سیدهمایون شاه عالمی
پیوند زندگی
قلبم چو آفـــتابِ شکـــــــوهمند زندگی
عشقم جهـــــــانتاب، به پیوند زندگـــی
وهمم مباد هیچ ز روزِ جـــــــزا گهی
یار است مهــــربانِ برومــندِ زندگــی
تا مــــادرِ حیات نگهدارِ فطـــــــرتست
آزادگـــــی رسید به فـــرزندِ زندگــــی
فــــــــرمانروای عشق تسلط نمود قلب
زینرو قفـــس بمانده نفـــس بندِ زندگـی
دارم سروش عشق خروشنده تربگوش
گشتم ازین پدیده چه خـــــرسندِ زندگی
نیمِ نگـــــــاه ِ یار خودش کائنات هست
این یک مُسرتست دو صد چند زندگـی
آب شفــافِ رحمت و بارانِ فیضِ یار
مــــرواری های عشق ته ِ دندِ زندگـی
فــــــرخنده باد باز همایون صـدایِ یار
برمن رسیده شهدی ازآن قندِ زندگـــی
سید همایون شاه "عالمی"
۳۰ می ۲۰۱۵ م
کابل – افغانستان
رسالۀ عشق
نگــــــاهی کــــرد و محیطِ دلم قواله نمود
ز ابر فــــرقت خود چشم را به ژاله نمود
کــشید از درِ میخــــانه دست و پایِ مــرا
نگــــاهِ دیده ی مستش مــــی و پیاله نمود
شهید خنــجر کـــاریِ او شدم به جهـــــان
کــــــــویر قلب مرا رنگ رنگِ لاله نمود
نشد ز شهد لبش این دهـــــان گهی شیرین
حضــــــور رنج و الم را بمن حواله نمود
به اوج خنده ی رنگین خود بگــریه نشاند
دلم به خـــــانه ی اوهــام بسکه هاله نمود
عروج شوخی و مستـــی و دلبریِ گُــــلی
والله که تجربۀ عشق را هــزار ساله نمود
بدون وصل چســــــــان بار زندگی بکشم
فضای زندگی ام را بدانکه استحاله نمود
تمام عمـــــــــر همایون به عاشقی گذراند
زعشق یار سخن گفت و صد رساله نمود
سید همایون شاه "عالمی"
۲۷ می ۲۰۱۵ م
کابل – افغانستان
پیغامِ روزگاران
شکلِ ضـــعیف دارد اندام روزگـــــاران
بارآ و پخته بنگــــر در خامِ ِ روزگاران
خوب و بد زمانه برهــــــم زدند یک سر
نابودی گــــشته ظاهر فرجامِ روزگاران
ازغارت و چــــپاول تعمیر گـــشته کابل
هر صـــادق است اینجا ناکام روزگاران
باران غم چو سیلــی بر چهره ی یتیمـان
ناید شراب شـــادی از جـــامِ روزگـاران
زود تر زکــــی بنالم از چه بخـود ببالـم؟
خالـــق خودش بداند پیغـــــامِ روزگاران
بی عاطفه است اینجا شاه و گـدا و زاهد
مــــــرده ست زنده هایی ایام روزگاران
نُقلِ حـــــــرام دارد پتنوسِ میزِ مکّـــــار
تلـــــــخ است زیرِ بوره بادام روزگاران
خورشید راستی ها پنهان شدســـت دیگر
مفقود گشته مــــــردم در شام روزگاران
اهریمنست ملا، یارب چه حال و روزی
دارد نوایـــــــی آذان در بامِ روزگــاران
حرف و صدای مردم سرتاسرش قلابی
دارد وجودِ کـــــــــاغذ گلفامِ روزگاران
هرسو فریب و فتنه هرجاست دام تزویر
پرهــــیز ای همایون از دام ِ روزگاران
سید همایون شاه "عالمی"
۲۷ می ۲۰۱۵ م
کابل – افغانستان
ماتم جدایی
شب من زهجر رویت شده سخت بی ستاره
زچــــه آفتابِ حسنت ز منت زده کــــــناره
من و زندگی چه معنی که نباشی در کـنارم
بنمای معنــــی ِ خــــود تو ز عشق آشکاره
به خدا که عطــرِ زلفت ز سر و برم نرفـته
به خیالِ چشم شوخت دگــــــرم نشد نظـاره
گذری صـــــبا زمــــویت بنواخـت آرزویم
ضــــرَبانِ قلب من شد بنوازشـــت شمــاره
تو بیا به بوسه ی لــب، گــلِ الـــــــتیام آوَر
که به عــزلتِ فراقت جگـــرست پاره پاره
همه جاست اشکِ هجران نکند دلم تغـــافل
ز دعایِ وصل رویت ز نماز و استخـــاره
رخ ِگلشنت بیاور به خـزانِ عمــــــر باری
