عبدالقیوم

   وینه او مینه

۱۳ برخه

زخمی   پیره دار وتښتاوه

+++++++++++++++

دوولسمه برخه

سمندر  سرتیری سو

هغه وخت د زوی او مور تر منځ خبره  مغلقه اوپیچلی  سوه،  چي زوی  دخپلي مورڅخه  وغوښتل ده  ته ووایی چی د ده پلار څوک ؤ؟ دسمندرمور یوازی دسمندر دپلار نوم یاده وی ،خو دا  خبره نسی کولای چی میړه یی مړ،ژوندی ،دکوم کلی  اوس چیری دی.ځکه که دمیړه یا سمندر دپلار سم معلومات زوی ته ورکړی ،بیانو باید داخبره هم وکړی چی دا ولی اوپه سبب دمیړه دکوره راوتلی وه؟

که دسمندر مور وسمندرته دده دپلاردکوره څخه دخپلې تیښتی بیان هم وکړی ،دخپلی خبری  د درست والی هیڅ سند اوشاهد نه لری دا ثابته کړی چی سمندر زوی یی د خپل میړه څخه دی. میړه یی ژوندی اوتوپکوال  دی ،دا دهغه دظلمه را تښتیدلې وه.

 سمندر هم  اوس ځوان دی ملامت نه دی باید پوهه سي  چی دی څوک دی ؟ مور یی نسي کولای خپل  زوی ته قانعت ور کړی او که دسمندر مور داخبره وه  سمندر ته  وه کړی  چی ته  د توپکوال قوماندان زوی یی،قوماندان به کله دا ومنی چی سمندر د ده زوی دی.

په نتیجه کی خبره  د زوی اومور تر منځ په بی باوري او بد نیتۍ وا وښتله. هلک له کوره ووتۍ اوله موره مرور ولاړۍ. په ټول هیواد کی  وضعه او شرایط  دښمنانو داسی  را جوړکړی وه، چی  ځوانان او زاړه هر یو چی  به له کوره وتۍ ،دژوند کولوبله لاره نه وه بیله دی چی سیده به ځی  د دولت د پلویانو او یا  د حکومت د مخالیفو په جال کی بندیدل.

هر دکوره وتلۍ اوخفه ځوان به سرتیری کیدۍ یا به توپکوال کیدۍ. ډوډۍ د ټوپک سره تړل سوی  وه. دسمندر دمور وکورته په نژدی ساحه کی د قوماندان لونګ لیوا پرته وه.په دغه ولایت کی هم د نورو ولایاتو په شان هر د مور او پلاره  مرور او خواری نه لرونکی ځوان به د قوماندان لونګ تر پوځی قرارګاه ځان ورساوه اوهلته  په خپله خوښه سرتیری کیدل.

سمندر ته هم یوازی دغه لاره معلومه وه کله چی دموره مرور سو نو سیده هلته ورغلی . په خپله خوښه  یی ځان  عسکر کی.کله چی  د لوا قوماندان مخ ته د نوو  چهره سوو سرتیرو د نومونو،شهرت اوچهره خطونه  کښیښودل سوه، د لوا قوماندان د چهره خطونو په لړ کی  د نوی په خپله خوښه راغلی  ښایسته کشرځوان عکس  سمندر  تر سترګو سوو.

قوماندان نوی  داوطلب سرتیری ځان ته وروغوښته، څه معلومات او پوښتنی  يی  ځینی  وکړې. تر خبرو وروسته یی  نوی  سرتیری سمندرته چی  لا اومه خوله هلک او په رنګ ښایسته و، د هغه دعزت د خونديتوب له پاره د قطعی  قوماندان ته امر وکړ، چی  دغه ځوان  سمندر د محاربوی  قطعاتو څخه را وګرځوی  او دا لته یی  د لوا په قرارګاه کی  وساتۍ.

د  سمندر چی  د درس ویلوسره مینه  نه وه پری سوی  د لوا د قوماندان لونګ نوره هم ورسره مینه پیدا سوه. د سمندر په لیدو به دلوا قوماندان لونګ ته  خپل د ژوند  دا ستان  ور یاد سوو.نو یی د سمندر سره مرسته کول، چی  د سرتیرۍ  دوظیفې په څنګ کی  خپلو زده کړو ته ادامه ورکړای سي.

ځکه سرتیری   سمندر د لوا قوماندان لونګ ته ویلی  و، چی  پلار نه لرم، د یوی  کونډی  ښځی  زوی یم.د یتیمولۍ او بی  پلارولۍ په اور د لوا قوماندان لونګ تر ده مخکی  سوځول سوی  ؤ.

د لوا د قوماندان د پیرزوینی  او ښه نظر لرلو له امله، په قطعه کی  څوک د سرتیری   سمندر سره ډیرسر نه ګرځوي. هغه کور ته نه تلۍ؛ ځکه د مور سره مرور و. د لوا قوماندان وخت نا وخته چی  په خپل کور کی  کوم کار درلود، د هغه کار د سر ته رسولو له پاره یی سرتیری  سمندر ته وظیفه ورکوله.

هیڅ یو د دوی څخه نه پوهیدل چی  سرتیری  سمندر څوک دی؟ نه د لوا قوماندان لونګ، نه د قوماندان ښځه کوتره، نه د کوتری نیکه او نه د لوا د قوماندان مور، په واقیعت کی سرتیری  سمندر د کوتری  سکنی ورور دی.

هلته د  سمندر مورپه خپل کورکی  چی  د ځانه سره هر څه چی وژړل اوهر څونه انتظار چی یی  و ایست، د خپل زوی احوال ورته معلوم نه سو.د سمندر مورپه کورکی دخپلي مور، خور او ورور تر منتونو لاندی  هم راغله. ټولو ورته وویل چی  ستا د بی  پروایی  له لاسه و، چی  یو ځل د میړه له کوره وتښتیدې، موږ دی ټوله و زور ولو بیا دی  زوی  پیدا کړ، اوس دی  زوی درڅخه وتښتید.

پلار مو ستا له لاسه ورک سو، کور، کلی او جایداد هم ستا له لاسه را څخه پاته سو. ته اوس څه بلا یی، ګوره چی دغه هلک   سمندر دی لا د چا زیږولی دی او که دی دشفاخا نی څخه د بل آرمونی اخیستۍ او لوی کړی ؤ؟

د سمندر مورترسخت فشارلاندی  ژوند تیراوه. سره له دی  چی  نژدی  شل کاله  د دی د سر ګردانیو له شروع څخه تیر سوی  و، بیا هم خپله مور، خور او ورور یی  لا ملامته بولې، نور خلګ خو هلته پریږده. د ټولو فشارونو سره سره بیا هم هغه په روغتون کی  خپله دنده نه خوشی  کول او له دی لاری  یی خپل ژوند تامیناوه.

دخدای کارونه دی یوه ورځ بیا په روغتون کی  ډاکټران پورته کښته کیدل، ویل کیدل چی  د قومندان لونګ ښځه د اولاد د پیدا کیدو په خاطر و روغتون ته را وړي.

د کوتری  د مورعلاقه زیاته سوه، چی  حتمی  به د قوماندان ښځه له نژدی  په خپلو سترګو وویني. د قوماندان لونګ ښځه ډاکټرانو په ځانګړی  واټ کی  بستر کړه. د قوماندان د ښځی  خدمت ته د روغتون ښځینه او نارینه نه پریښودل کیدل.

یوازی  ځانګړی  او ټاکلی  ډاکټران ورتلل او هغه یی لیدله. د لونګ اصلی  خواښی  یعنی  د کوتری  مور چی  کلونه کلونه په دغه روغتون کی  کارګره وه، او زیات اعتبار یی  په روغتون کی  نیولی ؤ، بیا یی هم د لوی  قوماندان ښځه نه سوای لیدلای.

یو بله ورځ یی  کتل چی  د لوی  قوماندان د ښځی  لیدلو ته هغه د دوی پخوانۍ مزدوره د لونګ مورپه لوړ سر راغله او د روغتون ټول پرسونل ورسره په ادب پورته او کښته کیږي.

اوس دا د یوه لوی قوماندان  مور ده، هر څوک یی  په ږغ تیارسی ولاړ وي. د لونګ خواښی  د کوتری  مور چی  د هغی  دا  ډبدبه  ولید، ځان یی  تیر کړ، ویی  نه غوښتل د لونګ مور یی  وپیژنی  .

خو تر ډیره حده په زړه کی خوشحاله سول پدی چی  د لونګ مور خو د دی  د اولاد د په نس کولو په ټول جریان خبره ده . او بل د دی سره  هغه وخت ښه جوړه وه دځانه سره یی فیصله وکړل چی یوه ورځ به د خپلی مور سره یو ځای د قوماندان لونګ کورته ورځی څو هغه د دی د اولاد د په نس کیدو کیسه  د دی مور ته وکړی چی دغمونو پیټی یی څه سپک سی.

دکوتری مور لا د خپلی مور سره  دلونګ وکورته  د ورتلو خبره پخه کړی نه وه.په ښارکی آوازه خبره سول  چی خدای دی خیر پیښ کړی د لونګ لوأ  دکومو عملیاتو تیاری نسی،ټول خلګ په ډار کی وه اونه پوهیدل چی کمی خواته به یی مخه سی.

د قوماندان لونګ ښځه کوتره په روغتون کی  وه،قوماندان لونګ ته دنده ورکړل سوه، چی  په ولسوالیو کي، تصفیوی  عملیات او تلاشی  وکړي. د لونګ تر مشرۍ لاندی  لوا په ټوله سیمه کی  د یوی  سر سختی  منظمی  جنګی  لوا په توګه د دښمن په لیکو کی  هم ویره خپره کړی وه.

تبلیغات داسی وه چی  دښاره څخه مخ پر شرق  عملیات کیږی دښمن له دغه پوځی  لوا څخه سخت  په ویره کی ؤ،دښمن دمنطقی څخه ووتۍ. قوماندان لونګ سخت انظبات لرونکی افسرؤ،ورکړل سوی پلان یی دځان سره ترهغو پټ ساتی څوچی دعمل وخت یی را رسیدۍ. همدا سبب ؤ چی  د عملیاتو په معینه ورځ  قوماندان لونګ   دمخکنی تبلیغاتو خلاف قومانده  ورکړل مخ پر  شرق نه  بلکی  مخ پرغرب باندی تصفوی عملیات شروع کړل د دښمن په بی  خبرۍ کی  پوځی  عملیات پیل سول.

 دعملیاتو پر وخت سخت جنګونه را منځ ته سول،  دواړو غاړو  تلفات ورکړل، ډیری  ککرۍ تر خاورو لاندی سوی او زیات خلګ زخمیان، او یو شمیر جګړه مار د حکومتی  سرتیرو په لاس ژوندی  کښیوتل او بل لور ته یو شمیرسرتیری د حکومت د مخالفینو په لاس کی  اسیر سول .

د دولت مخالیفینو  یا د ای،اس ای  همکارو چی  اسیران  نیول هغوی به ټول  وژل.

مګرحکومتی   لوری  زخمیان شفاخانی  ته وړل او اسیران یی  دوخت څارنوالی  ته دتحقیق دپاره سپارل. په زخمیانو کی  کلیوالی  ظالم قوماندان دکوتری پلار د لونګ خُسر هم زخمی  نیول سوی ؤ. دلوا سرتیرو او نور افسرانو هغه نه پیژني. کله چی  زخمیان روغتون ته را وړل سول، لونګ خپل خُسرله عمومی  واټ څخه ځانګړی  واټ ته یووړی.

اوس نو د کوتری  مور اوپلار دواړه یوپه بل ناخبره په شفاخانه دی، دکوترمور کاریګره  اوپلاریی اسیر اوزخمی دی. د دی لسوکلونو په موده کی  دکوتری مور دسواد د زده کړو دکوسونو په برکت سم لیک اولوست کولای سی د کار کولو پر وخت د هر زخمی  شهرت لولي.

د قوماندان لونګ چی دکوتری مور نه پیژنی  اوخبر هم نه دی چی داهم دالته په شفاخانه کی کاریګره ده . نود خپل زخمی  او اسیر سوی  خُسر د ساتنی  له پاره د خپل باور وړسرتیری  سمندر  راوغوښتۍ .چی  په اصل کی  د همدغه زخمی  اسیر قوماندان زوی و  لونګ هغه هلته وظیفه دار کی.

د لوا قوماندان پوهیدی چی  زخمی  د مجاهدو قوماندان د ده خُسر دی. خو په دی  بیا نه پوهیده، چی  سرتیری  سمندر بیا د همدغه زخمی  زوی او د ده اخښی دی. او په دی  هم نه و خبر چی  خواښی  یی  هم په دغه روغتون کی  کار کوي.  اما سرتیری  سمندر پوهیدی چی  مور یی  په دغه روغتون کی  کار کوي، خو ده له هغی  څخه ځان پټاوه.

په هیواد کی  شرایط دغسی  راغلی  و، چی  د یوی  کورنۍ غړي، پلار، مور، زوی، زوم په یوه روغتون کی  وو. پلار زخمي، مور کارګره، زوی سرتیری یا پیره دار، او زوم بیا د لوا قوماندان و. کوتره د لونګ ښځه د زخمی  جنګسالار لور، د روغتون د کارګری  لور د سرتیری  سمندر خور، یو د بل نه سره  پیژندل  حتا یو د بل دښمنان وو.

