سیدهمایون شاه عالمی

 

اشتباه

مــــــا آمـــدیم روی زمین اشــــتباه کنیم

از اشـتـباهِ خــــــویش زمین را تباه کنیم

تعـــــــدادِ ما ز فقــر بمیرد گرسنه لیک

تعــــــدادِ ما ز دولت خود قصدِ ماه کنیم

ما بر خرابکاری شده بس شهــــیر ِ خلق

حیوان کُشیم و آدمـــی، قتل ِ گــــیاه کنیم

نی ماهی در امان و نه مرغان در چمن

آزار می دهیم، کــه قــــدری رفــاه کنیم

حــاکم که ظالمست، به خاموشی میرویم

عالم چو سر کـــشید یکی فرشِ راه کنیم

ما از وفــــــورِ عقل چرا دشمن ِ خودیم؟

بم از اتُم کـــشــیم و جهـــان را تباه کنیم

خود خواهی میکنیم، به پا تیشه می زنیم

گندم نخـــورده آتشی را زیرِ کـــــاه کنیم

از حـــق گذشته ایم و به باطــل تنیده تار

با کــاسه ی گدایی چه توصیف شاه کنیم

در عافیت ز غفلت خود مستِ شادی ایم

آمد اگـــر مصیبتی صـــد سوز و آه کنیم

گفتا سرشت ِ ما کشد ازعشق رنگ و بو

خــــطّ ِ سپیدِ عشق به ذلّـــت ســـیاه کنیم

آتش زدیم بسـکه همــــــایون درین چمن

چشم ِ فـــراخ کــــرده تباهی نگـــاه کنیم

سید همایون شاه عالمی

دوازدهم جون سال 2014م

ستَوَنگر – ناروی

 

 

راز عشق

تا نگردد آدمی دمـــــــــــساز عشق

می نداند پرده هــــــای سازعـشق

مطرب عشاق گــــــر الحــان کشد

میبرد تا عـــــرش هم آواز عــشق

آدم ِ عـــــــاشق اگـــــــر پرّان شود

بگذرد از آسمـــــان پرواز ِ عشق

خویش را پنهان نما در دیدِ وی

تا بدانی شمــــــه یی از راز عشق

ظاهـــــــر و باطن سراسر یار شو

با زبانِ دل نمــــــــــــا ابراز عشق

صبر کن در لطف، تا آخر شوی

در کمان ِ صبر تیر اندازِ عشق

در وجـــــود ِ حقپرستی حق بجو

گردنت بنمای قد افــــــرازِ عشق

گریه را پنهان کنم در خنده ام

عمر تا آخـــــر شود همبازِ عشق

من همایونِ جهان از عــشق وی

خود بجانم میخرم هر نازِ عشق

 

چهاردهم جون دو هزار و چهاردهم م

شهر اسلو – ناروی

 

شام غریبان

اشک از کنار مژه ز حرمان رمیده رفـت

اندازه بیش کرده خرامـــــان رمیده رفـت

آه از جگـــــر کشید سرش را و خفته شد

یادِ جوانی کـــــرده به ارمـان رمیده رفت

چشمم طـــلـــوع ندید ازآن مهــر عاشـقی

گریانِ خویش کرده و خندان رمیده رفـت

دوران کودکی و نه فهمی چـه خرمیسـت

پیمانه هــــای عقل ز دوران رمیده رفـت

هنگـــــام نو جوانی که مسـتی گـذر نمود

با زور پهلـــــــوانی ز میدان رمیده رفت

آمد خـــــــــزان عمر و ترازو سبک بشد

دیدی درخـــتِ پیرِ گلــــستان رمیده رفت

پست و بلند دیر عجب خـــیره سر گذشت

عمرِ مریض عشق به درمان رمیده رفت

ساقی مرا به هستی زمستی خمار داشت

دل از کـــــــنار میکده نالان رمیده رفت

چشمــــــی بهم زدیم و همایون فناه شدیم

صبحی نشد که شام غریبان رمیده رفـت

 

سید همایون شاه عالمی

پانزدهم جون دوهزار و چهاردهم میلادی

شهر برلین – جرمنی

 

 

قسمت بی وفا

بر خاستی ز جـــا و قـــیامت به پا بشد

از گلـــشنِ تو کلـــــبۀ من خوشنما بشد

انداخــــــتم نگــــــاهی بدان گلـبنِ تنت

سر تا به پایِ رنگِ تو رنگ حــیا بشد

دیدم به مهـــرِ روشنی ِ دیده گــــان ِ تو

فکــــرم به جز خیال ِ تو از ماسوا بشد

کـــردی نگاه عاشقانه و لبخند تر زدی

برقــــی درون قلب من آمد صـــدا بشد

گـــفـــتم جنونِ عشق تو دیوانه ام نمود

گفتی که حیله های نو ات از کجــا بشد

آزار بسکه دادی دو چشمم به گریه شد

خندیدی یک نَفَــس همـه دردم دوا بشد

دانم به تو نمـــی رَسم و عمـــر میرود

این عشق جانگــــداز چرا؟ بی بقا بشد

دانم ز هــــر لحــاظ ســزاوارِ تو نه ام

هـــر لحظه دل بعشق تو در انزوا بشد

کُشتی مــرا ز جــوهر تیغِ نگاهِ خویش

جانم از آن نگــــاهِ تو از تن جـــدا بشد

بی تو درین جهان (همایون) نمی شوم

من سوـتم که قسـمت من بی وفـا بشد

 

سید همایون شاه عالمی

18 فبروری 2014 م

کابل – افغانستان

 

 

´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´´

 

فراموشی

نتوانم که ترا گــــــــاهی فــــــــراموش کنم

در دلــم آن تپـشِ نام تو خـــــــــــاموش کنم

مــــــــردم ار طعنه بدادند ز عشق من و تو

سخنان همـــــه بشــــنیده پسِ گـــــــوش کنم

خیره شد در نظــــــــرم دیدنِ گلزار و چمن

چهــــــــرۀ مست تو در دیده بسی روش کنم

گفتی می آیی و من منتظـــــــرت تا که شبی

خویش را در قدمت یکــــدمی مــدهوش کنم

باقیی عمــــــر فقــــــــط آرزوی دل بوَد این

از لـــبت آب ِ حـــــــیات آوَری و نوش کــنم

سخنِ عشق گـــــل افـــــشان بکند غنچه لبت

در دلم زمـــــزمه هــــــای لب تو جوش کنم

برسد آن شبِ وصلت که جهـــان مست شود

خانه ی قلــــــب خودم را یکی گلـــپوش کنم

تلخیی هجـــــــر بَرَد آن لب ِ شکّـــــر ثمرت

تنِ نازک بدنت را که در آغــــــــــــوش کنم

لحظه یی از اثرِ خــنده ی تو مســـــــت شوم

زلــــف مشکـــین ترا بر سر و بر دوش کنم

بی تو هرگز به جهان گاهی (همایون) نشوم

عشق بُردست رهِ عقل چســـــــان هُوش کنم

 

سید همایون شاه عالمی

شانزدهم ماه می 2014 م

کابل – افغانستان

 

 

---

بالا
 
بازگشت