که شگـــفته گردد آنگاه گلِ زندگـی دوباره
من و مــاتمِ جــــــدایی ، تو براهِ نآشـــنایی
توزمن که دورِدوری،به چسـان کنم گذاره
دلِ مهربان و اشکــت چه اثر کند همـایون
دَمِ آتشـینِ آهــــت نرود به ســـــنگ خاره
سید همایون شاه "عالمی"
شانزدهم می دو هزار و پانزدهم میلادی
کابل - افغانستان
هوایِ کسی
امروز در هوایِ کسی می برَد دلم
در کوچه باغی ماه رُخی می پرد دلم
دلتنگم از امور دگر عشق پخته شد
این سینه را ز شوق تپش می درد دلم
از گلشنِ جمالِ کسی دور گشته ام
اندر کویر بویِ سمن می چَرَد دلم
پیشِ نظر تبسم لعلش چو برق زد
صد رنگ گل ز چهره ی او آفَرَد دلم
در آسمانِ فکرِ تو استاره پروَرَم
دیگر چرا بروی زمین بنگرد دلم
آن داغهای فرقت حسنت به رگ رگم
از لاله زارِ عشق بهار آوَرَد دلم
همچون کمان رُستمِ اشک است دیده ام
دُر دانه ها ز نوک مژه پرورد دلم
دور است آشیانه ی آن ماهِ خوشنما
از لابلای کوچه یی غم میگذرد دلم
از کشتزار دیر همایون به راستی
جز خوشه هایِ عشق چه را میخرد دلم
سید همایون شاه "عالمی"
بیست و سوم اپریل دوهزار و پانزدهم میلادی
کابل - افغانستان
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
ندایِ افغانستان
هــــر روزِ نو به نامِ دگــــر آتشم زنند
خاکــــــسترم کنند و زِ سر آتشــم زنند
هــــرگز ندید رویِ بهــاران زمینِ من
جسمـــم نمـــوده زیر و زَبَر آتشم زنند
گاهی سیاستست و گـهی دین در شعار
در انتهـــایی زنگِ خطــر آتشـــم زنند
سازند استخـــوان مــرا چوبِ دَرگران
با صد هـــــــزار ضرب تبر آتشم زنند
هیزم کــــــــشند از بدنِ جاهــلانِ روز
جادو گــــرانِ قـــــرن حجر آتشم زنند
خالیست کلّه هایی کسانی ز عقل خوب
در مـــــاورایِ خونِ جگـــر آتشم زنند
چــون طــفلکی فریب دهند دولتِ مـرا
در پکـتیا و غـــــــور و کنر آتشم زنند
لعل و زمــــردی ز بدخــــشانِ نازنین
قاچاق برده کــــــرده حَـــشَرآتشم زنند
بسمــل کنند بیوه زن و هـــم یتیم شـهر
خون گشت تا کـه دیده ی تر آتشم زنند
دینِ مـــــرا به دامِ تمســـخر گرفته اند
زانسانیت کــه قطــعِ نظــــر آتشم زنند
انسانهـــــای من همه در خواب غفلتند
از روی مرده کـــــرده گذر آتشم زنند
گشتم هـزارتوته (همایون) چه گویمت
قلبم چو گـشت چشــمِ شـرر آتشم زنند
سید همایون شاه "عالمی"
بیست و سوم اپریل دوهزار و پانزدهم میلادی
کابل - افغانستان
++++++++++++++++++++++
محیط ذهن
محیط ذهـن درآن کـــــــشورم بسی تاریک است
زعــقل خلــــقی گـریزان، به جهل نزدیک است
فضــــــــــــایی مغزِ جوانان ما تمــــــــدنی نشده
لباس و چــــــــهره و مویش منظم و شیک است
امـــــــورِ صبر و تحمل زمُــود روز افتاده ست
تو کــــــــار خیر و صداقت مجوی، انتیک است
خــــــــرد فــــرار نموده است و جهل شاهی کند
که تارعقل بســـــــا پوده گــــشته و باریک است
خــــــــواص نیکی و احســــــــان شد شعارِ دهن
که زشت و خوب بمشکل بفکرِ تفکـــــیک است
فضای فهم به( آی پات) و (آی فون) است سریع
تبارکست به هـــــــر خــــانه حُسنِ تبریک است
به راه علــــم اگـــــــــــــر نیست کار بُرد رهـش
در آفـــتابِ تموزی کـــــــــــلاهی بی پِیک اسـت
بدان عمــــلِ کــــــفرِ خود ز چه مسلمـــــان اند؟
خــــــواص کفر به اعمال شان به تشریک اسـت
بســـــــاط ِ علم و عمــــل چیده اند بی هـــــنران
به حـــــرف ملا دیدی مردمی به تحریک اسـت