سرتیری  سمندر یوازی  پوهیدی، چی  مور لری  او دلته په هم دی  روغتون کی  کار کوي. ټوپکوال قوماندان هیڅ فکر نه کوی  چی  دی زوی لري؛ ځکه دی خو بی  زویه و. کوتره هم نه وه خبره چی  ورور لري. مور یی  هم نه وه خبره چی  لور، زوی او میړه ټول یی  په دغه روغتون کی  دي.

په هغو شپو کی  چی  قوماندان لونګ په عملیاتو کی  مصروف و، په  دغه روغتون کی  د کوتری  زوی (زمری) پیدا سو. قوماندان لونګ چی  له وظیفی  څخه ستړۍ راغې، د خپلی  مور د لیدو له پاره کور ته ولاړ. مور او د کوتری  نیکه پر قوماندان لونګ  زیری  وکۍ، چی  زوی دی  پیدا سوی دی، شکر دی کوتره هم جوړه ده. ټول خوشحاله وو، او مبارکی  وویل سوه.

قوماندن لونګ په خپل کورکی تر لږناستی وروسته د خپلی  مور او د کوتری  د نیکه سره یو ځای  هغه روغتون ته ورغلل، چی  کوتره پکښی بستر وه. قوماندان لونګ د کوتری  او خپل زوی تر لیدو وروسته، غوښتل له روغتون څخه ټول یو ځای کور ته ولاړ سي. د درملنی  ډاکټر ور ته وویل:

- ضروری  دوا او د کوچنی  له پاره په کارڅه درمل به درته را وړم او بیا به رخصت سئ.

ډاکټر ولاړ، لازم او اړین څه یی  په یوه کارتن کی  واچول، د کوتری  مور چی  هلته کارګره وه، هغی  ته یی  په لاس ورکړل، چی  د ډاکټر سره دغه صندوق د ناروغ تر کوټی  ورسوي. د کوتری  مور خو نو د لونګ د مور په لیدوسره اوس شک نه لری  چی  قوماندان لونګ دی  د هغی  د مزدوری  خاله زوی دی نه وي. او دا چی  غوږیدلی  وه، د ټوپکوال قوماندان لور د خپل مزدور سره تښتیدلی  ده، مګرباوری  نه ده، چی  کوتره به د لونګ سره را تښتیدلی  وي، که د بل چا سره؟

هغی  علاقه درلوده چی  ژر د قوماندان لونګ ښځه وویني. کله د نا روغ کوټی  ته ورسیدله، ډاکټر ته اجازه ورکړل سوه، چی  کوټی  ته دننه سي، مګر دکوتری مور ته د ننوتلو اجازه نه وه.

دکوتری مور سخت خفه او نا اُمیده سول کوتره اونورچی  کله کور ته  تلل  دکوتری مخ په چادری کی پټ ؤ ،مور یی مخ ونه لیدی چی خپل لور وپیژنی خیر بدی ورځ  دوی کورته  په خیر سره ولاړل.

قوماندان لونګ  چی دوی کورته ورسول زړه یی راغونډ کی، خپلی مور، کوتری  او د کوتری  نیکه ته یی  وویل، د کوتری  پلار او ستا زوم می  زخمی  نیولی دی. کوتره او د کوتری  نیکه دواړو وویل:

-کشکی  دی  دا ظالم وژلای وای.

د لونګ د مور زړه هم ورته پړسیدلی  و، خوداچی کوتره ډیره پر ګرانه وه، نویی  زوی ته وویل:

- زویه، ښه دی چی  ژوندی دی  نیولی  دی. زویه، ته باید رحم ولری  ،ستا او دوی تر منځ باید دا توپیروی تابه خدای دخپلو ښو بدله درکړی .

لونګ وړاندیز وکړ، چی   سبا  سهاربه مو روغتون ته ور ولم، له هغه سره به وګورئ، اوس هغه بندی  او زخمی  دی. که څه چی زخمنونه یی ډیر سخت نه دی خو هغه د غرور او تکبر وخت یی  نه دی. اوس یوعاجزه او بیچاره سړی دی. ما ځان نه دی ورښوولی او ده هم نه یم پیژندلی.

په سبا چی روغتون ته ورغلل. د روغتون په منځ کی  د مخه تر دی  چی  ناروغ ته ورسیږي، د کوتری  مور په مخه ورغله. هغی  خپل پلار چی  شل کاله  یی نه و لیدلې، وپیژاند چی  د قوماندان لونګ سره را روان و. دښځی  دتوانه  ووتل یو دم یی چغه کړل، د خوشحالۍ څخه په ژړا سوه، ځکه هغی  هیڅ فکر نه کاوه، چی  پلار دی  یی  ژوندی وي.

ور و یی ځغستل، د پلارپه پښو کی  یی  ځان ور واچوه. پلار چی  ولیدل یوه سپین سری  ښځه يی  پښی  مچوي، سره له هغه چی  دی هم د چوغی  کیدو نه و، بیا هم ورچوغئ سو، ښځه یی  را پورته کړه، د ښځی  ستر ګو ته یی  وکتل، د هغی  تر سترګو د اوښکو لاړونه را وتل. ده وپیژندله چی  دا یی  ورکه لور ده. پلار هم باور نه کاوه چی  د هغه لور دی  ژوندۍ وي.

پلار چی  زیات زوړ و، خپل کنترول له لاسه ورکړ، د خلګو په مخکی  یی  خپله لور په غیږکی  ټینګه ونیوله، پر دا سر او مخ یی  مچوله او ژړل یي.  پدی وخت کی کوتری  هم خپله مور وپیژندله؛ دی  هم د چادرۍ روی بند پورته کی، د مورسره غاړه تر غاړه سوه. اوس نو پلار، لور، مور، لور او نیکه ټول په ژړا  او لاس تر غاړه سول.

قوماندان لونګ چی  اوس لوی افسر ؤ، ټول ډاکتران او د روغتون کارکوونکی  او مراجعین ګوري، حیرانی  واخیسته، چی  پر دا سپین میدان د خلګو مخ ته څه نارې، ژړاګانی  او ماتم جوړ سو. لونګ ډیر ژر دوی ټول یوی  کوټی  ته دننه کړل. هلته پلار، لور او لمسۍ ښه په ژړا ځانونه سره ستخ کړل.

بیا د کوتری مور او لونګ مور یود بله سره مچ کړل،اوس دکوتری مور هغسی بیچاره سویده لکه یو وخت چی د قوماندان لونګ مور د دوی مزوره وه.  په دی  منځ کی  دکوتری   پلار له مشری  لور څخه پوښتنه وکړه، چی  د مور، خور او  ورور دی  څه احول سته که نه؟

هغه مړه دي، ژوندی  دي، چیری  به وي؟ لور یی  ور ته وویل:

- پلاره، هغوی شکر ژوندی دی هم دلته په دغه روغتون کی  څو کاله مخکی  پیدا کړل. اوس می  دا دی تاسی  پیدا کړلاست.

د کوتری  مور ولیدل چی  د کوتری  په غیږه کی  کوچنی دی، ژر يی  له کوتری  څخه پوښتنه وکړه:

-زویه ، واده سوی  یې؟ چا ته یی  ورکړی یې؟

-  کوتری خپلی  مور ته وویل:

- هو، موري؛ ورکړی یی  یم. د لاس په ګوته نیکه ته اشاره وکړه، چی  یعنی  ده ورکړم.

بیا یی  مور خبره ورغبرګه کړه، چا ته؟

کوتری  د لاس د ګوتی  په اشاره: ده (قوماندان لونګ) ته.

د لونګ هم د خپلی  خواښی  رنګ یو څه ور په یاد سو. دلونګ مورچی  زیاته هوښیاره وه، کوتره او د کوتری  نیکه یی  پوه کړل، چی  د نا روغ پوښتنه به بیا بله ورځ وکړو. ځکه ټول په دی  پوهیدل چی  د کوتری  د پلار په وړاندی  خو ترهر چا زیا ت د کوتری  مور دهغه څخه ډیره کرکه او نفرت لري، نه چی  د هغه په لیدو سره، نوری  ستونزی  او رسوایی  را منځ ته نه سي. هغه د کوتری  مور ته وویل:

- درځی  ښه به داوی  چی  ستاسی  کور ته ولاړ سو، نیکه به خپل بچیان وګورې، کوتره به خپله مور، انا، خاله او ماما وویني.

د لونګ هم د خپلی  مور خبره خوښه سوه. دوی ټول د کوتری  د مور کور ته ولاړل، په کلونو کلونوسره جلا سوواو ورکو سره پیدا کړل. قوماندان لونګ او موریی  دوی ټول سره پریښوول، او دوی خپل کور ته ولاړل. کوتری  ته یی  وویل چی  سبا به دوی ټول خپل کور ته را ولې.

- په سباورځ چی  کوتره او مور سره یوازی  سول، د کوتری  مور و کوتری  ته وویل:

- زویه! د پلار او ستا د لیدو په خوشحالی  نه پوهیږم، زما سر د خواریو دی، پدی نه پوهیږم چی  ولی  می  خدای زوکلوي، دا دی څه کم یو کال کیږی  چی  ورور دی  له کوره وتلۍ دی، کور ته نه راځي.

د کوتری  دا لومړی ځل و، چی  اوری  "ورور"! حیرانه سوه. مور ته یی  په تعجب حتا د کرکی  او نفرت په سترګه وکتل او ویی  پوښتل:

- ورور مي؟ زما ورور د څه و؟ ما خو ورور نه درلود!!!... موري! بل میړه دی  کړی دی؟

مور یی خپلی  لور ته بیا په ژړا سوه او په ژړا یی خپلی لورته و ویل:

- نه، نه، لوري؛  قسم په خدای که می  بل مړه کړی دی .دغه یی  وخت دی چی  زه تا ته د اولاد د په نس کیدو، له کوره څخه د تیښتی  او ستاغوندی  لور د پریښولو او خپلو سرګردانیو ټوله کیسه وکړم: "خدای دی  د چا د سر پر دښمن هم داسی  خوارۍ نه تیروي. زویه! اصلی  کیسه داسی  وه. ............. اوس د شکر ځای دی چی خاله (د لونګ مور) ژوندی  او د لی ده هغی ته هرڅه معلوم دی.

هغی  ټول داستان او لیدلی  خوارۍ ټکی په ټکی لور ته بیان کړی او ور زیاته یی  کړه، چی  ستا خواښی  د دی  داستان ژوندۍ شاهده ده.

کوتری دخپلی مور پر  تیری کړل سوو خواریو ډیر وژل او د خپلی مور لاسونه او پښی  یی ورمچ کړی. موری ما فکر کوی چی یوازی به  دلولنګ پر مور خواری تیری  سوی وی . خوستا خواری او دید د نی هم تر هغی په کمه نه دی.  بیا نو کوتری هم  مورته د خپل فرار،تیښتی او د لونګ سره دواده کولو  کیسه وکړل ، د لونګ د مور د زړ ورتیا او د دی سره د مرستی کولو او د نیکه د راوستلو ټول بیانو ورته وکړل.

 دکوتری مور لورته وویل:

- زما هغه وخت دغه ستا د میړه نوم خوښ و،مګر ستا پر ورور می د لونګ نوم ځکه کښينښود چی د لونګ د مور بیچاری ژوند ډیر سر ګردانه ؤ. نو می  د سمندر نوم خوښ سوو  سمندر اوس شکر ځوان ؤ،  هغه غواړی  وپوهیږی  د چا زوی دی. ما دغسی  چی  تا ته می   دزړه حال ووایه، ده ته  خومی  له شرمه ویلای نه سواې. زما څخه پرهمدغه خبره مرورسو او له کوره ووت، بیا کور ته نه دی راغلې.

کوتری  د خپلی  مور د ژوند په غم لړلی  داستان ډیره خفه سوه او په چورتونو کی  ډوبه سوه. تر څه ځنډه وروسته، هغی  خپلی  مور ته وویل:

- موري! د  سمندر په نوم یو هلک خو زما د میړه سره سرتیری دی.

د کوتری  مور ډیره خوشحاله سوه، او وی ویل:

-شکردی، زوی  سمندر جان  می هم پیدا سو.

اوس نو ټول په خوشحالی  سره د کوتری  کور ته روان سول.

څه وخت چی   کوتره د خپلی  مور، نیکه، انا، خاله او ماما سره یو ځای  خپل کور ته را ورسیدل، ګوری  چی  په کور کی  یی  خواښی  یوازی  ده. د میلمنو له پاره هم کوم ځانګړی ترتیب نسته، له خواښی  یی  وپوښتل:

-  لونګ تر اوسه پوری  کم شئی می د پخیدو له پاره نه دی  را وړي؟

خواښی  یی  په کراره ور ته وویل:

- نه زویه، سهار وختی  له کوره ووت، ما ته یی  وویل، زه ژرسودا را وړم؛ دا دی تر اوسه نه دی راغلی؛ خدای دی  په خیر را ولي.

