احمد سعیدی
کدام پیروزی مهمتر است:؟
درین روز ها فضای سیاسی کشور را مالیکول های صدای شکست وپیروزی ویا برد وبخت پر کرده است وهمه از پیروزی وشکست کاندیدان در دور دوم انتخابات صحبت میکنند واینکه کدام یکی ازین دو رقیب پیروز میدان رقابت انتخابات است.اما درین میان من را عقیده دیگریست وآن اینکه پیروزی آن نیست که کسی بر کر سی ریاست جمهوری تکیه زند ویا اینکه با در نظر داشت شرائط مغشوش کنونی آراء بیشتری بدست آرد بلکه پیروزی آن است که کشور را از بحران نجات دهد یعنی بر نحوه حکومت داری ومدیریت سالم است وپیروزی در پاک کردن داغ های سیاه فساد وقآچاق وده ها بد نامی دیگر از چهره غبار آلود افغانستان درسطح منطقه وجهان است.البته کم آوردن آراء هم شکست نیست همینکه یکی از کاندیدان بنام شخصیت مطرح وپر طرفدار در جامعه ظهور میکند وتأثیر گذار است پیروزی بزرگ بحساب میآید.
اولین نشانه های پیروزی وشکست: اولین نشانه های پیروزی ویا شکست در حکومت سازی است که در آن شایستگی مشارکت وزمان در نظر گرفته شده باشد. بلکه شایستگی ویا شایسته سالاری کلیمه است که همیشه تکرار شده ومشارکت هم همان چیزیست که مردم افغانستان ادعا دارند وهر کس تعبیر خودرا دارد واما نقطه مهم که به آن اشاره میکنم این است که متحدین انتخاباتی بخاطر تقسیم وگرفتن چوکی وقدرت آنقدر چانه زنی نکنند که باعث اختلاف ودو دستگی شان شود وعوامل بد نامی وشکست از آغازین روز پیروزی شروع شود.امید وارم هرکسیکه پیروز میشود توانای ساختن حکومت وتحویلی گیری قدرت را به سرعت داشته باشد وما ها بر سر تقسیم چوکی ها بر اقوام وأحزاب چانه زنی نکنند که این پروسه تکرار همان خاطرات تلخ گذشته ونشانه های سهامی بودن قدرت با خصلت مصلحت گرائی وتبعات بی کفایتی است. خصوصا زمانیکه ببینیم أعضای این تیم قهر شوند وتحصن کنند ویا موضع مخالف بگیرند وبه افشا گری به پردازند.
نشانه دوم پیروزی : إعتماد به مردم:رویکرد جدید در روش حکومت داری وآن اینکه وزراء وسران نظام بر همه کار مندان واتباع ملت إعتماد کنند واز تقرر خویشاوندان واقارب در دفاتر رما حول خویش که زمینه فساد وبی ادارگی را مساعد میسازند جلو گیری کنند.همین حالا به هر وزارت که سر بزنید مقر بین از خویشاوندان نزدیک اند واین شیوه ورسم از بد ترین نوع حکومتها بوده که مارا به مصیبت های گذشته سر دچار میکند...مسلما اگر باز هم رهبران حکومت از دائره فامیل بیرون نشوند به ملتی إهانت کرده اند که به ایشان إعتماد کرده.کاندید پیروز این واقعیت را باید بداند که ملیونها انسان بوی رأئی داده واینها همه امید ها وآرزو های دارند وکسی آنهارا به خاطر مقرر کردن اطرافیان شان تأئید نکرده است.
نشانه سوم پیروزی وشکست:من از مبارزه علیه فساد وقاچاق ومواد مخدر صحبت نمیکنم چون خیلی تکرار شده..مهمترین مسئله درک افغانستان است واحترام به مردم.هرگاه تیم پیروز اینده مانند حکومت فعلی خودرا در بین حصار های سنگی وسمتی محبوس کند از مردم بترسد خیلی شکست خورده است.اگر وزیر اینده آزادانه بین مردم رفت ودیوار های سمنتی را بخاطر استفاده عام ملت به جا های دیگر انتقال داد وحتی کمپلکس جدید حکومتی ساخت که ازدحام شهر کابل را کم کرد اقلا در مطبوعات مرکز باز تاب مثبت داشته ونشانه های پیروزی را نشان داده واگر مانند گذشته با پنج وده موتر سیاه شیشه خودرا از انظار پنهان کرد یقینا از مردم نفرت دارد وبه مردم دروغ گفته وبه هیچکس خدمت نمیکند وزمینه های شکست را از آغازین روز موتر سواری ودفتر داری ثبت کرده است. شاید برخی وزراء فعلی مردم خوبی باشند اما همين كه اینقدر میترسند معلوم میشود که هیچنوع محبوبیت وحمایت در بین مردم ندارند.راستی هم حکومت فعلی از رهگذر مردم داری کمی بی پایه است وافراد انجو ها که نوع رابطه شان به خارجی ها قوی تر است شامل تیم این حکومت بوده اند که فقط در پروژه سازی وجلب پول ومصرف مجهول مهارت داشتند وخدا میداند حکومتهای بعدی چه دوسیه ها که به ایشان نمی سازد..به همه حال مردمداری وإعتماد به ملت نشانه پیروزی است.نشانه دیگر سیاست داخلی وخارجی اشکار.: پلان مدون بر خورد با مخالفین دولت چه صلح وچه جنگ با سیاست روشن که مردم بدانند حکومت با مخالفین چه میکند .هر گاه حکومت بعدی نتواند تشویش های مردم را رفع کند مردم هم جرأت حمایت ازین حکومت را نخواهد داشت.حکومت باید سیاست را بدست عمل بسپارد تا حمایت مردم را در مقابله با مخالفین جلب کند.همین حالا بسیاری از مردم عقیده دارند که نهاد های دولتی وحتی برخی مهره های امنیتی به نوع با مخالفین ارتباط دارند ومدارا میکنند واین شیوه سیاست مورال نیرو هارا ضعیف وانگیزه حمایت از دولت را کاهش میدهد....سیاست بر خورد با کسانیکه می جنگند باید در چوکات قانون بیاید .چه دشمن داخلی باشد وچه خارجی چه یاغی باشد وچه متجا وز باید تعریف شود وجزاء آن مشخص باشد ویا اینکه در برابر دفاع از نظام چه پاداش میگیرد.امید وارم حکومت بعدی در سیاست داخلی که مهمترینش امنیت واقتصاد است سیاست روشن داشته بشاد ودر بعد خارجی هم دوستها ودشمن های خود را درجه بندی کند تا نشود بگویند پیش دردانه من کشمش وپندانه یکست.آنیکه کشور را ویران میکند دهم دوست وبرادر است وآنیکه ملیارد ها دالر مصرف کرده وتلفات مالی وجانی را بخاطر آبادی افغانستان متحمل شده باز هم دشمن باشد اين ديگر سیاست نیست. وپیروزی هم ندارد.
بالا
بازگشت