غلام سخی ارزگانی
بزرگ ترین راه پیمایی دادخواهانه تاریخی در افغانستان
به تاریخ یازده ثور سال جاری انتقال برق 500 کیلوولت وارده ترکمنستان از مسیر بامیان- میدان وردک بنا بر توطئه برخی از حلقات تمامیت خواه، قبیله گرا و ضد دموکراسی در شورای وزیران رد گردید که سبب اعتراضات مدنی و انتقادات قانونی مراجع فرهنگی، اجتماعی، مدنی، سیاسی، دینی، عامه مردمی و حتا بعضی از شخصیت های عالی مقام دولتی در سراسر کشور شد. تا این که «جنبش روشنایی» از طرف شورای عالی مردمی و معترضین به منظور دادخواهی قانونی و مدنی تأسیس شد. و رهروان جنبش روشنایی تظاهرات مسالمت آمیز، مدنی و قانونی را در ولایات بامیان، غور، بلخ، دایکندی، غزنی و خارج کشور راه اندازی کردند و خواهان انتقال برق مطابق ماسترپلان بیست ساله شرکت فشنر آلمانی از طریق بامیان- میدان وردک به ولایات کابل، جنوب و شرق کشور گردیدند.
جنبش روشنایی از سوی اقشار گوناگون اجتماعی مردمان کابل، مظاهرات مدنی و قانونی را به روز دوشنبه 27 ثور 1395 خورشیدی از ده مسیر مختلف شهرکابل تا فواره آب کنار ارگ ریاست جمهوری برنامه ریزی کرد. وقتی که مقامات دولتی متوجه مسیر برنامه جنبش روشنایی مظاهره کنندگان به سوی قصر ریاست جمهوری شدند، آنگاه از طرف شب تمام راه های عبوری را با فاصله های پنج کیلو متری به طرف ارگ توسط بیش از 500 کانتنرهای بزرگ دو منزله مسدود کردند.
حرکت جنبش روشنایی از غرب و شرق کابل از جاده شهید مزاری از دشت برچی، شهرک امید سبز (حاجی نبی)، دارلامان، دوغ آباد، چهارقله چهاردهی، وزیرآباد، قلعه فتح الله، چنداول، خیرخانه و سایر نقاط شهر با اشتراک اقوام مختلف به سوی ریاست جمهور به ساعت هفت صبح روز مذکر آغاز شد. شعار و خواست مظاهره کنندگان تحقق عدالت، انکشاف متوازن، رفع تبعیض، تأمین امنیت، نابودی فساد و تطبیق قوانین در تمام نقاط افغانستان برای همه اقوام کشور بودند.
در ضمن در همین روز دوشنبه، یک عده تبعیض گرایان معلوم الحال از درون و بیرون ارگ یک تعداد کسانی را در پکتیا، خوست، پکتیا و پروان به روی جاده ها آوردند و خواهان انتقال برق ترکمنستان از راه سالنگ شدند و از سیاست های آقای داکترغنی و طرفدارانش در حکومت وحدت ملی کشور حمایت کردند. این توطئه غرض آلود تباری نیز برای مردم کشور افشاء گردید و مجریان آن سرافگنده شدند؛ زیرا تیر شان به هدف نرسید.
خلاصه این که، همین دسته مظاهره کنندگان غرب و شرق کابل به دهمزنگ رسیدند که پل ارتل توسط کانتنرهای دو منزله مسدود شده بود و نیروهای مسلح امنیتی مانع حرکت اعضای جنبش روشنایی به سوی ارگ گردیدند که منجر به گفت وگوی اندک نیز شدند. به این صورت، معترضین از دهمزنگ پیشتر رفته نتوانستند. و در آنجا آقای محمد کریم خلیلی معاون پیشین دوم ریاست جمهوری و رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان، حاجی خلیل به نمایندگی از استاد حاجی محمد محقق معاون دوم ریاست اجرائیه حکومت وحدت ملی، آقای استادعزیزالله شفق، آقای داکتر صادق مدبر، برخی از اعضای شورای ملی، استادان دانشگاه، شخصیت سیاسی، دینی، اجتماعی وغیره به نوبت سخنرانی کردند و بر انتقال برق ترکمنستان از راه میان- میدان وردک شدیدآ تأکید کردند و این خواست را خط سرخ وانمود کردند. به ساعت یک بعد از ظهر قطع نامه خوانده شد. و همان طوری که مظاهره از طرف صبح به طور مسالمت آمیز شروع گردیده بود، به صورت مسالمت آمیز نیز بعد از ظهر ختم گردید.
