عبدالغفور امینی
وطــن!
به وصفت شعر. میهن می نویسم
همه وصف ترا من می نویسم
قلم را اشتیاق بیشتر هست
چو گویم وصفِ میهن می نویسم
به یاد روزگارانِ قدیمت
که بودی هم چو گلشن می نویسم
توصد تعریف وصد افسانه داری
ولیکن اندکش من می نویسم
به یادِ نوبهارانِ قشنگت
هم از گل هم زگلشن می نویسم
هم از آب وهوای خوشگوارت
هم ازسروو زسوسن می نویسم
زمردانِ دلیر وسلحشورت
برای حفظ میهن می نویسم
شدم پرورده ی آب وهوایت
زدشت وکوی وبَرزن می نویسم
نباشد سوژه ی بهترکه شعرم
به نامِ تو مُزَیَن می نویسم
تعهد کرده ام تا زنده هستم
فقط بریادِ میهن می نویسم
ازان تاریخِ پُربار وزرینت
سراسر صاف وروشن می نویسم
زِجُملِ افتخاراتِ گذشته
هم ازعلم وهم ازفَن می نویسم
به هرجا نامِ زیبای ترا من
دیارو مام ومامن می نویسم
بهشتِ روی دنیا گر بپرسند
فقط نام ترا من می نویسم
ولی باصد تاسف ازکنونت
زغارت ها وکشتن می نویسم
زسوی زن ستیزان چند سالیست
خشونت هاست بر زن می نویسم
به نامت ارج نگذارند هرگز
فروشندت به دشمن می نویسم
زجنگِ بی هدف ازچند سالی
چو بیماریی مُزمن می نویسم
زغصب مال ودارایی مردم
زویرانیی میهن مینویسم
به دشمن می فروشندت چه سازم
شدم زینکارغمجن می نویسم
همه ابنای تو آواره گشتند
غم و درد ترا من می نویسم
یکایک حرف وهربیتی زشعرم
حقیقت است چون من می نویسم
نومبر۲۰۱۲سویدن
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
باغ زنده گی
موی های سرم سپید شده
قلبِ با نیرووجوان دارم
زندگی بهرمن خوشایند است
گربه هرگوشه ی مکان دارم
خانه ام باغِ زنده گیی من است
میوه ها بیش من درآ ن دارم
هریکی میوه اش توان بخش است
نیروی بیش من ازان دارم
درنشیب وفرازِ زندَگِیَم
همسرِ خوب ومهربان دارم
شکرِ آن ایزِدِ رؤف ورحیم
را شب وروز برزبان دارم
مادرم را سپاس میگویم
یادش هرلحظه هرزمان دارم
به وطن عشق بیش می ورزم
شوقِ مدحَش به هرزبان دارم
دوست میدارمش زجان ودلم
تا که من یک نفس به جان دارم
درد هر هموطن به جان من است
راحتِ شان من آرمان دارم
حُرمتِ بیش بهرِ هر انسان
من به سرتا سرِ جهان دارم
به خدا وبه مام ومیهن خود
عشق بسیار وجاوِ دان دارم
شوقِ شعرِ وطن سرودن را
چون امینی زسالیان دارم
۲۲حمل۱۳۹۲
سویدن
بالا
بازگشت