ف.بری

 

 

در بند فتنه

می رباید افعی جنگ ،طعمه اش را زین دیار

زانکه اینجا کینه است ونفرت است وانزجار

مالک قدرت شدند ناخــــوانده بر دوش وطن

بر شدند بهر بقا با غیض در جنگ و شـرار

غاصب ثروت و ملک و مسکنت گردیده اند

بهر حفظ ناروا انـــدر ستیــــز و گیـــر ودار

عشرت شــــان در بهای ذلـــــت مـــردم بود

فتنه انگیزند،بــــه نام مــــذهب و قوم و تبار

رفعت و آسایش خلق را نمی خواهند از آنک

چون شونداگاه  دریابنــــد ، خصــم  نا بکار

با جهالت می زیند در بنــــد  اوهام و فریب

عافیت سوز است وعظ زاهـــــدو شیخ مکار

تاریک اندیشان ستیزند با رهء فـــــرزانگان

پر کشیده جغد ظلمــــــت سال ها براین دیار

برستیز،با فتنه وجهل ای وطندارزانکه است

بینش و علــــم و معـــارف رحمت پروردگار

ابر ظلمت محــــــو میگردد زنور معـــرفت

صبح نور افشان  شگافد سینه ء شبهـای تار

جهد می بایــــد بری بهر صفا و همـــــدلی

زیست می بایــد چو انسان شریف و با وقار

 

++++++++++++++++++++++++++

 

سرودهء ذیل  استقبالیست از اشعار  دلنشین دو شاعر عالی مقام ما ،زنده یاد عشقری که در رابطه به  تخریب عمارات اطراف  روضهء مبارک مزارشریف ودیگری شعر دلکش مرحوم یوسف آیینه که به استقبال ازآن در رابطه  به گمشده های کابل سروده بودند 

چه شد ؟

برشدی بررحمت حق عشقــــــری                         آن صفا و مهر کــــــردارت چه شد

قصه های شام هجران نا تمـــــــام                         آ ن روایت ها وگفتــــــارت چه شد

گفتی آنچه شمه ء از رنــــــــــج ها                          ناله های تلـــخ روز گارت چه شد

نقش تو افتاد به دل آئینـــــــــــه  را                         آن عزیزخوش سخن یارت چه شد

عاشقی بود دررهء صدق وصفــــا                          در طریق عشق رهــوارت چه شد

گرد افنا افتاد بر جلـــــــــــــــوه اش                        آن رفیق  راه  د شـــوارت  چه شد

بر شدم برکابل و پرسید مـــــــــش                          آن دو رند مست و عیـارت چه شد

هرچه میبینم خراب افتاده اســــــت                          برروان وجسم خونــبارت چه شد

برسرویرانه ها زاغ و زغـــــــــن                           آن نوای قمری و ســـارت چه شد

ازخراباتت نشانی نیســــــــت وای                           آن سرود و طبله و تـارت چه شد

کوه موسیقی و با با ی طــــــــرب                          آن سر آهنگ فخرهربارت چه شد

آفتابی بود در خا ورزمیـــــــــــــن                          بر دیار هند ســــــــالارت چه شد

روح  قاسم بود شهنشاه غــــــــزل                         آن رحیم بخش وفــــادارت چه شد

با نوایی از وفا مستـــــــــــا نه اش                          آن امیرمست و سرشارت چه شد

از نوایش عشق میهن بود بلنـــــــد                          آن اولمیرعاشـــــق زارت چه شد

بلبلان بزم رفتند زین دیـــــــــــــار                          برسرهرشاخ  بسیــــارت چه شد

رخت هجرت بسته اند فرزانگـــان                        از برای ملک غمخـوارت چه شد

افتراقت اتشی برجان فگنــــــــــد                          مردمصلح وفداکــــــارت چه شد

همچو منصورسرنهاد درپای عشق                         آن شهید برســـــــر دارت چه شد

هر چه می بینم ریا و  خدعه اســت                       زا هدان  پاک  پنـــــدارت چه شد

من نمی بینم به جز ریش وپـــکول                       آن همه  فرخنده رخسارت چه شد

دست یغما برد همه  سیـــم و زرت                        آن همه از دار و نـــدارت چه شد

مو زیم  و آرشیف ملی تـــــــــــــو                         بی بدیل آن گنج  اثـــارت چه شد

از قضا هم آسمان گشته بخیــــــــل                        آن بهارسبزو گلـــــزارت  چه شد