سید همایون شاه (عالمی)
سی و یکم مارچ دوهزار و پانزدهم میلادی
هیمارکیت – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
جلای حیا
دلِ عاشق که جایی نورِ خــــــــداست
عـــــــــشق ورزیدنم همیشه رواسـت
باز دارند مـــــــــــرا ز شغل شـریف
کــــارِ دیگــر به غیر عشق خطاست
مـــــــــــژه برهــــم زنیم و باز رَویم
مــــــی کنم عاشقی اگــــرچه بلاست
قــدِ من دال شد ز دردِ فـــــــــــــراق
می کشم روزِ وصل قـــــامتِ راست
قـــــامتِ شعله هایی قلــــب چو سرو
مشعلــــش روشنـــــی ِ دورِ فضاست
نَفَسِ آخـــــــــــــــــرین به عشق کشم
نیست معـــلوم که آخرش به کجـاست
گــــر چه تکفیر کــــــرده واعظ شهر
پیرعشقم بگـــــفت، عـــــشق رواست
آخــــرِ عاشقـــی به عـــــــــرف رَسَد
این پدیده ز ایـزدم به عـطــــــــــاست
آشـــــــــــیان کـــــــرده ام به باغ وفـا
آن تزروم که لانه ام به هـــــــــواست
کفــــــــر و دینم محـــــــاطِ عشق بوَد
خطِ پرکــــــــــارِ من برون ز ریاست
فــــــــارغم از شعــــــــــــــورِ بدبینی
دلِ دریای ِ مـن محــــیط سخــــــاست
داســــــــــــــتانم خطـــــوط صلح بوَد
آســـتانم خـــــــــزانه یی شعراســــت
در تأمـــل گـــذشت زندگـــــــــــی ام
در تجمــــل رَوندِ عمــــر کــــراست
منعــــمِ عشقــــــــــم و بس است مرا
تا قـــناعت کلـــــــیدِ بخت گـــشاست
ســـاکـــنِ معـــــــبدِ دلــم من ازآنک
صــــدقِ آیین من عــــــروجِ وفاست
رَســـــــته ام بیشـــــتر زدامِ هـــوس
تاجِ مســــکینی ام چه کــــامرواست
یکــدلی چون نمـــــــایی یکرنگیست
به جهان گــــوهریست، بی همتاست
خوش بگو خوش شنو که مردی بوَد
در قــــناعت بساز، هرچه قـضاست
بگذرد گـرم و سـرد و خوب و بدش
چهـــــــــار روزِ حیات دورِ فناسـت
عیب مــــــردم مکش بروی کســـی
فـــــــــــردِ بی عیب خالقِ یکتاسـت
کله و کفش اگـــــرچه فــرسودسـت
نورِ روشــــندلی به جایی قـــباسـت
دوســــــتانم ز من جــــدا مشــــوید
قلبِ من جـــــایگاهِ لطـــف شماست
به فــــــــراموشی ام رهـا مکـــــنید
بنده اندر امیدِ دسـت دعـــــــــاسـت
من همایون شـدم ز پاکــــــــــــدلـی
گـــــوهـــرِ قلبِ من جلای حیاسـت
سید همایون شاه (عالمی)
سوم اپریل دو هزار و پانزدهم میلادی
هیمارکت – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
تحسین عیب
عشق من شد آسمـــــانی این زمینم کار نیست
من که غرق ذات اویم شرع و دینم کار نیست
یک نفس غافل نگشتم از حضـــــور شکر او
نقش تزویری ز ســـجده در جبینم کـار نیست
شامگـــاهِ صورتم از سیرتِ جانان چو صبح
معجزِ عیسـی و موســـی در یقینم کار نیست
انتخــــاب دوسـتانرا سخت دقّـــــت مــی کنم
مــــــارهــایی اهـــریمن در آستینم کار نیست
مـــی کشم احسـان جــانان در عروج نارسـی
ناز گــــردون در بهـــای ِنازنینم کــار نیسـت
درطلــب دستم نگــردد پیشِ ناکــس هــا دراز
جـــزهمین بازوی غیرت آفــرینم کــار نیست
تیر باران گــشته ام چون از کمــانِ روزگــار
اینقدر اســبابِ غفـلت در کـــمینم کــار نیست
نیشِ تلخ مـــــــــردمـــانرا می برد شیرینِ یار
شکّــر از احســـــــان دارم انگبینم کار نیست
من به اوجِ عجز میبالـــم زبســکه عاصـی ام
در خورِ تحســینِ عیبم، آفــــرینم کــار نیست
دیده بانی می کند زاهـــد چه در اعمــــالِ من
