مشفق
23 حمل 95
صلح نیاز مبرم است نباید دراینمورد سهل انگاری نمود
صلح نیاز اساسی کشور ومردم است، سالهاست که همهء جوانب مطرح و وطن دوست صدای صلح سرداده اند و از دل وجان خواهان آن هستند. متأسفانه برخی ها این پروسه را یا دست کم میگیرند ویامنافع شخصی وگروهی خود را در دوام جنگ میبینند که به صلح اهمیت نداده نه تنها اینکه د ر این روند کمک نمی کنند آنرا تخریب نیز مینمایند.
برخی ها نیز ازگفتگو های صلح استفاده تبلیغاتی مینماید، خود را صلحدوست معرفی نموده و درعمل هیچکاری دراینمورد انجام نمیدهند. میگویند" زمین آنجا میسوزد که آتش آنجا روشن است" ، درد جنگ را کسی میکشد که آنجا جنگ است و هرروز آفات ناشی از آنرا لمس میکنند. آنهایی که خود را با سرمایه وقدرت امن ساخته اند ، خانواده های خود را به خارج از کشور انتقال داده و خود نیز پاسپورت ویزه شده گی ویا تابیعت خارجی دارند چندان پروایی جنگ وصلح را نداشته تنها وتنها به خاطر منافع شخصی خود می اندیشند بر بالای ملت هر چه آمد میگویند بلای ما درپس آن .
حر ف حقیقت این است که اکثریت افغانها چه آنهاییکه مستقیماً ازجنگ تاثیر پذیر هستند وچه غیر مستقیم دیگر تاب وتوان تحمل بدبختی و تداوم جنگ را ندارند وآنهم درحالیکه از هرسوصدایی صلح بلند بوده وآنهاییکه تاکنون شرایط مختلف به خاطر گفتگوهای صلح میگذاشتند دیگر از شرایط خود میگذرند ولی فضایی بی تفاوتی درمقابل همچو مواقف سخت سوال برانگیز و قابل تشویش است. چون با تداوم جنگ نه تنها اینکه زیربناهای کشور بیشتر تخریب شده بلکه از پیشرفت و ترقی نیز جلوگیری به عمل می آید.
حمایت از پروسه صلح، رسالت دینی و مسئولیت میهنی همگان است. در کشوری خسته از جنگ که انتظار همگانی بیش از همه به تامین صلح برقراری امنیت خواهد بود، پروسه صلح نباید به دیدگاه های افراد و حادثات ناگهانی که فوقتاً فوقتاً بوجود میاید محدود شده و از حرکت باز ماند.
ایجاب می کند تا هرگونه تلاش برای برقراری صلح و ثبات در کشور با حمایت مردمی تقویت شده و موء فقانه به پیش برود، زیرا دشمنان داخلی و خارجی مردم افغانستان همواره درین راستا موانعی را ایجاد نموده، منافع شان را در ادامه جنگ و برادر کشی در وطن ما جستجو می کنند.
در فضای بی اعتمادی میان افراد یک ملت که آرزوی صلح و ترقی را دارند، دست مداخله گران همیشه دراز میباشد. باید دانست که صلح و امنیت کلید ترقی و پیشرفت یک ملت بوده و حمایت از آن رسالت دینی و مسئولیت میهنی همه ما خواهد بود.
آنچه واضح است اینکه در نفس امر صلح و تأمین وحدت ملی و بر قراری امنیت در کشور همه موافقند، وهیچ کسی در افغانستان نمی خواهد تا این مأمول وسیله ای شود که گروه خاصی از آن به نفع شخصی خود استفاده نموده خواست آحاد ملت را به بازی بگیرند.
اگر به این باور باشیم که خارجی ها و دشمنان افغانستان منافع خود را در تداوم جنگ و نا امنی در افغانستان می بینند و افغانها را به جان هم انداخته توسط یک دیگر شان می کشند، حد اقل باید به امر صلح و برادری ملتفت شده، با وحدت و یک پارچگی می توان مانع اهداف نا جایز بیگانگان و مداخله گران گردید در غیر آن قادر به اجرای هیچ کاری نخواهیم گردید.
جستجوی راه های حل صلح آمیز در کشور هرگونه تلاش های خصمانه دشمنان را بی اثر می سازد و از طریق باور به صلح و امر خیری که اسلام ما را به آن ملزم می سازد، شیوه های دستیابی به صلح و رفع اختلافات سلیقوی میان گروه های سیاسی ممکن بوده، این پروسه می تواند در مسیر اصلی اش به سوی موفقیت گام بردارد.
تهدید ها و خطراتی که نسبت به آینده وجود دارد، زمانی مهار شده می تواند که مردم ما در امر صلح بسیج شده و آگاهانه از آن حمایت نمایند. ما همواره خارجی ها را دراین مورد یاد مینمایم که بدون شک مداخله بیرونی اکنون از هیچکس پوشیده نیست و افغانها تقریباً همه به این باور اند که برخی کشورها منافع خودرا درتداوم جنگ در افغانستان جستجومینماید ، پس راه حل چیست ؟ وچگونه میتوانیم از برآورده شده اهداف شوم این کشور جلوگیری نماییم ؟ جواب همان متحد شدن افغانها ، تلاش وآغاز گفتگو، تأمین صلح وامنیت ، وتقویه بنیه های اقتصادی ونظامی افغانستان است که دراینصورت دشمنان خود را دراهداف شان ناکام خواهیم ساخت . ازسوی دیگر ملت نیز از جنگ های طولانی خسته شده وهمواره درهرجا به صدای صلح وامنیت لبیک میگوید ، پس برهمه ء ما است تا این آرزوی دیرینه مردم را درحرف نه بلکه درعمل برآورده سازیم. سهل انگاری بیشتر دراینمورد مردم وکشور مارا با مشکلات جبران ناپذیری مواجه خواهد ساخت.
بالا
بازگشت