خون می بارد  بری بر جای اشک                        کابل من عزت پــــــــارت چه شد

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

 

دست آورد  جهاد

 این چه روزگاریست خدایادای خدا        فتنـــــــه و آشوب شد بر ماروا

کی بدیدیم یــــک دمــــی آسودگی         در رسیــــد بر ما بلا،  اندر بلا

هر گهی راه معــــــارف برده ایم          تیــغ تکفیر گشت برما هر ملا

رنج بی پایان ما بــــی دانشیسـت          زیــن ضلالت بهره بردی اغنیا

لشکر یاجـــــــــوج باشند جاهلان          برخود و برخلق دارند بس جفا

می ستیـــــزند بـــا رهء فرزانگان          خطبــهء ابلیـــس باشد این دغا

از بـــــرای پول پیمــــان بسته اند          رهبــران، بر ضد علم و ارتقا

وعده دادند گاه بر مسنــــــد رسند          اوج اسلام باشدو صلح و صفا

بــــر سر قــــدرت بشد روحانیت          فتنـــــــه و آشوب گردید بر ملا

طالـــب و مـــاذن و چـلی بچه ها          هریکی میروقوماندان شد به پا

جنــــگ تنظیمی بنا شد در وطــن        طالب قدرت بودی هر یک ملا

بسکه ریختند مرمیی هاوان وتوپ        خانه ویـران گشت مردم بی نوا

شصت هزاران کشته در کابل فتاد        کی جهاد بودی، بودی خشم خدا

چور کردند مــــــال و مـلک ملتی        از سلاح و جهل خیزد این دغا

رشوه وفسق و فســـــاد و اختلاس        همچو قانون شد روا درهر کجا

هتک ناموس و تــــجاوز برزنان          از برای هر مجـــــاهد بود روا

گشت جمهوری و اسلامی عجین          دیو غارت گشت با خشم ورجا

کشت افیون گشت فراوان دروطن        صنعت هیرو هین است درارتقا

بهر باز سازی این ملک ازجهان         بیش زصد ملیارد دالر شد سخا

آن همه غارت شدو رفت ازمیان          لقمـــــهء بود بر دهــــان اژدها

دزد دیروز گشـــت قارون زمان         ملــــــــت بیچاره در رنج و عزا

کار بنیــــادین نشــــد در اقتصـاد         بس فریب بود وعده ها ،باد هوا

نمره  یک  گشتیم درسطح جهان         در فساد و فقر و در ریب و ریا

این چنین است دست آورد جهاد          درطی بیست سال واندی بی بها

وهم و ظلمـت گشت مفهوم جهاد        جزهمینش نیست بری وصف بجا

 

 

 

مخمس بری بر غزل حضرت مولانا

 

ای قوم به حج رفته .........

اندر طلــب یار چه بیهوده به را هید            درحسرت دیدار کنون در چه سرایید

در دشت توهم همه وامانده به جایید           < ای قوم به حج رفته کجایید کجا یید >

< معشوق همین جاست بیایید بیایید>

گروصل همی جویی مرودرپی اغیار           هر سنگ وگلی نیست نهانخانــه دلدار

بر خانهء دل بنگرو بین مصلحت یار           <  معشوق تو همسایهء دیوار به دیوار>

<  در بادیه سر گشته شما در چه هوایید   >

فربه وسیه کار، رهء  افسانه  برفتند                از راه وفا در رهء بیـــگانه برفتند

با توشهء از کبر، چه مستانه برفتند             < ده بار ازین راه  بدان  خانه برفتند>

< یک بار ازین خانه برین بام برآیید>

رنجوردلان برتوهمه فاش بگفتند               نقشی همــــه تابنــده زنقـــــاش بگفتند

نفرین به اعمال تو، پاداش بگفتند          < آن خانه لطیف است نشان هاش بگفتند>

<از خوا جهء آن خانه نشانی بنمایید>

آن رســـم وفا کو اگر آنجــا رسید ید             آن قلب صفا کو اگر زنگار زدود ید

کو چهرهء گلنار،کازآن می بچشیدید          < یک دستهء گل کو اگر آن باع بدیدید >

< یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید >

نی درطلب یاربه هر کوچه دویدن             دل را به سراب دگر هر بار کشیدن

آن به  که فروغی  بدل تار دمیدن              از عشق   بری    جلوه دلدار شنیدن

در خویش بجویید همه در خویش بیابید

 

++++++++++++++++++++++++++++++++

 