ای همایون جـزهمـــــــایِ تیز بینم کار نیست
سید همایون شاه (عالمی)
دوم اپریل دوهزار و پانزدهم میلادی
هیمارکیت – و رجنیا
ایالات متحده امریکا
محیط ذهن
محیط ذهـن درآن کـــــــشورم بسی تاریک است
زعــقل خلــــقی گـریزان، به جهل نزدیک است
فضــــــــــــایی مغزِ جوانان ما تمــــــــدنی نشده
لباس و چــــــــهره و مویش منظم و شیک است
امـــــــورِ صبر و تحمل زمُــود روز افتاده ست
تو کــــــــار خیر و صداقت مجوی، انتیک است
خــــــــرد فــــرار نموده است و جهل شاهی کند
که تارعقل بســـــــا پوده گــــشته و باریک است
خــــــــواص نیکی و احســــــــان شد شعارِ دهن
که زشت و خوب بمشکل بفکرِ تفکـــــیک است
فضای فهم به( آی پات) و (آی فون) است سریع
تبارکست به هـــــــر خــــانه حُسنِ تبریک است
به راه علــــم اگـــــــــــــر نیست کار بُرد رهـش
در آفـــتابِ تموزی کـــــــــــلاهی بی پِیک اسـت
بدان عمــــلِ کــــــفرِ خود ز چه مسلمـــــان اند؟
خــــــواص کفر به اعمال شان به تشریک اسـت
بســـــــاط ِ علم و عمــــل چیده اند بی هـــــنران
به حـــــرف ملا دیدی مردمی به تحریک اسـت
سید همایون شاه (عالمی)
سی و یکم مارچ دوهزار و پانزدهم میلادی
هیمارکیت – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
ملای منافق
آدمکش رزیل دروغت چه ها نکرد
جز آتشِ رذالت تو برملا نکرد
با یک دروغ قتل نمودی فرشته یی
آنکس که جز بخیر من و تو دعا نکرد
فریادِ کاذبی که کشیدی به فتنه یی
بر مردم کثیفی که شرمِ خدا نکرد
فرخنده را به فرق و به جانش همی زدند
یک مرد خوب مردی خود را بجا نکرد
مصروف فلم گیری همه در خوشی زچه؟
از این که یک زن است یکی هم حیا نکرد
دیدم پولیس خر صفتی خنده مینمود
منعَ نکرد مردمی را و صدا نکرد
او هم بدان گروه لعین یار و یاور ست
چون فتنه را ز فتنه گرانی جدا نکرد
آتش زدند جسمِ ضعیف و نحیفی را
خاموش بود خدا، زچه منع بلا نکرد
یارب چه امتحان بوَد من ندانمی
ظلمی که رفت هیچگهی انتها نکرد
از دست این ملا و چلی قلب ما بسوخت
جز انتهای پستی که خیری بما نکرد
یارب به حال ِ اشک همایون ببین خود
او را جزا بده که بتو اعتنا نکرد
سید همایون شاه عالمی
بیست چهارم مارچ دوهزار و پانزدهم میلادی
هیمارکیت – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
مضمون عشق
ز حــــدّ خویشتن بیرونم امــــروز
به دستِ دشنه ی گـــردونم امروز
به تنهــــــایی به کنجـــــی آرمیدم
میانِ ذهن ِ خود مــدفونم امــــروز
چه درد و غــم نشسته در قمـــاشم
که غرق عشقِ روز افزونم امروز
ندارم قــــوتِ مـــــردم ســـــتیزی
مپرسید از چـــــرا و چونم امروز
فضــــــایی منظرِ چشمم گـــــرفته
میان آتشم، در خــــــونم امــــروز
شـــرافت لیلی بود و نیست دیگــر
به دشتِ بی کـــسی مجنونم امروز
کـــــــرامت نیست پیدا آدمــــی را
به دستِ فتنه هـــــا مفتونم امـروز
نه از بهرِ هوس نالان بگــــــــریم
نه پشتِ دولتِ قــــــــارونم امروز
نه از من شد زمین سـوراخِ سجده
نه آن یک کافـــــرِ بی دینم امروز
نه من خلق خـــــــــدا آزرده سازم
نه همچون زاهــدِ خود بینم امروز
همایون گشته ام از لطف جــــانان
فقط درعشق شد مضــمونم امروز
سید همایون شاه (عالمی)
بیست و پنجم مارچ دو هزار و پانزدهم میلادی
هیمارکت – ورجنیا
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت