بايد ميان رويداد ۷ ثور ۱۳۵۷و هشتم ثور ۱۳۷۱ خط فاصل کشيد

هم ميهنان گرامی، خوانندگان عزيز!

نخست از همه، رويداد هفتم ثور ۱۳۵۷را که برای اولين بار در تاريخ سرزمين باستانی مان، طرحی نو درانداخت؛ بنياد ظلم ـ ستم ـ استبداد و خودکامگی سرداريزم را در قلب پرتپش آسيا، که افغانستان را مال شخصی خود و مردم آن را برده و رعيت خويش می پنداشتند؛ از ريشه و بنياد برانداخت؛ برای تک تک شما مبارک می گويم. همين گونه به آنانی که  در اين رخداد، امتيازات خانوادگی، منافع قومی و قبيله يی موروثی خويش را از دست دادند ويا در مبارزات سياسی قانونمند برای دستيابی به قدرت سياسی از همسويی با سير تکاملی تاريخ وکاروان پيش رونده حرکت و پويايی به فرسخ ها عقب مانده، اين جا و آن جا فرياد می کنند و ناله سر می کشند؛ ابراز تسليت می نمايم.

خوانندگان بابصيرت! دراین روزها به آن حدی اخبار تلخی از گوشه و کنار کشور، از کشتن مردم بی گناه تا گروگان گیری ها، از حمله‌ هایی انتحاری تا جنگ و خونریزی های وحشت آور به گوش میرسد، که جایی برای اخبار جالب و خواندنی مورد نياز بجا نمی گذارد. دراين ميان، سخن گویان تنظیم های جهادی و عده ای از خوش خدمت هایی غیر تنظیمی و شماری از نماینده های هردو مجلس پارلمان، زیر پوشش جهاد با کج بحثی و کتمان حقايق تاریخی، بدون استدلال منطقی و ارائه مدارک، بصورت چشم بسته از گروه های جنايتکار و شخصیت های معاش بگیر سازمان های استخبارات امریکا، پاکستان و ایران دفاع می کنند؛ وليک آنان نمی دانند که داستان زندگی اين جنايت پيشگان سيه دل، آنچنان عریان است که نوشتن در مورد شان احتیاجی به توضیح ندارد. اين آقايان از کسانی حمایت و پشتیبانی می نمایند که در چهارده سال گذشته خون مردم را مکيده، به شرف، ابرو و عزت مردم بازی کرده اند.

جالب تر از همه اين است که اين آقایون برای عقده کشایی و فروکش دادن خشم شکست و رسوايی های شان تبليغات زهراگين پوچ و بی مقدار را عليه حزب دموکراتيک خلق افغانستان آغاز نموده از برچسب زدن هرگونه، بهتان، دروغ و دشنام و زهر پاشی به آدرس فرزندان صدیق و باتقوای اين حزب دريغ نمی ورزند.

اين آقايان تحت عنوان انتقاد، شوربختانه کلمات یا واژه هایی طی این صحبت ها به آدرس اين حزب و اعضای پاکنهاد آن استعمال می نمايند که شایسته ی سخن گفتن روشنفکران و شخصيتهای باسواد جامعه مان نیست.

درمورد کار و فعاليت ۱۲ ساله دوران حاکميت ح. د. خ. ا، در کتابها، رسانه ها و آثار نويسندگان رياليست و واقعبين توضيحات لازم ارائه گرديده و به اختصار می توان گفت که اگر موجوديت ۱۴ سازمان اجتماعی و صنفی موجود و فعال جامعه ی افغانستان را که هر کدام آنان را ح. د. خ. ا ايجاد کرده است؛ برای يک لحظه از نظر بدور اندازيم؛ واژه ی دموکراسی و نهادينه شدن آن به صفر تقرب می کند. همينگونه اگر کادرهای متخصص و تحصيل کرده ی بدنه ی نظام موجود را که يا اعضای حزب دموکراتیک خلق افقانستان بوده اند ويا دردوران حاکميت آن حزب آموزش مسلکی و تخصصی کسب کرده اند؛ برای يک روز از دستگاه نظام موجود حذف نماييم، فردای آن با سقوط  دولت موجود و استقرار حاکميت داعش ـ القاعده و ساير ارواح خبيثه ی عربی ـ پاکستانی و امثالهم مواجه خواهيم بود.

البته درمورد اشتباهات در آن دوره نيز نمی توان چشم پوشی کرد. زيرا هرکسی که در يک جاده ی ناهموار حرکت می نمايد مسلماً درمسير راه مرتکب خطا ها و اشتباهات نيز می گردد. پيرامون اشتباهات حزب دموکراتیک خلق افغانستان در دهه هشتاد ميلادی مسؤولان و قلم بدستان خود اين حزب نيز نگارشهای واقعبينانه داشته، هم خود و هم يکديگر خويش را انتقاد نموده اند و هيچ گاه خودها را جامع الکمالات و مبرا از هرگونه نقص و عيب ندانسته اند.