یازده سپتامبر

آن شنیــــــدم که به شهر نیویارک               آن بلند تر قامتان خوردند به خاک

آنچنــــــــان بالا سخــــن بر آسمان              داشتند و گوش کر بر نـــــــا توان

آنچنـــــــان بالا که  در صید  کمند              بود هــــــزارانش اسیرو پــــای بند

غره  بود بر قامـــت بالای  خویش              بـــــرغنا وزور بی همتای  خویش

هر که بود مانـــع  نفعش در جهان              کــــی برستی از گزند ش  در امان

در فتادیــــــم  ما به خشمش ازقضا             افتاد یــــــم در بـــــــلا  و مـــا جرا

جنــــــــگ  کفر ودین  را برپانمود             کی بودی  کافر  ولی ابداع    نمود

هر شــــــــرارت  را جهاد پنداشتی             هر  شریر را  هم مجاهد   خواندی

سالهـــــا  بودی روان جنگ وستیز             بر خون افغان  بود هر دشنه تیز

هر جنایـــــــت  پیشه و خونریز را             بر    گماشتی    بهر  قتل  و ماجرا

بیش زملیـــــون  کشته شد افغانیان              ملتی در خـــون شد ورفت از میان

بن لادن  و هــــــزاران  دگـــــــــر             همــــچو هیرویی بودش دایم  به بر

هر که اوظالـــــم بودی خونخوارتر            بهره  بردی از سیـــــا  پربــــــارتر

بر ســـــر قدرت رسیــد  شیخ وملا             طالبــــــان این وحشـــــــت دورفنا

جوی خون گردیدروان درملک ما              زاختلاف وکینه و بغــــــض وعدا

می نمـــــــود برما  نظــرازکبر وآز            چون که بودش بهر شر دستی دراز

بود غــــــــافل ا ز بد اعمال خویش             چون که بد کردی  بدی آید به پیش

هرکسی کو مارظلم   پرورده است              کـــی توان از نیش او آسوده است

هرچه میکاری درو خواهـــی نمود             هر چه میگـــویی گوشت آن شنود

« این جهان کوه است وفعل ما ندا               میرسد هر دم نــــدا  اندر  نـــــدا»

بر گرفتـــــــا عا قبت  دامــــان او               بر فتــــــاد  آن هیبت  وسامــان او

آنچه خشــــــم  وآتشی افروختـــی               انـــــدرآن آتش خودش هم سوختی

آنچنان از پا فتــــــاد  بر خاک شد               چـــــون  تن رنجور ما غمناک شد

شد هزاران بیگناه درخاک وخون               گشته  اند قربانیی مـــــکر و جنون

صــــــد تاسف  آیدم بر این جهان                میگدازند ازپی ســـــود وزیـــــان

این همه آئین وســــلک این زمان                میفزایــــد درد  و رنج مردمــــان

از تعصب گشته اند مغرور وهم                 کی زبان مـــــردمی دارند فهــــم

عشـــق می باید که تا انسان شود                 فهـــم  همزیستی بشر آسان شود

عشق آنســـان  مذهب  والا   بود                این جهـــــان ازعشق هم پیدا بود

کز ترا عشـــــق است آئین ووفا                 راه نیا بی در طـــــریق مــا جرا

کی کنــــی توهین آن دیـگرکه او               هست انسانی   چو تو ای خوبرو

 

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´

 

خـــــــــــــــــــــــــــــدا یا !

 

زبهــــــر ملتــــی افتاده در خــون        بگریم از دو دیده همچـــــو جیحون

گروه وحشی و نادان به قـــــدرت         نیند جز از بــــــــرای پول و ثروت

نه ترسی از خدا نی نظم و قانون          فعــــــــــال مایشا اند بی چه و چون

نه ناموس درامان است نی سروجان      نه اینان کافــــــرند نی هم مسلمـــان

گروه وحشیــــــی نامرد و بد نام          نه ترسی از عدالــــــت نی ز فرجام

زدند شبخون به عزت وبه ناموس         تو گـــــــویی آمده این جز قامــوس

جنایاتــــی چنین در جاه و در راه          بیفتد اتفـــــاق هر گاه و بیــــــــگاه

بشــــــــد بر باد ناموس هزاران           نه این جا نظم قانون است نه پرسان

عدالت چـــــون فتد در پای ظلمت         نه ناموس در امان است نی شرافت

به فریاد ضعیفـــــان نیست درگاه         به درگاه تـــــو رو آرند خــــــــدایا

فغان مردمان بر آسمـــــــان است         ولی بر ظالمـــــــان دایم امان است

اگر فرض جهاد این است و ایمان         منم بیزار زهرچه است مسلمـــان

نمیدانـــــــم بری از راز بـــــــالا         همـــــــی گـــــویم خدایا! ای خدایا