دسته دیگری از تظاهرکنندگان در شرق کابل در کارته پروان متوقف شدند؛ زیرا این ها از دیوارهای دومنزله کانتینرهای آهنی عبور کرده نتوانستند. و آنان خواست های دادخواهانه خویش را به آگاهی مردم رساندند و مظاهره به طور صلح آمیز بعد از ظهر خاتمه یافت.
جالب این بود که تظاهرکنندگان با یک نظم، کیفیت و کمیت بی سابقه راه پیمایی کردند که باعث تمجید همه ی مردم و حتا مورد تحسین آقای داکترغنی رییس جمهور نیز قرار گرفت. و در آخر دختران و پسران به نیروهای امنیتی گل دادند و از خدمات شایسته شان قدرت دانی کردند. ناگفته نماند که عمده ترین نیروهای اشتراک کننده را زنان و جوانان تشکیل می دادند که شعار دادخواهی و عدالت را با خود حمل می کردند. در تاریخ افغانستان این بزرگ ترین راه پیمایی عدالت خواهانه، مدنی و مسالمت آمیز بود که نه تنها دولتمداران را سراسیمه و متوجه اعمال غیرمردمی شان کرد؛ بلکه مردمان داخل و منابع خارجی را نیز به حیرت آورد.
جنبش روشنایی مشخصاً تنها خواهان انتقال لین برق از مسیر بامیان- میدان وردک برای مناطق مرکزی، جنوبی، مشرقی و کابل نبود؛ بلکه اصلاً خواست شان دارای صبغه ی ملی و دموکراتیک بود که از روی شعارها، مطالبات، دادخواهی قانونی و مدنی شان نیز هویدا بود. لذا از این جهت گفته می توانم که از نظر کیفی و کمی یک راه پیمایی تاریخی عدالت طلبانه در تاریخ کشور در برابر بی عدالتی، تبعیض، خودمحوری و استبداد حاکم در افغانستان بود.
هواداران جنبش روشنایی طی راه پیمایی های گسترده خویش در کشورهای اروپایی، امریکای شمالی، استرالیا، جاپان و سایر نقاط جهانی نیز بر انتقال لین برق ترکمنستان از مسیر بامیان- میدان وردک و همچنان بر تحقق انکشاف متوازن، عدالت و برابری برای تمام اقوام و مناطق افغانستان تأکید کردند.
فراموش نباید کرد که در 20 عقرب سال گذشته به مناسبت شهادت هفت تن (سه زن و چهار مرد از جاغوری) که از سوی تروریستان در زابل به طور فجیعی گردن بریده و مثله شده بودند، برای نخستین بار توسط «جنبش تبسم» و هوادارانش درفواره آب در کنارقصر ریاست جمهوری با تظاهرات مسالمت آمیز مدنی و عدالت خواهانه به اثبات رسید که در نوع خود بی سابقه بود. این بار جنبش روشنایی تنها به خاطر عبور برق از طریق بامیان- میدان وردک به کابل، جنوب و شرق کشور نبوده؛ بلکه اساساً جنبش روشنایی یک مبارزه دادخواهانهی قانونی، مدنی وعقلانی در برابر هر تاریکی حاکم در سراسر افغانستان بود. به سخن دیگری، جنبش روشنایی علیه جهل، تعصب زیانبار، تبعیض، فساد، خشونت، استبداد، جنگ، قانون شکنی، تمامیت خواهی و انسان کشی در افغانستان بوده که در تاریخ کشور با چنین کمیت میلیونی و کیفیت عالی هرگز سابقه نداشت.
