عبدالوکیل کوچی

 

 

  رنگ ونیرنگ

«این جهان کوه هست وفعل ماندا       سوی  ما آید  ندا ها را صدا»     

چون جدال  شیشه ها  با سنگ ها     وز   تضاد   رنگها  با    رنگها

رنگ صبح  نور بخش و  روشنی     ضد  رنگ  شام  تار و   تیرگی

رنگ یکرنگی  و صدق و باهمی     ضد   نیرنگ  و فریب و دشمنی

رنگ   قربانی  و  رزم   و افتخار     ضد رنگ شوم وشیطانی و عار

رنگ  گیرد  رنگها   از   رنگها      الحذر  از  چالش  و   نیر نگها

وصف احساسست وصف رنگها       فرق ادراک است  فرق  رنگها 

آنکه نتوانکردفرق سنگ ورنگ       سالها کوبد سر خود را  بسنگ

وای بر آنکه   اسیر   رنگ  شد      درفریبش با اصل در جنگ  شد

همچو روباهی که در کار  فساد       نا   گهان  اندر خم رنگ اوفتاد

اندرآن خم پوست روبه  رنگشد       ظاهرا  مقبول  و پیشآهنگ  شد

تاکه اوبرگشت ودرجنگل رسید       جمله  یارانش به  تعظیمش دوید

پس  مبار  کباد   گفتند ش همه       در  بیا بان  شد  سراسر  همهمه

حرمتش کردند وتشریفات بیش       عزتش کردند وچون آقای خویش

هرشیء بهترکه با خود داشتند        چون  تحایف  بهر  او بگذا شتند

چند ماه ی بود در عیش  مدام        کا مرانی ها  و هم   دنیا   بکام

غافل از روزیکه تا اندر کنام         تشت  رسواییء  او  افتد   زبام

 تا که سرمای زمستانی گذشت      شد بهار و گرمی و یخها شکست

تند باران شد در دشت و فلات      شستشو  گردید  حیوان   و  نبات

آنقدر   بارید   باران     بهار       که بشست آ ن رنگ روباه  مکار

تا همه ازدیدنش حیران شدند        سوی او دیدند و رو گردان شد ند

چون  بدید ند چهره اصلیءآن       در    تاسف  او فتا دند  آنز مان

کزجهالت یک عمردرپشت رنگ     رفته بودندهمچو قربانیء جنگ

گر نداند  هر که  مکر   روبهان      بی  گمان  افتد به رنج بیکران

پس چه باید کرد کز بهر مناص      تاشوی ازمکر روباهان خلاص

جنبشی  باید  که  تا  توفان شود     هرطرف خورشید نورافشانشود

نوبهار  روشن  و تا بان    شود      بر مراد سبزه ها   با ران شود

از تن  روبه   بشو ید     رنگها       رسته گردد مردم از نیر نگها

عبدالو کیل کوچی

 

 

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´

 

باز گویا روز شد نو روز شد

ظلمت شب  نا   گذ شته  روز  شد       رسم   و  آیین  کهن   نو  روز  شد

از چی تبریکم به این نوروز گفت        دیده را بر بست و شب را روزگفت

اندر آنجا   که خبر از روز نیست        آن شب تار است وآن نوروز نیست

تا هنوز اهریمن شب  جا  بجاست        بر رخ   خور شید  موج ابر هاست

تا هنوز از وحشت  دد های مست       هی هیء  چو  پان  نمی آید ز دشت

تا هنوز کو ها پر از زاغ  و زهر       بلبل  و  قمری   شکسته   بال   وپر

تا هنوز هر زنده جانی   در خطر       باز  و  با  شه  هم   رود سوی قطر

تا هنوز سر ما و   ابر   تیره گی        بسته    چشم  انداز   راه   رو شنی

شاخ لرزان و  چمن  در   انجماد        غنچه     افتا د ست در چنگال   باد

لاله  زاران  پای مال دیو ها ست        گرچه عطرش جاودانه درفضا ست

تا    زمین    فکر  یخبندان   بود        جوهر  ا ند  یشه    در  زندان  بود

در میان   خون  و آتش ها و دود        روز  نو را چون ؟  پذیرایی   نمود

کار می خواهد همی نسل   جوان        خانه ،   درمان   لباس  درس ونان

بر بساط   مستمندان  روز نیست        بر غریبان  وطن   نو روز   نیست

بر ضعیفان نیست  گر مای  بهار       جز  که   تا بلو های پر نقش و نگار

کو ؟  فروغ  روز نوروزیی  ما        کو    هما  هنگی   و  همسو یی  ما

نیست  وجه  کهنه  کاری با نوی        تیره   شب    را  نسبتی  با روشنی

شب ، را با شب  پرستان واگذار        دیده   بگشا  سوی  خورشید   بها ر

کار می  بالد  به پیشآ هنگ  کار        بهتر  از کار است  دستا  ورد  کار

دانهء   همسویی   باید    کاشتن         حا  صلا  ت   همد  لی   بر داشتن

تا  که هر روز وطن نوروز باد         روز    نوروز  وطن     پیروز باد

من  همیگویم   بهاران   شاد باد         کشورم    آزاد   و مردم    زنده باد  

 

 عبدالو کیل کوچی

 

---

بالا
 
بازگشت