نصیرمهرین
کلوخ های "جان کری" آب می شوند
یادما است که در اوج رسوایی بحران انتخابات سال 1393 خورشیدی، وزیر خارجۀ
ایالات متحدۀ امریکا وارد کابل شد و طی چند دیدار، آقایان عبدالله عبدالله و
محمد اشرف غنی را به خاموشی دعوت کرد. چارچوب شتابزده یی را مهندسی وایجاد نمود
و نام " حکومت وحدت ملی" را بر آن نهاد. پست ریاست اجرائیه را بر بنیاد نیاز
منطق چنین "مصالحه" افزود، که به زودی تعبیر وتفسیرهای مختلفی
از آن رونما شد. اما بحران پایان نیافت. نا امیدی وسرخورده گی بیشتر مردم که
برجایش. مظاهر بحران را در حکومت بی کابینه بهتر می توان نگریست.
جان کری چهرۀ اصلی بحران را پنهان نمود. تقلب در انتخابات که نشانه یی از فساد
تعفن آمیز و غرق در بی کفایتی رژیم حامد کرزی بود، طرف بررسی و محکومیت قرار
نگرفت. جنبش ضد تقلب چه در اثر حمل نارسایی داخلی وچه به دلیل ترفندهای بیرونی
به خاموشی گرائید. تردیدی نبود که کارکرد زور وفشار، نشان دادن قندِ ونبات مقام
از طرف مقامی که کشورش دست بالا را در سمت وسو دادن اوضاع افغانستان دارد، در
تعیین هدف عاجل کسب موفقیت می نمود. اما، آن کارکرد ورفتار وزیر خارجۀ امریکا
سر پوشی بود بر موجودیت اختلافات. چنین بود که می دیدیم که در پشت تبسم های
ظاهری و" بغل کشی" های غنی وعبدالله، موجی از اختلافات ره می پیمود.
اکنون این موج اختلافات، کلوخ هایی را که جان کری بر روی آب نهاده بود تا ازروی
آن بگذرد، آب کرده است.
واین در حالی است که دست فقر وفساد و تیغ تروریسم، بیشتر به سوی گلوی تشنۀ مردم
دردمند ما فشار می آورد. و دلهای هم پیمان با درد مردم، می سوزند.
بالا
بازگشت