بانیان و رهروان جنبش روشنایی بازهم به طور عملی به اثبات رساندند که مصالح ملی را نسبت به منافع تک قومی، قبیلوی، گروهی، فرهنگی، سمتی، طبقاتی و ضد قانونی ترجیح داده و عدالت و برابری را برای تک تک افراد کشور به طور قانونی و عقلانی مطالبه می کنند. اما متأسفانه که این خواست انسانی، اسلامی، مدنی و قانونی هزاره ها از سوی علم برداران افکار بدوی و حامیان تروریستان مورد پذیریش نبوده و نیست.
اما شوربختانه که حتا در این قرن 21 یک عده کسان از درون قصر ریاست جمهوری و از سایر بدنه های عمده دولت جمهوری اسلامی افغانستان هنوزهم عملاً پیام آور خشونت، تبعیض قومی، تعصبات مذهبی و دیگر اعمال غیر قانونی در برابر هزاره های مدنیت خواه و انسان دوست می باشند. در حالی که هزاره ها در طی بیش از دونیم قرن آخر بیشترین محرومیت، مظلومیت، بی سرنوشتی، بردگی و قتل عام های دسته جمعی را از سوی حکام جابر و نژادپرست در هزاره جات و کلیه نقاط کشور متحمل شده اند.
ناگفنه نماند هرچند که تمام اقوام و مردمان کشور مظلومیت، محرومیت و سایر مصائب بیشماری را در طول تاریخ تا کنون متحمل شده اند؛ ولی از آن جایی که هزاره ها از قرن های متمادی تا به حال نسبت به هر قوم کشور متحمل بیش ترین تحقیر، خشونت، تعصب، غصب دارایی، تبعیض، اسارت، کله منارها و نسل کشی دسته جمعی شده اند؛ پس هزاره ها از همه بیشتر عاشق عدالت و برابری برای تمام مردمان و اقوام افغانستان به صورت عملی می باشند و آن را به طور جدی مطالبه می کنند. هزاره ها هرگز صرفاً برای هزاره جات حق و عدالت نخواسته و نمی خواهند؛ بلکه برای همهی اتباع افغانستان برابری و عدالت را یکسان می طلبند. از این رو، منظور جنبش روشنایی تنها انتقال برق از راه بامیان- میدان وردک نیست؛ بلکه اصلاً خواهان انکشاف متوازن، عدالت اجتماعی، برابری و تحقق نظام مردم سالاری در افغانستان متحد برای همه اقوام می باشد. در همین ارتباط است که خواست مردم مناطق مرکزی دارای صبغه ی انسانی، اسلامی، ملی، مدنی، قانونی و دموکراتیک می باشد که عملاً نیز ثابت گردیده است.
بلی.
یک عده کسان در پی تشدید تضادهای مذهبی، زبانی، قبیلوی، قومی و... عملیات انتحاری بر ضد منافع ملی در کشور بوده و به صورت عریان از تروریستان نیز حمایت می کنند و جنگ را به نفع دشمنان مردم افغانستان ادامه می دهند. اما تمامی مردمان کشور خواهان تحقق صلح، انکشاف متوازن، عدالت و برابری قانونی برای هر فرد کشور می کنند.
مکرراً باید نوشت که در آخر نه تنها جوانان دختر و پسر، نیروهای پولیس ملی را با نثار گل تقدیر کردند؛ بلکه لباس های نارنجی شهرداری را هم به تن کرده و همراه با کارکنان شاروالی به تنظیف و پاک کاری جاده ها شروع کردند و بعد از ختم کار به منازل خویش برگشتند. این تفکر، عمل مدنی و عقلانی هواداران جنش روشنایی نشانگر آنست که عدالت و برابری را به طور صادقانه و خردمندانه برای تمام اقوام و مناطق افغانستان می خواهند.
ومن الله التوفیق
28/2/1395 خورشیدی برابر با 17/5/2016 / کابل
بالا
بازگشت