موالانا کبیر فرخاری
صبح سحر
خواهم که شام تار چو صبح سحر شود دانش چراغ خانه ی نسل بشر شود
شاید رود زخانه ی میهن غبار غم چرخ کهن ز طرح نوین مفتخر شود
خلق نکو چو ( فضل ) دهد جوهر وقار حتمیست در سراچه ی دل نقد زر شود
چرک ریا زسینه ی دین شست و شو شود محراب جای مردم نیکو سیر شود
بشکسته به نظام کهن در دل قرون استمگران روانه ی گود سقر شود
نیسان دهد جلال در اقلیم پرورش هرقطره در گلون صدف کی گهر شود
خواهد کسی زدودن آلام از وطن در زیر بال مرمی و توپ و سکر شود
خورشید من زگرمی و نور آرامیده است زان کرم شب چراغ چومهر وقمر شود
گر کاسه ی شکسته ی طالع برم بحر همچون حباب خالی زدریا بدر شود
از همت بلند شود پست شاخ کبر آتش بفرق دشمن دون شعله ور شود
چشم حسود کور درین بوم، همچو بوم آماج کین دشنه و تیر و تبر شود
(فرخاری ) در
بساط زمان نیست ناامید
باز ار گره به پنجه ی لطف هنرشود
+++++++++++++++++++++++++
مرثیه
دکتور آناهیتا (راتب زاد)
ای مادر گرامی و افرشته ی زمان ماه شب سیاه فلک تاز در جهان
خورشید را به پنجه ی فکرت اشاره گر اندیشه ات چراغ ره نسل نوجوان
چون صخره در قلمرو پیکار با ستم چون گرد نامدار کمانکش در امتحان
من کاسه ی سراب تهی دیده ام ز آب جاییکه نیست خاطره ات چشمه ی روان
در قامت بلند تو آیات سروری طوبی اسیر پنجه ی یک سایه ی چمان
قندیل کهکشانی این خانه ی دورنگ دادی توان به رفتن یک پیر ناتوان
در گرمی تموز ستم رنج می برم دارم زچتر سایه ی لطف تو سایه بان
بردی به فرق دشمن دون همچو شرزه شیر شمشیر آبدار و فنون دلاوران
فکرت جوان چو شید کند روشنا شبم خورشید را یزک بود آیین ترجمان
ما نقطه های دایره ی خط محوریم گیری مقام، مرکز دایره ی مهان
از رفتنت به جای شراب افگنم به جام زهریکه لاعلاج بود درد استخوان
آه و فغان و ناله ی ما سرکشد زچرخ سوز درون سینه ی ما را کند عیان
جاهت بروی دیده ی ما جاویدانه باد در میهن گرامی ما، مام مهربان
شالوده ریخت پایه ی یکسازمان به زن گردد رها زچنگ ستمکیش دودمان
زن بار زندگیست که هرگز نمی شود پرواز مرغ زندگی بربام آسمان
(فرخاری) بادرود کند گلفشان رهش
با نقد چون بهشت رود طرف لامکان.
==============================================
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور کانادا
چشمه خورشید
بکن اندیشه را روشن, دگرگون ساز دنیا را که آب چشمه ی خورشید شوید چرک دلها را
نگیرد راه رهواران ستمگستر و یا دزدی خس و خاشاک کی بندد مسیر تند در یا را
مصایب تاکه میپیچد دوپا در حلقه ی زنجیر به تسکین دل پر غم تو خالی کن دو مینا را
گناه زور مندان , بیگناهیهاست میدانم کجا آلوده سازد دامن یوسف زبیخا را
به هرطرفی که میبینم غریو ناله می آید جهانی غوطه وردر خون, نه اعجازی مسیحا را
به قاتل در جهان ما کلاه کج نمیزیبد بخاکستر کند یکسان قد سرو دل آرا را
شفق ناشسته رویش را شوم آماده ی کاری به گاه صبح بشنیدم سفیر مرغ گویا را
تذرو باغ من دارد نوای آتشین امروز خیالت بیجهت جوید به کوه قاف عنقا را
به پیر کهنه ی دوران نه گوید عشق مه رویی چه سان شایسته میبیند دو زلفان چلیپا را
کمر چون موی باریکی, دهان چون پسته ی خندان شگفت افسانه میسازد دوچشم شوخ شهلارا
دوگیسوی گره دارش که بندد پای دلها را "به خال هندویش بخشد سمر قند و بخارارا"
به پایم میخلد خاری زدست ناکسان هر روز
و (فرخاری) نمیخواهد شکست روز فردا را
بالا
بازگشت