سیدهمایون شاه عالمی
عید آشتی
عید است جز تو نیست الهـــی که دستگیر
ما را برون برآر ازین غــولِ مرگ و میر
از کـــهکــــشان علم بزن نور در قلـــوب
زاحـــمد بشارتست ولـــــی نیست آن بشیر
رفتم به کـــــعبه گـــــاهی و دیدم مدینه را
شوقیســـت اینکه کــعبه ی دل را کنم منیر
دستـــــی محبتــــــــــــی بکشم بر سرِ یتیم
پولِ حَجَم نهم بدامن آن کــــــــودکِ صغیر
قـــربانی داده ایم به هر روز و ماه و سال
مرگــست صبح و شام بدین خطه ی خطیر
هـــــریک ز فـــــــردِ ملت ِ ما شد ذبیح الله
جــــز ما نداد ملتی قـــــــــربانی چون کبیر
یعقوبی ملـتم، که به من صلح یوسف است
تقـــــدیر را رقم بزن ای قـــــــادر و قــدیر
دنبال صـــــــــلح ملت افغان چه تشنه است
چون کودک گرسنه که خواهد دوقطره شیر
تا نوجـــوان شدیم وطن شد چو دوزخـــــی
باومید روزگــــــــــار خوشی گشته ایم پیر
یارب به پاس اشک یتیمـــــــان خوشی بده
این دل گـــــــرفته است ازین نالــــه و نفیر
از بوی جنگ سیر شدیم و دگــر بس است
کــــو؟ عطــــر آشتی که کند ملک را عبیر
کــــــو؟ آب آشتـــــی که بشوید زمینِ ِ کین
تا برعـــــروس صلح شود کشورم حـــریر
آزادگـــــی کجاست دو چشم انتظار اوست
افراشت اهـــــریمن چه به ما بیرقی ز قیر
میدان بُزکشی ست، سیاست شده به خشــم
آورده صد کمــان و زند خـــــلق را به تیر
ای همــــوطن بیا که به عید آشتـــــی کنیم
از عشق و دوستی بشود چشم مـــــا بصیر
گفتی تمام قصه همایون دگـــــر بس است
از ناله های خویش شدی نامـــــی و شهیر
سید همایون شاه "عالمی"
بیست و سوم سپتامبر دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل – افغانستان
دو بیتی های عید
به قربانت شوم در عیدِ قربان
بسازم آن لب نازِ تو خندان
مرا بیمار کرده درد هجران
فقط از دیدنِ تو میشه درمان
***
به روز عید دستی بر یتیم کش
نَفَس همچون مسیحا در نسیم کش
بگیر دستی که افتادست امروز
دلیری همچو شیراز ترس و بیم کش
***
هوای ِ عشق جانان در سر آید
طوافِ کعبه ی دل اکبر آید
مکن مصرف تو حاجی پول آنجا
بگیر دستی فقیری بهتر آید
***
به روزِ عید بر کن بیخ کینه
عروجِ عشق آوَر بَینِ سینه
به روی خاتم دنیای فانی
محبت را بکن گاهی نگینه
***
به روزِ عید دربِ آشتی زن
بگیر آن کینه را از بیخ برکن
درین گرداب چرخ ظلم گاهی
محبت را بکن تو راه و روزن
**
سید همایون شاه عالمی
16 سپتمبر 2015 م
کابل، افغانستان
´´´´´´´´´´´´´´´´´´
رخ جانانه
ما خـــــویشتن از نورِ تو بیگانه نیابیم
جــــز تابش امـــواج درین خانه نیابیم
در تابش مهـــرآمده خــــاکسترِ عشقیم
در اصل حــــقیقت ره ِ افـــسانه نیابیم
زین مدعیان ِ نسبت ِ افلاک چه جوئیم
گــــنجِ گهــــــرِ عشق به ویرانه نیابیم
دیوانه نباشیم مگــــــر حالــت خود را
چون نیک ببینیم چـــــو فـرزانه نیابیم
یک قطره چشیدیم به مستــی برسیدیم
آنگــــونه مــــی ِ ناب به میخانه نیابیم
هــر چند به بی دانشی ِ خویش بخندیم
در چـشم به جــز دانه ی دُردانه نیابیم
تمــــکین ِ خمــوشی رخِ طـوفان ببیند
آرامشــــــــــــی اندر دلِ دیوانه نیابیم
تسـبیح و عـبادت ندهــد راه بدان جـاه
تا جـــان ندهیم آن رخ جــــانانه نیابیم
زآن یک نگه تا نور فشانَد به همایون
ما بال و پرِ خـویش چو پروانه نیابیم
سید همایون شاه عالمی
شانزدهم سپتامبر دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل - افغانستان
گل بته ی چشم
گـــــل بُته ی چشمِ ِ من چهره ی خندانِ تو
کـــــانِ هوس می برم در شکـــرستان ِ تو
رنگِ گــــــلابِ لبت دیده گلـــــستان نمود
زلف درازِ شبت حـــــافظ ِ مـــــــرجانِ تو
خـــــانه خــــــــرابم نمود مرمرِ ِ نازکبدن
یک نظــــری دیده ام چــــــاکِ گریبانِ تو
سلســــــــله ی عشق را از تو نمودم غزل
مشغلـــــــــــه ی دل شده برقِ زرافشانِ تو
آن لبِ شیرین را خـــــــوشنمکی می سزد
وآن دلِ ســــــنگــــین را پرده ی ایوانِ تو
