حقمل
محیط تعلیمی و اکادمیک توجه بیشتر میخواهد
یکی از دست آوردهای مهم وارزشمند دوره کنونی دولت داری افغانستان بعد از سقوط رژیم طالبان پیشرفت درعرصهء تعلیمی وتحصیلی است که همواره رسانه ها از ان یاد آوری نموده اند . مردم نیز به آینده امیدوارهستند که حداقل از یک بلای بزرگ بی تعلیمی وکم تعلیمی انشاالله نجات خواهیم یافت وازاینطریق مشکل های کشور ما تااندازه ای حل خواهد شد ولی متاسفانه دیده میشود که همین محیط ها هم ازگزندهای سیاسی وجنجال های گوناگون مصؤ ن نبوده ومشکلاتی دامنگیر آنست .
در چندروز اخیر دوجنجال بزرگ درمحیط پوهنتون رخ داد که سبب نگرانی آگاهان و محصلین کشور گردید. نخست درلیلیه نسوان پوهنتون مشکلاتی بوجود آمد وبعد هم درلیلیه ذکور پوهنتون کابل که ظاهراٌ این جنجال ها ازمسایل بسیار عادی ریشه گرفته اند ولی خصومت ها بجایی رسیده که منجر به درگیری ها گردیده است .
مسئولین دولتی کشور همواره گفته اند که باید محیط تعلیمی وتحصیلی وبخصوص پوهنتون های کشور باید درکشمکش های سیاسی دخیل نباشند ولی بازهم گاه گاهی دیده شده است که مسایل سیاسی واختلافات سمتی وقومی که بدون شک توسط دشمنان وحدت مردم ما دامن زده میشود به مکاتب وپوهنتون های ما رخنه کرده است .
در شرایطی که کشور ما از یک مرحله طولانی جنگ ها واختلافات به سوی ترقی و آرامش گام میگذارد ومردم خوشبین بودند که بلاخره با ملبس شدن جوانان ما به زیور دانش وتعلیم نسل آینده بیشتر به مسایل علمی ورقابت های سالم جهانی توجه خواهد نمود وافغانستان را به قلهء پیشرفت و تمدن سو ق خواهد نمود که خوشبختانه تاکنون دست آوردهایی هم دراین مورد داشته ایم . مطابق آماری که بخش های دولتی ارایه نموده اند تا قبل از بوجود آمدن اداره موقت درافغانستان تنها درحدود یک ونیم میلیون از اطفال وجوانان شامل پروسه رسمی تعلیمی وتحصیلی بوده اند که این رقم اکنون نزدیک به هشت برابر افزایش یافته است و رقم افرادیکه به مکتب وپوهنتون میروند درحدود دوازده میلون تن میباشد که مایه خوشی برای آینده کشور به حساب میاید. تعداد زیادی هم ازپوهنتون ها ومکاتب طی مدت گذشته فارغ گردیده اند که نشان میدهد فیصدی زیادی ازمردم کشور به زیور دانش اراسته شده اند.
ولی اگر مشکلات در جامعه اکادمیک ما رخ میدهد تمام امیدهای ما را برای آینده کشور به یاس مبدل میسازد چون گفته اند (( کفر اگر ازکعبه خیزد کجا ماند مسلمانی)). اگر ازجاییکه مایه امیدواری مردم است ازجاییکه نسل آینده درآن تربیه میشود و جائیکه باید دران دانش وعلم وآموخت ودرآینده جامعه را وبسوی وحدت و پیشرفت سوق داد، اگر ازآنجا بوی نفاق وجنجال ودرگیری برمیخیزد پس به کجا امید باید داشت ؟
لازم است تا نخست ازهمه، استادان محترم بخاطر جلوگیری از مشکلات و بخاطر تربیه سالم نسل آینده کشور پیشتاز گردیده نگذارند که صدای جنجال وکشمکش به محیط مکتب وپوهنتون رخنه کند. به شاگردان خود بفهمانند که کشور به دانش و توان شان ضرورت دارد واین دانش وتوان باید به جهت سالم سوق داده شود.
مسولین دولتی و بخصوص پالیسی سازان عرصه تعلیم وتحصیل کشور درزمینه توجه نموده ونگذارند که محیطی که درآن باید دانش کسب کرد به محیط کسب عقده واختلاف مبدل شود.
والدین محترم وبزرگان مذهبی برای نسل دانش آموز کشور بفهاند که امید آینده کشور آنها هستند وباید با خود گذری و جانفشانی نه تنها درراه کسب دانش و تخصص تلاش ورزند بلکه به خاطر کسب اخلاق عالی اسلامی وانسانی که منجر به همدلی و یکپارچگی مردم میشود سعی وتلاش نمایند.
خواست ما از رسانه ها اینست که بجای بحث های نفاق انگیز که تاثیر مستقیم بالای جوانان ما دارد پرهیز نمایند و ایجاد احساسات و انگیزه های تفرقه افگنانه برای مردم کشور پیشگام نشوند ورنه مورد لعنت مردم وخدا واقع خواهند شد واگر رسانه ازچنین بحث ها پرهیز نمیکنند خود جوانان ومردم باید به آن توجه نکنند چون برخی از رسانه ها با استفاده ازفضای باز رسانه یی امروزدرعقب نشرات خود اهداف نا پسند و ضد افغانی دارند که تمویل کننده گان شان برایشان دیکته میکنند و درنهایت میخواهند که بدبختی های مردم کشور دوام داشته باشد. و ما باید جلو این اهداف وتاثیر گذاری هارا با تعقل ودور اندیشی گرفته به آینده وحال کشور متوجه باشیم تا باردیگر بدبختی های ما تکرار نگردد وآینده هم امیدوار کننده باشد.
بالا
بازگشت