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

تا کی طریــق ماجرا

ای ما یه ی کبــــــروریا، تا چند باشی برهـــــوا               در بــــــــازی وهم ودغا، باشد ترا دست رســــا

بشنــــوزمن حرف بجا، این شیوه کی دارد بقا              از قیـــــــل وقــــــــال بی بها، افگنده ء رسم خطا

                                       تا کی طریــــق ماجرا تاکی طریق ماجرا

توبرحریروآند گر، بیجــــامه وبیخورد وخــور             در ظلمـــــــــت شب تا سحـر، باشد ورا آه برجگر

اندر جهاد بی ثمر، کاشــــــانه اش زیـــروزبر             ای تو زانســــــان بیخبرتا کی حریــص سیم وزر

                                     توزفت و فربه گشته اِی، ملت شده خوار وگدا

جنگ است رهء صد ابتلا، ازاصل میسازدجدا            باشـــی تو دایم برعدا، چون وحشیـــــی درهرکجا

باشـــد ترا راهی جدا ، اصل تنازع و بقــــــا            هـــــــم کشتــــن و هم ناروا از بهر تو باشد  روا

                                      با زآ ازین رسم خطا، کاین نیست منظورخدا  

ازجهــل درعـالم نمود، بهـرنفاق همچون "جهود"           در پای قــــــــدرت برسجود، باخلق مکاروحسود

عالم بسـوزی بهــــرسود، ای زاده ی کبروعنـود            این نیســــــت فرمان ودود، تاکی زهی دربا دوبود

                                   چـون باز نگردی زین حدود، واسفـا واسفا

وقتســت برخود بنگری این پرده غفلت دَری            بازآ زراه خودسری زین جهل وزین خیره سری

برکن قبـــای سروری چون کمتـرین کمتری            فردا به پای داوری،  شرمنـده ی هرمحضـــــــــــری

                                   ا ینســـــــت بهای ابلهی، اندیشـــــه ی فردا نما!

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

غیرت افغانیت........

 

 چون به پا شد شیوهء ظلمــانیت             خدمــــــت ناکس بشــــد ارزانیت

 خود بیاوردی  به سـر ویرانیت            وای بر حـــــال تو وحیـــــــرانیت                             

 

                             خفته گردید غیرت افغانیت

 

رشک رستم بودی وگشتی زبون        عزت و شاء ن تو گردیـــــد واژگون

غیرت اسفنـــــد یار بودی  کنون         پیرو بیــــــــگانه   گشتــی   و جبون

 

                              ملک ویران تحفهء نادانیت

 

چون بدام افتادی در مکر جهـاد           بر شــــدی با هموطن  اندر  عنــــاد

دشمن از ویرانیــت گردیده شاد           عظمـــت و شاء ن وطـن دادی به باد

 

                            این نه اسلام است و نی انسانیت

 

فتنه انگیز است خصـــــم  نابــکار        چون به درگاهش فتــــادی خواروزار

رخت بست ازخانه ات صلح وقرار       نیست چون تودرجهان مسکین وخوار

 

                           لیک نشنـــاختی تو خصم جانیت

خصم  یکد یگر شدید ای غافلان           میکشیـــد بر روی هم تیــــغ  و سنان

با فریب و فتنه ســازید این زمان           نیست جز تفـــــریق و تفتین بر زبان

 

                           کشتــــــن افغان  بشــد اسانیت

 

کن  به دنیا و به خود یکدم  نظر          دیگـــــران در نعمــــت و تو در سقر 

او به راه راست شـــد فرخنده فر         تو شـــــدی مغضــــــوب درگاه بیخبر                            

 

                          پس کجــا شد  عزت  اسلامیت

 

بر سرشت مردم است حب وطن           بهر آبرویش سپــــــــــارند جان وتن

هریکی باشد  چنــــــانی تهمتن             گر شــــــــوند آزاد ازمکر و فتـــــن

 

                      فتنه انگیز است صف روحانیت

 

شیوهء انسانی است  سازنده گی            کیـــــن و نفــرت نیست راه زنده گی

رحمت حق است در بالنــده گی            باز آ  زین  غفلـــــت و شــرمنده گی

 

                           تا بیـــابی غیــــرت   افغانیـت    

 

