سیدهمایون شاه عالمی
عطر سخاوت
آنکـــــو که نهــــفته بر روانست
بی جان نشود که اصلِ جـانست
اندازۀ عمـــــر مقصــدش نیست
از بادۀ عشق جــــــــــاودانســت
چون عطـــرِ گلاب در سخاوت
نی در پیِ سود و نی زیانســــت
گلهـــــــــــای محــــبتش گـشوده
پیوســـــته به عشق باغــــبانست
باغی که درش ز مهــر بازسـت
گلـــــها همه جـــــای رایگانست
گــــه در شبِ قـــــدر می نوازد
گــــه آدینه هـــای مهــــربانست
آورد شــــبی ز آسمـــــــان هــا
آنرا که فــــــرشته پاســـــبانست
تا کـــرّه ی آبی مست گــــــردید
از معـــــرفتی که در نهــــانست
مـــوجـــــودِ ضعــــیف شد توانا
اهــــــریمن و ظلم امتحـــــانست
از اوست سپید هــــــر ســــیاهی
هـــــر آن طلــــبد بدان که آنست
از خـــــــــاره ی گوهری برآرد
لطف و کـــــرمش که ناگهانست
نتوان به قلــــم اورا ســـــــــتودن
پیمـــــــانه ی عقــل ناتوانســـــت
بگــذشت همــــایون از زمــــــانه
در وصـف کسی چه بی زبانست
سید همایون شاه عالمی
بیست و پنج جولای دوهزار و چهاردهم میلادی
کابل – افغانستان
عالَم بالا
آن شـــب که پیغــــــــــــامی نوی در بامِ دنیا آمده
انظـــــارِ رخـــشانِ مهـــــــــی در دیده ی ما آمده
آن لفظ و آن معنی چه بود کــــآن قلبِ آدم درربود
فــــرهاد راهـی شد به کوه مجنون به صحرا آمده
گـــــویی شـرابِ جــاویدان در خونِ آدم شد روان
سوزان بشد تا هر زبان رقصـــی بر اعضــا آمده
تا عشق شد اندر قفـــــا خــــــــالی نمود از ماسوا
رازِ نهـــــانِ از نکــــته دان از بهــــــر دانا آمده
قـــــانونِ عجزِ آدمــــی در پشتِ پا ســــــاجد کند
هــــــر سو سرِ شقّــــــی ببین بر گوشه ی پا آمده
آنجا بگـــــوید آدمــــــی ای جانِ جان اعلی تویی
طــــوفان نموده قطــــــــره یی بر موجِ دریا آمده
اول ز خود چون بگذری هـر پرده رازی میدری
کم بین درین جــــــا سرسری پنهـــان به پیدا آمده
تا آدمـــی بر ره رسید اصـــــل و اصولی را بدید
خــــــــــــود عالَمِ بالا گـــزید زیرا ز بالا آمـــــده
هرکو بحسنش خیره شد برنفس خود هم چیره شد
دلــــباخته اندر زیان ســـــودی به ســـــــودا آمده
فـــــرقی ندارد در جهـــــان پیدا و ناپیدای مـــان
در نفس پُــــر غــــــوغا بدان دنیا فـــــــریبا آمده
امشب همایون از سخن کـــــردی گلی اندر چمن
گـــــویی امیدِ رحمـــتــــی بر من هــــــویدا آمده
سید همایون شاه عالمی
بیست و پنجم جولایِ دوهزارو چهاردهم میلادی
کابل – افغانستان
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
بمناسبت قتل روزه داران بی گناه ولسوالی ارگون ولایت پکتیکا
کشتار ِ روزه داران
جمعــــــی بنام اسلام ، حیوان گشته امروز
محـــــدوده یی جهـــالت پایان گشته امروز
این کـــــافران ملحد، مــزدورِ چودری اند