- اوس به زه او ته د غرمی  غم وخورو، دی به هم را ورسیږی.

لږ شیبه وروسته، د سرای دروازه پرانیستل سوه او لونګ د سودا سره په سرای را ننووت. مور یی  شکر وایست، چی  زوی یی  په خیر کور ته راغی. د هغی  د لونګ د نا وخته راتلو خبره هیره سوه او پوښتنه یی ځینی  و نه کړه. مګر کوتره په قهر وه. څو چی  کوتری  ځان و ګیلی  او جګړی  ته جوړا وه، لونګ د خپلۍ مور، خواښی  او د کوتری  له نیکه څخه په بخښه ویلو سره اجازه واخیستله چی  زه باید کار ته ولاړ سم، یو ضروری  کار پیدا سوی  دي.

قوماندان لونګ له دوی څخه خبره پټه کړه؛ د لونګ په بیرته کار ته تللوسره د کوتری  مور، انا او نیکه یو لږ شان مړیجن غوندی هم سول.

دشپی کله چی لونګ کورته راغلی ټولو ته یی کیسه وکړل. چی خُسر می له شفانی څخه  تښتیدلی دی او سمندر هم ورسره تللی دئ.  د لته دکوری مور چی مخکی یی یوازی کوتری ته د خپلو خواریو بیان کړی ؤ ، اوس یی د خپلی مور،پلار او لونګ په مخکی  دسمندر دپه نس کیدو ټوله کیسه وکړی.

 د دی داستان په اوریدو سره ټول حیران سول د لونګ پر خپلی خواښی ډیر زړ وسؤ.خو د سمندر د تیښتی په سبب نه پوهیږی چی څنکه  سمندرد قوماندان سره وتښتیدی.ایا سمندر خبر سوی ؤ چی قوماندان یی پلار دی؟ آیا قوماندان پوهیدۍ چی سمندر یی زوی دی؟ که څنګه.

دا سولونه نا حله پاته وه قوماندان لونګ دوی ټول ښه ساتل او دلونګ مور هم دوی نازول. نور بیا

+++++++++++++++

یوولسمه برخه

لونګ سرتیری سو

هلته چی  دحکومتی تلاشۍ پر پوسته  باندی  لونګ د جلب او احضارسړو له موټر کښته کړ، نو د لونګ مور، کوتره او د هغی  نیکه هم له موټره ورسره کښته سول. دوی  هم  دری سره هلته د تلاشۍ د پوستی  څنګ ته په انتظار کښینستل.د کوتری او دلونګ دمور بیچاره  ګانو ترسترګو اوښکی بهیدې.  ګوری چی څه به پیښ سی نژدی  غرمی  ته د جلب او احضار سړو لونګ او دوه دری نور هلکان  کوم چی  عمرونه یی  وجلب ته برابر وه دموترونو را کښته کړی وه ټول  یی یوځای  ښار ته وړل.

 څه وخت چی عسکری موټر دښار پرخوا حرکت کاوه  نو د لونګ مور، کوتره او د کوتری  نیکه هم  دغه موټر ته ورپورته سول. که څه چی  سرتیرو یی  مخا لفت کاوه، خو د دوی زارۍ  او دلونګ  دمور ژړا وه چی  د  لوی افسر پر زړه خدای د رحم اوبه  تیری  کړې اجازه یی ورکړل چی  دوی موټر ته پورته سی .مشر افسر عسکروته یی وویل ښځی  ورسره دی  تر ښاره  به یی په موټر کی  ورسوو.

لوی عسکری موټر ښارته د رسیدو سره سم د جلب او احضار دکمیسارۍ  مخته ودریدی. لونګ او نورهلکان یی دموتره کښته  او دکمیسارۍ آفسرانو ته یی وسپارل .د کمیسارۍ سړو د خپلو اصولوبرابر  لونګ اونورو جلبیانو ته فورمی وا چولي.  یوه افسر دلونګ څخه د تذکری  غوښتنه وکړه.  لونګ تذکره  نه لرل د لونګ مور چی دلیری  خپل لونګ ته کتل  او دوعاګانی یی کولی  ژر افسر ته ورنژدی  سوه.افسر ته ویی  ژړل، چی وروره   دغه یو زوی  لرم، کونډه یم، رحم را باندی  وکړئ، دا زوی می  را خوشی  کړئ.  ددی زاریو ګټه نه کوله.

نو دلونګ مورو افسر ته وویل:

- وروره  زوی  خو می تذکره نه لری، اما دغه د پلار تذکره یی  را سره ده واخله. یوه عسکر دلونګ دمور څخه تذکره واخیستل دمکلفیت افسرلعل ته یی ورکړل.

د مکلفیت افسریوپخوانی ښوونکی  لعل محمد  خان ؤ، چی ټولو لعل باله. هغه دلونګ دپلار تذکره واخیستله. کله چی یی تذکره پرانستل په تذکره کی یی د اکبرغمجن پر عکس باندی سترګی و لګیدی.لعل د اکبر دعکس په لیدو سخت غمګین سو، او بی  اختیاره یی  تر سترګو اوښکی  راغلې.

ټولوناستوافسرانو ولیدل چی دتقوا لرونکی لعل محمد خان سترګی له اوښکو ډکی سوی. دا پدی چی دلونګ دپلار دتذکری په لیدلو سره لعل محمد خان ته د اکبراو نیک محمد معلم د بی  ګناه وژلو کیسه  ورپیاد سول. دا غمجنه کیسه په کلی کی هر چا اوریدلی  وه.اما آفسر لعل محمد خو اکبر او معلم نیکو دواړه له نژدی  پیژندل.

  افسرلعل محمد خپل  قلم پرمیز کښسښول او کار یی  بس کړ. یوه اوږده دخفګان ساه یی و ایستل نورو افسرانو ته یی  وویل" دغه هلک به سبا چهره کړو" افسرلعل محمد راغی او د لونګ د مورپه خوا  کی  پرمځکه  کښیناست.

-  دلونګ مورته  ویل:

-  خوری! ما وبخښه، ما تاسی  و نه پیژندلاست، داکبرکاکو دعکس په لیدو اوس پوهه سوم چی ته خو زموږ د کلی  د اکبر کاکو ښځه یې.

د لونګ مور  حیرانه  پاته سول چی دا لوی آفسر ما څه پیژنی ؟ اوبیا د لوی افسر تر سترګو اوښکی  را بهیږي. باور یی راغی چی حتمی دی پیژني ،نو اړتیا نسته چی ځان پټه کړم . افسر لعل محمد ته یی وویل  هو وروره  زه  دشهید اکبر ښځه یم.

افسر لعل محمد د لونګ مور ته وویل:

- خوری پرخدای ګرانه یی چی  زه  نن دلته وم که نه اوس به خدای خبر لونګ په کوم لیری  ولایت کی  سرتیری وای.

لعل محمد چی  پخوا یوازی  په لعل معلم مهشور ؤ، اوس لوی افسر دی. نو افسر لعل دلونګ مور او نیکه ته ځان ور وپیژندی ویی ویل  زه ستاسی دکلی معلم لعل یم. دوی  ته یی بلنه ورکړل چی راځۍ  زما سره کورته به  ولاړ سۍ. دلونګ مور دمعلم لعل نوم دخپله  وروره (معلم نیک محمد) څخه ډیر اوریدلی ؤ چی ښه سړی دی. دمعلم لعل وړاندیز یی ومانه  لعل هم دوی  ټول خپل کور ته بوتلل.

 تر ډوډۍ او چایو ورکولو وروسته یی  لومړی د لونګ مور ته خپله خواخوږی او ډاډ ګیرنه وویل. وروسته یی دلونګ دموره څخه پوښتنه وکړه وخوری پدی خبره می پوهه کړه تاسی څنګه او دڅه دپاره ښارته راغلاست؟

د لونګ مور معلم صاحب لعل ته وویل:

- وروره، ستاڅخه به یی  څه پټوم. ښار ته موږ یوه مجبوریت را وستو.  که څه چی هلته  په کلیو کی ملا صاحبانو موږ ته ویل ښارته سره کُفارراغلی  دي.  دښار خلګ هم ورسره کافرسویدی. دمسجدو څخه یی  سینما ګانی جوړی کړیدی اذان نسته .

 اه وروره! اوس نو ته  راته  ووایه  چی  د دی  سرو کفارو په څنګ کی  به موږ ژوند وکولای سو؟ که رښتیا داسی  وي،  نو اوس لا سری وخت دی، موږ به  پر بله ولاړسو، چی  خدای مکړه وروره  دلته می  دا لونګ زوی څوک را کافر نه کړي.

معلم لعل د لونګ مورته په خندا وویل:

- خوري، موږ ته وګوره چی  کافران سوی  یو که نه؟

د لونګ مور وویل:

- نه وروره، خدای دی  خوله نه را کوي، په تاسی  کی  خو والله که هیڅ بدلون راغلی وي.

معلم لعل د لونګ مورته وویل:

-خوری! هغه چی  کافرو، هغه هلته هم کافروه او دلته هم کافر دی.هرڅوک یو مجبوریت لری ،موږ دا سره  اوسپین مخی کافران نه دی  را بللی. او نه مو را وستلی  دي، دوی  په خپله راغلی  اوپه خپله به ځی. خوري! څه وکړو چیری  ولاړ سو؟ تا خو په کلی اوپاکستان  کی هر څه د سر په سترګو ولیدل، ایا اکبر کاکو کافر ؤ، که ستا ورور معلم نیک محمد کافرؤ؟

دلته دکوتری نیکه چی دمازیګر اومښام لمونځونه دکوردباندی په مسجد کی کړی وه،ملا،مسجد اوپه جمعه دزیات شمیرخلګو لمونځ  یی لیدلی وه.خبره ونیول دکوتری مورته یی وویل خوری ! ټولی خبری درواغ دی. دوی دغه خبری کولې چی  د ماخستن اذان یی واوریدی.

 دکوتری نیکه ایضافه کړه  ماخودغسی ډیرخلګ یوځای په ملا پسی ولاړه بل ځای نه وه لیدلی،داوس تازه کولوسم ځای اوهرڅه برابرټولوخلګو خپل لمونځونه وکړل.

د لونګ مور وویل:

- وروره  دخپل ورور او میړه په باب څه ووایم، ورور خو می  څه کوې، چی خپله ملا ؤ، د اکبره سره می  زیات تر پنځه ویشتو کلونو ګډ ژوند تیر کړ، قسم په خدای که هغه یوه ورځ هم لمونځ قضا کړی وي اویا یی دبل حق خوړلۍ وي.

- ښه نو خوري، چی  خبره داسی ده اوس نو ته خپله راته ووایه:د هغو په نوم  مجاهدو  اود هغوی دقوماندانانو کړنی  اسلامی  وې؟  هيڅکله نه اوس د پاکستان د ای.ایس.اي. نوکران موږ ته اسلام را ښیې. زموږ افغانان پاک او سپڅلی  خلګ دي، د پاکستان او نورو پردیو هیوادونو په اصلی  مقصد نه پوهیږي.

معلم صاحب لعل د لونګ د مور زخمی  زړه ته لاس ور وړئ.

د لونګ مور په جرأت  سره  ورته وویل:

- وروره! قسم  په خدای ج درته یاده ووم ، درواغ  هم نه وایم ، د رواغ جن دی مخ تورسی. دهغو (پوپکیانو) یو کار هم مسلمانانو ته نه پاته کیدئ داسی عملونه یی کول، چی ته باور وکړه په ویلو اویادولو یی  زه چي یوه افغانه ښځه یم و لچي شرمیږم.

ښه خوری اوس  به نوزه درته ووایم :که  چیری تاسی غواړی په ښار کی  ژوند وکړې، نو په ښار کی  هغه ځوانان چی  عمرونه یی عسکرۍ ته برابر وي، هغه باید جبری  دوه  کاله  دمکلفیت  عسکری  اوبیا د احتیاط دوره  خدمت وکړي. اوکه نه په ښارکی پر دغه سن برابر هلکان ګرځیدلای نه سی.

که ستا خوښه وي اوس لا  زه کولای سم لونګ د ځان سره سرتیری کړم، د شپی  به پر کور وي، یو څه تنخوا به هم لري.

د دی  خبری  په اوریدو چی  لونګ به "د شپی  پر کور او معا ش به  هم لري" د لونګ مور څه چی  کوتره هم خوشحاله سوه. په تنخوا خو د لونګ مور پوهیدله چی  اکبر به کور ته راوړله. لعل  معلم صاحب  دوی ته دا هم وویل:

- که د خدای رضا وه، تا ته به هم ستا د میړه او ورور د شهادت وثیقی  در جوړی  کړم، د دوی دواړو تنخواوی  به هم درکول کیږي، کوپون به لری، او ارام به  دلی خپل ژوند کوې.

تر زیاتو خبرو او دلایلو ویلو وروسته د لونګ مور ومعلم لعل ته وویل:

- ستا خوښه ده، ته می  په دین او دنیا ورور یې، ته په پوهیږې، په څه کی  چی  زموږ خیر ګڼې، هغه به کوو.