چــهره ی مسکین من جبر زمـــان میکشد
در دلِ غمگــــینِ من آتشِ هجـــــــران ِ تو
وصل به روزن زنم پرتو مهرت کجاست؟
قلــب به سوزن زند، ناوک مـــــــژگانِ تو
دوره ی پیری رسید عشق بمعــــــراجِ دل
از چـــه جــــــوانی کنم بر صدفِ جانِ تو
عشق چو ابرِ بهــــار شاد و همایون رسید
درب ِ دلت می زند آمــــــده مهمـــــانِ تو
سید همایون شاه "عالمی"
هشتم سپتمبر دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل ، افغانستان
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
پریشان حیات
سیلاب ستم هاســـت ز بارانِ حــــــــیاتم
کوهی ز فجــــــــایع شده دامــــــانِ حیاتم
آه اســـــت سرودِ دل ِ مــــــردم به زمانم
درد است سراپرده ی دوران حـــــــــیاتم
انسان بتر گــــــــــــــشته ز حیوان درنده
خــــونآب ِ سرشکست به مــــژگانِ حیاتم
یک دو نفسی نیست که راحت بکشیم اش
ابریست پراکـــــــنده به نیســـــــان حیاتم
از دستِ سیاســـــت شده دنیا خودِ دوزخ
گـــــــــــرمای ز خشکیست بیابان حـیاتم
آسودگــــــی در گـــور بجــــویم که نیابم
من بسملِ غمــــــــدیده ی عصـیانِ حیاتم
گلـــــــواژه ی غم ذوق زند در دل شـیدا
گلـــــدانه ی اشکست چـــــراغانِ حــیاتم
بی خود شوم از عـــالم پر شورِ هوســها
یک عاشق بی چــــاره ی عـریانِ حـیاتم
چـون گــــــــرد فـنا آمدم و نیســـت ثباتم
هـــــر سـوی بَرَد دامـنِ طـــــوفانِ حیاتم
نی شیخ و نه مـلا و نه یک محتسـبم من
در عجــز بســــی مانده و حـیرانِ حـیاتم
نان و نمک زندگـی خــــوردیم بســی ها
دانم به خـــــــدا قدرِ نمــکـــــدانِ حـیاتم
تا پِلک بهم میزنــی رفتــی تو "همایون"
در بـــی جهتـــی چیست؟ پریشان ِ حیاتم
سید همایون شاه "عالمی"
پنجم سپتمبر دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل – افغانستان
گل بته ی چشم
گـــــل بُته ی چشمِ ِ من چهره ی خندانِ تو
کـــــانِ هوس می برم در شکـــرستان ِ تو
رنگِ گــــــلابِ لبت دیده گلـــــستان نمود
زلف درازِ شبت حـــــافظ ِ مـــــــرجانِ تو
خـــــانه خــــــــرابم نمود مرمرِ ِ نازکبدن
یک نظــــری دیده ام چــــــاکِ گریبانِ تو
سلســــــــله ی عشق را از تو نمودم غزل
مشغلـــــــــــه ی دل شده برقِ زرافشانِ تو
آن لبِ شیرین را خـــــــوشنمکی می سزد
وآن دلِ ســــــنگــــین را پرده ی ایوانِ تو
چــهره ی مسکین من جبر زمـــان میکشد
در دلِ غمگــــینِ من آتشِ هجـــــــران ِ تو
وصل به روزن زنم پرتو مهرت کجاست؟
قلــب به سوزن زند، ناوک مـــــــژگانِ تو
دوره ی پیری رسید عشق بمعــــــراجِ دل
از چـــه جــــــوانی کنم بر صدفِ جانِ تو
عشق چو ابرِ بهــــار شاد و همایون رسید
درب ِ دلت می زند آمــــــده مهمـــــانِ تو
سید همایون شاه "عالمی"
هشتم سپتمبر دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل ، افغانستان
گهر محبت
ما زنده مگر خوشی وغم همسـفرِ ماست
گه خنده ی لب گاهی الم در جگر ماست
از ساز خـــرد گــــه به قـــناعت نرسیدیم
طـــوفانِ هوس با جـرسی دردِ سرِ ماست
از بیخودی یک لحظه ی هوشیار نگشتیم
دیوانه گــــــری خاصیتِ بی هـنر ِ ماست
از سیم و زرِ دَیر اگــــــــــر ارث نبردیم
شرحِ سخن ِ ناب درین کـــاسه زرِ ماست
از شور و شرِ عشق به پرواز رســـــیدیم
این کـــــره ی آبی شده در زیرِ پَرِ ماست
گـــرچاشنیی درد به جــــــــــایی نَرَسانید
در کـــــوی عــــــرفا به تمنا گذر ِ ماست
پیوند دوســه شعــــر و غــزل شاد نسازد
تا جــــــلوه ی دلـــدار به نورِ نظرِ ماست
دو روزه حـــیاتســـت بدان دل چه ببندیم؟
درّ ِ سخنِ عشــــــق رخِ معــــــتبر ماست
در نامــــه ی اعمــــال سیاهی زده رنگی
بارِ پُرِ احســــان به دردِ کمــــــــرِ ماست
با گریه "همایون" به جهان چشم گشودیم
با خـــــنده برو زآنکه محـبت گهرِ ماست
سید همایون شاه "عالمی"
دهم سپتامبر دوهزار و پانزدهم میلادی
کابل، افغانستان
بالا
بازگشت