عبدالوکیل کوچی
قضاوت
دید یک روز یکی رهگذری که فتادست به گل و لای خری
از ترحم به نجا تش پردا خت دم خرکنده شد،دورش انداخت
ا تفا قاً صاحب خر د ید ش کرد قصد زدن و تهد یدش
زودبگریخت یکیشاخه شکست چوبکش بچشم هندو بچه رفت
هندو و صاحب خر درپیء آن می دویدند چو گرگ و چوپان
نا گهان تصا د می واقع شد بارششماه زن ی ضایع شد
هندو وشوی زن وصاحب خر می دو ید ند پیء راهگذر
خواجه ازهول دل ترس گزند جست آنگاه سر دیوار بلند
از قضا پیر علیلی بیمار خفته بود آن سو به بیخ دیوار
رهگذر، تن چو به تقدیر بداد خیز زد بر سر آن پیر افتاد
دید خود را به حصار آن چار نتوا نست که کند باز فرار
بردند او را بقضاباتک تاخت خویش قاضی بود آنرابشناخت
قاضی گفتاکه این کارقضاست محل عدل و عدالت اینجا ست
حافظ دین و شریعت ماییم صاحب طر یقت و فتو اییم
عرضکردندهمه راگوش نمود همه را ساکت و خاموش نمود
اول آن پیر کهن گفت چنین که به دادم برس ایقاضیء دین
قاضی گفتا که چه زیبا گفتی سر دیو ار ببا ید رفتی
خیز کن از سر دیواربه زیر زیر پایش کن و حق خود گیر
پیر گفتا که ندارم دعوی نتوانم ابد اً این کاری
بعدازآن گفت بهندوکای مرد دومین چشم تو هم کور شود
تا دو ازهند و، یکی از مسلم هست مساوی و عدا لت قایم
گفت دعوی ندارم ای قاضی عرضخودپسگیرم هستم راضی
نوبت سوم از آن خاتون بود بارششماهش که ضایع شده بود
گفت قاضی شوهرش رابجد که زنت عقد شود با این مرد
تا ازاو شش ماهه باردارشود پس از آن ساقط و بی بار شود
شوهرش گفت پسرم ضایعشد زن زیبایم هم از دست رود ؟
هم سرازدست دهم همناموس اینچه قانون وچه رسم وقاموس
نینی ندهم زن خودراازدست نیست دعوام که بمنهرچه شدست
چهارمی بودهمانصاحب خر بود ایستاده به خط آخر
همه جریان قضاوت را دید یک بیک در نظرش گشت پدید
روبقاضیکرده غوغا برداشت گفت اصلاً خرکم دمب ندا شت
راستمیگویم من بیکم وکاست این خر اصلاً ازاول دم ندا شت
آن زمانیکه قضاوت گم شد خر دم دار یکی بی د م شد
تا جهان است بکام دد و در نی خر آسوده و نی صاحب خر
تاکه آید پیء این شام، سحر از غم آزاد شود نسل بشر
´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´
مقام مادر
مادرم ، موجود بی همتای من
گوهر پاکیزه ی یکتای من
ای گرامی تر زخورشید جهان
ای فروغت بر تر ازدنیای من
قلب تو آیینه دار آسمان
مهر تو پوینده در رگهای من
جا یگا هت بر فراز کهکشان
ای فرشته رو شنایی های من
گر خدا از نیستی هستم نمود
ازتو هستی یافت هستیهای من
منظرت سر چشمه آب حیات
در بساط زندگی آوای من
حرف اول را زتو آمو ختم
تا زبان شد مظهر گویای من
اولین آموزگار من تو یی
ای مظاهیر ی تفکر های من
رسم قربانی بمن آمو ختی
راه تو اند یشهء پویای من
جنبش عالمهمه بردست تست
هم تویی آرامش غمهای من
جنت اندر زیر پای مادرا ست
خاک پایش جنت ماوای من
نام مادر زنده و جاوید باد
مادرم با میهن زیبا ی من
عبدالو کیل کوچی
++++++++++++++++++++
اجل روفته
یکز مانی به ملا نصر الدین گفتم ای خواجه دنیا و دین
تو بگو مر کز دنیا به کجاست گفت زیر سم پای خر ماست
گفتمش از چه تو میدانی این گفت گز کن تا بدانی به یقین
گفتم از غیب تو هم با خبری پس بگوخواجه چه وقت میمیری
گفت آندم که زمانش برسد خرم اسکیزه و آواز کشد
چندی بگذشت به اینحال هوا نا گهان آن خرکش کرد صدا
