الحاج همراز کابلی با حضرت صوفی عشقری رح
هر کبوتر با کبوتر می پرد
الحاج همراز کابلی
یک حکایت میکنم ای دوستان
قصۀ انسان و شیطان در میان
روز ی انسانی با شیطان رو برو
بودند با هم در عجایب گفتگو
گفت انسان بهر شیطان لعین
ازبدی هایت تباه گشته زمین
هرکجا توئی آشوب جای تست
هرچه بربادی زنقش پای تست
روز روشن می کنی بر ما سیاه
عالمی از دست تو گشته تباه
نسل آدم را گمراه می کنی
از راۀ راستش بد راه می کنی
گفت شیطان لعین ای آدمی !
بی جهت بهتان تو برمن میکنی
آنکه انسان است نشد همراز ما
نسل شیطان بود شد د مسازما
آنکه می آید به سوی ما دوان
نیست انسان بلکه از ما رهروان
رهروان من چنین دارد نشان
می کنم ، حا لا نشانی را بیان
او بهر جا پاتکی دارد د قیق
خود نمائی میکند همچو عقیق
نام اسلام را رو پوش می کند
گوشۀ رفته می نوش می کـــند
آن زمان که ماه ، رجب میشود
با ریا چشما نش عجب میشود
ازتظاهر او شریک غم شود
درحقیقت بهر انسان بم شود
خویشرا مشهور به انسان میکند
باز خیانت بهر مایان میکند
خانۀ مردم خراب از کار او
نیست همگون گفته و کرداراو
چشم وقلبش فا قد ازمهرو حیا
عادت او مثل گرگان بیوفا
در فنا تو قصر زیبایش نگـــــر
فرش دیبا برزیر پایش نگــر
دل بدنیا بسته است آن بی یقین
حب دنیا کرده اش زارو لعین
آنکه رفت ا ندر پی کلام پاک
از شیاطین او ندارد هیچ باک
چون نموده قلب خود صیقل به نور
کی توان شیطان رود درکوۀ طور
آنکه دل دارد به فرمان الله
عشق می ورزد همیشه با خدا
کی چنین عاشق شود همراز ما
عشق او بالا تر از هر ساز ما
هرکسی با هم قطارش میرود
هر کبوتر با کبوتر می پرد
شرح این حالت بدین سان ساز کرد
قصـه ا شرا اعظم همراز کرد
بالا
بازگشت