بله ورځ لونګ  دمعلم لعل په مرسته  اوسپارش سرتیری سوو. دلونګ په عسکری کی لږ وخت تیر نه ؤ چی معلم صاحب لعل  نوره مرسته ورسره وکړه، د لونګ د پلار اکبر او ماما ملا نیک محمد د شهادت وثیقی  یی  ورته جوړی  کړې. لونګ  موراوس د هغو حقوق په لاس را وړل. او په دی  کار سره یی په ژوند  کی  پوره بدلون راغلۍ هغو د ځان له پاره کور په کرایه ونیو او دمعلم لعل دکوره ووتل.

-ښه خبره ده، کوتره څه وایې؟ رښتیا د لونګ غوندی  ځوان بیا چا ته رسیږي.

د لونګ مور، د کوتری  نیکه ،معلم صاحب لعل ،د هغه کورنۍ  دمسجد ملا را وستۍ  د لونګ او کوتری  د نکاح او د واده مراسم یی پر ځای کړل.

 دکوتری او لونګ تر داده وروسته نود کوتری  نیکه هڅی  پیل کړي، چی  د خپلی  ښځی  او اولادو پته پدی لوی ښارکی معلومه کړي.  دکوتری نیکه خوڅو ځله پخوا هم ښار ته راغلی  و، نو ځکه دی په ښار کی  لږ بلد و. د کوتری  د مور د ورکی  خو زیات کلونه تیرسوی  و. دوی فکر نه کوی  چی  هغه دی  ژوندۍ وي. له بلی  خوا، نه پوهیدل چی  هغی  به پرکومه خوا مخه کړی وي. شاید بل میړه یی  کړی وي، او نور... نور فکرونه يی په سر کی  ګرځیدل.

نورلونګ یو کلیوال هلک نه دی  لونګ په ښار کی  ژوند کول زده کړل. هغه اوس یو سرتیری دی، او د لیک او لوست د زده کړی په کورسونو کی  درس هم وایې. مور او ښځی  ته یی  هم کور ته د لیک او لوست د زده کړو ښوونکی  ورځی  اوهغو ته هم لیک او لوست ور زده کوي.

 بل اړخ ته، د درو تنو معاشونه یی  هم کور ته راځی  او دری  کوپونونه هم لري. د کوتری  نیکه سپین ږیری  دی  مسجد ته ځی  او کور ته راخي، او ضمناً  دخپلی ښځی او  اولادنو دپیداکیدو پوښتنی او تلاښ کوی.

د لونګ دمور  ژوند د اقتصاد له پلوه ښه وه. شپږ میاشتی  وروسته لونګ د زده کړو له کورسونو څخه په ښه نومره بریالی سؤ. د لونګ خو کتاب لوستل او لیکل له پخوا څخه هم زده و. نو معلم صاحب لعل ورسره بیا هم مرسته وکړه، لونګ یی  له سرتیری څخه د بریدمن رتبی ته  ور پورته  اوافسرکړۍ.

لونګ ته خدای ښه ځوانی،قد اندام  او استعداد ورکړی و، هر څه یی  ژر زده کول. د خپل کار، فعالیت، او جنګی  مهارتونو له کبله د څو لنډو کلونو په بهیر کی فوق العاده ترفع ګانی وکړی لوی افسرسو او د یوی  عسکری لوا تر قوماندانۍ پوری  یی ځان ورساوه.

 د ښار د خلګو او حکومتی  خلګو خولو ته ولویده. په هر ځای  اوهر مجلس کی  د قوماندان لونګ نوم د نمونی  په ډول یادېده. هغه په صداقت، جرات، مړانه، ښایست، او زړه ور قوماندان په نوم مشهور سو.

د کوتری  موراو د ټوپکوال قوماندان ښځه چی  ډیر کلونه پخوا کله چی  د هغی  میړه غوښتل، هغه بیګناه و وژني، خو ښځه په توره شپه کی له کوره وتښتیده، هغی چی د ښار په لوی روغتون کی  د اجیری  په توګه  ځان ته کارپیداکړی هلته یی  کارکاوه.  د خپل میړه څخه چی یی کم کوچنی لاره ، هغه کوچنی  سمندر  نواوس ځوان سوی  ؤ.

 نورپه شفخانه کی دکوتری مور د  سمندردمورپه نوم بلل کیدل .د کوتری  ورور  سمندر په ښوونځۍ  کی  و. څه وخت چی  د کوتری  مور د خپل کار پر وخت په روغتون کی  د ناروغو او زخمی  سرتیرو له خولی  څخه د قوماندان لونګ د ځوانۍ او غیرت خبری  اوريدلی، نو په فکر کی  به  یی  ورګرځیدل، چی  دا لونګ به څوک وي ؟

 ځکه ښه رنګ او ښه اخلاقی  هلک خو هغه زموږ د مزدوری  خاله زوی لونګ  و. بیا به یی د ځانه سره ویل، نه، هغه به نه وي. هغه ګوره، دا ځای او دونه لوړ منصب.

شپې ورځی  تیریدلی یوه ورځ یی  په روغتون کی  له ډاکټرانو څخه واوریدل چی  نن قوماندان لونګ د خپلو ناروغو سرتیرو  لیدو ته  شفاخانی ته راځي. دکوتری مور  اونور کارکونکی وګمارسول چی ژر ژر صفایی  وکړی. دکوتری مورخپل کار پای ته ورساوه. غرمی  ته نژدی  دادی هغه ښایسته جګ ځوان افسرپه نظامی  دریشی  کی  روغتون ته راغۍ.

د کوتری  مور چی  په واقیعت کی د قوماندان لونګ سکه خواښی هم وه، په غورغور لونګ ته وکتل، کټ مټ هغه د دوی د مزدوری  خاله زوی یی باله زړه یی  څو ځله راغونډ کړ چی  خبری  ورسره وکړي، خو جرأت یی  و نه کړ. د ځانه سره یی  بیا وویل:

- نه چی  کوم بل څوک وي،اوکه هغه وی چی زما  لخوا دهغه پیژندګلوی پرځان بده ونه ګڼی.

بله ورځ یی  له ناروغو  او زخمی سرتیرو څخه د قوماندان لونګ د کلی  او کور پوښتنی  پیل کړې، د هر نا روغ او زخمی  څخه یی په داسی  حا ل کی  پوښتنی  کولی  چی  بیریدله هم، که یو ځل چا وویل چی  د څه له پاره پوښتنه کوې؟

نوهغی  په ډیر احتیاط سره پوښتنه کوله: دا ستاسی  قوماندان لونګ  ډیرښه سړی دی ، دی څوک او د کوم ځای  دی؟

لکه څنګه چی  دی  خپل ځان وخلګو ته سم نه سوای ورپیژندلای، لونګ بیا تر دی  هم په ژوند کی زیاتی  ستونزی  درلودلی. د هغه خپل سرتیری  هم د ده په اصل او نسب نه وه خبر.

 دکوتری مور چی   د شپی خپل کور ته ولاړه، له ډیری  خوشحالۍ يی  خپلی  مور، خوراو ورورته چی  هغوی پخوا لا په روغتون کی  د کار کولو پر وخت دی پیدا کړی  وه ،اوس یو ځای سره اوسیدل. د دې فکر نه ؤ چی د خپل زوی په مخکی یی دا سی خبره یاده کړه:" مورجانی  خدای می دی غاړی نه بندوی  والله دغه  دلوا قوماندان لونګ   چی هرځای یی خلګ خبری کوی نن په شفاخانه کی د نژدی  ولیدئ کټ مټ هغه زموږ د مزدوری  خاله زوی ؤ"

 دکوتری مور پدی  خبری یادولو سره ځان ته بله ستونزه را وزیږوله. هغی  چی  ټول وختونه له خپل زوی څخه دا خبره پټه ساتله،نه یی غوښتل چی زوی یی خبرسی  چي دوی څوک دي .مګراوس یی خبره  تر خوله ووتله.  زوی  سمندر یی زلمی دی، لا هم نه پوهیږی  چی  دی پلار لری او پلار یی  ژوندی اویو توپکوال قوماندان دی.

مور خپل زوی  له واقعیته نه و خبر کړی. سمندر چی د مور له خولی  څخه دا خبره واوریدل چی د دوی دمزدوری زوی په فکرکی ډوب سوو. سمندر خپله مور ټینګه ونیوله:

- مور! ستاسی  د مزدوری  زوی؟ یعنی تاسی مزدوران لرل؟ ما ته خو دی  دا خبره تر اوسه نه وه کړې، اوس رښتیا را ته ووایه، ته دچا لور او زما پلار څوک دی؟ چیری  دی؟  څه سول ؟مړ دی او که ژوندی؟

 دسمندرمورحیرانه پاته سوه او پر خپله خبره پښیمانه وه. هغه رازچی  دی  څه کم شل کاله پټ ساتلی و، اوس مجبوره سوه، چی  ویی  وایې. مګر، د خپلی  خبری  د اثبات له پاره چی  د دی زوی  سمندر د قوماندان زوی دی، دا خواره پلاس کی کم  سند نه لری  او که یی زوی قوماندان ته ورهم سی  هغه یی کله منی چی  دا ده زوی دی.

-  د دی پيښې یوازنی شاهدان خو یو خدای او بله د کلی د لونګ مور وه، چی دلته نسته او بس. نونه یی سوای کولای زوی ته قناعت ورکړی. نوربیا

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´

لسمه برخه

کوتره په شپه کی والوته

داهغه شپه  وه چی توپکمار دخپلۍ  لور کوتری دورکړی  خوشحالۍ کول خپلوسړوته یی دسبا ورځی دمیلمنودعزت کولو اوکارونو ویش کاوه .ده  خپلی خبری نوی پوره کړی چی  یوپیره دار راغی او قوماندان ته يی  داسی ویل:

- " حاجی قوماندان صاحب نن بندی  ته  چا ډوډۍ را نه وړه؟"قوماندان  دنور توپکوالو په شان چی دخپلو بادارانو(i,s,i)  څخه یی زده کړی وه ،دهغوی  دپلانو اوخواستو برابر یی  هر مکتب لوستۍ اوحکومتی  مامور، سرتیری  او افسر تروروی اوچی ژوندی به څوک پلاس ورتی هغه یی  دپیسو په مقابل کی تبادله  اوخوشی کاوه اوکه به یی پیسی ورنه کړی هغه یی وژل.

 توپکیانو دبندی دساتلو هیڅ مناسب ځایونه او تدبیرو نه لرل.اما خپل خُسر یی  ژوندی بندی  ساتلی و. د دی  خبری  په اوریدو چی کری ورځ یی بندی خسر وږی پروت دی ،خدای  سته، قوماندان له ځانه سره څه خړ سو. ځکه قوماندان اوټول توپکوال پوهیدل چی بندی  د ده خُسر او د  هغی کوتری نیکه   دی چی سبا یی بل ته کوزده کوی.

قوماندان پر لونګ ږغ وکۍ:

- هلکه لونګه! پورته سه، کور ته ولاړ سه،وګوره که د خوړو څه وه، بندی  ته يی راوړه.

لونګ  چی په یو عالم غمونو اوفکرونوکی ډوب  پروت ؤ، تردغه وخته په دی هم نه پوهیدی، چی  دغه بندی  د قوماندان خُسر او پر ده د مینی  کوتری  نیکه دی. لونګ ځکه په ډیره مینه له ځایه ولاړ سو، او د قوماندان کور ته ولاړ، چی  که وکولای سی  کوتره له نژدی  وګوری  او ځان په دی  پوه کړي، چی  دکوتری تصمیم څه دئ اوڅه کوي؟

لونګ چی دقوماندان کورته ورغۍ  د قوماندان دهری  ښځی دخونی دروازه  یی جلا جلا ور وټکول  د څه خوړو د تیاریدوغوښتنه به یی  ځینی  وکړه، خو د ده بیچاره په خبره  هیڅ یوی هم غوږ و نه ګراوه. ځکه  دقوماندان ښځی  پوهیدی  چی  بندی  خو د کوتری  نیکه او د دوی د بنی  پلار دی.

 لونګ ته خدای ور کړه، دغه یی  پلمه وګڼله او راغی  د کوتری  د خونی  دروازی  ته. دکوتری دخونی د دروازی  ځنځیر وشرنګاوه، او په کښته اواز يی  ور ږغ کړل ور ته وی  ویل:

- لونګ یم ، لونګ!

کوتری  چی تیره شپه لونګ نه ؤلیدلی ډیره غمجنه او دځان سره  یی زیات ژړلی وه ،ځکه پلار ظالم یی د هغی  له خوښی  خلاف،تصمیم لاره  چی سبا یی بل چاته کوزده کړی. کوتری دلونګ سره ژبه کړی وه او دلونګ سره یی مینه وه .نو له ډیره ګرومه او  خواشینۍ څخه یی زړه پړسیدلی  و نه پوهیدل چي څه وکی.

څه وخت چی  یی   د لونګ  شرین اواز واوریدی لکه داسمانه چی یوه غیبی ناره پروسی ژریی دروازه خلاصه کړل لونګ يی  په خپله  پسته غیږه کی  ټینګ ونیو، خپړی  یی  په ولګولې. لونګ ور ته د خپل کار او فعالیت خبری  لنډی  وکړې، او د تیښتی  پلان یی  ورسره شریک کړ. بیا يی  ور ته وویل، چی  پلار دی  را استولی  یم، دهغه بندی  دپاره ډوډۍ راکړه چی وریی وړم.

