سیدهمایون شاه عالمی

 

پیام عیدی

فرارسیدن عید سعید فطر را به کافۀ ملت نجیب افغانستان و تمام مسلمانان جهان صمیمانه تبریک گفته و طاعات و عبادات شانرا مقبول بارگاه رب جلیل استدعا مینمایم، همچنان بدین ترتیب عید سعید فطر را بویژه به همکاران سایت آریایی مبارک گفته و از زحمات بی شائبه دوست گرامی و فرهنگی ساعی کشور جناب عزیز جرئت اظهار قدردانی نموده و موفقیت شانرا آرزو مینمایم.

 

پگاهِ عید

رنگِ شفـق شــــقایقی بر آسمــــان گشود

آمد پگــــاهِ عید و دلِ مؤمــــنان گـــــشود

دررفت تا سیاهی، سپیدی ظهـــــور کرد

مرغ سحـــــر به غمـزه دلِ باغبان گشود

بگشاد چین هـــــا ز جبین های روزه دار

بلبل ترانه هــــــــا برخِ ارغـــــوان گشود

آن خطّ ِ مــــاهتاب به پهنــــایِ آبی رنگ

چـــون آفتابِ صبح رخِ ســـــاییبان گشود

هر یک ببین زخلق خـــــدا شور درکشید

درحمدو وصفِ خالق خود تا زبان گشود

آمد ترانه هـــــای لطیفـــی ز کـــــنج باغ

بلبل کنار گـــل شده صد داســـــتان گشود

شـــــــور و مســــــرتی که به بازار آمده

هـــر مالکی به خنده ی درب ِ دکان گشود

نتوان بیان نمود خـــــــوشی های طفل را

گویی که بختِ فـــــرح رخِ اختران گشود

یکســــو جوانی خنده کنان رقص می کند

یک سوی پیرمردی لبِ وردخوان گـشود

از بهر فطـــر روزه ببین نوت هـــای نـو

دانا، زجیبِ خویش به وسعُ توان گـــشود

آمد صـــــــدایِ شور به کــــابل زمینِ ما

تیر از فضـــــایِ گرمِ محبت کمان گشود

عطری فرا گرفت به اطراف کـوچه باغ

دوشیزه موی خویش که عنبرفشان گشود

عشق و صفا چه نگهتی امروز تازه کرد

هر جــــــا دری محبتی بر میهمان گشود

ترسم که اهـــــریمن نکند فکـــرِ دیگری

اشکم روانه گشت و دلـم در تکان گـشود

طــــــاغوت این زمانه بسی سنگـدل بوَد

چون اژدهای تشنه ز پستی دهـان گـشود

ترسـم که باز خوشی به غـم در رَوَد بباد

بی دین بنام دین، ز پسـتــی نشان گــشود

ترسم که باز کـــوچۀ ما را به خون کـشد

شیطــــان اگر به سینۀ مردم مکان گشود

تا کـــی ز خـــــونِ دل بنویسیم پاســـخی

آری فلک به قهرخودش امتحــــان گشود

بنگـــر میی پیاله ی همسایه خونِ ماست

اهـــــریمنی که حیله بسی در نهان گشود

والله که من ز دشمن دون خسته ام بسـی

چشمــم ز خشمِ لعـــنتیان ابروان گـــشود

هـــــرگز نشد که شعر من آرَد طــراوتی

از بامِ ما کـــه بارِشِ غم ناودان گـــــشود

چشمِ حــسودی دیدی بهـــــاران تباه کرد

تا بار و برگِ ما همه بادِ خــــزان گشود

صیاد تاب نغمه خوانیِ مارا مگر نداشت

برداشت دانه هــــــا و دلِ آشیان گـــشود

یارب نهـــــــادِ فتنه بکن محـو خسته ایم

بنگر قطار اشک چسان کـــاروان گشود

تاکـی به زیر سایه ی طـــاغوت زنده ایم

پوسید مغز مــــا و درِ استخــــوان گـشود

آزاده مــی شویم الاهــــــــی زمانــــی ما

گر لطف و الفتی تو دری درمیان گــشود

از بارگـــــــاهِ عزتِ تو من همــــایون ام

الفاط حرمتِ تو به بلب شورِ جــان گشود

 

سید همایون شاه عالمی

بیست و هفتم جولای دوهزار و چهارهم میلادی

کابل – افغانستان

 

 

 

---

بالا
 
بازگشت