ای وای کفــــــر مطلق ایمـان گشته امروز
کُشتند روزه داران با دشنه یی خــــــــرّیت
درنده خـــــوی حیوان، انسان گشته امروز
در خــــون فـــتاده افغان از دست ناکسانی
تا جانِ هر مسلمـــان بی جان گشته امروز
همســــایه هـــــــای ظالم ترس خدا ندارند
ســــــــرکارِ دینداران شیطان گشته امروز
تو پستی و پلــــیدی زانســـــــانیت رمیدی
تا مُلک داغــــــــداران ویران گشته امروز
کُشتی تو بی گـــــــناهان ای مخزن کثافت
ای وای قلب افغــــان داغــان گشته امروز
در پرده یی ســـــیاست انســـــــانیت ندیدم
دانای این زمـــــــانه نادان گــــشته امروز
یارب به پاس این ماه بگشای روزن و راه
در خون دلِ همایون غلطان گشته امــروز
سید همایون شاه عالمی
شانزدهم جولای دوهزار و چهارده میلادی
کابل – افغانستان
زیبایی
زیبایی پاک کــــــــــــردن اشک یتیم بوَد
زیبایی در سخــــاوت ِ دستِ عظـــیم بود
زیبایی در فرو کش خشم و غضب همان
آرامشِ ز فطــــــرت ِ بی ترس و بیم بوَد
زیبایی عاطفه است ز احساس می چـکد
در قلــب ِ آدمی به مــــــــــدارا مقیم بود
زیبایی در شکستگی و عجـز خفته است
این عطیه از حضورِ خــــدایِ کریم بود
زیبایی در متانت انســـــــانِ هـــــوشمـند
درهرسخن گــــــلابی ز سوی نسیم بود
زیبایی در بیانِ حقـــیقــــت جـــــلا دهد
زیبایی در سریست که نرم و رحیم بود
زیبایی چون خزانۀ از بهـر راز دوست
اندر میان سینه نهان در حـــــــریم بود
زیبایی آن ثبات به فقر و توانگـــریست
زیبایی بردباریی وضـــــــعِ و خیم بود
زیبایی در قـیافه و مــــوی میان نیست
زیبایی یک پدیدۀ رســمِ قــــــــــدیم بوَد
دارد امید بیش همـــایون ز رب خویش
زیبایی اصل ِ عفو و رضای حکیم بود
سید همایون شاه عالمی
هفدهم جولای دوهزار و چهارده میلادی
کابل – افغانستان
زهد ظاهری
زاهـد نمـــــارِ خویش به مردم مکن بیان
از روزه و ذکــــات مخور گوشِ دیگران
بی جا نمـــازِ خویش مکن بیشــــتر دراز
بر سائلی که نان بدادی مکـــن فغـــــــــان
هر لحظه از مــــراسم خیراتِ خود مـگو
گــر دادی یک درم به فقیری بکن نهـــان
مهمانی های خویش به ختمِ قــــران مگیر
از روی دل به هیچ کسی هم دعا مخــوان
اندر جمـــــــاعتی مَـطَـلَــب عــذر دار را
راضی مشو تو هیچگه در زحمتِ کــسان
بر هیچ کس مکن به خدا ادعــــــــایِ کفر
داند حساب خویش همــــان خـــالقِ جهان
در بحث هـــای خشک برآشفـــتگی مکن
افسانه هـــــای مذهبی منمـــــــای داستان
بر ظاهـــــــــرِ کــسان مکن گه قضاوتی
انسان کجــــــــــا رسید بدان رازِ رازدان
چون پهنه های خـــاک بسی آرمیده باش
هر صحنه یی مجازی حقیقت مکن گمان
با خـــاک عجز خویش همایون همیشگی
دارد امید عفوِ خـــــــداوند ِ مهــــــــربان
سید همایون شاه عالمی
هشتم اگست دوهزار و سه میلادی
ستوکس دیل– کارولینای شمالی
ایالات متحده امریکا
بالا
بازگشت