کوتره د دی  خبری  په اورېدو شکمنه سوه،  ځکه دا نه پوهیدل  چی  بندی  به د دی  نیکه وي. باور يی  نه را تی چی  د هغی  نیکه دی  د دې  پلار تر اوسه ژوندی ساتلی  وي. بیا هم کوتره ژر، ژر خپل له خونی  را ووته، څه د خوړو شیان يی  سره جوړکړل او لونګ ته يی  ورکړل.

- کوتری لونګ ته وویل:

- دا معلومه که، چی  بندی  څوک دی؟ نه چی  زما نیکه وي. هغی  بیا لونګ ته وویل، زه پر خپل نیکه زیاته ګرانه وم، که  هغه ؤ  او کولای  دی سوای، زما او ستا د مینی  او تښتی  بیان ورته وکړه، که مو په وسه وه، نیکه به هم د ځان سره وتښتوو دلاری ملګری به مو وي.

لونګ په یوه کاسه کی خواړه را واخسته  کوتری ته یی دتیښتي  دتیاری نیولو وخت ورکړی. لونګ خواړه را وروړل پیره دار لونګ ته اجازه ور کړه، چی  په خپله د بندی  کوټی  ته ډوډۍ ور وړي. لونګ له بندی  څخه وپوښتل، چی  څوک یي؟ هغه ور ته وویل، زه د قوماندان خُسر یم.

لونګ خوشحاله سو په یوه شیبه کی  دکوتری نیکه په خبره پوه کۍ. مؤظف پیره دار، فکر کاوه چی  لونګ خو تر ټولو پیره دارانو زورو حتا د مقاماتو سړی  او د قوماندان د کور سړی دی، له بندی  سره د لونګ تماس یی یوه معمولی  خبره وبلله.

لونګ چی  د بندی  سره خبره پخه کړه. هغه لوښی  چی  خواړه یی  پکښی  را وړی  و، هغه یی  د بندی  سره پریښودل. خپله  بیا دقوماندان کور ته ولاړ، خپلۍ مینی  ته يی  حال ووایه. کوتری  وختی  لا خپله غوټه تړلی  وه.

کوتره له کوره را ووته، د مؤظف پیره دارسره يی  په خبرو ځان اخته کړ. په دغه وخت کی چی کوتری دپیره دارسره خبری کولی  لونګ راغی ، پیره دارته يی  وویل، هغه د ډوډۍ لوښی  می  د بندی  سره هیر سوی  دي، کلۍ را کړه، چی  زه لوښی  را واخلم، تاسی  خپلی  خبری  کوئ.

 ځوان ،مجرد او له هر څه محرومه انسان پیره دار، په خپل ژوند کی  د ځوانی  انجلۍ په نرم او پاسته ږغ کی  خبری  نه وی  اورېدلي، وانجلۍ ته يی  مخا مخ سم کتلای نه سوای؛ پر خبرو يی  داسی  خوند اخیستئ، چی  له خوښئ يی  بدن خوله خوله سوۍ و. په ځان نه پوهیده. دبندی دکوټی کلۍ  یی لونګ ته ورکړه.

لونګ  لوښی پرځای پریښودل، بندی  یی  خوشی  کی، بندی بیړه  تر کوره  دباندی  ووتۍ. لونګ خالی  کوټه قفل کړه، بیرته راغی، کلی  يی  پیره دار ته ورکړه. کوتره  او لونګ دواړه هم  دکوره راووتل .لونګ ،کوتره او دکوتری نیکه دری سره یوځای سول .

اوس نو کوتره پداسی شپه دکوره دلونګ سره تښتی چی سبا يی  د ورکړی ورځ وه.هلته په بل کلی  کی  د لونګ مورخو د سبا شپی (جمعی) شپی ته  دلونګ او کوتری  راتلوته انتظارکی وه. خوحالات  بل شان  سوی وه لونګ د کوتری  او دکوتری دنیکه  سره یو ځای دپنجشنبی په شپه د کور او کلی  څخه په تیاره کی راوتلی وه.

دلونګ موربه لاسبا خپله تیاری نیول چی دادی  یوشپه مخکی لونګ ،کوتره  او دکوتری  نیکه ورته راورسیدل.

 دلونګ مور لکه څنګ چی لونګ ته به یی ویل "زویه ! زه لدی وروسته ښځه نه یم بلکی  دنرمیړه پشان  به ستا ترشا ولاړه یم "  په رښتیا چی دلونګ مور پدغه شپه  د دوی دراتګ تود هرکلی وکی. وروسته یی خپل دخوارۍ  څه چی لرل ټول ځای پرځای پرښول په تیاره کی  څلور سره د لونګ د مور له خونی  هم ووتل.

تصمیم یی داسی ؤ داسی ځای ته ځانونه وروسوی  چی  دقوماندان  له ظلمه څخه یی ژوند مصؤن سی. دوی دحکومت تر کنترول  لوی ښار وړاومناسب ځای بلۍ. هغوی  څلور واړو د شپی  په تیارکی خپل مزل کاوه او تر لوی  ښاره یی ځانانونه رسول. هر یو  پرلاره د ځان سره فکر کاوه، چی  چیری  ځو؟ 

نیکه یی  فکر کوی  څنګه به خپله نوره کورنۍ پیدا کوم؟ که د قوماندان سړو پیدا او ونیولو، څه به را سره وکي؟ د لونګ څخه هم خوشحالی  هیره وه.خو دلونګ موربه ټولوته دیلداری ورکول چی خدای مهربانه دی،هرڅه به الله وتعالی سم کړي.

کوتری  دلونګ سره دمینی په وجهه کور پریښود.لونګ  دکوتری سره دمینی  لرلو له امله دیوه زورور قوماندان بدی پرسر واخیستل ،دلونګ مور دخپل زوی د ارزو دپوره کولو په منظور دټول خواری پرځان منلي دی.کوتره  د لونګ په تشویش پوهیدله، د خپل لونګ پر اوږه یی لاس ورکښیښود داسی  یی ورته و ویل:

زما لونګه!

ـ فکر مه کوه یو ځای به ژوند کوو

-  که ژوند نه ؤیو ځای  خوبه مرو.

لونګ جواب ورکړی:

تا چی  لاس کښیښود پر ما

زه نو ولی سر کښینږدمه  پر تا

دوی دکلی  څخه د لوی ښار پر خوا نژدی اوه ساعته  په تیاره کی منزل کړی وه چی  ورباندی سهار سوو.سخت ستړی وه ،ښارهم نور لیری نه وو دا دی یوه د خاورو ډکه لارۍ (ټرک) ورته ودرېد. دوی  هم ورپورته سول. پرهغه لنده خاوره کښینستل.لمر څرک  موټر حکومتی  تلاشی ته تم سو، تلاشی  والو لونګ له موټر څخه کښته کۍ. لونګ د جلب او احضار دګروپ په لاس کښیووت. لونګ به دالته پریږدو وبه ګورو چی دقوماندن په کورکی سهار څه روان دی.

سهاردقوماندان په کورکی:

سهار وختی  د ټوپکوال قوماندان په کور کی  ټول نر او ښځی  بیا په  خپلو کارونو بوخت  سوه. د کوتری د خونی  دروازه ټینګه پیش  وه. ټولو ښځو فکر کاوه چی   کوتره  شرمیږي، ځکه نو دخونی څخه د باندی  نه را وځي. څاښت سووښځو په خپلو منځو کی  یوی بلی ته سره وویل:

- کوتره  که بیده وی  باید  چی اوس یی را ویښه کړو.که شرمیږی  هم یی له خونی  را وباسئ، څه يی  جوړه کړو، اوس به مرکه والی  ښځی  را ورسیږي، دا به لا بیده وي.

یوه میره یی ورغله،  دکوتری  دخوني دروازه يی   ور وډبوله. بیا هغی  هغه بلی  بنی  ته ور ږغ کړل، چی  را سه، ته دروازه ور وټکوه، ګوندی  ستا په ږغ به دروازه خلاصه کړي. هغی  هم خپله وسه وکړه او ناری  یی  کړې:

-کوتري، کوتري!

خو کوتری  ځواب ورنه کړ. نو هغه دریمی  میری  يی  وویل، چی  لونګ ته ور ږغ کړئ، چی  هغه دکوتری  پلار  خبر کړی  هغه به راسي، زموږ په خوله دا نجلۍ له خونی  دادی  نه را وځي. دوی په لونګ پسی  هم ډیر احوالونه وکړل، لونګ هم پیدا نه سو.

په دی  وخت کی  ږغ و سوو، چی  هغه دی د کلی  سر ته مرکه وال را ورسیدل.  دکوتری یوی میری جرات وکئ، له خپله کوره را ووتله او قوماندان ته یی د یوه توپکی  پر لاس احوال ورکئ، چی  یو ځل کور ته را سه. قوماندان چی خبر سو ښځه يی  را وتلې، نو په زړه کی  ښځی  ته وخښمیدی، دغسی  قهرجن او چوپه خوله کور ته راغی.

ښځويی  ورته وویل، سړیه! له یوی  خوا، مرکه والی  ښځی  هغه دی  را رسیږي، له بلی  خوا، کوتره له خونی  نه را وځي. قوماندان په ډیر قهر راغی او د کوتری   د خونی  دروازه يی  په لغته ووهله، دروازه پاشنه سوه، مګر، له هغه لوری  یی کوم غبرګون و نه لید. قوماندان څه ښنځل منځل وکړل او خپلوښځوته وویل:

•            ورسئ، اوس یی  نو په زوره  را وباسئ.

-  ښځی  چی   خونی  ته  ورغلی  خونه يی  هر څه وپلټله، په خونه کی کوتره نه وه.

ښځو بیا قوماندان ته احوال  ورکئ، چی  کورته راسه . قوماندان بیا خښمیدلۍ  کورته راغۍ .ښځو خبر کی چي کوتره خو په خونه کی  نسته.

قوماندان فکر کاوه، په کورکی به چيری  بل ځای پټه وي. هغه بیا وویل:

-وګوری هر چیری  چی  وی  پیدا يی  کړئ.

ښځو کوراوباغچه ټوله و پلټل د دوی ټولی  هڅی  بی  نتیجی  سوی. خبره لڅه سوه، چی  کوتره نه سته. د قوماندان لونګ په کار سو. هغه وپوښتل، دا لونګ چیری  دی؟

په لونګ پسی   يی  سړی  واستول.  لږشیبه وروسته، دا خبرهم ورته راغی، چی  لونګ هم نه سته. قوماندان  امر وکړ، ولاړسئ، د لونګ کور ته، هغه را ولئ، هلته یی  بندی  کړئ دی ولی بیله خبرتیا په داسی مهمه ورځ چی دکار ورځ ده کورته تللۍ دی.

په دغه وخت کی  مرکه وال نر او ښځی  د انجلۍ د ورکولو او دستمال وړلو په نیت را ورسیدل. ښځی  کور ته ننوتی  او نارینه په سراچه کی  ځای  پر ځای  سول. چای  تیاری  وي. خلګ کار کوي، د ورجو او غوښو تر دیګو لاندی  اورونه بل دی او دیګونه په مستی  کی  ایشي. میلمانه د قوماندان سره ناست وه، خو قوماندان سخت نا ارامه معلومیدی.هر څوک پوهیدی، چی  کومه خبره خو سته.

قوماندان ته پرله پسی  څوک راځی  او په غوږ کی  یوه خبره ورته کوي. د هر قاصد تر خبری  وروسته، د قوماندان وضعه نوره هم خرابیدله.

دا خبرهم ورته راغی، چی  بندی  هم د شپی  تښتیدلی دی. قوماندان اوس په دی  خبره یقینی  سو، چی  فساد یی په لورکی دی او هغه هم تښتیدلی  ده. لږ وروسته، دا خبر هم ورته را وړل سو، چی  لونګ هم نه سته: حتا د لونګ مور هم له خپله کوره کډه سوی  ده او څوک نه پوهیږي، چی  چیری به تللی  وي.

د قوماندان وضعه تر پخوا هم نوره  خرابه سوه. مرکه وال چی  هر څه ورته وايې، دی  په مجلس نه سی  ور ګډېدلای؛ قو ماندان لکه د ډیرو اوبو ژرنده  چی اوبو پر سر اخیستی وی دی  هم خپلو چورتونو اوغمونو داسی   پر سر اخیستی  و.

د غرمی  د ډوډۍ وخت را ورسید. په همدی  وخت کی  څوک راغئ، له قوماندانه يی  وپوښتل، چی  ډوډۍ وکاږو؟ هغه د تایید په توګه خپل سر وښوراوه. کله چی  د لاس پری  مینځلو ګډوی  او دوشئ ګانی  را وړل سوې، مرکه والو د لاسونو له مینځلو څخه ډ ډه وکړ.

 هغو غوښتنه وکړه، چی  قوماندان صاحب اول زموږ کار را خلاص کړه، چی  زړه مو بیغمه سي، بیا به د خیره سره لاسونه ومینځو او ډوډۍ به په خوند وخورو.

قوماندان غوښتل ځان تیر کړي. هغه نه پوهیدی څه وکړي. په کورنۍ او دوستانو کی  خو هغه  داسی  څوک نه و پری  ایښي، چی  دی ور سره مشوره وکړي. مهمه او خطر ناکه  خبره يی  لا  دا وه چی  مرکه وال هم تر ده کمزوری  نه وو، چی  دی يی  د نورو په شان په خپلو ټوپکوالو و بیروي.

قوماندان د پاڼ او پړانګ ترمنځ ولاړ و، هرڅه يی  هیر سو ل. د مرکه والو مشر وویل:

- تر څو زموږ شیرینی  او دستما ل را نه کړې، ډوډۍ نه خورو.

قوماندان د مرکه والو مشر سپین ږیری له مجلسه ولاړ کۍ. کله چی یی د ناستو خلګو څخه جلا کۍ بیا يی  ورته وویل، چی  د شیرینی  ورکولو ته اوس چمتو نه دی، بیا به وروسته ګورو.

مګر مقابل لوری  د قوماندان خبره و نه منله او فکر يی  وکۍ، چی  امکان لری  قوماندان به د زیاتو پیسوغوښتونکی  وي؟ نو يی  ورته وویل:

- ګوره، دوستی  د سلو کلونو لاره ده، ما تر قوم، کلی  او سیالانو  مه شرموه،  کنچوسه هر څه چی  غواړې، ووایه.

قوماندان د عادت خلاف، چی  هیڅ وخت يی  داسی  نه کول، مرکه وال ته وویل:

- یوه شیبه صبر وکړه.

قوماندان خپل کور ته راغی، خپلو دروسره ښځو ته يی  وویل:

-اوس څه وکړم؟

- ښځو يی  ورته وویل چی  دلته په کور کی  هم  راغلی ښځی  غوښتنه کوی  چی یوځل  انجلۍ وګوري.

قوماندان خپلو ښځو ته وویل، چی  شیرینی  به ورکړو. اول خو به کوتره پیدا کړو، او که هغه پیدا نه سوه، نو بیا به زرکه ور ته ور واده کړو. ددی  خبری په اوریدو يی  ګرانی   ښځی  دونه بد یو وړل چی مه  يی  کوه خبری  ،په قهر يی  میړه  ته مخ را واړاوه، او بیا یی  ورته وویل:

- ماینه (د کوتری  مور) دی  ښه پیدا کړه، چی  پاته د هغی لور سوه، پام چی  دا کار و نه کړي؛ او ګوره! زه خپله لور زرکه د کوتری  په عوض کی  چا ته نه ورکوم.

قوماندان بی نتیجی  بیرته میلمنوته راغی. مرکه وال بی له ډوډۍ خوړلو ډډه  وکړه  ولاړ سول. د خلګو سپکاوی خو وسو، اوس نو د هغو غبرګون ته قوماندان ځان چمتو کاوه.    دمینی ورکه ، دلور ورکه ،دخسر تیښته  د ده له چنګاله ،دلته دخلګو سپکاوی اوس  نوقوماندان د ځان د ساتلو په ویر  اخته سو. نوربیا

+++++++++++++

نهمه برخه 

دکوتری  او لونګ  لیونۍ مینه

د لونګ او کوتری  ترمنځ د کوچنیوالی  دوستی  اوس د ځوانۍ په لیونۍ مینه وا وښته. د لونګ او د قوماندان د لور ترمنځ مینه د دوو نه تجریبه لرونکو ځوانانو مینه وه. د دوی د ډیر احتیاط سره سره د ډیر وخت له پاره دا مینه پټه پاته نه سوه.

د لونګ او کوتری  ترمنځ په مینه ناکه اوپاکه مینه د قوماندان یوازنی  کشره ښځه څه، بلکی  دری سره په کور کی  ناستی  ښځی  ښی  پوهیدلې. څنګه چی  دوی ټولو کوتره خپل لور نه ګڼل. میروګانوکوتره د بنی  لور بلله.پس دری  واړه بنی خوښی وی چی کوتره بدنامه سی. دوی خوشحاله په دی وی  چی کوتره دیوه مزدور سره جوړه ده.

د قوماندان درو سرو ښځو په ګډه کوښښ کاوه چی  د کوتری  او لونګ ترمنځ د مینی  اړیکی  د بد نامی  تر پولی  ورسوي.خو کوتری اولونګ  په ډیر احتیاط  او مهارت دټولو په نهامه په شپه کی په سرای،  پر بام، کله هم  په باغچه کی  سره لیدل، د خپلی  مینی  د ټینګښت او بی  خطره پایښت تارونه یی نغاړل.

دوی دواړه چی به هر ځل سره مخا مخ کیدل، د مینی  او محبت کولو پرځای يی  ټول وخت په دی  تیریدئ، چی  نور به څنګه پر مخ ولاړسي. نژدی  یو کال دوی په پټه سره لیدل. د کورنۍ انجلۍ کوتری خو په توان او اختیار کی  یوازی  او یوازی  خپله اراده او خپل ځان و. هغی  به لونګ ته اطمنان ورکوئ:

- ځان درسره وژنم، تر خپل سر در سره تیره یم او تر مرګ به درسره یم، بی له تا می  ټول ځوانان په دین او دنیا وروڼه دي، نور ته پوه سه او کار دي.

لونګ چی  د کوتری  صادیقانه، د مینی  ډکی  اوغیرتمندی  خبری  اوری، حیران  به سو، چی  څه وکړي؟ لونګ یو غریب ،یتم ،بی کسه  نوی ځوان دی .داسی په فکرکی ډوب  دخپلی مورلیدو ته  ولاړۍ اوس په دوه زړه کی  دی، چی  د خپلی  مور سره مشوره وکړی که نه؟ ځکه لونګ پوهیدی څه وخت مخکی  چی  هغه د قوماندان ځای ته تلۍ، مور يی  دومره ډیره خوښه نه وه.

لونګ حیران و چی  څه وکړي؟... یوی  خوا ته هغه کوتره چی  مور یی دکوره وتلی او ورکه سوی  وه، د نیکه کورنۍ  یی ورکه، پلار یی  هغه د سړو  دسر قاتل انسان،بل خواته  خپله غریبی  ،یوازنۍ کونډه مور،بی  کسی ،پردی کلۍ دا ټول غمونه او جنجالونه به دی څنګه پر سر واخلي؟  اخر څه وکړي؟

هلته دکوتری سره په هرځل لیدنه کی  کوتره دغیرت او مینی  خبری  ورته کوي. لونګ زړه بایللی دی، نه په ناسته پوهیږی  او نه په ولاړه.  هر څه چی  فکر کوي، بله لاره  اوچاره نه ويني. بیله خپلی مور څخه بل تیرونۍ  خوا خوږی  او دوست نه لری چی ده ته مشوره ورکړی .  دخپلی مور څخه دبری سربیره زیات شرمیږی هم ،نوتوکل یی پر خدای کی  زړه يی  را غونډ کۍ، راغئ؛ خپل یوازنی مرستندوی   مور ته کښینستۍ ټوله کیسه بی  پر دی او روکه  ورته وکړه.

مور یی  چی  د خپل زوی  خبری واوریدی او د هغه مینی  ته  یی وکتل، په فکرونو کی  ډوبه سوه، سر يی  پر زنګنونو کښیښود؛ ټولی  تیری  پیښی  یی  يو ځل بیا په فکر کی  له سره را وګرځیدلی  او تر یوی  اوږدی  دمی  وروسته يی  سر را پورته کړ، او اوږده ساه يی  وایستله.

د لونګ د مور نو د لونګ سره د خبرو پر وخت دغه تکیه کلام و: لونګه زویه! مورکه دی  ستا بلا واخلي! زه چی  تپیدم، ستا له پاره تپیدم؛ زما یوازنۍ هیله ستا خوشحالی  او ستا د زړه ساتل دي. که زما د سر په بیه هم دا خبره تمامه سی  ځان به تر تا جار کم.

هو، زویه! زه پوه سوم چی  پر کوتره دی  زړه بایللی دی، په هر ډول چی  وی  دا کاربه  انشا الله کوو. زه ستا د دغی  غوښتنی  د پوره کیدو په لاره کی  درسره یم. دلونګ مور له ځایه ورو  ولاړه سوه، خپل زوی لونګ يی   پر سراو مخ مچ کړ او په زړه پوری  یی  ټینګ  ونیوی، بیا يی  ورته وویل:

- ګرانه زویه! پخوا ښځه وم، اوس نرمیړه یم، ستا په خاطر د کوتری  د پلار پر ټولو بدیو او دښمنیو سترګی  پټوم. زه چی  تا لرم، عزت لرم؛ نو مور دی  ستا بلا واخلي، فکرمه کوه."غر که هر څومره لوړ سی پر سر يی  لاره سته".

ښه سو، چی  خبره دی  کړم، "صلاح د مړو هنرده" ته بی غمه اوسه، په یوه اوونۍ کی  د ننه د ننه به زه هر څه سم کړم. یو ځل به زه خپله هم کوتره له نژدی  ووینم. په رنګ کی  خو کوتره ښایسته او په خوی کی هغه وخت چی مالیدلی وه یوه حیا ناکه نجلۍ وه، مګر دا څو کاله ما نه ده لیدلې، ښه دی  زه به یی  یو ځل بیا هم له نژدی  ووینم.

لونګ خوشحاله او زړه یی باغ، باغ سو. د خپلی  غیرتی مورجانی  لاسونه يی  مچ کړل،  دموره یی رخصت راواخیسنۍ او بیا د قوماندان ځای  ته په خوشحالۍ او هوس ولاړۍ. د شپی د ډوډۍپروخت یی  په کوتره ځان ولید، خو د خبرو موقع نه و. د ماخستن تر لمانځه وروسته يی  تلوار و، چی  د خوب په پلمه له مجلسه ولاړ سي.

 لونګ ته مځکه ځای نه ورکوي په زړه کی  يی  اور بل ؤ غوښتل یی چی  ژر د کوتری  سره وګوري، څو دغه خپله خوشحالی  د هغی  سره نیمه کړی او ور ته ووايی  چی  مور يی  ورسره منلی  ده او هغه به مرسته را سره کوي.

کله چی  دا نور ټوپکوال ځوانان پری وتل، لونګ د قومندان کور ته تیر سو، په زړه يی  نو یو الله خبر و، خو د کوتری  سره مینی  یی بیره او وحم له مغزوتښتولی  وو.

کوتری هم د ننه په کور کی  خپلی  دوی  سترګی  د خپل زړه وړنکی  لونګ  دراتلو په انتظار دسرای د دروازی د غلام ګرد پر لوری  پیره دارانی  کړی وې. په خپله خونه کی  دننه د پردی  تر شا په تیاره کی   د بت په شان ولاړه وه.

دا شپه نو د دوو یو پر بل ګرانو له هر څه محرومو ځوانانو له پاره د امیدونو او خوبونو د رښتیا کیدو یوه دخوښیو ډکه پیلامه وه، خو خورا ګرانه پیلامه .

کله چی  لونګ  تر غلام ګرد د سرای غولی  ته ور تیر سو، کوتره د سترګو په رپ کی  لکه لمبه پر را تاو سوه او لونګ ته یی  پر ځیګر، ځیګر سوکان ورکړل او بیا یی  لونګ په خپله نرمه غیږه کی  ټینګ ونیوی.

لمړی ځل دی چی کوتره اوکونګ سره غاړه او غړۍ سول. لونګ د کوتری  د زړه درزا په خپلو غوږ اوریدل. کله چی  یی  د کوتری  ومخ ته وکتل، ویی  لیدل، چی  د کوتری  تر سترګو اوښکی  پر نازکو باړخوګانو داسی  رڼی  رڼی  را بهیدلې. کوتری  لونګ ته وویل:

- څونه وځنډېدې؟ تا خو ویل ژر راځم.

-لونګ وویل، یوازی  یوه شپه نه وم.

-کوتری وویل ماچی ویل کال تیرسوو.

- لونګ، را سه،چی  زیری درباندی  وکړم!

- کوتره،ښه، ژر سه را ته وایه!

لونګ وویل:

- ولاړم، زړه می  راغونډ کی، خپلی  مورجانی ته می  ټوله کیسه روکه او صفا وکړه. پوهیږې؟  چی هغی  را سره خوښه کړه،چي زه له تا سره واده وکم.

کوتری  وویل:

-ښه، مور دی  نورڅه ویل؟

مورمی راځي اوستاسره خبری کوی.

د لونګ او کوتری  شپه په دی  ډول سوالونو او ځوابونو داسی  خوږه او لنډه  تیره سوه چی  دوی یو د بل په لیدو او کیسولا ماړه نه وه، درنګ ملا د سهار اذان وکۍ. ډیرو لږو ځوانانو به په خپل ژوند کی  داسی  یوه شپه تیره کړی وي.

د بلی  ورځی  په سهار لونګ بی  خوبه و. سم کار یی نه سو کولای، مګر نسبت نورو ورځو ته زیات خوښ و. په اتاق کی  را ټول جنګیالي، قوماندنان، عربان او پاکستانيان ټول د لونګ رفتار، بی  خوبۍ او خوشحالۍ ته د شک په سترګه کتل.

د لونګ مورهم چورتونه وهل. هغی دځانه سره فکر کاوه، که د قوماندان لور ته په مرکه ورسم، باور یی نه را تۍ ، چی  خیر دی وویني. ځکه پوهیدله چی  دا اوزوی یی غریبان دی. دې  په خپله هم د هغوی د کور مزدوری  کړی ده او لونګ هم د دوی  مزدوراو دمزدوری زوی دی.

دا زما ورتګ اومرکه به قوماندان بده وګڼي، هغه به دا د ځان سپکاوی وبولې. له امکانه لیری  نه ده چی  زوی می  په یوه تور تومتی  کړي. هغه به بندی  او حتا د مرګ خطر یی  هم سته. پیسی  نه لرو، چی  د جګ ولور او لوی واده خبره ور سره وکړم.

د لونګ مورپه چرتونو کی  د خپل میړه او ورور وژنه او د قوماندان نا پاکه کړه وړه هم په زړه کی  ور تیر سوه، او نوره هم په فکر کی  ډوبه سوه، چی  په را تلونکی  کی  به د هغه سره څه ډول دوستی  پالي؟...هغی  چی  هر څومره فکر وکړ، نو دا دوستی  هیڅ ممکنه نه وه!

دلونګ مور د ځانه سره وویل: نو یوازی  دا یوه لاره را ته پاته ده، خیر دی د لونګ په خاطربه قسم مات کم، د قوماندان کور ته به وروسته له ډیره وخته یو ځلی  ورسم، خپله به مخامخ د کوتری  سره له نژدی  وګورم.

د لونګ مور بله ورځ د قوماندان کور ته ورغله. د قوماندان ښځو د لونګ د مور په ورتګ زیاتی  خوشحاله او هم حیرانی  سوې. ښځوبیا هم دلونګ دمور عزت وکئ. ځکه  دلونګ مور وروسته له زیات وخت تیریدو څخه د دوی کور ته بیا ورغلی  وه.

کوتره چی   د لونګ  د مور د ورتلو په مقصد  پوهیدله، د لونګ د مور په لیدو زیاته خوښه وه. د لونګ مور هڅه کوله چی  د خپل ورتګ سبب یوازی  وکوتری  ته ووایی  او د هغی  د خولی  خبری  وا وري. د ماپښین د لمانځه پر وخت، کوتری  د لونګ مور ته د اودس تازه کولو ګډوه له اوبو ډکه کړه او ور ته ویی  ویل:

- خاله، داوداسه اوبه دغه دي، لمونځ به زما په خونه کی  وکې.

د لونګ مورخوشحاله سوه، تر اودس تازه کولو وروسته، د کوتری  خونی  ته ولاړه،  کوتری  د لمانځه مسله ور پسی  ور وړل. دلونګ مور د لمانځه تر ادا کولو مخ کی   کوتری  ته د خپل ورتګ سبب ووایه، چی  ما ته لونګ خبره کړی ده، غواړم ستا له خولی  یی  هم وارم.

- زویه! موږ خو ډیرغریب خلګ یو، زه او لونګ خوهیڅ شی کور، ځای  او پیسی  نه لرو، ته څنګه زما د زوی  سره واده کول غواړې؟

کوتری  په ډیرجرات سره د لونګ مور ته وویل:

- موري! په هر څه خبره او پوهیږم، ډیری  پیسی  زما پلار لري. دغسی  ډیری  ماینی  هم لري... په خدای باور وکه چی یوه ورځ مو د خوشحالۍ  ګوله نه ده خوړلی  ټول ورځ په کورکی  وهل ،ډبول ، جنګونه او دعوی  وي.

- موري! بی له لونګه نور ټول نارینه وما ته وروڼه دي.

کوتره د دی  خبری  په کولو سره په ژړا سوه، او د لونګ د مور پر لاسونو ور پریوتله او په ژړا کی  یی وویل، بی له لونګه ژوند نه غواړم، ته می  مور سه، زه به دی  لور سم. هر څه چی  را ته وایې، هغسی  کوم.

د لونګ مور د کوتری  اوښکی  ور پاکی  کړی او وعده یی ور سره وکړه. کوتری ټه یی و ویل :زویه ! زه لاره جوړوم، ته بیغمه اوسه. کوتری چی دلونګ دمورمهربانی او ډاګیرنه واوریدل نویی  د هغی  لاسونه ورمچ کړل  ورته ویی ویل موری !زه دی بل زوی سوم او د لونګ مور هم کوتره پر تندی  مچ کړه.

دلونګ مور د لمانځه تر ادا کولو وروسته، کوتری  ته وویل زویه  بیا به لونګ ته نوری  خبری  وکړم .اوس به زه ولاړه سم چی  دا مندی  دی  اشتباه ونه کړی چی  ډیر وخت می  ستا په خونه کی  تیر کي. د خونی  را ووتل د قوماندان له ښځو څخه یی رخصت واخیست او د هغوی له کوره را ووته.

 -په لاره کی  یی لونګ ولید او پوهه یی  کړ، چی  خبره سمه ده. بیا بله ورځ یو ځلی  کور ته راسه.

ماښام چی  کوتری  او لونګ بیا سره ولیدل، کوتری  ژر لونګ وپوښتۍ:

- مور دی  څه وویل؟

لونګ ور ته وویل:

- مور می ستا څخه خوشحاله وه، ما ته یی  وویل، یو ځل بیا کور ته را سه.

کوتری  لونګ ته وویل،  نوڅه ته ګوری ژر ورسه، چی  مور دی  خا مخا څه در ته وایې.

لونګ کوتری  ته وویل:

- اوس شپه ده، سبا به ستا له پلاره اجازه واخلم، کور ته به د مور لیدو ته ورسم.

اما کوتره نا ارامه وه، نه پوهیدله چی  د لونګ مور به کومه لاره پیدا کړي، چی  زما او د لونګ واده وسي. په دی  خبرو خبروکی  بیا پر دوی سهار سو.

بله ورځ چی  لونګ د مور لیدو ته راغی، د لونګ مور هغه ته وویل:

- زویه! د پنجشنبی  په شپه به کوتره له کوره را وتښتوې، ما به هم خپل یو څه ضروری  شئ مئ سره تړلی  وي، دری سره به دا کلی هم لکه خپل دپیدایښت ټاټوبۍ چی مو پریښود پریږدو. دا ځل  نو مجبور یو په اصطلاح د کُفری  حکومت تر کنترول لاندی  ښار ته به ځو.

که څه چی ما خو ښار لیدلی نه دی زویه اما خدای بخښلی پلار به دی کیسه کول، چی ښاریو غټ ځای دی هلته په ښار کی  خلګ ډیر دی هلته  به ژوند  اوګذاره وکړو.خلګ وايی  تر کلی  په ښار کی  کارونه زیات دي. یوازنی د پټیدو ښه ځای ښار دی. هلته  په ډیروخلګو کی موږ خلګ څه پیژني؟

 تر هغو به هلته ژوند کوو تر څوچی دا ټوپکوال خدای (ج) ورکوي. د ځوان لونګ هم د مور خبره خوښه سوه.

لونګ چی  شپه په خپل کور کی  د مور سره تیره کړه، سهاریی هوس ؤ چی ژر ولاړسی. ځکه لونګ غوښتل چی  کوتره خبره کړي څو تیاری ونیسی .په دغو وختونو کی  لا کلی  یو مخ تور سوی  نه و، څه کورنۍ لا پر خپلو کورونو کی  پاتی  وي. تر لنډ ځنډ وروسته، لونګ بیرته د قوماندان ځای ته ورسیدی.

لونګ هلته ولیدل چی  په دا یوه شپه کيٍ وضعه بدله سوی ده. د قوماندان په کور کی  د یوی  لویی میلمستیا له پاره تیاری  نیول کیده. د کور په مخ کی  څو سړيو لرګی  ماتول، څو تنو نورو په سراچه کی  د دیګدانو په جوړولو او څو تنه نور د مځکی  په اوارولو او سمولو  سره بوخت وو.

سره له دی  چی  نیم کلی تور ولاړ دی، خو څه خلګ را جمع سوی  دي. په همدی  وخت کی  لونګ را ورسید. قوماندان چی  لونګ ولید، لونګ ته یی  وویل:

-  لونګه !ته چیريغیب وي؟ د کار پر وخت ورک سي. ځه، دلته څه کوی  چی  ولاړ يې، کور ته دننه ورسه، د ښځوسره کومک وکه.

لونګ د وضعی  په لیدو په چورتونو کی  غرق سو. هغه نه پوهیدی چی  اصلی  کیسه څه ده؟ کله چی  کورته دننه سو، ګوری  چی  په کور کی  ښځی  پورته او کښته کیږي. ښځو چی لونګ ولیدی اوس نو هرکار په لونګ کوی دی هم د ښځو سره په کار لګیا سو. هڅه يی  دا وه چی  ځان پوه کړي.

د نورو ورځو په خلاف نن خپله مینه (کوتره) نه سی  لیدلاي. کوتره دخونی نه راوزی ټولو ښځو ښه کالی  اغوستی  وو، پسولونه يی  په ځانو ځړولی  وو، د ټولو لاسونه سره وو، هری  ښځی  د ناوی  په شان ځان جوړ کړی و. د لونګ دا اوله ورځ وه، چی  سنګار کړی اوجوړی کړی ښځی  ویني.

اوس خو لونګ چټ ځوان و؛ په هر څه ښه پوهیدی، مګر دا چی  خپله کوتره نه سی  لیدلای، یا هغه له خونی  نه را وځي، نو لونګ سخت غمګین و. تر ماښام پوری  لونګ د ښځو سره کار وکړ، مګر کوتره یی  ونه لیدله.

شپه سوه، لونګ راغی، د نورو جنګیالیو په مجلس کی  کښیناست، خو فکريی  ډیرخراب و. لونګ همدلته  دنور توپکیانو دخولې خبر سو، چی  سبا سهار د قوماندان سرکښ له کوره سړی  او ښځی  راځي، د  قوماندان د لور (کوتري) شیرینی  او دستمال وړي.

د دی  خبرپه اوریدو سره نه یوازی د لونګ پر سر بلکی  په سینه کی  اور بل سو، مځکه سره سوه، د ده پر شپه سوه؛ نه پوهیدی، څه وکړي. یوی  خوا ته قوماندان ډیر خوښ و، او وېل یی چی  د یوه لوړ کور سره يی  د دوستۍ خبره سوی  ده. لونګ له مجلسه ولاړسو، او ولاړي. هغه په خپله چریکی  بستره ننووت، له ځانه سره یی د غم په دنیا کی  لاره لټوله.

 قوماندان راغي، شا و خوا يی  وکتل او په مغرورانه ډول يی  وویل:- هلکو، پام مو ونیسئ، چی  سهار د میلمنو ښه عزت وکړئ، دغه می  مشره لور ده زوی نه لرم  دا زوم به می  زوی هم سی.لونګ غمجن پروت دی هرڅه پرخپل زړه تیروی اولار لتوي. نوربیا

+++++++

دکوره  دوتلی ښځی برخلیک

اتمه برخه

 دکوتری  مور د قوماندان ښځه  چی  دحتمی مرګ څخه د ځان د خلاصون او پټیدو په تلاښ د میړه د کوره ووتل خپل یوازنی لور کوتره یی ترشا پریښول کلی  پر کلی  څوځان یی  ترلوی ښاره رسولۍ ؤ. په ښار کی تر څو میاشتو وسیدو وروسته  یی زوی پیدا سوی  و.

که څه چی د ښځی په کلۍ کی  لا د لونګ نوم خوښ و، بیا یی هم پر خپل زوی  د "سمندر" نوم کښیښود. د قوماندان ښځی  د خپل ژوند د اړتیاوو د پوره کولو له پاره د کلۍ د لونګ د مورڅخه په الهام اخیستلو سره کارکولو ته ملا وتړله.

دی د خواریو او مزدوریو ځان نه سپموئ. یوه ورځ یی خپل ماشوم زوی  دتداوی دپاره روغتون ته  وړی  وه. هلته په شفاخانه کی یوی  ښځینه ډاکتری ترڅه معلوماتو  وروسته مرسته ورسره وکړل په روغتون کی یی د پیاده په توګه د کار موقع  ورته برابره کړل .

 ترکار پیدا کیدو وروسته ښځه د معاش خاونده سوه.زوی یی  د روغتون په وړوکتون کی  بی له پیسو د ورکړی ورساتل کیدی او روزل کیدی. وخت ډیر ژر تیریدی کوچنی سمندرد سترګو په رپ کی  ښوونځۍ ته د تلوعمر ته رسیدلی و. مور خپل زوی ښوونځۍ   ته شامل کی.

د سمندرد مور چی  اوس یی په خپل معاش  او کوپون ګذاره کیږی. ژوند  یی یوڅه رونق ونیوی ، نوپلار، مور، ورور او کورنۍ وریاد سول ،خپله یوازنۍ پردی ګرانه لور(کوتره) یی تر بل هر چا ډیره یادیده او هر وخت يی  دا هیله وه، چی  که څوک ورته د خپلی  مور، پلار، ورور، خور او لور احوال دکلی را وړي.