خواجه زانوضع پریشانگردید از غم مرگ هرا سان گردید
گفت میمیرم وگورستان رفت در مغاکی به کهن قبری خفت
نا گهان قافلهء سرکاری می گذشت از بر قبرش باری
خواجه زان تهلکه و فرسایش در قبر نیز ند اشت آرامش
پخ زد ازقبر و رمیدند اسپان اوفتاده به زمین سر هنگان
جستجو کردند واو را د ید ند آن اجل روفته را کوبیدند
پس ازآن سوی دیارش بردند زتفا قات سوا لش کردند
که چه آمد بسرت زین مردن چه بدیدی و چه داری گفتن
گفت آنجاهمه خیرخیریت است هیچگپ نیست فقط خیریتست
هی مزن به قاطر سرکاری هیچ کس با تو ندارد کاری
پخ مکن اسپک سر کاری را تا نبینی ذلت و خواری را
هر که اسپش دلش بازارش هرکه را رونق کسب و کارش
اسپ شان محموله وکالایشان سودشان بازارشان سودا یشان
الحذر از تا زیان یدکی الحذر از خطر پس لگدی
گاه سواریست به بالای زین گاه بر پشت شود بار این زین
اسپ تاآخرعمربا کس نیست هر که پالان زندش مال ویست
اسپ و شمشیر نماند دایم دور این دیر نماند قایم
هرچه میماندهمان نامنکوست مستقل ازنظردشمن ودوست
نام پاکیزه دلان جاوید است عمرشان همسفرخورشیداست
عبدالو کیل کوچی
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
رباعیات طنز گونه
ایدل زغم زمانه افسرده مباش
از فکرت نا شیانه آگنده مباش
گر نیک ندانند ت تو خود نیکی کن
در مخمصهء کرده ونا کرده مباش
«بر خیز مخور غم جهان گذران»
ننداز برف بام خود به بام دگران
یادت نرود که باز احیا کردی
آندوره شیرعلی و دوست محمدخان
صیاد که صید تازه در دام گرفت
صید ش بمیان قفس آرام گرفت
بگرام که « رام» میگرفتی همه عمر
دیدی که چگونه «رام» بگرام گرفت
تقدیر تو را خسته و مایوس نکرد
تد بیر توهم چرخش محسوس نکرد
هر کس به زمانش کارکی کرد اما
کاری که تو کردی بخدا روس نکرد
گه رو به پشا وری و گه بر پغمان
باتکیه بزور و زری ای خوش گذران
روزی اگر زندگی تو را سخت گرفت
باقی عمر را به ملک دبی گذران
«گر بر فلکم دست بدی چون یزدان»
برداشتمی من این زمین را زمیان
یک کره نفت خیز د گر میسا ختم
تا قطع شود ریختن خون انسان
«اسرار کهن را نه تو دانی و نه من»
ارقام معدن را نه توفهمی و نه من
چون درپس پرده هست بازیء بزرگ
تا پرده بر افتد نه تو ما نی و نه من
دشمن هردم بهر هلاک من و تو
«قصدی دارد به جان پاک من وتو»
ریزند همیشه نفت در آتش جنگ
تایاوه کنند ثروت خاک من وتو
«ای بس که نبا شیم جهان خواهد بود»
دولت ها روندود مردمان خواهند بود
این خانه خراب شد به جنگ من وتو
تا ما نشویم همچنان خواهد بود
«آنها که کهن شدند و آنها که نو اند»
آنا نکه عقب گرا و دنباله رو اند
صدسال خواب اندهنوزدرگامنخست
با آنکه دو صد سال از ما جلو اند
«آثاروبنای خلق بر دوش خطاست»
بنگرکه خطا ها زکجا تا به کجاست
هر ظلم که میکند خدا نا ترسی
درپوشش نام وطن و نام خداست
از خون بشر حمام گشته وطنم
قر بانیء انتقام گشته وطنم
دستان تجاوز از وطن کوتاه باد
عراق پس از صدام گشته وطنم
احزاب که کانون وطنخواهان است
درداخل وخارج همه سرگردان است
از بسکه بجان همد یگر افتا دند
عالم به مبارزات شان حیران است
گفتم به حریفی که اپرچونست کیست
رفتن به مسیر باد ، به خاطر چیست
گفتا که ولله نمی دانم ، اما گفت
من تشنهء موقفم بمن چی که کی کیست
عبدالوکیل کوچی
بالا
بازگشت