کند کشت درستی

از بهر ِ خدا ملت ِ مظلوم میازار

با نام ِ همین دین تو تریاک بکاری

از کرده ی تو مردم ما گشته چه بیزار

اسلام نه این هاست منافق صفتی تو

جز کشتن ِ مظلوم نداری دگرش کار

هرکو که خیانت بکند گم شود امسال

برباد شود خانۀ هر شوم ِ تبهکار

هرکو که به دولت شده و خائینی کرده

خوردست بگو خونِ همین ملت نادار

هرپست که از مردم خود رشوه ستاند

گویی که الاغ است مگر بی دّم و افسار

هرکو به مقامی شده و کار نکرده

وجدان به سودا بکشیده سرِ بازار

با دست ِ دعا زار بنالیده همایون

یارب دگرش دور بکن مشت ِ ستمکار

 

سید همایون شاه "عالمی"

بیستم مارچ دوهزار و هفدهم میلادی

پروان، افغانستان

 

 

 

 

---

بالا
 
بازگشت