انجنیرسکینه ارزگانی
بستن شش مکتب در ولایت ننگرها توسط داعش
برای همه خوب معلوم است که یکی از اهداف همه تروریستان، سوزاندن و بستن دروازه های مکاتب و معارف می باشد تا فرزندان کشور بی سواد بمانند. زمانی که در سال 1996 میلادی طالبان بر کابل مسلط شد، در قدم اول اقدام به بستن مکاتب و به خصوص مکاتب دختران در تمام ولایات افغانستان نمود. با پنج سال حاکمیت امارت اسلامی طالبان یکی هم بزرگ ترین صدمه را در قسمت تعلیم، تربیت و معارف افغانستان وارد آورد و از این سبب هم سیل از خانواده ها به خارج آواره گردیدند.
وقتی که طالبان بعد از سقوط امارت اسلامی خویش تدریجآ در مناطق جنوب، شرق و سایر حوزه های اجتماعی خویش نفوذ کردند، فورآ شاگردان را از رفتن به مکاتب عملآ منع نمودند. به همین علت است که ده ها هزار شاگرد از رفتن به مکاتب محروم شدند. حضور و نفوذ طالبان از سال 2003 میلادی تا حال در اکثر روستاهای کشور زیاد شدند که نه تنها باعث ناامنی گردید؛ بلکه دروازه های مکاتب را هم بسته کردند. در قریه جات دور مانند ولایات هلمند، قندهار، ارزگان، زابل، غزنی، خوست، پکتیا، نورستان، ننگرها، لغمان، پکتیکا و بعضی از ولایات شمالی، طالبان و داعش حضور دارند که قبل از همه دروازه های مکاتب را به روی شاگردان بسته کردند و یا مکاتب را سوختاندند. از طرف دیگر، داعش به شدت در این مناطق دور دست و حتا در قسمت های ولایت پروان و لوگر که نزدیک کابل است، از بین مردم سربازگیری می کند. جای تعجب این است که دولت از این فعالیت داعش نیز خوب خبر دارد؛ ولی ما کدام اقدام جدی را از طرف دولت در برابر داعش مشاهده نکردیم.
در این روزها داعش به تعداد شش مکتب را در ولایت ننگرهار بستند و مسؤولین دیگر مکاتب را نیز تهدید به مرگ نموده که تا هرچه زودتر دروازه های مکتب ها را بسته و شاگردان رابه همکاری داعش بفرستند. این تنها مسدود کردن مکاتب ذریعه داعش نیست؛ بلکه با ایجاد ناامنی، خشونت و کشتار مردم بی گناه ننگرها نیز اقدام نموده که بسیار مردم از خانه های شان فرار کردند.
همه مردم بهتر می دانند که طالبان و داعش یکی از پروژه های خارجی ها می باشند که آن ها نه تنها ناآرامی، عملیات انتحاری، قاچاق بری، تولید مواد مخدر، گروگان گیری اهالی، خشونت علیه خانمها، مسدود کردن مکاتب وغیره را در افغانستان ادامه می دهند؛ بلکه ناامنی، جنگ و کشت وکشتار مردم را از دیگر ولایات به کابل انتقال داده اند. از این لحاظ، گفته می توانیم که در هر هفته شاهد چندین انفجار، عملیات انتحاری، اختطاف افراد و آدم کشی در پایتخت کشور خویش می باشیم که مردم را سخت وحشت زده ساخته است.
ناامنی، جنگ و انفجارها که توسط طالبان، داعش و سایر تروریستان در سراسر کشور به خصوص در کابل انجام می شوند، اهالی کابل را چنان سراسیمه و فریشان نموده که به هر طرف در حال فرار هستند. مثلآ تعدادی زیادی از مردم هستند که با گرفتن پاسپورت و حتا بدون پاسپورت از سرحدات کشور خارج می شوند تا حد اقل زنده بمانند. دولت مداران هم قادر به تأمین امنیت جانی و مالی اهالی کابل و حتا قادر به تأمین امنیت سفارت خانه های کشورهای خارجی نیز نمی باشد. باید گفت که نه افراد داخلی و نه خارجی ها در کشور از امنیت حد اقل برخوردار می باشند.
حکومت وحدت ملی هم توان تأمین امنیت کشور را ندارد و یا این که مصلحت دیگری در کار است. جالب این است که سازمان ملل متحد، کمیسیون حقوق بشر افغانستان و دیگر مؤسسات خارجی نیز در مسأله تأمین امنیت و صلح تا حال کدام کاری را انجام نداده تا دروازه های مکاتب هم به روی شاگردان باز می شدند.
یک تعداد از قریه های دور دست ولایات افغانستان که در زیر نفوذ طالبان، القاعده، داعش و دیگر همفکران این ها می باشند، هیچ مکتبی در آن ها فعال نیست که این یک ضایعه بزرگ فرهنگی در کشور می باشد. دیگر این که تروریستان نه تنها از مردمان غریب قریه ها به نام دین با جبر باج و جزیه می گیرند؛ بلکه فرزندان اهالی بی دفاع را نیز با زور با خود در جبهات جنگ علیه دولت و ناتو می برند.
مردم ما از سازمان ملل متحد و سایر کشورهای دوست که پیمان ستراتژیک را با افغانستان امضاء نموده اند، احترامانه تقاضا می کنند که به تأمین امنیت و صلح در کشور ما کمک نمایند. به خصوص ناتو و امریکا که پیمان امنیتی را با کشور ما امضاء کرده اند، مردم افغانستان از آن ها خواهشمند اند که به آوردن صلح و ختم جنگ عملآ کمک نمایند تا فرزندان کشور ما، همه راهی مکاتب، فراگیری دروس و تعلیم گردند و مردم هم دوباره به حیات آبرومندانه خویش مصروف گردند.
بازهم در خاتمه تأکید مینمایم که اگر آن دولت های دوست خارجی افغانستان در این شرایط ناامنی، خشونت، فقر، بی سرنوشتی، جنگ تحمیلی و کشتارها که در کشور ما جریان دارند، کمک نکنند، دولت افغانستان به تنهایی توان استقرار صلح و ختم جنگ را در کشور خویش ندارد.
به امید تأمین صلح و ختم قطعی جنگ و کشتار در افغانستان!
تاریخ: شنبه 7 سنبله 1394 خورشيدی مطابق با 29 اکست 2015 ميلادی/ کابل- افغانستان
بالا
بازگشت