فتنه و شر

شدم بر مسجد و دیدم به منبر          بودی شیخی سخن میگفت زهردر

سیــــــاق گفتارش بود روایات          نه بر اسنـــــــاد معلوم و بر آیات

گهی از رفتن روح و زمردن          ز دشواری نزع و جــــــان کندن

چنان تلقین بنمــودی به اذهان          زخلقت هــــر یکی بودی پشیمان

زنکیر وزمنکر پرس وجوها           بگفتی آنچنان خود بودی آنجــــا

زروز محشر وسوزنده آفتاب           سخن گفتی چنان با آب وبا تاب

سخن از دوزخ و آتش بگفتی           چوگویی خود درآن جاهم بخفتی

بگفتی از پل دشوار وتاریک           زخنجر تیز تر از مـــو باریـک

نه کس را زانطریق یارای رفتن        نه بر جنت بیابی راه و روزن

جوانان جمله بود دلریش وحیران       زبیم عاقبــــــت سر در گریبان

نه از دنیا تمطعی  نه از دهـــر         هراسان بود زحول روزمحشر

زخوف و وحشت روز قیامت           نه بر داشتی زدنیا، جز ندامت

نه این دنیاست از بهر مسلمان          بگفت آن شیخ با آه و به افغان

نمی باید که دل بندید برین دهر       که این دیر خراب است بهرکافر

خوشا آن کس کزین دنیای فانی        شتــــابد بر ســـــرای جاودانی

زشرب وشهوت وازحوروغلملن       مهیـــا بهر وی در باغ رضــوان

یکی راه بهشت است ای عزیزان      برون از محشر و ازروز پرسان

جهاد و انتحــــــاری بر مسلمـان       دو فرض عین باشــــد جز ایمان

اگر توفیق می یابیــــــد بدین کار      شــــــوند معدوم تنی چندی زکفار

هماندم چون دهید جان را به جانان    شوید اندر بهشت با حور وغلمان

بود جوی شراب و شهد و هم شیر      روان برقصر ودربارت به توفیر

نه فقر و نی غم لیل و نهار است       بساط عشرت وبوس وکنار است

نه پیری و ضعیفی و نه مـــردن         جوان استی همه عیش است خوردن

ازین دنیا که ننگین است و فانی        ســر افراز زی به دار جاودانی

جــــــوان بی خبر از فتنه و شـر       نـدیـده لـــذت و آسایش دهـــــر

ز شوق لعبتان حور و غلمـــان        به آرزوی شراب وقصروایوان

فریب شیخ خورد در راه باطل         نبرد نامی به جز جانی و قاتل

بشــــــد آمادهء هــرجان نثاری        زبهر عیش و نوش و کامگاری

بســـــــاط انتحاری شـــد مهیا         هلاک گردید طفل و پیرو برنا

ازین اوضاع که سالهااست جاری          رسیـــده شیخ به اوج بی نیازی

زخون نوجوان و مرگ انسان         زر و زیور بیــاندوخته فراوان

به رسم صیغه زن ها همچو حوران         به حرم گرد آورده چو رضوان

بودی جنت به دیگر، جزموهوم       ولی بر شیخ بود پیدا و معــلوم

ازین اوضاع بری گردیده حیران      بساط فتنه است وراه شیطــان

 

البرت سلوند – دنمارک

4 /7 /2014

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 ف.بری                                     

نو روز

بر مقدم نوروز بیـــا ساز دیگر کن        چون نرگس ونسرین به چمن باز نظرکن

زانفاس مسیحایی دامــان بهــــاران        با جان دیـگر روح و روان تازه و ترکن

دی رفت و دیگر بار نیاید به تکرار       نـــو آید و نــــوروز نوا هـــای دیگر کن

با گـــــــردش ایام بیامیـز و بیاموز         آن صفـــــحه فرسوده بیـانداز بســـر کن

با سیـــــــر تمــــــدن ره آزاد بپیما          وز ظلمــــــت مــوهوم به انـوار گذرکن

ازشور و تحرک دراین گنبد دوار         جان و خـــرد از عالـــــم پـرکار خبر کن

با دیده بینا همــــه اسرار عیان بین         چشــــــمی بکشا غفلـت مــوهوم بدر کن

بر کهنه پرستان بنما مشرب رندان        وز زهـــــد ریایی بـــه رهء یـار سفر کن

هر گلبن نو رسته بری زیب گلستان       برسیر زمــــان تازه گواهیست نظـر کن

 

 

 

---

بالا
 
بازگشت