 د خپلی  لور کوتری  په باب  خو یی  پدی ډیر تشویش کاوه. ځکه دی ته خو معلومه وه چی کوتره به اوس پیغله وي.د سمندرمور په دی  فکرخراب ؤ چی  میری ګانو به  د دی لورچا ته ورکړی وي؟  دکوتری دمور دا تشویش پر ځای ؤ واقیعت دی میره هیڅ کله دمور پشان مهربانه نه وی. نو دکوتری مور به روغتون ته د دوی له ولسوالۍ څخه هر ورغلی ناروغه ته ورتلل  په غیر مستقیمه توګه به یی د کلی  په احوال ځان خبروۍ.

هغی  به له هر ناروغه  سره راغلی پایوزان جلا جلا پوښتل،څو خبره سی  چی  په کلی  کی   څوک مړه او څوک ژوندی  دي؟  یوه ورځ يی  په روغتون کی  د یو بسترسوی  ناروغ له خولی  واوریدل، چی  ویل یی: زموږ د کلی  ټوپکوال قوماندان هغه چی  ښه ډیر کلونه پخوا یی  ښځه  ژوندۍ ژړانده تری تم سوی  وه، څه وخت د مخه یی  پیغله لورهم د خپل مزدور لونګ سره  جوړه راغله  او دکوره وتښتیدله.

د دی  خبری  په اوریدو سره د کوتری مور په زړه کی  خوشحاله سوه، چی  لور یی (کوتره) په خپل بخت پسی  تللی  ده .د پلار ظالم او د هغی  د کشری  ښځی  له نا رواوو خلاصه سوه. هغی ته دا خبره یقینی  بريښيدله چی په کلی کی خو دلونګ په نوم بیله دخاله دزوی لونګ څخه بل هلک نه ؤ.دی خبری  د هغی  زړه ته بشپړه تسلی  ورکوله.

کــــوتره

کوتره چی په  ښایست کی وتلی  پیغله  ځینی   جوړه  سوی   وه، ډیره  هوښیاره وه، او په ټولورازونو ښه پوهیدله. هغی  تل له ځانه سره د خپل برخلیک په هکله سوچونه کاوه. په هغه کور کی  چی   دا لویه ده، یو خوا ته بی  پروا او ظالم پلار،  بل خواته د مور ورکه، د نیکه بنديتوب، د انا، خاله او ماماګانو څخه را جلاوالۍ او د هغوی  پرنا معلومه خوا تلل، د مور د بنو(میرو) سره په کور کی  ژوند،دا ټولی ناخوالی وی چی د دی  ژوند په رښتیا ور سخت او تریخ کړی ؤ.

په وروستیو وختونو کی  خویی  پلارهم کور ته چندانی  نه ورتلۍ پدی  چی یوه ښځه یی ورکه سول او د بلی سر خفه،د دوو نور ښځوڅخه خولا پخوا لاس پرسر ؤ. قوماندان د خپلو نورو ټوپکوالوسره په اتاق کی  اوسيدۍ.هلته یی  هلکانو خدمت کوۍ، مګر هغه پخوانۍ دبدبه يی  نه وه پاته.

 سره له دی  چی ډیر وخت تیرسوی  و، بیا هم کله نا کله يی  په زړه کی  د لونګ د مورسره خیالی یادونه او مینه یی په زړه کی را ژوندئ کیدله. هغه به غیرمستقیم له هلکانو څخه د لونګ او د هغه د مور پوښتنه کوله، خو بیرته به یی ځان تیر کی.

هلته  دوطن په پای کی د لونګ مورخپلی خواری کاږي، غاز پر غاز ،یکی  پریکي (غِران پرغِران) سر پر سر سره ږدي. په دی  فکر کی  وه چی  په خپل ژوند کی  د لونګ جان کور ور جوړ کړی او ناوی  یی  وویني. دا نو د لونګ د مور وروستۍ    ارزو او خورا لویه هیله  وه.

لونګ د  خپلی مور یوازنی زوی ؤ. هغه به نو ۱۷ یا ۱۸کلن ځوان و. ښه روغتیا ، ښه قد او بازو خدای ورکړی وه. مور یی ښه کالی  او صدرۍ  اوڅپلۍ په اغوستل، د پاچ لنګوټه یی په سر تړله، او بهرام جانۍ چوټي، یا زرینه سوچه چوټي  یی په پښو کولې. دکلیو ډیرو انجونو په زړونو کی  یی  ځای نیولۍ ؤ. د کلی په ټولو ځوانانو کی  دلونګ  جوړه نه وه.

دا یی  لا څه چی لونګ د مسجد سبق ویلی و، حتا لیک یی لیکلای او لوستلای سو. په هر کور او کلی  کی  نر او ښځی  په ښه رنګ، ځوانی  اوښو اخلاقو یادا وه. د کلی ډیرو انجونو ته هغه یو پیژندل سوی ځوان و.د هری نجلۍ زړه غوښتل چی د لونګ سره واده وکړي.مګر بی کسی اوغریبی  ټولی  در وازی دلونګ  پر مخ تړلی  وې.

د لونګ اسکیرلی  مور چی  د ټول کلی په راز، خیر او شر پوهه وه، د ټولو کورنیو نجونی  یی ښی  پیژندلي، د هر چا سره يی  دوستی  زړه نه غوښته او هر چا ته یی زړه نه سو ورنژدی  کیدلای. په خپله غریبۍ او خوارۍ يی  څه پیسی  سره یو ځای  کړی وي، چی  د لږ ولور د ورکړی وسه درلوده او یوه خوشحالی  پری  جوړولايی  سوه. هغی  به هر وخت ویل چی  دغه یو زوی می  دی، هر څه چی  لرم او ګتم، د ده د خوشحالی  له پاره يی  لګوم.

-یوه ورځ چی  لونګ کور ته راغې، د ډوډۍ خوړلو پر وخت يی  خپلی  مورته وویل:

-  ادې!زموږ د کوره سره نژدی  قوماندان تیرېدئ، روغبړ می  ورسره وکۍ، زه يی  اول ونه پیژندم، وروسته ورسره ملګروهلکانو ور وپیژندم. ډیر خوشحاله سو...مورجانی  تا ته يی  هم ډیر سلامونه ویل. ما ته يی  وویل: "هلکه، ستا څخه خو ښه ځوان جوړ سوی  دی. مور خو دی  بیخی  ښه ښځه وه، دا ډیرکلونه زموږ کره نه ده راغلې، جوړه خو ده؟

 بیا يی  زیاته کړه: چی  ته هم نه را ګرځې، ډیر خو سره لیری  نه یو؟ په څه خواری  اخته يې؟ ما ورته وویل، یوازی  د خپلی  مور خدمت کوم او په مسجد کی  سبق وایم.

لونګ یوه سا واخیسته او بیا یی مور ته وویل:

- قوماندان را ته وویل، راسه زموږ انډیوال سه، جنګ ته دی  نه استوم. تا به د ځان سره ګرځوم، په تا باور لرم. هلته زما سره عربان، د مقاماتو سړی  او نور ډیرخلګ سته، هغه به سبق هم درته وايې.

د دی  خبرو په اوریدو یی  د مور د زړه شرک سو، سر یی  پر له وګرځیدۍ او په فکر کی  ډوبه  سوه، بیا را پورته سوه، د ځانه سره ګډه سوه:"یا خدایه! میړه او یوازنی ورور دی  را څخه واخیستل، د تربرو له بیری  می  کور او  کلۍ پریښود، اوس دی   بیا دلته  دا ظالم قوماندان را ته بلا  کئ... ولي، ما څه ګناه کړی ده ؟"

د لونګ د مور زړه ته تیره سوه، چی  قوماندان له دی  لاس نه اخلي، او په دی  چل لاره خلاصوي. هغی  خپل زوی ته څه و نه ویل، او چوپه خوله پاته سوه.

لونګ چی  اوس چټ ځوان و، پوه سو، چی  د مور یی نه ده خوښه. هغه ته یو ځل بیا د خپل ښوونځۍ سوځیدل، د پلار او ښوونکی  بی  رحمانه وژنه، له هغه د کتابونو اخیستنه او سوزونه ور په یاد سول.

 لونګ هم په فکرونو کی  لاهو سو، او د هغو بد مرغو ټوپکیانو بڼی  یی  تر سترګو سوي. یو دم لکه له خوبه چی  راویښ سي؛ د هغه ظالم اواز یی  په غوږ کی  ازانګه وکړه. هغه لږه شیبه وروسته،  بیرته له فکرونو او سوچونو را ووت.

د هغه په زړه کی  چی  هر څه تیر سوی و، خو د اوس له پاره يی  په ښکاره څه و نه ویل.

لونګ هم یوکلیوالی  ځوان و،وبیکاره کلیوالی  ځوانانو ته په کلیو کی  د ناستی  او ولاړی  ځایونه، د مجلس او بنډار ځایونه همدغه د ټوپکوالو اتاقونه وو. د هر ځوان د بنډارسره مینه وي. ټول د کلی  ځوانان په دی  مصیبت لړل سوی  و.

لونګ به  دخپلی   موره په پټه د ورځی  یو ځل د قوماندان اتاق ته ور تلۍ.هغه هلته کلیوال او غیر کلیوالو پاکستانیان،عربان او نور ډول ډول خلګ لیدل. چاي، ډوډۍ او مجلس هلته وو.

د ترور، وژلو، سوځولو او نړولو کیسې، چور او دڅه پلاس راوړلو کیسی به هلکانو کولی. په ورځ کی یوځل به د نه ووځوانانو دجلب وجذب دپاره   د عربی  او پاکستاني(ISI) نماینده ګانو لخوا پر هغه دنیا (اخرت) کی  د جنتونو، حورو او غلمانو وعدی  او زیری ورکول کیدی.

قوماندان له نورو ټوپکوالو کسانو څخه په جلا کوټه کی  اوسيدئ، او زیات وخت د مخابری  په نوم  یوه په کوټه کی  د دوه ښایسته هلکانو سره چی  په دواړو يی  تور خو ښایسته، ښوی د میکس یا ټټرون کالی  اغوستل ناست او پروت وو. د مخابری کوټی ته هیڅوک بی له  دهغه  داجازی  ورتلای نه سوای. هر هغه څوک هلته ورتلای سوای، چی  زیات به ورته اعتباری  ؤ.

د لږ وخت په تیریدو، لونګ په خپله ناسته، پاسته، کړو، ښایست او جرأت سره د عربو او پاکستانیانو پاملرنه ځان ته  وروا ړوله. لونګ ته اجازه ور کړل سوه، چی  په ټولو کوټو او سرایو حتا د مخابری  اتاق ته هم بی له تلاښۍ او پوښتنی  ورسي. لونګ په دی  ډول د دوی په کار او خدمت کی ځان مشغول کړ.

لونګ ته وخت نا وخت د نورو جنګیالیو او افرادو په نیامه (پټه) کوم عرب او یا پاکستانی وال(isi)  څه لاس هم نیوی څه پاکستانۍ کلداری به یی  ورکړی دا کار د لونګ د نور فعاله کیدو او تشویق سبب ګرځیدئ.

قوماندان  هم پر لونګ نسبت نورو جنګیالیو ته زیات اعتماد کاوه. هغه د لونګ مور له یاده نه وه ایستلې. قوماندان د خپل کور ټولی  چاری  لونګ ته وسپارلې. اوس نو لکه مرغانو ته چی  دانه وا چوی  او یا هیلیو ته مله په اوبو کی  کښینوې.

د قوماندان په خام  خیال که یی  د لونک مور یو ځل بیا په نصیب سي.لونګ سربیره پردی  چی  د جنګیالیو، پاکستانیانو،عربو او مخابری  کوټو ته بی له اجازی  ورتلای سی، د قوماندان کور ته هم په خلاص مټ لاس رسی پیدا کړی و. د لونګ مور هغه وخت  پدی کارخبره سوه، چی  کار تر کار تیر و.

 هغی بیچاره د لونګ د را ګرځیدو هڅی  دخپل توان برابر وکړي، خو بی  ګټی  وي. هلته د قوماندان  په کورکی  دقوماندان درو سرو ورپاته ښځو نسبت نورو مزدورانو ته لونګ ته لا هماغسی د کوچنیوالی  په سترګه کتل، چی  د خپلی  مور سره به د دوی کور ته راتلئ. هغوی به لونګ له نازه لونګین باله.

د قوماندان د هغی  مشری  تښتیدلی  ښځی  لور (کوتره) چی  د لونګ همزولی وه، کله چی  به لونګ د خپلی  مور سره د دوی کور ته ورتلئ، هغه وخت دی  د لونګ سره لوبی  کولې؛ اوس دواړه برابر ځوانان وو، وروسته له ډیرو کلونو یی یوبل سره پیداکړل .په لیدو يی  هغه تیری  خاطری  په زړونو کی  را تازه سوې،  دلیدو په هغه اوله ورځ یی  په زړونو کی  مینه سره را پیدا سوه یو پربل سره مین سول.

نوربیا

============

او ومه  برخه

دقوماندان ښځه دکوتری مور ورکه سوه: