الهه احرار

والدینم آفریننده من اند

نعوذُ بالله! کفر نمیگویم، به خداوند (ج) شرک نمیآورم، اما نمیخواهم این حقیقت عظیم را پنهان نمایم که والدینم خداوندان من اند.  همانطوریکه خالق عالم باعث خلفتم گردیده است، پدر و مادرم همچنان بدنیا آورنده و آفریننده دوم من اند. همواره تجلی های حق را در سیما پدران و مادران میبینم.  بناءً مقام والای پدر و مادر از قدسیت خاص برخودار بوده و شایسته احترام و عزت اند. همانطوریکه از احکام خداوند (ج) سر کشی ننموده بلکه به دل و جان میپذیریم به همان قسم باید از پدر و مادر خویش همچنان اطاعت و فرمانبرداری نماییم. چنانچه خالق کاینات نیز فرموده است به والدین تان احسان نمایند.

فکر میکنم،  بد طالع ترین و کم نصیب ترین اولاد آن اولادیست که با وجود داشتن حد اقل یکی از والدین اش خواه پدر باشد و یا مادر به نصایح، گفته ها و اندرزهای نیک و تجارب شرین و یا تلخ زندگی ایشان گوش نداده و فکر میکند که از پدر و مادراش زیاد تر میداند. امکان دارد که درجۀ تحصیلی شما از والدین تان بیشتر باشد، امکان دارد که محیط و ماحول شما از محیط و ماحول والدین تان مختلف و بهتر باشد، اما تجارب زندگی همۀ انسان ها در سراسر دنیا یک سان بوده و مملو از شیرینی ها و تلخی هاست. این حقیقت را هیچ وقت فراموش نکنید هر آنچه که هستید و دارید از اثر زحمات پدران  و مادران تان است.

میدانم که امروز در افغانستان روز مادر نیست، اما مقام والای مادر را آنقدر عظیم  می پندارم که به یک روز نمی توانم اکتقا نمایم، از اینرو در هر جایکه مردم از روز مادر  تجلیل میکنند، میخواهم با ایشان یک جا شده از مادرعزیزم و تمام مادران قهرمان افغان به شایسته گی یاد کرده و قدر دانی نمایم. بناءً از این موقع استفاده کرده، روزجهانی مادر را  از صمیم قلب خدمت تمامی مادران عزیزجهان و مادر جانم تبریک و تهنیت عرض داشته و برای تمامی مادران علی الخصوص مادران افغان  که در پرورش اولاد های شان چه بسا مشکلات را متقبل نشده اند، خوشی های روز افزون و آرامش روحی و روانی آرزو دارم.
مادر همۀ داشته های مادی و معنوی خویش را نثار اولاد هایش مینماید. حتی فکر و دماغش متوجه اولاد هایش بوده و هر لحظه در بارۀ آنها فکر میکند.  مادر 24 ساعت بدون کدام دست مزد برای ما خدمت نموده،  در وقت گرسنه گی به ما غذا میدهد، در وقت سرما ما را می پوشاند، در وقت خوف در آغوش میکشد، و در وقت خوشی های ما خوش شده و چهره اش مانند ماه میدرخشد.  اما نباید فراموش شود که  زن تکمیل کننده مرد و مرد تکمیل کننده زن است و این هر دو با هم یکجا در دوران حیات شان باعث تکمیل شدن زنده گی فرزندان شان میگردند.  بعضی از پدر های بدون همسر و مادر های بدون شوهر هستند که به تنهایی آنچنان زحمت کشیده و اولاد های صالح و سالم تربیت میکنند، که نه تنها مصدر خدمت به جامعه، بلکه مورد پسند اوتعالی نیز قرار میگیرند.

 چقدر آسان است که بگوییم، والدین ما به ما هیچ کاری نکرده اند. ما خود به خود بزرگ شدیم. باید بدانیم که یک مادر از روزیکه اولاد در بطن اش پیدا میشود، آه میکشد و درد احساس میکند، تا زمان مرکش به خاطر پرورش دقیق، سپس تربیت درست، و بعداً بخاطر خوشی ها و موفقیت های اولاد هایش هر روز را با آه، درد و تشویش سپری میکند. پس همۀ ما باید متوجه شویم که هر کدام ما بغیر از درد و تشویش برای ایشان هیچ چیزی دیگری داده نتوانسته ایم. ما درد دادیم اما آنها محبت دادند.

آیا میتوان قرض همۀ این خدمات  ایشان را بپردازیم؟

آیا میتوان صرف به هدیه یک گل و یا یک کارت دین و مکلفیت خویش را ادا نماییم؟
جوابم برای هرنوع این چنین سوالات نخیر است!
 ازاینرو،  با تمام دل و جان ازهر آن روزیکه در آن تجلیل از مقام والای  پدر و مادر است، قدردانی نموده و این ایام را روزی برای به یاد آوردن همۀ زحمات، از خود گذری ها، و نوازش ها و حتی غالمغال ها و سرزنش های که جزء از پرورش ما بوده و باعث تربیت سالم ما میگردد، بپندارم. هر قهر پدر و مادر را نعمت عظیم میدانم، زیرا که دیگران به غلطی های ما دیده میخندند و میخندانند، اما پدران و مادران چون اولاد هایشان را واقعاً دوست دارند، آنها را متوجه میسازند.
  پدر ها و مادران ما کسانی اند که ما را زیبا، پسندیده و کامل میبینند و به ما احساس و جرآت میدهند. قسمیکه خداوند (ج) بنده هایش را اول متوجه ساخته و بعداً میبخشد،  اولاد ها بار ها غلطی میکنند، پدران و مادران خویش را میرنجانند، اما والدین  یگانه کسان اند که بار های بار خطا های اولاد های خویش را میبخشند.
پس چرا این دو دوستان عزیز، راستین و صادق خویش را قدر ننموده و خوبترین های زنده گی خویش را نثار شان نکنیم؟ پس بیآیید حد اقل قدر و عزت شان را از دل و جان کنیم و یا خدای ناخواسته قصداً باعث ایجاد رنج و  تشویش برای ایشان نگردیم.

 هراولاد نهال از آرزو ها و امید های والدینش است، اجازه ندهید که آرزو ها و امید های شان پژمرده و خشکیده شود.
فکر کنم، قلم ها خالی، صفحات پر و حوصله ها از سر خواهد رفت، اگر وصف دقیق والدین را نمایم.
میخواهم بگویم که از شروع تا ختم زندگی مدیون احسان والدین باید بود.

 با احترام،
سجیه الهه (احرار)