 و اما، پيرامون رويداد ۸ ثور ۱۳۷۱ هم وطنان گرامی ما خود ديده اند و يا شنيده اند؛ زمانی که مجاهدين کرام (!) در هشتم  ثور۱۳۷۱ به غصب قدرت دست يافتند؛ رهبران آنان، با تسليم گيری قدرت دولتی چنان برسرتقسيم لاشه متعفن جنگيدند؛ ولايات و شهر های افغانستان، از جمله شهرکابل و نواحی آن را به دهها و صدها پارچه تقسيم و تجزيه نمودند، وطن آبايی مان به شدت به سوی نيستی وبربادی سوق داده شد. زيربناها و ساختارهای عامه و دولتی، نهادهای سياسی، تاسيسات اقتصادی، بنيادهای اجتماعی و فرهنگی جامعه پس ازغارت وچپاول منهدم گرديدند. کشتارشهروندان بی دفاع وبی گناه ملکی، اعدامهای خود سر وبدون محاکمه، بيجا سازیها و آواره ساختن های عمدی، شکنجه و آزار واذيت مردم (زن ومرد، پير وجوان، پسر و دختر، اطفال خرد سال و نوجوانان)، بريدن گوش، لب وبينی، شکستن وقطع دست وپای هموطنان عذابديده، سنگسار زنان، تجاوزجنسی بالای خانمها، دختران وجوانان، به زندان کشيدن کتگوری های مختلف مردم برمبنای وابستگی های قومی، زبانی، مذهبی، سمتی، حزبی وتنظيمی، اختطاف وبه اسارت درآوردن اعضای فاميل ها، دستبرد به دارايی های مردم، تخريب وبه آتش کشيدن هستی مادی ومعنوی کشور اعم ازملکيت های عامه وشخصی، دزدی آثار تاريخی و فرهنگی و موزيم ها، ضديت با مدنيت ودستاوردهای علمی- تخنيکی وفرهنگی، نقض حقوق وآزادی های فردی و اجتماعی وطنداران...تخريب واز ميان بردن اردوی ملی و تسليمی سلاح های اردوی افغانستان را به شرير ترين دشمن تاريخی سرزمين مان؛ دولت  پاکستان، انجام داده و بحدی رسوا و بدنام شدند که غارتگران غربی و منطقه يی بخاطر رسيدن به اهدافی که چهل سال کامل روی آن سرمايه گذاری نموده بودند؛ مجبور شدند تا بمنظور خلع سلاح مجاهدين که بجز چور و چپاول دارايی های عامه و مردم بيجاره و دربند کشيدۀ افغانستان چيز ديگری در چانته نداشتند؛ طالبان را بخاطر يکدست شدن قدرت و تطبيق برنامه های سياسی ـ اقتصادی دراز مدت بعدی خويش، در فابريکات بنياد گرايی پاکستان توليد و به افغانستان گسيل نمايد.

ولی همين که ايالات متحدۀ امريکا ازاين پروژه هم آن چنان حاصلی که از آن انتظار وبه آن نياز مبرم داشت بدست آورده نتوانست، با معمای حادثۀ ۱۱ سپتمبر۲۰۰۱، خود بدون دعوت دولتی ويا گروهی و مردمی، بحيث مهمان ناخواسته(!) بجانب افغانستان با چهار چرخ بال (هليکوبتر) و بسته های دالر و قشون نظامی لشکرکشی نمود و باريختن بمهای آخرين مودل و پرتاب راکتهای پرشنگ ۲ و بمبارد هواپيماهای B ۵۲ افغانستان را اشغال کرد. یکبار دیگر سرمه ی آزموده را آزمود، جهادی ها را دوباره به اریکه قدرت نشاند.

کنفرانس بن را تحت نظر مستقيم سازمان "سيا" تشکيل و حکومت دلخواه خود را برگرده های مردم افغانستان سوار نمودند.

گردانندگان کنفرانس بن، مبتنی بر تقلید (بازار آزاد!) حکومت تنظیم های جهادی خود را مکلف به کار در جهت تطبيق اهداف  اقتصادی و اجتماعی بازار آزاد نمودند؛ وليک از آن جايی که رهبران و فرمادهان جهاد بجز با واژه ی جنگ، چور و چپاول دارايی های مردم وعامه، زرع و پروسس مواد مخدر و انتقال آن بخارج و تحويلی پول های اين غارتگری ها در بانک های خارج، چيزی ديگر از اقتصاد بازار و اقتصاد رهبری شده را اصلاً نمی دانند به این سبب در این عرصه هیچ گونه کاری را انجام داده نتوانستند. سرمایه داران ملی از سرمایه گذاری در وضع موجود امتناع ورزيده، با سرمایه های شان از وطن بیرون شده اند؛ سرمایه های موجوده غنیمتی استند و مالکان آنها اخاذ و دزد؛ فقط تعمیر های رهایشی بلند منزل، مارکیت های تجارتی و سالون های متعدد محافل عروسی، خلاف نقشۀ شهری و اصول انجینری، ساخته اند، که نه تنها به درد مردم نه می خورند، بلکه به حال اهالی نيز زیان آورند.